Geplaatst 
Ik durf niet Een paar weken geleden ben ik met ons oudje naar de DA geweest (ingegroeide nagel die ik zelf niet weggeknipt kreeg en meteen een algemene checkup). Daar kwam uit, dat van het halve gebitje waar anderhalf jaar geleden mee bij ons kwam, nu echt weinig meer over is... Toen ze net bij ons was, at ze gewoon brokjes mee, hoewel ze bij het asiel zeiden, dat ze dat bij de oude eigenaar niet deed. Ze gaven haar daar trouwens weinig tijd van leven meer. Een dikkerd is ze nooit geweest, eerder mager. Behalve afgelopen zomer, die heel zwaar voor haar was vanwege de warmte, gaat het prima met haar. We voeren haar nu meerdere keren per dag, ze gaat zelf voor de keuken zitten wanneer ze wat eten wil. En dat is echt niet de hele dag door, maar een keer of vijf, als ik thuis ben, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Brokjes eet ze dus niet meer.
We hebben haar met flink bijvoeren weer op 3 kilo gekregen, maar het blijft een gratenpakhuis, er zitten geen spieren meer op en dan bijft er al gauw weinig over van een poes. Achter haar heupen is ze griezelig ingevallen. Dus misschien lijkt het ook erger dan het is, want als er spieren op zouden zitten, zou het wellicht al een heel ander gezicht zijn, met hetzelfde aan vet?
Maar waar doe ik nou verstandig aan? Hoe groot is het risico dat het misgaat bij zo'n gewicht en die leeftijd (ze is geschat op 14, maar voor hetzelfde geld is ze 16 of 17)? Moet ik het risico nemen dat we haar nu al kwijtraken, of zullen we zo een beetje doormodderen met haar, in de hoop dat ze het zo nog een poosje kan uitzingen? Op zich gaat het goed, maar volgens de DA móet ze er haast wel last van hebben en nog een nadeel is, dat ze geen eten krijgt tussendoor als wij er overdag niet zijn. En dus vast honger zal krijgen.
Wie heeft er een goed advies? Ik weet het even niet meer...
, misschien dat als extra?
Het gaat om het grondig renoveren van haar gebit. Ze heeft nog 1 witte hoektand en 1 witte kies, de rest is óf al bijna weg óf staat stijf van de tandsteen (echt grote brokken, ik schrok ervan).
Volgens de inschatting van het asiel had ze al zeker een jaar dood moeten zijn, maar ze doet het nog prima. Ze is mager, maar kijkt helder uit haar ogen en hobbelt nog zelf de trap op en af (al gaat het niet zo snel 
) en springt nog op de zijleuning van de bank en in 1 sprong op het bed (vrij hoog bed). Dus ja... 
Ben er alleen wat voorzichtiger mee geworden, want ze komt er niet echt van aan, maar het zit wel vol eiwitten, en da's minder goed voor een nierpatient... Ik heb haar daarmee door een dagen-durende "laat mij maar gaan, ik hoef niet meer"-bui heengeholpen, toen we haar net hadden. Was kantjeboord... 
