Het lijf is op. We hebben het nog een tijdje goed volgehouden met Novacam, maar nu is het genoeg......
Nu is hij nog mooi en nog happy, en ik wil hem niet laten wegkwijnen, niet wachten tot hij niet meer kan opstaan, niet wachten tot hij incontinent wordt..... Gisteren wist ik het opeens zeker.
Beau leeft voor het wandelen en voor het spelen, en wandelen gaat nog met moeite, spelen wil niet meer..... ik gun mijn mooie hond geen lijdensweg, hij verdient dat niet. Hij is altijd loyaal en eerlijk en trouw naar mij geweest, omgekeerd zal het ook zo zijn.
Ik zal hem op schoot houden, en hem vasthouden tot hij inslaapt......
Ikzelf? Ik ben kapot....... kan alleen maar huilen, maar ik wéét dat dit het beste is, het eerlijkste.........
Elk nieuw medicijn heeft langer tijd nodig om in te werken dan de tijd die Beau nog heeft. Zijn lichaam gaat verschrikkelijk hard achteruit, en het is geen kwestie van weken meer, maar van dagen. Ik gun Beau zijn trots.
Hij is altijd een sterke, trotse hond geweest, een geweldige persoonlijkheid, ik wil dat hij dat tot het laatst toe houdt.
Hij weet het zelf ook...... ook hij is klaar om te gaan.
God, wat doet dit gruwelijk veel pijn.........

