Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-12-09 22:21

Hond voor Kerst

Geplaatst door de TopicStarter : 22-12-09 22:21

Zo vaak nemen mensen een hond zonder er goed over na te denken of omdat een puppy zo schattig is of omdat het zo'n leuk cadeau is voor de kinderen met kerst. Voor iedereen die van plan is een hond te nemen of een hond heeft zou ik zeggen: lees deze tekst eens, het is sneu, maar o zo waar...

"Hoe kon je?"

Toen ik een pup was, amuseerde ik je met mijn gekste streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.
Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen- en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.
Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.
Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidjes, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakte jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh..., ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".
Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op m'n neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam -, en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.
Er was een tijd dat, -als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige "gezinslid" was. Ik was blij en opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hulpeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs voor een met "papieren".
Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!". En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee bijbracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed het mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen -en ik nu ook.
Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen, en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je".
Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopende dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal een nare droom was. Of hoopte ik tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, -die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.
Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wangen gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?".
Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden, of voor mezelf zou moeten zorgen; -een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.
Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen!

Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, dan komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen huisdieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld sterven. Iedereen mag het verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld.
Gebruik dit verhaal om mensen voor te lichten. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, en dat dieren onze liefde en zorg verdienen. Dat een huisdier je eigen verantwoordelijkheid is, en een huisgenoot voor jaren.
Je krijgt er zoveel liefde en trouw voor terug!
en aangrijpende tekst, door Jim Willis, 2001
Moderators: als dit soort topics niet mogen dan zet er maar een slotje op hoor, of verplaats het maar als het fout staat

**Geplaatst**: 22-12-09 23:43

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 22-12-09 23:43

Ik ben bij de tweede zin afgehaakt...Als er meer alinea;s hadden gestaan had ik het mss wel interessant gevonden om het te lezen
nu moet ik mij teveel concentreren.

**Geplaatst**: 22-12-09 23:52

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 22-12-09 23:52

Pff aangrijpend verhaal. Mooi geschreven ook en helaas vaak ook de waarheid.

**Geplaatst**: 23-12-09 00:01

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 23-12-09 00:01

wauw. echt de tranen staan in me ogen.
Bij mij is het. je vriend is altijd je vriend.. en niet 'ineens' zomaar iets.
Jammer genoeg gebeurt het

**Geplaatst**: 23-12-09 00:06

Geplaatst: 23-12-09 00:06

Heb hem al veel vaker gelezen, maar het raakt me diep, iedere keer. En iedere keer besef ik weer wat een verantwoording ik aangegaan ben..........

En iedere keer ook besef ik dat honden heel bijzondere dieren zijn, en dat er helaas veel mensen zijn, die een hond niet waardig zijn.

**Geplaatst**: 23-12-09 00:41

Geplaatst: 23-12-09 00:41

**Geplaatst**: 23-12-09 00:46

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 23-12-09 00:46

Zit hier echt met tranen in m'n ogen..

**Geplaatst**: 23-12-09 00:46

Geplaatst: 23-12-09 00:46

Hij heeft al vaker op bokt gestaan, het blijft een mooi verhaal.

**Geplaatst**: 23-12-09 00:53

Geplaatst: 23-12-09 00:53

Ik kende m al, maar vind m nog steeds goed. Hoeveel mensen brengen inderdaad wel niet hun hond of kat naar het asiel...
Kan zelf ook geen bezoekje aan het asiel brengen, wordt helemaal akelig van die arme beestjes.

**Geplaatst**: 23-12-09 11:25

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 23-12-09 11:25

Ik wil dan elk dier dat daar zit het liefst meenemen. Maar dat kan helaas niet.

**Geplaatst**: 23-12-09 11:35

Geplaatst: 23-12-09 11:35

Ook ik heb m veel vaker gelezen, maar het blijft verdrietig

Helaas voor veel dieren ook de waarheid...

**Geplaatst**: 23-12-09 11:51

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 23-12-09 11:51

Ook ik kende 'm al, maar het blijft een verdrietig stukje. En inderdaad, helaas is het wel de waarheid. :(:)

**Geplaatst**: 23-12-09 11:54

Geplaatst: 23-12-09 11:54

Chiqa schreef:
Ik ben bij de tweede zin afgehaakt...Als er meer alinea;s hadden gestaan had ik het mss wel interessant gevonden om het te lezen
nu moet ik mij teveel concentreren.

*zucht. reageer dan gewoon niet.

Ik vond het prima te lezen!

