Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-18 20:00

Moeite met verwerken van het verlies

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-18 20:00

Vorige week heb ik mijn hond in laten slapen. Wat ben ik er verschrikkelijk kapot van.

Nog nooit heb ik mij zo gevoeld als nu, zoveel verdriet en leegte ken ik helemaal niet.

Ik kan niet goed eten, heb een steen in mijn maag en brok in mijn keel.

De dag na het inslapen heb ik de hele dag in bed gelegen, kon niks. Nu paar dagen verder kan ik wel gewoon functioneren maar man wat voel ik me verdrietig. Ik mis haar zo verschrikkelijk

Ik herken dit helemaal niet van mijzelf, ben vrij nuchter maar het voelt alsof ik niet meer compleet ben.

**Geplaatst**: 19-02-18 20:03

Re: Moeite met verwerken van het verlies

Geplaatst: 19-02-18 20:03

Het is nog zo kort geleden dat het verdriet en de pijn nog rauw is. Geef het tijd om te helen ondanks dat je misschien normaal gesproken er nuchter instaat. Als een dier veel voor je heeft betekend neemt het een plekje in, in je hart. Maar probeer niet in het negatieve te blijven hangen en bedenk dat je al die mooie herinneringen hebt, al die mooie/grappige foto's en dat is waar je echt dankbaar voor mag zijn.

**Geplaatst**: 19-02-18 20:07

Geplaatst: 19-02-18 20:07

Ik wil je heel veel sterkte wensen

Ik weet hoe je je voelt

Ik heb afgelopen Juli onze labrador moeten laten inslapen op de leeftijd van 14,5 jaar waarvan zij 14 jaar bij ons woonde.
Ook al wisten we dat de dag eraan kwam, het is toch als een bom ingeslagen.
En nog hoor.

Geef het echt de tijd, maak ruimte voor je verdriet.
Wat mij geholpen heeft? uren buiten lopen, eindeloos de polder in.

**Geplaatst**: 19-02-18 20:08

Geplaatst: 19-02-18 20:08

Oké dit klinkt misschien banketstaaf, is niet zo bedoeld, maar toen ik je titel las dacht ik ooh na een jaar nog, ja herkenbaar

maar goed wat rose123 ook zegt, gun/geef jezelf de tijd om te rouwen, als je nu al helemaal niet meer verdrietig was was het misschien ook voor je gevoel niet goed. Ieder mens (of dier) ervaart een verlies op zijn/haar eigen manier en de een heeft er 3 dagen voor nodig om even flink te huilen en een ander 3 jaar.
Mijn poes is bijna 4 jaar geleden ingeslapen en zeker het eerste jaar daarna als ik bij mijn vader kwam (ik was al uit huis zij was daar blijven wonen ivm leeftijd en het bij mij niet naar buiten kunnen) besefte ik nog steeds niet dat mijn Simba daar niet zat om me te begroeten.
Verder dat is dan geen overlijden maar heb ik mijn paardje 2 jaar geleden verkocht en heb ik ook daar nogsteeds veel moeite mee, meer de manier waarop het gegaan is na de verkoop en het feit dat ik haar uit het oog verloren ben. Dus ja voor iedereen is dat heel anders.

**Geplaatst**: 19-02-18 20:12

Re: Moeite met verwerken van het verlies

Geplaatst: 19-02-18 20:12

Dit is heel normaal. 6,5 jaar geleden is mijn allerbeste paardenvriendin ingeslapen. Ik was er kapot van en nog steeds kan ik er niet te lang over praten zonder te wenen. Soms kruipen ze dieper in jou hart dan je denkt. Ik heb altijd gezegd dat ik nooit meer zo een speciaal paard ging vinden. Ik heb nu wel 1tje die aardig dicht in de buurt komt maar soms heb je echt dat once in a lifetime gevoel.

