Geplaatst 
Als leven lijden wordt...
Buiten je nier en hart falen om, was je altijd ons stralende en gezonde middelpunt. De helft van mijn leven ben je bij mij geweest en nu kwam dan zomaar ineens die rot dag.
Lopen kon je bijna niet meer, je struikelde over je eigen poten door een probleem in je zenuwstelsel. Je werd verlamd.
Maar, pijn had je niet. En dat was het belangrijkste toch? Ik hielp je wel opstaan als je viel, net zoals ik me aan jou optrok toen ik jong was, aan jouw lange vacht, wanneer ik viel. Maar of het kwaliteit van leven was...
Maar toen je niet meer bij je voer en drink bak kon komen, en ik zag dat je dorst had, brak mijn hart in twee.
Toen je wilde plassen en in je eigen urine viel, werd alles duidelijk.
En toen je de geboorte van onze dochter 2 weken geleden mocht mee maken, maar niet meer in staat was om bij haar in de buurt te komen omdat je je niet meer kon bewegen, moest ik beslissen wat ik niet wilde.
Lieve Daisy, ik hou het aller meest van jou.
Vandaag word je gecremeerd en dan mag je weer naar huis waar je altijd bij ons kan blijven.
Ik ga je na 11,5 jaar zo vreselijk missen.
heel erg veel sterkte 