Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-19 10:33

Met een vreselijk dubbel gevoel 'verder gaan'

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-19 10:33

Sorry alvast voor het lange en misschien warrige verhaal aangezien ik vreselijk emotioneel ben. Ik schrijf dit met name om en mijn ei kwijt te kunnen, maar ook om graag te horen hoe jullie ervaringen zijn geweest met het afscheid nemen van een viervoeter en het kijken naar een eventuele nieuwe hond.

Vooropgesteld:
Het zoeken naar een nieuwe pup is geen vervanging van... Dat wil ik even voorop stellen. Rex is Rex en niks of niemand kan hem ooit vervangen. Zou ik ook absoluut niet willen. Een nieuwe pup zou er komen omdat we gewoon iets nieuws en hopelijk ook iets moois kunnen opbouwen met een nieuw gezinslid. Een individu dat zijn/haar eigen plaats gaat krijgen in ons gezin.

Dit is een weloverwogen beslissing, ook al zijn we er al snel mee bezig en zitten we nog volop in een rouwproces, die gemaakt wordt met in gedachten houdend dat er gewoon even tijd overheen gaat voor er ook daadwerkelijk een pup in huis gaat zijn ivm wachtlijsten.

Afgelopen woensdag hebben we, toch geheel onverwachts ondanks zijn leeftijd van 13,5 jaar, afscheid moeten nemen van onze Rex. Mijn maatje, mijn steun en toeverlaat die er Altijd voor me was. Hij troostte me als ik verdrietig was en liet me geen seconde alleen, zelfs als ik naar de wc ging lag hij het liefst aan m'n voeten erbij of als ik in bad ging dan lag hij lekker naast me te snurken. Hij sliep met ons elke nacht, voor 13,5 jaar lang. Elke seconde die voorbij gaat nu, is weer een nieuwe seconde die me verder weg brengt van onze laatste momenten samen. De harde waarheid dat ik geen knuffel of aai meer kan geven, geen snoet meer tegen mijn gezicht voel als ik verdrietig ben... ik ga er echt aan onderdoor.

En dan komt de andere kant van het verhaal, en de reden waarom ik vooral dit topic open, en ik denk dat elke eigenaar die afscheid heeft moeten nemen van een dier gaat denken: Wil ik nog een nieuwe hond als zo'n afscheid me helemaal door de mangel haalt? En wanneer wil ik die hond? Is het te snel om al onderzoek te doen ernaar of niet?

Velen van jullie zullen misschien wel vinden dat we veel te snel zijn hiermee, maar blijven stilstaan bij alles wat ik op dit moment gigantisch hard mis, breekt me helemaal op (en we zijn pas 2 dagen verder). Ik moet iets doen en ondanks dat het aan de ene kant echt heel veel pijn doet om hiermee bezig te zijn, laat het mij (en ons gezin) tegelijkertijd ook al stiekem een beetje uitkijken naar het moment waarop ons gezin weer een beetje meer uitgebreid wordt en het feit dat ik niet constant bezig hoef te zijn met rouwen. Onze zoon gaat binnenkort weer naar school, mijn man werkt fulltime en ik... ik zit fulltime thuis in een leeg huis. Geen geluiden meer van Rex die in de mand gaat liggen, of dat ik hem hoor drinken in de keuken. Geen aanwezigheid meer, geen maatje meer wat constant bij me is. Dat vooruitzicht maakt me echt vreselijk depressief.

Dus... we zijn ons aan't oriënteren op fokkers. We zijn het er al jaren over eens dat als we ooit bij het moment komen dat we afscheid hebben moeten nemen van Rex en toch een nieuwe viervoeter willen, we graag een oud Duitse Herder pup in huis willen nemen. Ik heb door de jaren heen gewoon voor de fun al eens gekeken hier en daar. Nu zijn we dan toch sinds gisteren gericht aan't zoeken en heb ik zelfs al een paar mailtjes de deur uit gedaan naar een paar fokkers die ons enorm aanspreken wat betreft de honden die ze hebben zitten als ook hun fokbeleid en hoe ze omgaan met het grootbrengen van de pups na de geboorte.

Toch knaagt het ook aan me, want het is verdorie pas 2 dagen geleden. Vandaag wordt hij gecremeerd en morgen mogen we zijn urn en mijn as sierraad ophalen bij het crematorium. Hij is nog geeneens thuis en we zijn al aan't kijken voor een andere hond. Als ik dat zo lees nu lijkt het wel alsof ik er heel onverschillig mee omga, maar natuurlijk zien de mensen niet hoe ik in een non-stop status van verdriet leef nu. Niemand ziet hoe mijn man mij uit Rex z'n mand heeft moeten tillen woensdag avond nadat ik ontroostbaar was. Niemand ziet hoe ik troosteloos op de bank lig met zijn halsband in mijn handen. Niemand ziet de paniekaanvallen en de hyperventilatie waar ik al dagen tegen vecht, maar waar ik van verlies.

