Geplaatst 
Nou dit was 'm, hij heette Rammstein (ja dat hebben we serieus verzonnen voor 'm), maar we noemde 'm Rammpie, Ukkepuk of Etterbak, of tenminste, dat zijn de namen die ik voor 'm gebruikte. Rammstein was een Ragdoll kitten van 3 maanden. We hadden 'm nog geen week. We hebben 'm opgehaald omdat onze vorige poes tijdens onze vakantie door de oppas buiten is gelaten en niet meer terugkwam, Jack was echt mijn katje -met de andere poes Mad heb ik nooit zoveel gehad. Ik miste d'r verschrikkelijk en d'r zusje miste ook een kattenmaatje dus d'r mocht een andere komen. M'n moeder zat te kijken naar Maine Coons en Noorse Boskatten -ofzo, maar ik vond Ragdolls persoonlijk erg leuk. Maarja die waren natuurlijk niet in de buurt te vinden. Omdat ik zo'n gruwelijk verwend nest ben zijn we toch met m'n zusje en m'n moeder zo'n anderhalf a twee uur gaan rijden om een Ragdoll kitten op te halen. En hij was geweldig; hij was mooi, lief en zooo leuk.
Wij dus een klein katertje mee genomen naar huis; Rammpie. Onze andere kat moest heel erg wennen aan 'm, net als onze honden. Onze Jack Russell had 'm al snel geadopteerd als nieuw kind (die lag altijd tegen Jack aan te slapen), Beau was altijd gruwelijk nieuwsgierig naar kleine dieren maar was toch een beetje afstandelijk. Mad heeft best lang nodig gehad om te wennen. Rammpie was altijd -pfft we hebben 'm nog geen week gehad en toch heb ik 't over altijd- al hartstikke speels, nieuwsgierig en zo'n suffie. Gisteravond waren we met Rammpie aan het spelen met zo'n piepertje aan een touwtje en Mad begon spontaan mee te doen, eindelijk accepteerde ze 'm een beetje.
Zo klein als hij was, hij raakte heel snel gewend aan z'n nieuwe huis, hij huppelde van links naar rechts en hij liep constant achter me aan. Hij sliep boven bij mij en de Jack Russell. Als hij naar de bak moest en hij kon die niet vinden begon hij heel maf te mauwen -hij kon zo vreselijk vals mauwen dat 't schattig was. Ik pakte 'm dan op en bracht 'm naar z'n bak. Hij was niet zo goed in inschatten, maar Ragdolls staan ook niet bekend om hun intelligentie, hij nam laatst nog een sprong van de tafel naar de stoel en halverwege nam de zwaartekracht het over. Hij klom op m'n kast en kon er niet meer af -dus begon hij te mauwen. Hij vond alles leuk en interessant, hij was gewoon super, zo schattig, zo lief en zoo gruwelijk mooi. Al snel was 't echt mijn katje, ondanks dat ik Jack vreselijk mis kon ik uren met die Ukkepuk op m'n schoot zitten, hij liep de hele dag achter m'n kont aan en kon je dan vreselijk lief aankijken met z'n blauwe kijkers. Gisteren ging hij mee naar de dierenarts voor een check up, ze waren gek op 'm. Nog even een vlooien/wormenmiddeltje in z'n nek en een chip erin, hij was kerngezond.
Ik nam 'm altijd met de JR mee naar bed, net als gisteren. Ik was bezig met een verschrikkelijk stom internetspelletje dus ik nam m'n laptop mee naar boven, ook snel de kattebak, mandje en voer- en drinkbakjes mee en de Ukkepuk weer naar in m'n kamer gelaten. Nog even muziek zitten luisteren en ik viel in slaap, tot dat monstertje m'n slaap weer kwam verstoren. Hij was op de kast geklommen en kon er niet meer af, dus hij ging heel vals mauwen. Ukkepuk gered en op m'n bed gezet, waar hij al snel in slaap viel. Ik heb nog even dat spelletje gecheckt, laptop uitgezet en weer gaan slapen. Nog een aantal keer wakker geworden, hij lag zo lief te slapen dat ik stiekem m'n hand op 'm heb gelegd om te kijken of hij nog wel ademde, alles was prima en d'r kwam een tevreden knor uit die Ukkepuk.
