Een jaar geleden begon hij mij "uit het niets" aan te vallen. Als ik langs liep hing hij ineens met veel kabaal in mijn enkels. Pas de 3e keer besefte ik me dat het alleen gebeurde als ik aan het zingen was. Volgens Google is dat een soort van overstimulatie en verder niks om je druk over te maken. Het was ook gelijk over toen ik niet meer in huis zong.
Video van een aanval (sorry voor mijn zang, maar wil laten horen hoe hij dan tekeer gaat).
Hij was altijd al een beetje een klier (hardhandig spelen, dingen omgooien/versnipperen als zijn brokjes op waren), maar het spelen begon langszaam steeds ruiger te worden. Eind vorig jaar werd een van onze andere katen werd ziek (bleek kanker te zijn) en zij moest het steeds vaker ontgelden.
Een paar maanden na haar dood, hebben we in February een oude kat geadopteerd. Zij bleek ook kanker te hebben en werd flink vertroeteld. Hij fixeerde helemaal op haar. Ging haar stalken en wachtte dan net zolang totdat ze de rug toe draaide om er dan gelijk op te springen. Normaal heeft hij veel respect voor een paar druppels water, maar nu kon ik zelfs een half glas over hem heen gooien ... hij stopte gewoon niet. Als we ze uit elkaar haalden dan viel hij ons gelijk aan en waar het eerst alleen enkels was, sprong hij nu ook omhoog om je hoger te pakken. We dachten dat hij jaloers was en probeerden ze zoveel mogelijk uit elkaar te houden en hem ook heel veel knuffels te geven. Feliway hadden we al, net als meerdere grote kattenbakken. Kort daarna begon hij ons ook uit het niets aan te vallen; bijv. als we langs het bed liepen terwijl hij daaronder lag (zonder dat we dat wisten). Tegelijkertijd ging hij slechter eten. We dachten eerst dat dat kwam omdat we probeerden om het geleidelijk op dieet voer te zetten.
Het duurde even voordat we bij de DA terecht konden. Inmiddels was oma poes overleden en hij was lang niet zo aggressief meer als eerst. Het dieet voer wilde hij echt niet eten, dus hij kreeg weer zijn oude eten, maar nog steeds at hij weinig. Ook viel het me op dat hij meer sliep dan normaal en zijn pupillen bijna aldoor groot waren.
De DA heeft hem toen helemaal onderzocht, bloed getrokken, urine bekeken en alles zag er goed uit. Zijn gewicht was vrijwel stabiel, slechts een klein beetje gewicht kwijt, maar dat was juist de bedoeling. Conclusie: het is stress/geestelijk. Ik was en ben het daar niet mee eens. Ze zei dat ze eventueel wel een x-ray van zijn hele lijf zou kunnen doen, maar dat het zeer onwaarschijnlijk is dat daar iets uitkomt. Hij is toen met prozac (antidepressiva) begonnen.
Nu, twee weken na het begin van de prozac is er nog maar weinig verbetering. Hij is minder aggressief, maar hij ziet er gewoon niet goed uit. Zijn ogen blijven groot, vaak trekt hij met zijn staart (dat deed altijd voordat hij ging aanvallen) en hij verstopt zich ineens veel onder het bed. Hij eet nog steeds heel slecht en hij slaapt ontzettend veel. Imo heeft hij zo geen goede kwaliteit van leven. Vanochtend liep hij ook ineens raar met zijn pootjes te schudden en je ziet gewoon aan zijn lijfje dat er iets niet goed is. Maar wat?
Raar loopje:
De DA wil dat hij naast de prozac ook nog gabapentin neemt. Hij krijgt dat normaal altijd voordat hij naar de DA gaat zodat hij te behandelen is. Hij slaapt dan meer dan normaal, dus ik ben bang dat hij hierdoor alleen maar duffer wordt. Volgens de DA zou hij daar na een week aan gewend moeten zijn.
Maar toch blijf ik het idee hebben dat dit niet (helemaal) psychisch is. Wat voor testen zouden nog een meerwaarde hebben. Ik wil graag dat filmpje laten zien en kijken wat er verder nog voor mogelijkheden zijn, wanneer ik zijn nieuwe medicijnen op kan halen. Ik hoop dat jullie nog een idee hebben. Katten zijn niet zo groot, maar we zijn af en toe oprecht bang van hem. Mijn vriendin moest al een keer aan de antibiotica nadat hij haar in haar gezicht greep (vechtende katten op bed toen ze op bed lag.)
Hier een foto met zijn "zusje" ... dan zie je ook gelijk hoe donker zijn ogen zijn in verhouding.