We zijn dit nu aan't doen, contact zoeken met fokkers, omdat we ook weten dat er wachtlijsten zijn bij fokkers en we dus niet bij wijze van spreken morgen al een pup kunnen gaan halen - daar moet ik eerlijk gezegd ook niet aan denken nu. Ik wil echt nog even de tijd hebben om dit verlies proberen te verwerken - dus dat er nog best even wat tijd overheen gaat voor we daadwerkelijk echt een nieuwe pup zouden verwelkomen. En aangezien we een paar specifieke fokkers op het oog hebben, wetende dat er wachtlijsten zijn, willen we ook eigenlijk niet te lang wachten met aanmelden en contact zoeken omdat het dan natuurlijk nog langer gaat duren en tegen de tijd dat we hopelijk klaar zijn voor een nieuwe pup, we dan niet alsnog een half jaar moeten wachten.

Iedereen gaat natuurlijk op zijn/haar eigen manier om met verlies en iedereen is er of misschien nooit of misschien al wel snel aan toe om te kijken voor een nieuw maatje. Ik zou heel graag ervaringen van anderen horen. Hoe gingen jullie om met het hartverscheurende verdriet? Hoe kwamen jullie tot de beslissing om eventueel voor een nieuw maatje te gaan kijken? Er is inderdaad geen goed of slecht hierin denk ik en iedereen moet doen waar ze zich prettig bij voelen, maar het is toch fijn om er met anderen over te praten.

Nogmaals:

Het zoeken naar een nieuwe pup is geen vervanging van... Dat wil ik even voorop stellen. Rex is Rex en niks of niemand kan hem ooit vervangen. Zou ik ook absoluut niet willen. Een nieuwe pup zou er komen omdat we gewoon iets nieuws en hopelijk ook iets moois kunnen opbouwen met een nieuw gezinslid. Een individu dat zijn/haar eigen plaats gaat krijgen in ons gezin.

Dit is een weloverwogen beslissing, ook al zijn we er al snel mee bezig en zitten we nog volop in een rouwproces, die gemaakt wordt met in gedachten houdend dat er gewoon even tijd overheen gaat voor er ook daadwerkelijk een pup in huis gaat zijn ivm wachtlijsten.

Laatst bijgewerkt door cursebreaker op 02-08-19 10:57, in het totaal 4 keer bewerkt

**Geplaatst**: 02-08-19 10:41

Re: Met een vreselijk dubbel gevoel 'verder gaan'

Geplaatst: 02-08-19 10:41

Ik heb ook redelijk snel gekeken naar een andere hond nadat onze hond was overleden. Er is daarin geen goed of slecht. De 1 wil pas na een jaar eens denken aan een nieuwe hond en de andere na een week. Je moet vooral doen wat voor jou goed voelt.
Wij hadden na iets meer dan 2 maanden een pup in huis en ook dat hielp bij het gemis van onze eerste hond. Nooit zal ik haar vergeten want het zijn de herinneringen die blijven.

**Geplaatst**: 02-08-19 10:44

Geplaatst: 02-08-19 10:44

Heel veel sterkte met het verwerken. Toen ik mijn oude hondje liet inslapen had ik nog een andere hond, dus bij mij was er nog wel een maatje in huis. Ik heb na een half jaar ongeveer bij toeval een hond overgenomen van een vriendin. Dat was dus niet helemaal gepland.

ik snap heel erg dat je huis nu leeg is, en je een maatje mist. Dat kan een andere hond voor je opvangen, maar je oude Rex krijg je er niet mee terug. Je kunt aan je nieuwe hond niet dezelfde verwachtingen hebben als van je oude hond, het is een nieuw individu. Geef het verwerken van dit verlies tijd, en ga dan een nieuw avontuur aan als je er klaar voor bent. Het is helemaal niet erg om je daar nu al mee bezig te houden, maar zie het als 2 aparte dingen.

13,5 jaar is heel erg lang, en de band die je met je hond had was duidelijk heel erg bijzonder. Dat los moeten laten doen heel erg veel pijn en je moet ook rouwen om zo`n verlies. Geef het tijd, ook al lijkt dat nu ontzettend moeilijk. Sterkte

**Geplaatst**: 02-08-19 10:46

Geplaatst: 02-08-19 10:46

Als je paniekaanvallen krijgt is het wellicht wel zaak daar iets aan te doen. Verdriet is goed, maar laat je je niet teveel meeslepen?

En bedenk dat een pup nooit een vervanging kan zijn voor Rex. Rex was Rex en het is best goed wat tijd te nemen om te rouwen.

Sterkte met jullie verlies.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-19 10:47

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-19 10:47

Ik zie het ook zeker als 2 aparte dingen, dus ik hoop idd niet dat dat verkeerd overkomt in de OP; alsof ik dit nu alleen doe vanwege het missen van Rex en ik een nieuwe hond als vervanger zou zien van... Want dat is gewoon niet mogelijk en dat verwacht ik ook echt niet nee.

We zien dit als een nieuwe periode voor ons gezin, waarin we een nieuw lid mogen verwelkomen waar we nieuwe herinneringen mee gaan maken en gewoon zijn/haar eigen individu is met eigen karakter.

