Geplaatst Ik heb Gigi nu al zeker 8 jaar. Ik heb hem als kitten van een boerderij gehaald. Ik woonde in het begin nog met mijn broertje samen in een appartement en Gigi kreeg lekker veel aandacht, waren veel thuis (studeerden nog dus luizeleventje haha).
Gigi begon al snel naar mij te trekken, vond het heerlijk om bij mij op schoot te liggen, hij kwijlde dan van genot
.De situatie veranderde, broertje verliet het huis. Ik ging werken en was dus minder thuis. Als ik dan thuis kwam was Gigi helemaal actief en wilde spelen en rennen en verstoppertje doen. Moest gewoon zijn energie kwijt.
Ik heb toen een maatje voor hem gekregen, een ander kitten Boy.
In het begin moest hij niets van Boy weten maar is na wat dominantieproblemen (overal in huis plassen etcetera) bijgedraaid. Ze spelen nu wel met elkaar en Boy wilt graag vriendjes zijn maar Gigi loopt meestal met een grote boog om Boy heen.
In het begin liet ik Gigi gewoon naar 'buiten'. Hij kan bij ons op de galerij en op een groot plat dak. Verder kan hij niet (dus hij kan niet de straat op zeg maar). De bewoners van de galerij hebben echter geklaagd en Gigi moest vanaf toen binnen blijven.
Hij kan wel altijd elke dag en nacht op het balkon, waar hij op een brede balustrade direct zicht heeft op een levendig stukje centrum! Maar dit vindt hij dus totaal niet boeiend (Boy daarentegen wel!).
Hij is nu behoorlijk gefrustreerd, is een dwangmatig kattenbakgebruiker geworden. Hij zit continu in de kattenbak. Daarbij zeurt hij al jaren om naar 'buiten' te mogen. Soms trek ik het niet meer en mag hij stiekem van mij naar buiten (doe het meestal 's nachts want dan merken de andere bewoners het hoop ik niet).
Ik probeer het hem steeds naar zijn zin te maken, lekker bedje in wasmand gemaakt, lekker bedje op bank gemaakt. Maar hij is gewoon gefrustreerd en is enorm dwangmatig.
Hij is kortom niet happy! Daardoor ben ik ook niet happy, want ik slaap door hem heel slecht of zelfs niet (door het dwangmatige kattenbakgebruik, ik word wakker ervan. Er zit wel een deur tussen hoor maar toch. En door het gezeur en gemiauw dat hij naar buiten wilt. Als ik het dan niet meer trek en hij mag weer naar buiten wilt hij na een paar uur weer naar binnen en begint bij mijn raam te miauwen..).
Ik zit te denken aan bachbloesemtherapie. Echter heb ik hier geen kennis van en weet niet of het bij Gigi een oplossing kan zijn.
Daarnaast ben ik stilletjes aan het denken of hij niet veel gelukkiger zal zijn op een boerderij...Maar hij is niet gewend echt buiten te komen en vind knuffelen ook zo heerlijk...Als echte buitenkat zal hij dat niet krijgen...En het is natuurlijk wel mijn schatje...
Kortom wie weet hoe ik Gigi weer gelukkig kan maken?
Maar leg eens uit waarom dat (in jouw ogen) dan zo gek is? Want ik vind het eigenlijk helemaal geen gek idee. Dat de TS er nu de middelen niet voor heeft, maarkt het nu helaas tot een onmogelijke oplossing, maar als ze die wil zou hebben ... waarom niet dan? Kat gelukkig = baasje gelukkig = iedereen weer blij . Ik wil mettertijd ook verhuizen om mijn paarden meer te kunnen bieden, ik zie persoonlijk niet in waarom het niet gek is om dat voor een paard wel te doen en waarom het wel gek zou zijn om het voor een kat te doen 
. Het gedrag van de kat negeren kan ik me iig helemaal niet in vinden, sommige dingen hebben imo nl juist WEL aandacht nodig.
