tess_84 schreef:Er komen zulke diverse rassen voorbij, dat je eigenlijk al je eigen conclusie kan trekken: het goed met kinderen omgaan is volgens mij niet rasgebonden, maar hondgebonden. Je zal in alle rassen honden hebben die goed met kinderen om kunnen, net zoals je in alle rassen honden zal vinden die niet goed met kinderen om kunnen. Bijna alles hangt af van de opvoeding. Ik zeg bijna alles, omdat je natuurlijk altijd een hond kan tegenkomen waar gewoon een "steekje aan los is", net zoals je dat bij mensen ook hebt.
Een hond uit een asiel halen is absoluut aan te raden, neem dan zeker je kinderen mee om te kijken hoe die bepaalde hond op hen reageert. Vraag op voorhand goed na bij het asiel of de hond met kinderen kan. Daarbij is het natuurlijk even belangrijk dat je je kinderen goed met de hond leert omgaan, als andersom.
Veel succes met de zoektocht in ieder geval!
Toch vind ik dat je bij honden, meer dan bij paarden, vrij specifieke karakter-eigenschappen ziet per ras.
Zo hebben wij zelf corgi's (cardigan), Duitse herders en oudduitse herders.
En hoewel je ongetwijfeld schatten van corgi's er tussen hebt zitten, is het geen ras wat ik per definitie aan zou raden als 'kinderhond' aangezien ze vrij intelligent en 'manipulatief' kunnen zijn (waarmee ik ook niet wil zeggen dat het absoluut niet kan, maar het vergt wat meer inspanning waarschijnlijk). Van dit rijtje is mijn persoonlijke ervaring dat een oudduitse herder het meest in de buurt komt van een goede gezinshond, maar die zijn langharig.. En ik ken daar ook wel een paar hyperactieve onbehouden exemplaren van +dat ze groot en sterk zijn 
Maar ze zijn wel heel onderdanig en zachtaardig over het algemeen. Meer dan de andere honden die we hebben 
.
Ik zou bij kinderen eerder voor een wat grotere hond gaan ( niet formaat chihuahua iig). Weet niet waar ik het laatst las, maar daar stond dat grote honden zich minder snel bedreigd voelen omdat ze ons wat minder als 'immense monsters' zien. Dat vond ik wel een goede theorie, en ik denk dat het in de praktijk ook wel klopt. Ik heb op een hondendagopvang/hondenschool gewerkt en de meest agressieve mormels (ja, je hebt er echt mormels tussen zitten. Sorry baasjes 
) waren héle kleine hondjes/chihuahuas Ik heb nog nooit zo voor mijn handen gevreesd als de dag dat een zekere teacup-chihuahua proef kwam draaien .
Mijn ervaring (en dat is inmiddels echt heel wat ) met labradors en goldens is dat ze echt onwijs hyper-actief en onbehouden zijn, en daarnaast vrij sterk. Daarom vind ik dat, persoonlijk, echt niet de meest chille/makkelijke honden. Zelfs als 19/20 jarige (van 1,80) die iedere dag met honden omgaat had ik er bij sommige exemplaren echt véél moeite ze in 'toom' te houden omdat ik meerdere keren gewoon letterlijk omver getrokken ben.
Misschien komt dat ook omdat ze te vaak niet-opgevoed zijn omdat ze gekocht worden met het idee dat het 'makkelijke' honden zijn, en omdat ze zo leuk staan op het familieportret. Met als enige verdere intentie ze voor de open haard te leggen.
Maar ik zou ze, zoals ik ze meegemaakt heb (en we hadden op z'n minst wel een stuk 30 labjes lopen), absoluut niet onder de noemer 'makkelijk' scharen en ook niet per se kindvriendelijk. Ik vind dat eigenlijk gewoon zelfs een beetje een misvatting. Ze hebben een goedaardig karakter, maar wat ik zei; vaak hyperactief, supersterk en heel onbehouden, en bij vlagen gewoon stronteigenwijs (maar dan komen we weer bij het punt opvoeding) .
Een herplaatser zou ik persoonlijk ook niet adviseren. Hoe goed z'n verleden ook is, het is gewoon verwarrend zo'n beest om in een nieuwe leefomgeving met nieuwe regels te komen. Hij is die nieuwe regels niet gewend, en snapt ook niet dat er ineens andere regels gelden. Ze zijn vaak in een korte tijd van oude baas naar asiel, naar nieuwe baas - en misschien tussendoor nog ergens op proef- gegaan, dus daar wordt een hond in z'n hoofd écht niet beter van. Een herplaatser van een particulier zou je kunnen overwegen, en als je het overweegt lijkt het me belangrijk dat de hond eerder in een gezin met kinderen heeft gezeten aangezien kinderen anders vrij verwarrende niet-consequente wezens zijn voor honden, dus daar moeten ze wel gewend aan zijn.
Wij hebben 3 herplaatsers gehad, 2 daarvan waren gewoon redelijk 'normaal' (hoewel de ene vrij drastische lijn-agressie had) maar één is echt zo verknipt als een hond zijn kan, nadat 'ie vier keer in een jaar tijd van baas veranderd is. En ik geloof echt niet dat hij mishandeld is ofzo. En hoewel het mijn schatje ( 
) is, ben ik er echt van overtuigd dat als hij in verkeerde handen was gevallen het misschien minder goed was afgelopen.
Dat geldt echt láng niet voor alle herplaatsers natuurlijk. Maar het is wel een aanwezig risico imo. Dit doet me er trouwens aan herinneren dat wij vroeger, als kind, ook een herplaatser hebben gehad die uiteindelijk ingeslapen moest worden na een bijtincident.
Als je zelf een pup opvoedt heb je in dat opzicht gewoon een stuk meer zekerheid.
Ik heb zelf een zwak voor bassets 
Maar daar moet je maar net van houden natuurlijk, en ze hebben redelijk vaak gezondheidsproblemen. Maar denk dat ze prima zijn met kinderen. Ipv. een golden retriever of een labrador is mijn ervaring met hun labra/goldendoodle broertjes en zusjes een stuk positiever... Én geen niesbuien. Berner Sennens zijn heerlijk rustig, en goedzakken, maar hun gezondheid is slecht en ze worden niet oud. Tollers vind ik ook hele vriendelijke honden (moet je wel echt actief mee bezig) en ook flatcoateds vind ik zelf ook heel leuk. Ik heb met die laatste niet heel veel ervaring, maar de ervaringen die ik er mee heb zijn wel positief .
Wel heel goed dat je je erin verdiept en niet zomaar voor de eerste beste hond gaat die er leuk uit ziet!
Geplaatst: 28-01-14 12:24 
geen ras is perse ideaal voor kinderen, je moet je kinderen er nl ook mee opvoeden en zorgen dat ze hem niet storen tijdens eten slapen etc. en zorgen dat ze hem niet pesten (want ja dat gebeurd veel! en ouders noemen dat zelfs nog grappig ook.. vb op de foto hierboven, en bijv op hem zitten als hij ligt etc...) 