Het zal ook zeker wel even de tijd nodig gaan hebben om dit los te laten, ook omdat het toch nog vrij plotseling was ondanks zijn leeftijd. Maar het is idd wel zo dat we toch rekening willen houden met wachtlijsten bij een fokker en we liever geen jaren willen wachten op een nieuwe pup. Dus we willen dan toch graag al een eerste contact leggen met een fokker die goed voelt voor ons. Het geeft ons momenteel toch ook wel al iets om naar uit te kijken, ook al wil ik zeker niet nu direct al een nieuwe pup.

**Geplaatst**: 02-08-19 10:48

Geplaatst: 02-08-19 10:48

Heel veel sterkte, wat een gemis en ik begrijp dat je op zoek gaat naar een andere hond.
Maar waarom kijken naar een pup zou je niet bij een asiel gaan kijken of herplaatser.
Ik weet een andere hond vult de leegte en het gemis niet maar verovert zijn of haar eigen plekje binnen jullie gezin.

**Geplaatst**: 02-08-19 10:51

Geplaatst: 02-08-19 10:51

Allereerst sterkte met het verliezen van jouw hond :(:)

Iedereen gaat hier op een andere manier mee om. Een kennis van mijn moeder had er altijd 2: als de oudste een jaar of 6/7 was, kwam de pup, en zo had ze als die oudste er niet meer was, meestal weer een hond van een jaar of 6/7... en zat ze dus nooit alleen

Mijn ouders zeiden nadat onze spaniel overleden was 'voorlopig niet meer hoor'. Ik zei hetzelfde. Na 2 maanden ben ik naar het asiel gegaan en is Toby mee naar huis gekomen.
Mijn ouders stonden op een wachtlijst voor een pup toen en hebben die 3 maanden na het overlijden van onze spaniel opgehaald... Voor mijn vader overigens medische noodzaak: na zijn hartaanval kochten wij onze spaniel, als stok achter de deur om te wandelen eigenlijk. Heeft mijn vader altijd vol verve gedaan. Toen spaniel er niet meer was, lag hij binnen 2 weken in het ziekenhuis met hartritmestoornissen... Tjah, 9 jaar lang geen klachten met een hond en binnen 2 weken weer in het ziekenhuis... gauw een hond zoeken!

En dan zijn er ook mensen die hebben écht tijd nodig. Mijn broer is zo. Hij wilde niet meer na onze spaniel. Inmiddels is het 3 jaar geleden dat die overleden is, en zijn hij en zijn vriendin van plan volgend jaar naar een pup te gaan zoeken. Haar hond is een jaar geleden overleden.

Er is geen goed en geen fout aan hoe je rouwt. Wél is het natuurlijk belangrijk de nieuwe hond als individu te zien: hij of zijn gaat niet jouw oude hond vervangen, en karakter zal heus anders zijn. En zeker die eerste twee jaar van pup en puber ga je gewoon afzien. En dan is het dus niet een rothond, maar gewoon een jonge hond

Mijn hond is nu 3, en ik kijk nu al regelmatig naar nesten hoor haha, niet omdat ik denk dat Toobs er gauw niet meer is - we hebben afgesproken dat hij minstens 16 moet worden - maar gewoon, omdat ik alles wil weten over ieder ras dat me aanspreekt. Toobs is min of meer op mijn pad gekomen omdat hij dat zelf zo zag

In de opvang zocht hij mij op, en bleef bij mij, ongeacht het feit dat er nog 4 mensen rondliepen daar. Toobs ging dus mee.

**Geplaatst**: 02-08-19 10:53

Re: Met een vreselijk dubbel gevoel 'verder gaan'

Geplaatst: 02-08-19 10:53

Heb ik mooi boek over gelezen laatst!
Dan neem je toch gewoon een nieuwe.
Zo heet het.
Allemaal mensen die hun hond zijn kwijtgeraakt waar ze superveel van hielden en daar wat over vertellen hoe ze dat ervaren hebben.
Veel sterkte

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-19 10:54

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-19 10:54

friesiszwart schreef:
Heel veel sterkte, wat een gemis en ik begrijp dat je op zoek gaat naar een andere hond.
Maar waarom kijken naar een pup zou je niet bij een asiel gaan kijken of herplaatser.
Ik weet een andere hond vult de leegte en het gemis niet maar verovert zijn of haar eigen plekje binnen jullie gezin.

Ik heb al eens gekeken naar herplaatsers en wat er in de asiels zit, maar eerlijk: we willen gewoon een pup die we vanaf geboorte kunnen volgen en kunnen opvoeden en welke dan hopelijk een lang leven bij ons mag blijven. We zijn verknocht geraakt aan dit ras en het is al jaren iets waar we het over hebben; mocht Rex er onverhoopt ooit niet meer zijn, dan willen we gewoon heel graag een pup van dit ras aan ons gezin toevoegen. We willen juist na Rex, die al echt senior was, een energieke pup die pup streken uithaalt en waar we gewoon samen mee kunnen groeien. Helaas zitten er geen oud Duitse Herder pups in het asiel. Ik wil ook dat we een hond in huis nemen welke qua karakter past (tuurlijk zit er vast wat in de asiels wat qua karakter zou passen hoor, maar we hebben deze beslissing al lang geleden gemaakt en voor ons is dat nu echt iets waar we aan vast willen houden en ook al naar uitkijken) en ons hart is nu eenmaal versmolten met de (oud) Duitse Herder.

