Geplaatst Daar zit ik dan op de grond in 'zijn' kamer met tranen rollend over mijn wangen. Net de automatische voerbak uitgezet. Nooit meer die zachte pootjes die de trap op sprinten bij het horen van het draaien van de voerbak. Nooit meer gezellig samem thuiswerken terwijl jij de hele dat bij mij op schoot wil liggen en calls wil verstoren. Nooit meer jij op de vensterbank in het zonnetje, kijkend naar wat ik aan het doen ben of wanneer ik thuis kom.
September 2018. Ik voelde mij alleen dus ging maar het asiel voor een maatje. De kat waarvoor ik kwam kijken was toch niet helemaal een match. Of ik jou niet even wilde zien. Een magere angstige kat van een jaar of 8. Verwachting: langzitter. Hij zou niet zijn hokje uit durven te komen, maar wellicht kon ik hem een beetje proberen te aaien als hij het toe zou laten. We werden alleen gelaten om kennis te maken. Jij sprong binnen no time uit je hokje, zo mij mij op schoot. Asielmedewerker kwam stomverbaasd terug, het had zo moeten zijn. Jij ging met mij mee naar huis.
Vanaf dag 1 volgde jij mij overal. Sleepte mij door een van de diepste dalen van mijn leven. Jij was blij als ik thuis kwam, altijd in voor knuffelen, of ik dat nou nodig had of niet.
Wat heb ik gelachen om je rare fratsen en genoten van de vriendelijke kat die je was. Je bloeide helemaal op, glansde weer, zowel je vacht als je ogen. Jij was mijn beste maatje.
Samen gingen we 2 jaar geleden over van appartement naar huis. Heerlijk vond je dat uitkijken over de tuin en rondrennen door het huis. Vooral s nachts natuurlijk.
Alles was fantastisch, tot een maandje geleden, de dag na je 12e verjaardag. Je had overal overgegeven, lag plat op de grond met krampende pootjes van de pijn, vond ik verschrikkelijk om te zien. Ik heb je met spoed naar het dierenziekenhuis gebracht. Verstopte plasbuis, katheter en spoedopname. Oh wat heb ik in spanning gezeten. Gelukkig knapte je weer genoeg op om vol met medicatie em speciaal voer mee naar huis te mogen.
2 weken later, afgelopen zaterdag: terugval. Zelfde probleem, zelfde acties.
Je knapte weer op, mocht weer mee, nog meer medicatie.
Vanmiddag was je vrolijk, speelde er op los. S avonds begon ik weer dezelfde signalen te zien. Op de bak gaan, maar zonder succes. Plat op de grond gaan liggen bij de bak en niet meer 24/7 in mij willen kruipen maar daar willen liggen, ellendig.
Om 23:30 stonden we weer in het dierenziekenhuis. Het is weer mis. In hoeverre is dit nog eerlijk naar jou toe. Steeds maar weer hetzelfde probleem en weer pijn. 01:30 blies jij letterlijk in mijn armen jouw laatste adem uit omdat je steun zocht, in mijn armen kroop en die tafel maar eng vond. Veel sneller weg nog dan de dierenarts verwachtte, je moest er al veel erger aan toe zijn geweest dan je liet zien.
Daar ging ik dan naar huis met een leeg reismandje en een folder van een crematorium, wat plukjes haar en jouw halsbandje. Bij thuiskomst niet meer jouw kopje die miauwend vol verwachting om de deur staat te kijken. Nooit meer dat warme liefdevolle welkom wat je me altijd gaf, waardoor ik blij was om thuis te zijn.
Milo je laat een heel groot gat in mijn hart achter. Je was echt mijn allerbeste maatje. Dankjewel voor de mooie jaren die we nog samen hebben kunnen beleven. Ik hoop dat je je rust vindt daarboven en ook daar fijne knuffelplaatjes vindt, waar je soms iets te harde kopjes kunt geven zoals je dat zo goed kon.
Bedankt voor alle liefde die je me hebt gegeven, bedankt dat je me door donkere tijden hebt gesleept.
Bedankt vriendje, het spijt me dat het niet langer heeft mogen duren...
Ik ben kapot ervan
alles in huis doet me aan je denken. Vaarwel mijn vriendje 
Ik weet hoeveel pijn het doet! 
Heel veel sterkte, het doet zo veel pijn.. 
