Donderdagochtend om 22.00 is de operatie. Vanochtend belde de uroloog ons op. Vond het daar al een fijne vrouw. Nuchter, niet te zwaarmoedig, maar wel realistisch over de kansen. Ondertussen had ik veel vragen, ik had alles opgeschreven. Het is raar om zowel te overleggen over "wat als het mis gaat" als de praktische stomme dingen als "gaat hij het koud hebben daarna?"
Ze kunnen geen percentages geven, maar geven wel aan dat ze de kans beter inzien dan 50/50. Dus dat versterkt wel, maar er is natuurlijk geen garantie dat het goed komt. En ze gaf aan dat er daarna natuurlijk ook nog onzekerheid is. Maar ik merk dat ik daar eigenlijk nog niet mee bezig ben, eerst deze hobbel maar.
We nemen onze andere hond mee, mogen er dan bij zijn als Sensei in slaap gaat en gaan daarna een stuk lopen. Na een uur, anderhalf uur kunnen we via de receptie contact zoeken met de chirurg, dan weten ze hopelijk meer. Als het dan mis is dan kunnen we daar afscheid nemen van hem, en kan hij vanuit daar naar een crematorium als we dat willen. Als het een goede prognose is kunnen we dan aangeven waar we staan en beslissen of we willen blijven of weg gaan.