We willen in de toekomst ook graag nog een tweede hond erbij en dan zullen we ook zeker wel de asiels in de gaten houden. Maar feit blijft, dat veel asielhonden en herplaatsend een niet altijd fijn verleden hebben en met een 6 jarig kind in huis, wil ik dat risico gewoon niet nemen ondanks wat de professionele medewerkers in een asiel enz. dan weten te vertellen over het gedrag van de hond. Ze weten uiteindelijk niet wat de hond Echt voor verdrag gaat vertonen als het in een nieuwe woon situatie terecht komt. Dat is niet te vergelijken met hoe een hond zich gedraagt wat in een asiel verblijft. En ik weet dat die beestjes ook echt heel hard aan't wachten zijn op een plekje... Voor ons is dat nu gewoon geen optie.

Laatst bijgewerkt door cursebreaker op 02-08-19 11:02, in het totaal 4 keer bewerkt

**Geplaatst**: 02-08-19 10:55

Geplaatst: 02-08-19 10:55

Een ander hondje is geen vervanging, maar 'gewoon' een ander hondje. Er staat geen tijd voor hoe lang je moet wachten en om me heen zie ik dat het voor mensen juist heel heilzaam kan zijn om de aandacht weer op een ander hondje te kunnen richten.

Toen mijn favoriete paard ingeslapen werd (waarvan we wisten dat dat geen jaren meer zou duren) kreeg ik commentaar dat ik al een nieuw paard in mijn hart had zitten. Mijn reactie daarop was heel simpel: mijn hart is groot genoeg om van meerdere paarden te kunnen houden. Dat ik van de ene houd, sluit niet uit dat ik de ander mis.

Sterkte met het verwerken van het afscheid van Rex. En volg je hart, dat klopt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-19 10:56

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-19 10:56

Skippy01 schreef:
Allereerst sterkte met het verliezen van jouw hond

Iedereen gaat hier op een andere manier mee om. Een kennis van mijn moeder had er altijd 2: als de oudste een jaar of 6/7 was, kwam de pup, en zo had ze als die oudste er niet meer was, meestal weer een hond van een jaar of 6/7... en zat ze dus nooit alleen
Mijn ouders zeiden nadat onze spaniel overleden was 'voorlopig niet meer hoor'. Ik zei hetzelfde. Na 2 maanden ben ik naar het asiel gegaan en is Toby mee naar huis gekomen.
Mijn ouders stonden op een wachtlijst voor een pup toen en hebben die 3 maanden na het overlijden van onze spaniel opgehaald... Voor mijn vader overigens medische noodzaak: na zijn hartaanval kochten wij onze spaniel, als stok achter de deur om te wandelen eigenlijk. Heeft mijn vader altijd vol verve gedaan. Toen spaniel er niet meer was, lag hij binnen 2 weken in het ziekenhuis met hartritmestoornissen... Tjah, 9 jaar lang geen klachten met een hond en binnen 2 weken weer in het ziekenhuis... gauw een hond zoeken!

En dan zijn er ook mensen die hebben écht tijd nodig. Mijn broer is zo. Hij wilde niet meer na onze spaniel. Inmiddels is het 3 jaar geleden dat die overleden is, en zijn hij en zijn vriendin van plan volgend jaar naar een pup te gaan zoeken. Haar hond is een jaar geleden overleden.

Er is geen goed en geen fout aan hoe je rouwt. Wél is het natuurlijk belangrijk de nieuwe hond als individu te zien: hij of zijn gaat niet jouw oude hond vervangen, en karakter zal heus anders zijn. En zeker die eerste twee jaar van pup en puber ga je gewoon afzien. En dan is het dus niet een rothond, maar gewoon een jonge hond

Mijn hond is nu 3, en ik kijk nu al regelmatig naar nesten hoor haha, niet omdat ik denk dat Toobs er gauw niet meer is - we hebben afgesproken dat hij minstens 16 moet worden - maar gewoon, omdat ik alles wil weten over ieder ras dat me aanspreekt. Toobs is min of meer op mijn pad gekomen omdat hij dat zelf zo zag In de opvang zocht hij mij op, en bleef bij mij, ongeacht het feit dat er nog 4 mensen rondliepen daar. Toobs ging dus mee.

Dankje voor je uitgebreide reactie!

We zien de nieuwe pup zeker als een eigen individu en dat is juist wat ons ook enthousiast maakt ervoor.
We willen ook helemaal geen tweede Rex, want die is er gewoonweg niet. We willen juist een pup, die lekker energiek en ook typische pup streken uithaalt, waar we lekker veel mee bezig moeten en kunnen zijn qua opvoeding e.d. Een individu dat mooi zijn/haar eigen weg mag gaan vinden in ons gezin tzt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-19 11:00

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-19 11:00

Dreamybol schreef:
Een ander hondje is geen vervanging, maar 'gewoon' een ander hondje. Er staat geen tijd voor hoe lang je moet wachten en om me heen zie ik dat het voor mensen juist heel heilzaam kan zijn om de aandacht weer op een ander hondje te kunnen richten.

