Geplaatst We hadden de keuze tussen jou en je broertje, jij was de rustigste van de 2.
Nog nooit heb ik zo'n energieke stuiterbal gehad als dat jij bent geweest, heel je leven lang. Je dacht altijd nog pup te zijn.
Wat een heerlijk karakter had je, altijd blij en vrolijk, troostend als het nodig was, luisterde goed oké soms had je bananen in je oren maar dat was ook wel weer komisch, enorm lief voor andere honden, vooral de oude senioren, daar had je alle tijd van de wereld voor en kon je wel ineens rustig liggen zodat ze je konden besnuffelen. Ik kon je aan iedereen toevertrouwen.
Tijdens het wandelen even die kop tegen je been voelen en dan keek je omhoog naar mij, de aai die dan volgde was voldoende voor je. Als het onweerde wilde je het liefst lepeltje lepeltje liggen voor de troost. Altijd buiten als het lekker weer was zat je onder de berk, dan kon je mooi naar de weg kijken of naar de paarden, even gluren door het raam van mijn kantoor of ik daar nog was. Was ik in de keuken dan even nonchalant voorbij lopen en opkijken door het raam. Elke ochtend na de wandeling in het bos bracht je de sleutel mee vanaf de brievenbus tot aan de achterdeur, die taak volbracht je met veel trots en elke dag weer. Was het minder weer dan lag je graag ergens in huis op een van de vele kussens in de meest vreemde houdingen te slapen en vaak ook te snurken.
Je leefde voor de wandelingen in het bos, dat was je favoriet van de hele dag.
Tot gisterochtend.
De nacht ervoor was je beroerd geworden, hoesten en overgeven en daarna benauwd.
Ik ben direct met je naar de dierenarts gereden, het was niet goed. Na meerdere onderzoeken kwam het naar boven, 1 long zal al vol vocht, de andere long had ook al geen volle capaciteit meer en om je hart zat een vochtkwab die belemmerde dat je hart zijn functie kon doen. Wat was je benauwd. Het was de enige oplossing om je te laten gaan. De moeilijkste keuze die ik moest maken, wel was ik blij dat ik deze voor je kon maken. Geen benauwdheid meer, rust.
Wat is het stil in huis, elke keer denk ik dat je buiten bij je berk zit of dat je binnen komt om even te kijken wat ik aan het doen ben om dan vervolgens weer buiten wat anders te gaan doen. Maar helaas. We hebben je 8 jaar als geweldig mooie vriend mogen hebben in ons leven. Ik mis al je kleine dingen, even je neus tegen mijn neus aan, je kop tegen mijn been aan voelen, je mooie bruine ogen om naar te kijken, je voldane zucht.
Suf hè, dan verwachtte je waarschijnlijk dat die eerst aan de beurt was....en dan dit 