Verdriet hebben is geen zonde ts. Het is nooit erg om te wenen voor iets of iemand die je graag hebt gezien. Veel sterkte nog met het verlies.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-18 20:19

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-18 20:19

@rose123 dank je wel voor je reactie. Ze betekende inderdaad zo veel voor me. Het is nog zo moeilijk om na te denken over haar, dat doet zoveel zeer. Ik probeer het wel steeds uit te spreken, dat lucht wel iets op.

@ravelli, dank je wel, Wat erg van jullie hond, 14 jaar is echt lang. Ik had haar 10 jaar. Lopen is een goede!

Annet-dottie, dat is niet mijn intentie. Het is gewoon dat ik normaal niet zoveel moeite mee heb maar nu dus wel. Voor mij voelt het al als heel lang terwijl het pas geleden is.
Ik snap dat de verkoop ook lastig is!

@demolenhoek, dank je wel voor je mooie woorden. Ze is er inderdaad zo diep ingeslopen, ze was er in hele hectische jaren altijd voor me. En ook nu mijn leven op orde is was ze er altijd.

Ik moet t ook de tijd geven, was t maar een nare droom

**Geplaatst**: 19-02-18 20:19

Geplaatst: 19-02-18 20:19

Ach meid, het kan pijn doen om je huisdier te verliezen. :(:)

Dat is ook zo verschrikkelijk aan dieren houden, dat je ze ook weer moet laten gaan, altijd veel eerder dan we willen.
Neem hiervoor de tijd, huil gerust en voel je zeker niet vreemd. Mensen die dit verdriet niet begrijpen, hebben nooit het voorrecht gehad zo van een dier te houden. Veel sterkte Y;(

!

**Geplaatst**: 19-02-18 20:23

Geplaatst: 19-02-18 20:23

Herkenbaar, onze vorige hond is vijftien geworden en de huidige is ook al weer hoog bejaard. Aangezien ik meestal thuis ben was/is het mijn schaduw. Dat valt hem nu steeds moeilijker door artrose en doofheid. Het afscheid is al een beetje begonnen want hij gaat zo erg achteruit dat het geen drie maanden meer duurt. En dan, ja dan ga ik op zoek naar de volgende, elke hond is speciaal maar ik heb wel gemerkt dat het verdriet sneller slijt wanneer er een nieuwe rond banjert. Sterkte.

**Geplaatst**: 19-02-18 20:28

Re: Moeite met verwerken van het verlies

Geplaatst: 19-02-18 20:28

Ik snap het volledig. Met een hond kan je zo'n intense band hebben, ik denk ook niet dat wat je met een hond kan krijgen ook met een ander dier mogelijk, zo diep kan het gaan.

Ik zie mijn honden als mijn kinderen en de honden die ik in het verleden verloren ben mis ik nog steeds.

**Geplaatst**: 19-02-18 20:29

Geplaatst: 19-02-18 20:29

Ik heb het zelf niet, maar mijn moeder wel heel erg. Wij zijn 1.5 jaar terug ons paard verloren, van kerngezond naar ingeslapen in 2 uur tijd. Mijn moeder is er een maand compleet uit het veld van geweest, inclusief gaten in haar geheugen en alles.

Terwijl ze normaal ook nuchter is met dit soort dingen. Ze mist hem nog steeds dagelijks en als ik daar ben, gaat er geen dag voorbij dat ze zich niet verspreekt en ons oude paard zijn naam zegt in plaats van de naam van ons nieuwe paard, maar het is wel een flink deel gesleten, hoewel de randen nog altijd zeer rauw zijn.

Sindsdien hebben we nog een eigen paard in laten slapen en is er een paard waar we dicht bij betrokken ook ingeslapen, maar ze is er nooit zo van slag van geweest.

Laatst bijgewerkt door Mizora op 19-02-18 20:38, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-02-18 20:30

Geplaatst: 19-02-18 20:30

Zo herkenbaar... Ontzettend veel sterkte met het verlies!