Toen mijn favoriete paard ingeslapen werd (waarvan we wisten dat dat geen jaren meer zou duren) kreeg ik commentaar dat ik al een nieuw paard in mijn hart had zitten. Mijn reactie daarop was heel simpel: mijn hart is groot genoeg om van meerdere paarden te kunnen houden. Dat ik van de ene houd, sluit niet uit dat ik de ander mis.

Sterkte met het verwerken van het afscheid van Rex. En volg je hart, dat klopt!

Dankjewel!
Mijn man heeft Rex als pup gekocht, toen zijn hond ervoor ook ingeslapen moest worden. Hij heeft Rex toen binnen een paar weken zelfs al gehaald, wetende dat hij ook niet zonder hond door het leven wilde gaan.
Nu gaat het bij ons sowieso niet over weken, want zoals gezegd heb ik fokkers op het oog en diegene wat momenteel bovenaan ons lijstje staat heeft wel wat gepland, maar de kans is groot dat de wachtlijst vol is en we dus nog wel even moeten wachten bv. Vandaar dat we ons wel aan't oriënteren zijn, zodat we geen jaren hoeven te wachten, maar wel lang genoeg zodat we ook om Rex fatsoenlijk kunnen rouwen.

**Geplaatst**: 02-08-19 11:11

Re: Met een vreselijk dubbel gevoel 'verder gaan'

Geplaatst: 02-08-19 11:11

Onze eerste hond overleed na 15 jaar in de ochtend en in de avond was er door allerlei omstandigheden een andere. Niet ideaal maar anders werd de jonge hond ingeslapen door fokker.Toen deze hond na 15 jaar ook ging hemelen heb ik lang getwijfeld, wel weer een hond maar dan toch een pup? Besloten na een paar maanden er toch voor te gaan en nu sinds een jaar weer een schaduw achter mij aan.
Ik heb zeker verdriet van mijn vorige honden en niemand kan aangeven hoe hij/zij reageert maar ik vind in de mand kruipen en hyperventilatie enzenz toch wel heel erg extreem. Je weet gewoon dat normaal gesproken je deze hond en de volgende overleeft en jouw reactie op het overlijden is toch wel erg heftig.

**Geplaatst**: 02-08-19 11:12

Geplaatst: 02-08-19 11:12

cursebreaker schreef:
We zien de nieuwe pup zeker als een eigen individu en dat is juist wat ons ook enthousiast maakt ervoor.
We willen ook helemaal geen tweede Rex, want die is er gewoonweg niet. We willen juist een pup, die lekker energiek en ook typische pup streken uithaalt, waar we lekker veel mee bezig moeten en kunnen zijn qua opvoeding e.d. Een individu dat mooi zijn/haar eigen weg mag gaan vinden in ons gezin tzt.

In dat geval, zou ik er voor gaan, zeker als het nog een tijdje duurt voordat je een nieuw hondje hebt. Het is ontzettend leuk om uit te kijken naar een nieuwe pup, en je vast mentaal voor te bereiden op alle streken die ze uit gaan halen :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-19 11:19

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-19 11:19

bigone schreef:
Onze eerste hond overleed na 15 jaar in de ochtend en in de avond was er door allerlei omstandigheden een andere. Niet ideaal maar anders werd de jonge hond ingeslapen door fokker.Toen deze hond na 15 jaar ook ging hemelen heb ik lang getwijfeld, wel weer een hond maar dan toch een pup? Besloten na een paar maanden er toch voor te gaan en nu sinds een jaar weer een schaduw achter mij aan.
Ik heb zeker verdriet van mijn vorige honden en niemand kan aangeven hoe hij/zij reageert maar ik vind in de mand kruipen en hyperventilatie enzenz toch wel heel erg extreem. Je weet gewoon dat normaal gesproken je deze hond en de volgende overleeft en jouw reactie op het overlijden is toch wel erg heftig.

Het gaat ondertussen ook al beter hoor. Dit was vooral de eerste dag, uren na het inslapen.
Ik heb al jaren af en toe paniek aanvallen en soms hyperventilatie, dus daar ben ik mee bekend. Daar wordt aan gewerkt. Mijn man is een grote steun voor me, dus het is niet zo dat ik nu in gevaar ben ofzo hoor. Dat ik dat zou ervaren als mijn alles zou overlijden, had ik ook wel verwacht. Ik ben ondertussen een stuk rustiger, op momenten na dat ik wel in tranen uitbarst. Morgen zal het wel weer zwaar worden als we hem ophalen bij het crematorium, maar mijn man is er voor me, dus het komt wel goed.

