Soms vonden mensen hem eng, een grote zwarte herder (Groenendaeler) maar het enige wat hij altijd wilde was geaaid worden.
Vanmorgen zakte hij door zijn achterhand, hij is verlamd aan het raken. Ik heb hem naar binnengedragen en de dierenartspraktijk gebeld. Ze komen aan het eind van de middag bij mij thuis. Ik wil dat hij in zijn eigen omgeving kan sterven, samen met de kinderen en mij. Ik wil hem niet kwijt. Het liefst zou ik hem nog veel langer bij me houden maar dat kan niet. Dat zou egoïstisch zijn en dat heeft hij niet verdiend. Al die jaren was hij er voor mij, nu moet ik er voor hem zijn maar ik weet me geen raad van verdriet. Ik ben zo bang dat ik het straks niet aankan.
Ik wist al een tijdje dat dit moment zou komen, ben me al aan het oriënteren op een hond omdat ik toch weer een grote hond wil. Nu het echt zover is komt het toch onverwacht, te vroeg, te snel.
Deze foto is vorige week van hem gemaakt, ik had hem nog een keer mee naar het bos willen nemen voor mooie foto's maar het kan nu niet meer.