Uit ervaring sluit ik mij aan bij Bigone. Een andere hond is de beste manier om het verdriet minder zwaar te maken.

**Geplaatst**: 19-02-18 20:31

Geplaatst: 19-02-18 20:31

Ik weet heel goed hoe je, je voelt. Onze hond is van vrijdag op zaterdag nacht ingeslapen. Dat mijn beste vriendinnetje nooit meer terug komt is gewoon niet te beseffen, hoe moet ik nou verder zonder mijn lieve meisje..
Ik denk niet dat ik ooit nog zo’n speciale hond zal tegen komen.
Heel veel sterkte met het verlies van jou maatje. Y;(

**Geplaatst**: 19-02-18 20:33

Geplaatst: 19-02-18 20:33

Hier ook een nuchter persoon, maar toch, mijn duitse herder Bowy is al een aantal jaren geleden ingeslapen en nu ik dit typ heb ik weer tranen..
Heb al meerdere dieren in laten slapen maar deze was zo bijzonder voor me, en wat was ik altijd trots op hem, mis hem nog steeds heb een prachtige foto van hem in de kamer staan, elke dag zie ik zijn knappe koppie en zo is hij er altijd nog bij
Dus helemaal niet gek :(:)

**Geplaatst**: 19-02-18 20:33

Geplaatst: 19-02-18 20:33

allereerst gecondoleerd. Een hond is je maatje, die is er wanneer je verdrietig bent, niet lekker in je vel, of juist blij. Maar op de momenten dat het even niet lekker gaat is zo'n besie er. Geef het even de tijd, komt goed alleen nu is er even de leegte. Nadeel van een huisdier is dat je het altijd overleefd...dat weet je...alleen dat afscheid nemen. Men ben er ook zooo slecht in, elke keer weer

**Geplaatst**: 19-02-18 20:33

Geplaatst: 19-02-18 20:33

Herken het heel erg. Mijn Duitse Herder kreeg ik toen ik 15 was... Hem helemaal zelf opgevoed en alles. Toen ik 27 was moeten laten gaan.. ik ben nu 44 en als ik een DH zie die op hem lijkt springen de tranen nog in mijn ogen. Maxim was gewoon MIJN hond, mijn maatje... dus ik snap je echt heel goed. en weet je: JE MAG ook rouwen om je hond! Daar is niks geks of raars aan. Neem de tijd ervoor... Mensen die dat niet snappen of daar geen begrip voor hebben, hebben wrs zelf nooit een hond gehad (of ander dieren-maatje) **KNUFFEL**

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-18 20:38

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-18 20:38

Heel erg bedankt voor jullie lieve woorden. Zeker dat het zo herkenbaar is.

Een nieuwe hond is geen optie, moet er ook even niet aan denken. Wie weet in de toekomst.

Lezen dat jullie het verdriet zo herkennen voelt als een knuffel. Het voelt minder eenzaam, dank jullie wel daar voor.

Nottinghill, jeetje ook zo kort geleden, voor jou ook sterkte!

**Geplaatst**: 19-02-18 20:44

Geplaatst: 19-02-18 20:44

Ooooh jakkes...

In april is het alweer 5 jaar geleden dat onze hond dood ging. Hij was 10,5 toen... Plotselinge dood (accuut ziek, dierenarts heeft geprobeerd wat hij kon maar tevergeefs).
De eerste dagen waren verschrikkelijk... Voor ons allemaal, niet slapen, weinig slapen. Iedereen aan het huilen... Daarna werd het een beetje beter... Omdat m'n zusje en ik op een leeftijd waren dat we toch zeer waarschijnlijk richting een eigen huis gingen en mijn ouders veel werken, kwam er geen nieuwe hond. Sowieso kon geen van ons dat aan. :')