En ik vind het echt een vreemde opmerking dat je zegt; iedereen reageert anders en dan zegt dat je het extreem vind hoe ik reageer omdat ik weet dat ik m'n hond overleef, maar dan toch zo heftig reageer erop. Ik zit niet constant te hyperventileren hier ofzo, maar na het inslapen woensdag was ik echt kapot van verdriet en bleef ik vooral de momenten herhalen in mijn hoofd bij de dierenarts, toen hij de spuitjes kreeg en ik hem moest achterlaten. Het gaat ondertussen beter met me, ik zoek afleiding enz, en het was vooral een eerste reactie na het inslapen. Het was mijn eerste hond, ik had nog totaal geen ervaring met het laten inslapen van mijn beste maatje. Tuurlijk weten we dat we onze dieren overleven, maar hij is nog steeds gewoon een lid van ons gezin geweest, mijn Alles, mijn steun en toeverlaat. Het feit dat ik weet dat ik hem zou overleven, maakt niet dat ik mijn verdriet beter kan relativeren of verminderen. Mijn lichaam reageert helaas gewoon heel snel op mijn emoties. Zo heb ik woensdag ook mijn ontbijt moeten uitspugen nadat ik thuis kwam van de Dierenarts. Tja, heftig misschien? Maar het is nu eenmaal zo. Als mijn man had verwacht dat het Te ver zou gaan, had hij vast stappen ondernomen om iets te doen, maar ook hij zit elke dag te huilen met de tranen over zijn wangen, dus het is gewoon verdriet wat ons onderdompelt nu. Ik reageer dan misschien lichamelijk heel heftig en heftiger dan vele anderen, maar om het nu perse extreem te noemen omdat ik weet dat ik hem toch zou overleven? Is wel een beetje veroordelend, want je weet niet hoe het hier echt aan toe gaat natuurlijk, op wat ik vertel. Maar overall, gaat het redelijk met me hoor. Ik kom de dag gewoon door nu zonder aanvallen of wat dan ook, wel regelmatig tranen als ik langs de plek loop waar geen mand meer is e.d. maar dat is denk ik wel normaal he?

Laatst bijgewerkt door cursebreaker op 02-08-19 11:23, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 02-08-19 11:23

Geplaatst: 02-08-19 11:23

Tuurlijk moet je al naar een pup gaan rondkijken!

Zo te lezen waren jij en Rex een groot deel van de dag samen, dus dat gemis is enorm.
Ik kan me voorstellen dat het ontzettend stil is en dat je er heel veel verdriet van hebt.

Het zoeken naar een pup en straks het weer in huis hebben, opvoeden en samen zijn geeft veel plezier en afleiding van het verlies van Rex.

En nu 'al' aan een pup beginnen zegt niks over jouw liefde voor Rex.
Rex is 13.5 geworden dankzij jullie goede zorgen en heeft een super tijd bij jullie gehad.
Of je vandaag of pas over een jaar naar een pup op zoek gaat, verandert niets aan het feit dat Rex er niet meer is.
Een pup kan Rex nooit vervangen, want elke hond heeft een ander karakter, maar een pup brengt veel plezier met zich mee en kan wel de leegte vullen, het verdriet om Rex verzachten en afleiding van het gemis geven.

**Geplaatst**: 02-08-19 11:24

Geplaatst: 02-08-19 11:24

Klopt maar zoals jij het opschreef vond ik het zeer extreem klinken en natuurlijk is je verdriet niet minder om het feit dat je ze overleeft. Zo was het niet bedoeld, puur omdat jij je gedrag beschreef leek het alsof je er niet bij stil had gestaan dat dit kon gebeuren. Ik sta ook wel een potje te janken bij het verlies van een dier. Nu geef je enige toelichting, dat je al jaren hyperventilatie hebt, dat is wat anders dan zo in shock raken door het verlies van je hond dat je spontaan panisch word en hyperventileert.

En mocht morgen een pup op je weg komen, gewoon doen. Maak de borst maar nat want dan heb je voorlopig geen tijd om verdrietig te zijn, echt prachtig die jonkies.

Laatst bijgewerkt door BigOne op 02-08-19 11:25, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-19 11:24

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-19 11:24

LBLGypsyCobs schreef:
Tuurlijk moet je al naar een pup gaan rondkijken!

Zo te lezen waren jij en Rex een groot deel van de dag samen, dus dat gemis is enorm.
Ik kan me voorstellen dat het ontzettend stil is en dat je er heel veel verdriet van hebt.

Het zoeken naar een pup en straks het weer in huis hebben, opvoeden en samen zijn geeft veel plezier en afleiding van het verlies van Rex.

En nu 'al' aan een pup beginnen zegt niks over jouw liefde voor Rex.
Rex is 13.5 geworden dankzij jullie goede zorgen en heeft een super tijd bij jullie gehad.
Of je vandaag of pas over een jaar naar een pup op zoek gaat, verandert niets aan het feit dat Rex er niet meer is.
Een pup kan Rex nooit vervangen, want elke hond heeft een ander karakter, maar een pup brengt veel plezier met zich mee en kan wel de leegte vullen, het verdriet om Rex verzachten en afleiding van het gemis geven.

Dankje voor de lieve reactie

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-19 11:27

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-19 11:27

bigone schreef:
Klopt maar zoals jij het opschreef vond ik het zeer extreem klinken en natuurlijk is je verdriet niet minder om het feit dat je ze overleeft. Zo was het niet bedoeld, puur omdat jij je gedrag beschreef leek het alsof je er niet bij stil had gestaan dat dit kon gebeuren. Ik sta ook wel een potje te janken bij het verlies van een dier. Nu geef je enige toelichting, dat je al jaren hyperventilatie hebt, dat is wat anders dan zo in shock raken door het verlies van je hond dat je spontaan panisch word en hyperventileert.

