rocymax schreef:ik vole me zo kl*te dat ik hem straks ga missen, iedere keer als we iets leuks doen samen, zie ik weer keer op keer hoe hij overal van geniet en hoe trouw hij is.
Je verhaal is voor mij helaas zo herkenbaar.. Ons lieve mormel was kerngezond, maar uit het niets takelde ze razendsnel af. Ze wilde nog wel, maar kon nauwelijks gaan zitten, liggen of weer opstaan. Verschrikkelijk om te zien en niemand wist waar dat nou opeens vandaan kwam. Achteraf bleek dat ze een tumor bij haar milt had, die zorgde voor een inwendige bloeding en daardoor kreeg ze verlammingsverschijnselen. We hadden niets meer voor haar kunnen doen.
[***] was een eeuwige vreetzak en altijd overal voor in, maar toen ze op een gegeven moment niet meer op kon staan en zelfs niet meer wilde eten, wisten we dat het genoeg was en is ze thuis ingeslapen.
Die dag was ik natuurlijk enorm verdrietig, maar omdat ik wist dat het niet anders kon, dat ze zo beter af was en dat we alles voor haar hebben gedaan wat we konden, kon ik het toch vrij snel een plekje geven. Al een paar dagen later kon ik met een lach aan haar terugdenken in plaats van met een gevoel van leegte. Het is nu bijna een jaar later en nog steeds kom ik haar overal tegen. Haren op oude truien, schuurplek op de muur, blauwe pootafdrukjes over een vers schilderij
, een lege plek waar haar mand vroeger stond.. Maar het roept gelukkig vrolijke herinneringen op en niet die trieste laatste dagen.
hoewel ik wel moet bekennen dat dit nu al mijn derde poging is om dit verhaal te typen. Terugdenken aan die laatste uurtjes is wel even slikken.
Ik hoop dat dat bij jou ook zo zal gaan. Die lieve trouwe ogen ga je vast wel missen, maar hij is er nu tenminste nog. Bedenk je maar dat je het in geen enkel opzicht verkeerd doet. Je doet alles wat je voor 'm kunt doen en meer kan je gewoon niet! Geniet maar, nu kan het nog. Ik hoop dat je 'm op een mooi moment kan loslaten