Na ruim 6 weken hebben we een kitten in huis genomen... Dat duiveltje heeft zoveel leven gebracht en bracht ons als gezin weer dichter bij elkaar. We noemen die kat ook wel de reïncarnatie van onze hond... Echt bizar hoeveel dingen die hetzelfde doet als onze hond. :oo

Natuurlijk bleef het verlies van onze hond heel erg verdrietig. Aan het eind van het eerste jaar kwamen bij mij de nachtmerries over onze hond. Het beheerste mijn leven. Ik kwam er achter dat muziek voor het slapen gaan de oplossing was. Maar nog steeds komt hij af en toe (gelukkig dan op een goede manier!) voor in mijn dromen. Als ik bij mijn ouders ben ligt er een kalkstenen zonnewijzer in de tuin, dezelfde kleur als onze hond. Heel vaak zie ik hem dan in mijn ooghoeken liggen.
Of wat te denken van (toen ik nog thuis woonde) van de vele keren dat ik na het eten dacht dat pap en mam de hond uit gingen laten...

En zelfs nu ik dit typ, of het verhaal vertel... Dan lopen de tranen nog steeds over mijn wangen. Oké ik ben echt een regelrechte jankert... Maar dat boeit me niet.
Het is niet erg dat je na een week je nog zo voelt. Probeer voor jezelf te zorgen, koop wat leuks voor jezelf, gun jezelf iets... Maar gun jezelf bovenal je verdriet!

**Geplaatst**: 19-02-18 21:01

Geplaatst: 19-02-18 21:01

Sterkte, hier net na kerst ons hondje in laten slapen. Hij was al 14, maar hij maakt natuurlijk 14 jaar deel uit van je leven. Mijn dochter is 11 en hij was er dus toen al. Ging ook heel snel en op een nare manier. Op zich wel vrede met zijn leeftijd, hij is vrij goed en gezond oud geworden.

**Geplaatst**: 19-02-18 21:16

Geplaatst: 19-02-18 21:16

Ik snap je maar al te goed (helaas). Iedere dierenbezitter kent het gevoel, vroeger of later. Aan het hebben en houden van, is een consequentie verbonden en dat is dat er een moment komt dat je moet loslaten. Ik heb mijn leven lang tot nu toe de gelukkige omstandigheden gehad dat ik veel dieren in mijn bezit mocht hebben en het stuk voor stuk moeten verliezen is telkens een grote aanslag op mijn emotie. Ik troost me altijd weer met de gedachte dat ik het voorrecht heb gehad van het dier te mogen houden en nog groter voorrecht; de verantwoordelijkheid ervoor mocht dragen. Door dit naar beste eer en geweten te doen weet ik voor mijzelf dat het goed is geweest. Het verdriet van een dier verliezen
maakt dat voor mij wat dragelijker.
Het gemis doet veel met je en ik hoop dat je je pad er in zult vinden.

**Geplaatst**: 19-02-18 21:24

Re: Moeite met verwerken van het verlies

Geplaatst: 19-02-18 21:24

Je hebt je hond "pas" vorige week in laten slapen als ik het goed lees? Dus nog geen 7 dagen geleden? Dan is het helemaal niet raar dat je je leeg en verdrietig voelt. Je hond was een maatje, natuurlijk mis je die. En dat mag ook, rouwen heeft zijn eigen tijd en ruimte nodig.

Zoals hier in de reacties al kunt lezen kan het zelfs heel lang duren en/of altijd op de achtergrond blijven knagen. Ook dat is OK. Het rauwe randje wordt minder, het verdriet blijft, ook al slijt het.

**Geplaatst**: 19-02-18 21:32

Geplaatst: 19-02-18 21:32

heel veel sterkte toegewenst.

Mijn hond is pas 6 maar ook mijn maatje, ik moet er niet aan denken hem te moeten missen en ik vind het niet meer dan logisch dat je er enorm veel verdriet van hebt.

Ik heb al een aantal dieren in moeten laten slapen, sommige had ik vrede mee, maar ik ben van een paard ook wel eens echt ziek geweest, tot en met overgeven aan toe.