Wij waren toch zeker al een jaar met de gedachte bezig dat het een keer zou gebeuren gezien zijn leeftijd, dus het was echt niet dat we niet realistisch waren. Hij was 13,5 jaar en een herder dus dat is een hele mooie leeftijd. Maar het was alsnog onverwachts, want hij was tot dinsdagmiddag gewoon nog heel gezond - op doofheid na. Dus dat dat gewoon een klap is, als zoiets alsnog onverwachts gebeurd, is niet vreemd denk ik - ook al wisten we dat de dag er een keer aan zat te komen. Hier is hoe dan ook niet op voor te bereiden, of je dier nu jong of oud is of wat dan ook.

En gezien de band die ik met Rex had, vind ik het eerlijk gezegd niet vreemd dat ik in shock ben ervan. Dit doet mij net zo veel verdriet als dat ik een ander familie lid zou verliezen. Rex was, voor mij, 12,5 jaar lid van mijn dagelijkse leven. Dit doet mij meer verdriet als dat ik menig ander mens om me heen zou verliezen denk ik. Hij sliep bij ons elke dag, hij was constant bij me in de buurt als ik thuis was. Ik ben de laatste 5 jaar thuis mama, dus ik ben Elke dag heel veel samen geweest met hem. Ik vind het echt niet vreemd dat ik dan in shock ben ervan, als ook nog emotioneel persoon zijnde, maar goed.

En ten opzichte van vele anderen zal het misschien ook extreem zijn. Mijn lichaam reageert gewoon heel snel op mijn emotionele toestand. Als ik hard en lang huil, zoals nu, gaat dat bij mij al snel over in hyperventilatie bv. En paniekaanvallen was ik bekend mee, ging wel heel goed de laatste maanden hoor, maar dat deze situatie mij een terugval bezorgt vind ik echt niet vreemd. Maar goed, ik snap dat het, zoals ik het schrijf, misschien wel heftig overkomt als je natuurlijk ook niet alle ins and outs weet van mijn situatie en mijn band met rex en wat hij voor mij en ons gezin betekend. Het is 2 dagen geleden en we worden constant geconfronteerd met de afwezigheid van zijn 'aanwezigheid' dus dat is gewoon iets wat moet slijten. Maar dat gebeurt niet al na 2 dagen in mijn geval. Het is echt nog heel rauw en vers nu. Morgen zal dan ook zeker weer even een klap worden, als hij thuiskomt.

En uiteindelijk zal het toch nog wel zeker een aantal maanden duren voor er een pup is aangezien er wachtlijsten zijn bij de meeste fokkers en we daar wel gewoon op gaan wachten natuurlijk. Maar ik was gewoon benieuwd hoe anderen ermee om zijn gegaan en wilde mijn ei een beetje kwijt.

**Geplaatst**: 02-08-19 11:35

Geplaatst: 02-08-19 11:35

Toen in 2012 mijn toenmalige kat ingeslapen was kwijnde ik zo weg dat er binnen een maand een nieuwe kat rondliep omdat dat me terug op de been hielp.
Niet als vervanging voor de oude maar als opvolger en na zijn herplaatsing liep er binnen 2 weken weer een nieuwe kat rond, puur omdat ik niet zonder kon.

De een rijdt bij wijze van spreken vanaf de dierenarts naar het asiel terwijl de ander nooit meer een nieuwe hond neemt.
Dat betekent imo niet dat de eerste minder of niet om zijn dier gaf, enkel dat de eerste er sneller weer aan toe is.

Kijk gewoon naar jezelf en naar je gezin en beslis op basis daarvan hoe snel er weer een hond komt,wat de rest vd wereld ervan vindt is niet jouw probleem.

**Geplaatst**: 02-08-19 11:36

Geplaatst: 02-08-19 11:36

Doe gewoon wat je gevoel zegt.
Maart 2016 mijn alllllle beste, liefst en mooiste maatje moeten laten gaan. 1 week voor we de sleutel van ons nieuwe huis kregen met een flinke lap grond. Daar zou hij zijn laatste weken van zijn leven moeten slijten huppelt achter mij aan zo als hij altijd deed. Mijn maatje die ik nooit hoefde te zoeken. Me omdraaien was genoeg want hij was mijn schaduw. Maar het ging niet meer. Hij zakte steeds door zijn achterhand en kwam dan niet meer in de benen. Maar wat nu, zonder hond was geen optie zoveel ruimte en dan geen hond. Dus na twee weken al gaan nadenken. Weer een oud Duitse herder of toch iets anders. En ja het voelde soms niet goed. Maar diep in mijn hart wist ik dat mijn kanjer het allemaal begreep. En hij heeft me geholpen door me te begeleidde op weg naar mijn nieuwe kanjer. Een ras wat al heel lang in mijn hart zat. En toen we gingen informeren zou er een nestje geboren worden binnen 6 dagen. Een groot nest en grote kans dat wij als we zouden voldoen aan de eisen er 1 zouden krijgen.
En 10 weken later waren we weer compleet.
Afbeelding

Dus volg je hart. En weet waar ruimte was voor je kanjer is altijd ruimte voor een andere kanjer.