Ontopic:

Het was al een tijdje geleden dat ik dit verhaal gelezen heb, en het raakt me weer.. Het gebeurt iedere dag, helaas... :(:)

Oja, niet alleen in het asiel maar ook op marktplaats stikt het van de ongewenste honden. Zoek eens op gratis hond en je ziet dat er weet ik hoeveel pagina's verschijnen met honden die je zo mee mag nemen, varierend van 2 maand oud tot 12 jaar oud.. Dan vraag ik me ook af, hoe kan je?
Is je maatje 12 jaar bij jou wil je hem het dan nog eens aandoen hem in een vreemde omgeving te stoppen.. verschrikkelijk..
Of bedenk je dat je 12 weken oude pup toch wel erg veel tijd kost, nouja, dan maar weg ermee.. Ik begrijp het niet en zal het ook nooit begrijpen..

**Geplaatst**: 23-12-09 12:16

Geplaatst: 23-12-09 12:16

Het is de kei harde waarheid

Al heb ik mijn hond ook als puppy voor kerst gekregen en heeft hij al 2 jaar een super leventje :+:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-12-09 12:42

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst door de TopicStarter : 23-12-09 12:42

Ik had ook de tranen in mijn ogen toen ik dit verhaal las. En ik dacht het klopt inderdaad, zoveel dieren die maar gewoon worden gekocht voor de leuk en dat je daarna niet de verantwoordelijkheid op je neemt om er goed voor te zorgen. Het is sneu maar inderdaad de keiharde waarheid...

**Geplaatst**: 23-12-09 12:52

Geplaatst: 23-12-09 12:52

Wij hebben trouwens ook een hondje, voordat we hem namen hebben we eerst wel heel goed nagedacht of we hier wel aan zouden beginnen.. Tot nu toe heeft ie echt een super leven en ik weet bijna wel zeker dat ie niet meer weggaat

**Geplaatst**: 23-12-09 12:52

Geplaatst: 23-12-09 12:52

Het raakt me diep..
Helaas de harde waarheid. Y;(

**Geplaatst**: 23-12-09 12:59

Geplaatst: 23-12-09 12:59

Ik heb hier echt tranen van in mijn ogen. Wat een aangrijpend geschreven verhaal en helaas werkelijkheid. Hopelijk gaan mensen er eens over na denken als ze een hond/pup nemen.

**Geplaatst**: 23-12-09 13:15

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 23-12-09 13:15

Ik kende m al..

En ik begrijp het echt niet, mijn hondjes zijn mijn kinderen!!!
Man als er eentje iets heeft raak ik bijna hysterisch, nog erger dan wanneer mijn paard wat heeft.

**Geplaatst**: 23-12-09 13:17

Geplaatst: 23-12-09 13:17

Ik kende hem ook al inderdaad.
Mocht ik ook een hond nemen zou ik er sowieso een uit het asiel willen, en dan het liefst een wat oudere hond. Zo hoef je voor je eerste hond niet alle dingen opnieuw uit te vinden, en kan je genieten van een opgevoede hond (als het goed is) en kijk je voor een tweede hond weer verder.

Zou het echt niet over mijn hart kunnen krijgen om nu de hond van mijn ouders weg te moeten doen. En dat terwijl ik al drie jaar niet meer thuis woon en ik hem dus 'maar' vier jaar heb meegekregen

**Geplaatst**: 23-12-09 13:19

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 23-12-09 13:19

Deze heb ik al een keer gelezen.. Heel heftig..

**Geplaatst**: 23-12-09 13:46

Geplaatst: 23-12-09 13:46

ukoldaatje schreef:
Ik kende m al..

En ik begrijp het echt niet, mijn hondjes zijn mijn kinderen!!!
Man als er eentje iets heeft raak ik bijna hysterisch, nog erger dan wanneer mijn paard wat heeft.

Mijn honden zijn niet mijn kinderen, maar als ik een hond aanschaf, is dat wel met de intentie hem zijn hele leven te houden.

Ik ben dol op ze, en ik vind het vreselijk als ze wat hebben....

**Geplaatst**: 23-12-09 15:06

Geplaatst: 23-12-09 15:06

Ook ik zit bijna te janken op werk

Honden... katten... je neemt ze voor het leven is mijn mening!

**Geplaatst**: 26-12-09 00:34

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 26-12-09 00:34

heftig verhaaltje.. iedere keer weer als ik dit lees,krijg ik een brok in mijn keel..

Mijn hond is mijn maatje,mijn vriend,mijn uitlaatklep.. mijn alles..
Hij geeft zoveel aan me,hoe zou ik hem ooit kunnen afdanken???
Nee,die intentie heb ik niet.. bij mij mag hij sterven.. Nu nog niet..wij hebben samen nog een hele hoop gezonde en fijne jaren te gaan!!

**Geplaatst**: 26-12-09 00:41

Re: Hond voor Kerst

Geplaatst: 26-12-09 00:41

Jeetje, heb niet eens tranen in mn ogen, ze biggelen gewoon over mn wangen.. Nou ben ik ook wel een emotioneel/sentimenteel persoon hahaha, maar vind dit echt zo mooi geschreven. En helaas zo ontzettend waar!