eerst iets over hem:
mijn lieve hond BO,ik zocht hem ruim 12 jaar geleden uit een nest van 10 puppies op een boerderij,hij was de kleinste en de kleurrijkste.hij moest ook niet te groot worden,ik had toendertijd alleen een brommer met een mandje voorop.
hij was de ideale hond,luisterde perfect,waaks,kon goed en lang alleen zijn,hield van autorijden,strand had dolle pret bij de paarden en een heerlijke kroel s'avonds thuis.
toen mijn dochtertje werd geboren lette hij extra op haar,hij liet altijd alles toe..een perfecte huishond/gezinshond.
vorig jaar juli mocht hij mee naar italie op vakantie,daar ging hij vreemd doen,hij wilde niet van de camping af om te plassen.ik dacht dat het misschien de hitte was.
toen werd hij al snel dikker en dikker(bobbels van borst naar buik),controle bij dierenarts contstateerde na testjes dat het vetbulten waren,tja,hij liep minder als vroeger maar vetmesten deed ik mijn hond niet.
ach,hij had verder nergens last van.
hij begon mank te lopen(net na het uit de auto springen als dikke hond,dus tja logisch)
na enkele dagen liep hij dan weer goed.
hij werd toen ontzettend hongerig,ging stelen van tafel en uit de prullenbak en buiten in het park at hij alles wat eetbaar was.hij was nu inmiddels dagelijks mank.
toen ging hij heeeel veel drinken dagelijks,en ook werd hij achter mank, toch maar naar de dierenarts alweer(3 januarie).een bloedtest gaf aan dat hij leverkanker had,zijn leverwaarden waren 7 x zo hoog als normaal.dat verklaarde ALLES: zijn bulten,opgeblazenheid,hongerigheid en veel drinken en ook het manklopen(de kanker drukt tegen ruggemerg).hij dronk zoveel omdat hij zich misselijk voelde.
niets aan te doen,geniet nog max. 8 weken van uw hond zei de dierenarts.
in de toekomst zal hij alleen maar gaan spugen/aan diarree zijn en zijn behoeftes niet meer kunnen ophouden.komt u dan aub terug voor zijn spuitje.
maar zover heb ik het niet laten komen..hij ging nog moeilijker lopen,zijn twinkel verdween uit zijn mooie ogen.
maandag (19 ja)gebeld en dinsdagavond zou de dierenarts BO komen inslapen.lekker in eigen mand in eigen huis..
dinsdagmorgen nog lekker naar strand geweest .

ook mijn dochtertje(bijna 4 jaar) weet inmiddels dat BO die avond gaat slapen en naar de hondenhemel gaat,hier krijgt hij nog een kus..(ze vroeg nog:''maar wie geeft de honden daar dan eten''?)

toen eenmaal thuis even uitrusten in het zonnetje dat door het raam om de vloer schijnt,samen met zijn maatje (zijn al 8 jaar samen)

in de late middag nog een rondje park..
s'avonds op schoot(iets wat hij nooit meer toeliet de laatste weken),met mijn dochtertje erbij,na de foto ging zij naar bed.

heerlijk kroelen samen,hij was zo relaxed ..

bekenden en de vakantieoppas namen ook nog afscheid van hem..
een half uur voor de komst van de dierenarts ging hij rustig liggen in zijn mand,toen de dierenarts kwam ,blafte hij even en kroop snel terug in zijn mand.
ik ben er bij gaan zitten en hij kreeg de (1ste prik)narcose prik in de rugspier,mijn moedige hond gaf geen kik..

hier sloot hij bijna zijn ogen..

de stethoscoop en de dodelijke 2de prik..

na iets meer narcose bijprikken (hij bleef net te alert)viel hij letterlijk in en diepe slaap,met zijn ogen dicht(best uniek voor een narcose) en incl snurken.

zijn hartslag checken en ja,hij is in diepe narcose(nu totaal ruim 20 min. voorbij)

de dodelijk injectie(zorgt voor verlamming van de hartspier) in de hartkamer..

en toen was het definitief,mijn hond is er niet meer...(je ziet mijn andere hondje op schoot)

DAG,LIEVE BO,je hoeft niet meer sterk te zijn voor mij,slaap maar..
daarna hebben mijn moeder en ik BO begraven in de tuin van mijn zus.
vreemd om met een hondelijk over de parkeerplaats te sjouwen...
na een autorit van 20 min is zijn laatste rustplaats bereikt.
ik heb verdriet natuurlijk maar ben zo ''blij'' met hoe het gegaan is.
hij is zo relaxed geweest en zo vredig gegaan,hij vond het allemaal oke..
ik had eerder deze dag de fotos van strand en samen met mijn teckeltje(foto bovenaan) in de zon nog doorgemaild naar mijn zus..
mijn zus kan met dieren ''praten''.(ik wist dit niet,kijk ook een beetje sceptisch ertegenover)
ze vertelde dat ze aan de foto kon zien dat hij erg moe (linkeroog keek scheler)was maar voor mij nog iedere dag opstond en doormaakte,hij moedig hij daar nog lag (rechtop)om zo goed mogenlijk te kunnen ademen,hij was er nog voor mij....maar wilde graag gaan,daarom heeft hij zo meegewerkt,daarom is hij zo vredig en rustig gegaan...
hoe dan ook,mijn beslissing was de juiste..