**Geplaatst**: 02-08-19 11:43

Geplaatst: 02-08-19 11:43

Ik lees een groot excuusverhaal voor een paar vreemde bokkers omdat die mogelijk zouden kunnen zeggen: wat snel om weer voor een nieuwe hond te kijken.
Waarom doe je dat jezelf aan?

Je hebt niet meer of minder van je hond gehouden omdat je na twee dagen al voor een nieuwe pup kijkt.
Je hebt ook niet meer of minder van een hond gehouden omdat je volledig van het pad in zijn mand gaat liggen. Mensen die even huilen en dan weer door gaan kunnen prima net zo'n mooie tijd beleeft hebben. Je verhaal leest nu een beetje alsof je ons moet overtuigen hoe bijzonder hij was. Dat is niet nodig. Elke hondeneigenaar weet wat een hond betekent in je leven.

Maak je eigen keuzes en wees daar tevreden mee. Mensen die opmerkingen maken als 'dat is snel' gewoon negeren. Die weten niet beter.

**Geplaatst**: 02-08-19 11:49

Geplaatst: 02-08-19 11:49

Allereerst heel veel sterkte met het verlies van je prachtige Rex.
Aan rouwen hangt geen label hoe je het moet doen of tijdsduur, iedereen doet dat op z'n eigen manier.
Een andere hond is geen Rex maar een andere hond met z'n eigen karakter met leuke minder leuke en gekke dingen.
Of het wel of niet te snel is kun alleen jij beslissen.
Maar ook al is er een wachtlijst, die is er over een paar weken nog, dus gaat het voor je gevoel wel te snel kun je het ook nog even tijd geven.
Ik heb ook al aardig wat honden moeten laten gaan, het lijkt wel of het iedere x moeilijker word, maar toch besef je snel dat je zo ongelooflijk veel liefde terug krijgt van een hond dat het baasje mogen zijn van een hond het mooiste is wat er is.
Iedere x dacht ik, er komt nooit meer een hond waar ik zoveel van ga houden als ik deed van degene die ik afgegeven heb, maar toch iedere keer houd ik weer net zoveel van hun ook al zijn ze weer totaal anders, dieren zijn gewoon zo puur en eerlijk.

Heel veel sterkte en wijsheid met je beslissing.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-19 12:32

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-19 12:32

@lor1_1984
Bedankt voor je reactie!

@cam
Je verhaal raakt me en ik voel je pijn natuurlijk ook mee nu.

@Sunnda
Het is niet als excuus verhaal neergezet natuurlijk al snap ik dat het zo kan overkomen.
Mijn emoties hebben momenteel natuurlijk de overhand. Ik plaatste het topic met name om mijn hart te luchten maar ook om connecties te leggen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Maar het is logisch dat ik inga op reacties die ik krijg dan. Het is ook zeker niet bedoeld om mensen te overtuigen van hoe bijzonder Rex was, helemaal niet. Ik hoef daar geen mensen van te overtuigen hier op bokt die hem niet kennen. Ik schrijf gewoon mijn gevoelens van me af momenteel (en reageer dan ook op de reacties die ik krijg), omdat een platform als bokt me daar mee kan helpen aangezien ik niet graag face to face met mensen erover wil praten nu.
En we maken zeker onze eigen keuze en zullen ons ook echt niet laten beïnvloeden door anderen, hier in het topic of mensen in ons persoonlijke leven, maar daar was het topic ook niet voor bedoeld > meer voor het delen van ervaringen van gelijkgestemden. Mijn naaste familie en vrienden zijn er natuurlijk nu voor ons, maar ik merk dat ik vooral met de familie nu geen behoefte heb om erover te praten, omdat het te kortbij staat denk ik omdat zij Rex ook goed gekend hebben. Terwijl bokt me op dit moment wel een beetje helpt - ook de mensen die me prive pb's sturen > ik ga zo direct antwoorden, maar jullie berichten doen me goed!

@Tinkermuts
Dankjewel voor het delen van je eigen ervaringen ermee.
Op zich is het voor ons wel duidelijk wat we willen aangezien er hoe dan ook wel even tijd overheen gaat voor er een nieuwe pup in huis zal zijn, maar het is toch fijn om ervaringen te lezen van mensen die in eenzelfde schuitje of schuitjes zaten. Voor mij is Bokt nu bv. een hele fijne uitlaatklep, omdat ik het moeilijk vind met mensen te praten die in ons persoonlijke cirkeltje zitten en Rex ook gekend hebben.

**Geplaatst**: 02-08-19 12:55

Re: Met een vreselijk dubbel gevoel 'verder gaan'

Geplaatst: 02-08-19 12:55

Heel veel sterkte met het verlies van Rex. Natuurlijk is een nieuwe hond geen vervanging van, niemand kan Rex vervangen. Maar wat een nieuwe pup wél kan doen, is je helpen om het verdriet van Rex een plaatsje te geven. Jullie gaan er heel weloverwogen mee om, dus het is ook geen impulsaankoop. Ik hoop dat jullie een leuke pup gaan vinden en dat deze weer wat zonneschijn kan brengen na het verlies van jullie lieve Rex.