Bokt.nl

LB_ED schreef:

Als wij de uitslagen krijgen, en wij moeten een GT in handen nemen, gaan wij goed op onderzoek uit naar iemand die samen met ons, erin geloofd dat Bruce weer een deel van de familie kan worden, en dus niet een roedellid. Ook dit zou niet bij veel in de smaak vallen, maar zo is het nu eenmaal.

benangelique schreef:

phoe ts, ik geef het je te doen met alle reacties van Bokt. Inslapen was ook mijn eerste gedachte, maar het is wel je dier, je gezinslid en daar is een groot houden-van mee gemoeid. Even ter vergelijk: ik werk in een justitiële jeugdinrichting met jongeren die moorden hebben gepleegd. Die ouders houden ook nog steeds van hun kind, ook al keuren zij het gedrag en de daad absoluut af.

Het doet mij denken aan een hond die kortsluiting heeft gehad, misschien een soort epileptische aanval, waardoor hij je gegrepen heeft. Jij hebt hem pijn gedaan op het moment dat hij weer bij zijn positieven kwam, waardoor hij jou associeert met pijn. Ook hij had dit gedrag niet van jou verwacht en dus is hij naast bang ook nog eens onzeker.

Thesserd schreef:

Cemlys, waarom denk jij dat een hond geen emotionele band met zijn eigenaar heeft? Als dat zo is vraag ik mij wel af waarom mijn hond altijd zo blij is als ik thuis kom, graag bij mij is (ookal is ze zo zelfstandig), graag knuffelt en niet wil dat mij iets overkomt

Wat heeft mijn hond daar aan als ze toch niks met mij heeft? Juist bij een hond kan je een vriendschap terug verwachten. Bij katten niet altijd

Thesserd schreef:

Cemlys, waarom denk jij dat een hond geen emotionele band met zijn eigenaar heeft? Als dat zo is vraag ik mij wel af waarom mijn hond altijd zo blij is als ik thuis kom, graag bij mij is (ookal is ze zo zelfstandig), graag knuffelt en niet wil dat mij iets overkomt

Wat heeft mijn hond daar aan als ze toch niks met mij heeft? Juist bij een hond kan je een vriendschap terug verwachten. Bij katten niet altijd

Cemlys schreef:

benangelique schreef:

phoe ts, ik geef het je te doen met alle reacties van Bokt. Inslapen was ook mijn eerste gedachte, maar het is wel je dier, je gezinslid en daar is een groot houden-van mee gemoeid. Even ter vergelijk: ik werk in een justitiële jeugdinrichting met jongeren die moorden hebben gepleegd. Die ouders houden ook nog steeds van hun kind, ook al keuren zij het gedrag en de daad absoluut af.

Het doet mij denken aan een hond die kortsluiting heeft gehad, misschien een soort epileptische aanval, waardoor hij je gegrepen heeft. Jij hebt hem pijn gedaan op het moment dat hij weer bij zijn positieven kwam, waardoor hij jou associeert met pijn. Ook hij had dit gedrag niet van jou verwacht en dus is hij naast bang ook nog eens onzeker.

Maar een hond kun je toch niet met een kind/mens vergelijken. Een hond handelt vanuit instinct, een mens is zoveel complexer. Mensen zien hun honden vaak als kind (mijn hond is ook mijn alles, maar als hij zoiets flikt dan klopt er toch echt iets niet, of dat nu in zn kop is of in zn gedrag), maar ik denk niet dat je zn daden/handelen kunt vergelijken met een mens. Daarbij ziet de hond jou gewoon als roedellid (niet als vader of moeder), hij heeft ook geen emotionele band met je (omgekeerd wel vaak), feit is wel dat de hond TS koste wat kost uit zn roedel wil en daar een extreme poging toe heeft ondernomen

Cemlys schreef:

Thesserd schreef:

Cemlys, waarom denk jij dat een hond geen emotionele band met zijn eigenaar heeft? Als dat zo is vraag ik mij wel af waarom mijn hond altijd zo blij is als ik thuis kom, graag bij mij is (ookal is ze zo zelfstandig), graag knuffelt en niet wil dat mij iets overkomt

Wat heeft mijn hond daar aan als ze toch niks met mij heeft? Juist bij een hond kan je een vriendschap terug verwachten. Bij katten niet altijd

Tuurlijk heeft je hond wat aan jou, je bent immers lid van z'n roedel en ja dan ben je blij als je roedel weer compleet is, maar honden hebben niet dezelfde emoties als een mens heeft.

Zelfde wat betreft het handelen, tuurlijk handelt een mens ook uit instinct, maar wat ik zeg, bij de mens is het zoveel complexer als alleen instinct, emoties spelen een rol, ... vandaar dat ik het echt geen vergelijken vind.

missfalki schreef:

De hond van mijn vrienden had ook ineens agressief gedrag wat uit het niets kwam opzetten. Hij had een tumor die door druk in het hoofd pijn gaf. Deze hond is ingeslapen, omdat het niet verholpen kon worden.

Wil jullie heel veel sterkte wensen in deze moeilijke situatie.

Groet Karin.

eilleen333 schreef:

snuffie123 schreef:

Hoe groot is de kans nou dat de hond én zijn muilkorf afkrijgt ën dan ook nog eens huis huis uit ontsnapt en de straat opvliegt...
Als Ts en haar vriend gewoon goed opletten gebeurd er heus niks hoor. Anders zou je ook bang moeten zijn als je naar een dierentuin woont. Want de tijger zal maar ontsnappen uit zijn kooi en de straat opvliegen...

Ookal is de kans misschien niet zo groot, hoe ga jij het uitleggen? "Ja, ik wist wel dat de hond agressief was, maar hoe groot was de kans nou?"
Wij hebben ook een hond in laten slapen wegens mens-agressief gedrag. Ten eerste omdat we het risico niet konden lopen. Ten tweede omdat iedereen altijd stress had. De hond, wij, mensen om ons heen.
Bezoek was geen optie, de hond zou ze pakken. Tijdens het uitlaten stonden altijd al onze antennes aan, wat als er ineens een kind de hoek om gerend komt?
De hond stoom laten afblazen (even echt lekker rennen) was een hele operatie. Kilometers rijden naar afgezette, overzichtelijke stukken weiland, hond meestal ook aan een longeerlijn...
En die arme hond. In huis wilde het nog redelijk, maar vooral buiten... 1 bonk adrenaline. ALTIJD! Geen leven voor een hond, geen leven voor een mens.

Je mag het niet zeggen, maar er viel een ontzettende last weg toen de hond ingeslapen werd. Het was verschrikkelijk, maar hij had rust. Wij konden weer een normaal leven leiden zonder als een idioot te checken of het hek van de tuin goed dicht was, of de deur goed dicht was, of er geen mensen over het tuinhek hingen om de hond te aaien (wat serieus gebeurde. Hond helemaal geflipt en dan armen over het hel gaan steken.... Stelletje idioten...)

Het is triest, het voelde als falen, maar het was voor ons de juiste keus.
Dit wel na het consulteren van diverse gedragsspecialisten. De hond had een verleden, begon bij ons best goed, maar hoe meer hij bij ons inklikte, hoe erger hij uitviel naar anderen.
Het was een tikkende tijdbom...