Afgelopen januari heb ik een lieve poes van 16 jaar uit het asiel gehaald. Volgende maand wordt ze 17 jaar. Haar eigenaresse was overleden en er was van alles mis gegaan, ze was niet echt lief in het asiel en zocht een huisje waar ze gewoon alleen kat kon zijn. Ik had nog een kamer over wat aan de woonkamer grenst dus ik heb haar opgehaald.
Na een korte tijd bleek ze eigenlijk heel knuffelig te zijn. Waarschijnlijk compleet overprikkeld maar na wat rust is ze echt een gigantische knuffelkat.
Een paar weken geleden begon ze met overgeven. Zo af en toe en later ook steeds vaker. Daarnaast was ze steeds heel vermoeid, begon ze moeilijker te lopen en werd ze wat opgezwollen.
Ik ben 2 weken geleden met haar naar de dierenarts gegaan. Vanuit het asiel had ik de informatie meegekregen dat ze nierproblemen had. Ze staat dus ook op Renal van Royal Canin. Bij de dierenarts hoorde ze een hartruisje. Ze hebben hierna op het hele spectrum bloed geprikt.
Alle waarden waren goed, ook de nierwaarden. Poes heeft dus geen nierproblemen. Wel waren de enzymen die de problemen van het hart meten erg hoog. Advies dus om met de kat naar de cardioloog te gaan. Dus een week geleden een afspraak gemaakt.
Vooral die misselijkheid is zo naar voor haar. Bij de cardioloog werd verteld dat ze alleen misselijk kunnen worden van hartproblemen als het een ritmestoornis is. Ze heeft geluisterd en dat was het overduidelijk niet. Maar er was wel een probleem met het hart. En dus een ander probleem dat die misselijkheid veroorzaakt.
Dat konden nog weer tig dingen zijn, ik wilde vooral dat zij zich wat beter zou voelen. Dus besloten om haar gewoon op de anti-misselijkheidsmedicatie te laten staan. Ik ga haar natuurlijk toch niet meer laten opereren dus het werd een beetje dweilen met de kraan open. Maar zolang als zij zich fit voelt, zie ik het allemaal wel per dag.
Nu heeft ze afgelopen nacht echt alles bij elkaar staan huilen. Dat doet ze normaal niet, 's nachts zet ik haar op haar stoel en dan gaat ze daar slapen. Vanmorgen heeft ze voor het eerst sinds die medicatie dan ook weer alles bij elkaar gespuugd. Ze zit nu onder de bank, helemaal in haarzelf gekeerd.
Tsja en wat doe je dan? Zijn hier bokkers die nog goede ideetjes hebben om haar leven wat draaglijker te maken? Toen ik haar ophaalde was ik mij al heel erg bewust van het feit dat we het met 16 jaar meer over maanden dan over jaren hadden. Ik gun haar het beste maar wil voor haar ook geen stress als in allemaal onderzoeken, constant mee in de auto, etc. Na vorige week maandag woonde ze 2 dagen onder de bank tot ze bij was gekomen van onze reis naar de dierenarts.
Ik vind het met paarden altijd een stuk 'makkelijker' wat je allemaal nog kunt doen en wanneer het einde verhaal is. Thuis hadden we vroeger wel altijd katten maar dit is de eerste keer dat ik een eigen heb.
Groetjes van Minni & Lisa
