Maartje1990 schreef:Ik heb ook halfwildjes gehad. Ik geloof een stuk of 8. 7 van de 8 heb ik losgelaten, 1 heb ik gehouden (ik had een hele grote ren) samen met (toen gesteriliseerde) moeders.
Ik heb eerst gewoon het hok waar ze in zaten open gelaten met voer, ze kwamen in het begin nog wel terug maar zijn uiteindelijk nooit meer terug gekomen. Helemaal prima, dat is denk ik gewoon de beste plek voor ze. Ze hebben gewoon dezelfde wilde schudkleur en waren ze in het wild geboren waren ze ook in het wild gebleven. Thuis bij mensen zijn ze gewoon niet geschikt voor. Mijn konijn had ik verder ook zelden vast en dat ging prima omdat hij een groot hok had, maar een schootkonijntje was het allerminst.
Niet geschikt voor bij mensen thuis? Hm. Wat doe ik dan verkeerd...[
Afbeelding ]
In tamme konijnen zitten een hoop ziektes zoals olifantstanden, EC, etc, etc. Ook dragen zij andere kleuren bij zich. Ze zijn wel wildkleur maar toch kunnen ze wit oid bij zich hebben.
Wat krijg je dan? Wilde konijnen kruisen zich met de halfwildjes waardoor die nakomelingen en de nakomelingen daarvan steeds zwakker worden. Ze krijgen ziektes en kleuren waarmee ze zich gewoon niet kunnen redden...
Ik heb toendertijd ook overlegd met Ria van Stichting Konijnenbelangen en zij vertelde me dit. Ik had toen een erg bange voedster, achteraf blij dat ik haar nog heb want het is een heerlijk brutaal dametje wat gek is op aaien.
Ze zijn half wild, maar óók halftam.
Ik vind het erg kwalijk dat ik geen plek meer heb (oke, voor eentje..) want hoe er hier over halfwildjes gesproken wordt maakt me best verdrietig. Het zijn ook maar konijnen, zoals ieder ander konijn... En ze verdienen net zoveel liefde en een fijn baasje als ieder ander konijn. Inslapen, slacht, loslaten, bah.