Probeer inderdaad aan de mooie tijden te denken en leuke foto's te bekijken, maar geef ook gewoon toe aan je verdriet hoor !!! Een week is nog maar zo kort....

Misschien wil je in dit topic wat mooie/leuke foto's van hem plaatsen ?

**Geplaatst**: 19-02-18 21:44

Geplaatst: 19-02-18 21:44

Allereerst heel veel sterkte.
Het is doodnormaal dat je verdriet zo erg kan ervaren dat je zelfs niet kan eten. Nuchter persoon of niet, het overkomt iedereen wel eens.

De hond Bruno waarmee ik als kind opgegroeid ben is 2 jaar geleden ingeslapen op 14-jarige leeftijd tgv prostaatkanker. Ik was er niet bij, had geen contact meer met mijn ouders op dat moment.
En nu nog na 2 jaar kan ik plots tranen in mijn ogen krijgen en erg emotioneel worden als ik de foto's bekijk of spontaan herinneringen krijg.
Het meeste pijn was dat ik er niet voor hel kon zijn bij zijn ziekte en geen afscheid kon nemen van hem (krijgt weer tranen nu). Heb zelf een week lang niet goed kunnen eten, 's avonds huilde ik me zachtjes in slaap (zachtjes zodat mijn vriend me niet zou horen, ik rouw graag alleen).
Elke herinnering doet me pijn. De urne staat bij mijn ouders op de kast. Als ik bij hen kom (contact is weer goed) en ik zie de urne krijg ik een krop in mijn keel.

Vorig jaar is de jack russel ingeslapen ook 14 jaar geworden. Bij hem had ik minder verdriet en bewust gekozen er niet bij te zijn. (Moest ook werken die dag). Bij zijn herinneringen doet het me minder pijn.

Vreemd máár bij Bruno had ik wel een betere band dan met de jack russel.

**Geplaatst**: 19-02-18 21:52

Geplaatst: 19-02-18 21:52

Herkenbaar hoor. Ik ben zo'n wegstopper... De eerste dag lig ik op bed te huilen en de dag erna ga ik wel weer verder met het dagelijks leven. Ik wil er dan liever niet over praten, want dan moet ik weer huilen. Maar achter gesloten deuren heb ik nog heel lang groot verdriet. Ik mis mijn overleden dieren echt vreselijk en kan als ik het mezelf toelaat na jaren nog een potje gaan zitten janken.

Sterkte. :(:)

**Geplaatst**: 19-02-18 22:13

Geplaatst: 19-02-18 22:13

Het is vreselijk om je maatje te moeten missen
27 december hebbben wij ons vriendje in laten slapen
En nu nog komen de tranen bijna dagelijks...
En dan vind ik dat ik het eigenlijk nog best wel goed doe

Het heeft tijd nodig, gun jezelf dat ook. En het mooiste is als je mensen om je heen hebt die je verdriet begrijpen ook al is het 'al' 2 maanden geleden

Ieder mens verwerkt het anders. Ik ben een scrapbook aan het maken over zijn leven.
Dan kom je weer fotos tegen van alle jaren samen. Mooie herinneringen

Voor ons ook nog even geen nieuwe hond. Volgend jaar vermoed ik
We staan wel al op een wachtlijst, maar al zou er morgen een pup beschikbaar zijn dan zeg ik nee
Eerst dit verwerken en dan pas tijd voor een nieuw vriendje

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-02-18 09:50

Re: Moeite met verwerken van het verlies

Geplaatst door de TopicStarter : 20-02-18 09:50

dank jullie wel voor de lieve berichten, wat blijft het bijzonder de band tussen mens en dier.

ik krijg net een mail binnen van het uitvaartcentrum met mijn wensen, pff die komt weer hard binnen. Ik heb vannacht nog over haar gedroomd dat ze er nog was