Zo'n 8 jaar geleden besloten we om er een tweede hond erbij te nemen, ook uit het buitenland, net zoals onze eerste hond. We waren gelijk verliefd en ook onze hond vond haar erg leuk en ging gelijk naar haar toe. Dus we besloten om haar te adopteren.
Als pup nooit problemen gehad en de jaren daarna ook niet betreft het wandelen, ze liep altijd netjes mee. En nu, ik weet niet wanneer het is begonnen, is het elke keer wel een strijd om met haar te wandelen. Ze heeft haar zeldzame goede dagen in de maand waarbij ze gewoon zo goed als netjes meeloopt. Als je zegt dat we gaan wandelen dan komt ze 9 van de 10x ook gewoon vrolijk naar de gang en is alles prima. Maar het moment dat je de deur uitstapt begint het: Ze wilt gewoon niet meelopen. Met al haar kracht zet ze zich schrap, en je kan zeggen en doen wat je wilt, maar ze blijft stil staan. De enige manier om haar aan het lopen te krijgen is om haar mee te trekken waardoor ze uiteindelijk wel gaat lopen... tot je weer bij de volgende afslag bent. Het enige moment wanneer ze goed meeloopt is wanneer ze heel nodig moet poepen of plassen en het moment dat ze in de gaten heeft dat we weer richting huis lopen, dan heeft ze ineens peper in d'r reet.
En ik zou zo graag willen dat ze er weer plezier in krijgt, want onze andere hond (niet dezelfde als toen we haar gingen adopteren, hij is overleden in 2016, onze nieuwe hond hebben we sinds 2017) vind wandelen he-le-maal geweldig, daar zou je de hele dag mee kunnen wandelen zonder dat hij het zat zou worden. En het leukst is het natuurlijk dat je een lekkere lange wandeling met beide kan maken.
Maar ik zou niet weten hoe ik het moet aanpakken. Ik zat te denken om te oefenen met brokjes als beloning, maar dan ben ik bang dat ze alleen nog gaat doorlopen als ze een brokje krijgt en daar veel te veel op gefocust raakt...