Vanochtend werd ik erg laat wakker, ik keek op m'n telefoon en 't was al erg laat, 9.14. M'n moeder was al naar haar werk, de werkster was al beneden en de honden moesten nog uitgelaten worden. Ik gauw m'n kleren aangetrokken en de Ukkepuk en de JR m'n kamer uit gelaten. Eerst de kattebak naar beneden, dan z'n bakjes en dan de mand. Ik ging weer naar boven om m'n laptop en telefoon te pakken, daarna zou ik de hondjes uitlaten. Ik zag dat ik 't piepertje aan een touwtje was vergeten weg te leggen, Rammpie lag ermee te spelen onder een stoel. Ik was stom genoeg om gewoon naar boven te gaan en m'n spullen te pakken om beneden neer te zetten. Ik had net m'n laptop vast en ik hoorde een hele harde rauwe blaf -Beau- en de werkster gaf een brul. Ze rende naar boven en riep "Suus kom gauw, DE KAT", en ik hoorde nog iets met dat er overal bloed lag, maar vanaf hier weet ik het niet zeker meer. Laptop op de grond achtergelaten en naar beneden gestormd. Wat ik daar aantrof zal ik echt nooit meer van m'n netvlies krijgen, de Ukkepuk lag in een grote plas bloed onder de stoel te spartelen als een vis op 't droge. Ik heb 'm van de grond gepakt en in totale paniek pakte m'n telefoon uit m'n broekzak. Die heb ik weer weggelegd, eerst de wond dichtdrukken want alles spoot eruit. Hij spartelde te erg en z'n hele nek was rood, ik kon zo snel niks vinden dus ik ging op zoek naar m'n sleutel. Heel stom want die lag gewoon waar hij altijd lag, m'n tas stond voor m'n neus en toch keek ik eroverheen. Ik probeerde zonder handen m'n schoenen aan te trekken maar dat lukte niet. Dan maar zonder schoenen dacht ik, alsof ik zonder schoenen, met in m'n armen een kitten en een plas bloed op me naar de dierenarts kon rijden -ach, ik kan autorijden met 1 hand, maar ze zien me al binnenstormen bij de dierenarts, als die uberhaubt al open is. Ondertussen keek ik nog steeds naar die Ukkepuk, d'r moest toch iets zijn dat ik wel kon doen, hij spartelde nog steeds maar in z'n ogen zag ik totale leegte, ik zag 't bloed in z'n oortjes staan en opeens stopte hij met bewegen. De werkster was m'n moeder al aan 't bellen, als er op dat moment iemand door het raam naar binnen had gekeken moet het er totaal idioot uit hebben gezien, 2 volwassenen, totaal in paniek, jankend en schreeuwend, de ene met een witte bebloedde haarbal in d'r handen en de andere stond te schreeuwen naar de telefoon. Ik geloof niet dat er mensen naar binnen hebben gekeken, maar als dat wel zo is moeten die totaal verbrouwereerd zijn. Affijn, de Ukkepuk deed niks meer, ik heb nog gevoeld maar z'n hartje was gestopt met pompen; wat was er nog te pompen? Alles lag op de grond, het bloed lag zelfs aan de andere kant van de kamer. Het allerlaatste beetje redelijk denken wat er nog in me zat verdween. Ik had de Ukkepuk nog steeds vast en liep met m'n telefoon in de andere hand naar de bank, de Ukkepuk past immers nog gewoon in 1 hand. Wie moest ik bellen?! M'n moeder? Nee de werkster had haar al gebeld. M'n vader? Nee die kan moeilijk van z'n werk weggaan voor iets stoms al een dode kat. De dierenarts? Waarvoor? Hij deed al niks meer. Telefoon weggelegd en toen dacht ik dat ik gek werd. Ik keek naar dat kleine, wollige ding in m'n handen en toen drong 't door; ik kon doen wat ik wou, maar 't hielp niet. Ik begon heel snel en zwaar te ademen, ik was bang dat ik een astma aanval zou krijgen -was gelukkig niet zo, ik zie de werkster al voor me met een meid die geen lucht binnen krijgt en een dood bolletje wol bijna fijnknijpt, dat zal 'm niet worden. Tranen bleven maar vloeien en ik keek om mee heen, overal lag bloed, overal, onder de stoel, in m'n schoenen, op m'n telefoon, op m'n kleren, 't liep helemaal door naar de andere kant van de woonkamer. De werkster riep dat ik 'm neer moest leggen. Ik dacht nog "nooit, ik laat 'm niet los, ik laat 'm nooit los, je krijgt 'm niet, ik hou van 'm en ik laat 'm niet los". Thank God, heb ik dat niet hardop uitgesproken want dat had de hele situatie zo mogelijk nog getikter gemaakt. Ik begon als een gek te trillen en heel idioot te ademen, ik liep toch maar naar de tafel en heb 'm neergelegd. Ik ging op zoek naar de andere kat. Die was natuurlijk totaal in paniek en rende naar boven, ik liep achter d'r aan; ik moest iets vasthouden. Mad gevangen en geknuffeld, m'n ademhaling was nog steeds idioot en ik ging maar rondjes lopen om de andere tafel -niet die waarop de Ukkepuk lag. Heel idioot, maar ik ga rondjes lopen als ik rustig moet worden, en 't hielp nog ook. Ik ging weer op de bank zitten en heb de kat zitten aaien. Dit heeft even geduurd maar ik kan me niet herinneren wat er intussen is gebeurd. Ik zag onze auto langsrijden, m'n moeder stormde binnen en achter haar liep de supervisor van haar bedrijf -zal een lekker zooitje zijn geweest op 't bedrijf dan. M'n moeder raakte ook in paniek en liep eerst weer terug, ik hoorde haar de voordeur dichtslaan. De supervisor bleef nog redelijk rustig en die vroeg waar hij was. Ik wees naar de tafel, ze zag hem niet want de werkster had een krant over hem gelegd, ik weet niet wanneer ze dat heeft gedaan maar ik wou nog roepen dat ze dat niet mocht doen, er mocht geen krant over hem heen, maar ik heb 't toch maar weer ingeslikt. Ik ben weer rondjes gaan lopen, ik weet niet of ik Mad nog vast had of niet, maar die heb ik op een bepaald moment weer losgelaten. De supervisor wou hem weghalen, was ik het ook niet mee eens maar ik dacht; ze zal wel rationeler denken dan ik op dit moment. Ik heb haar een doosje gewezen waar hij wel in zou passen. Dit was tijdens de vakantie namelijk een slaapdoosje voor Mad en Jack, ze hielden van kartonnen doosjes. Ze heeft de Ukkepuk erin gelegd en een krant over hem heen gedaan -damn, alweer zo'n krant over 'm heen, ook maar niet uitgesproken. We zaten dus met 4 mensen in een woonkamer met overal bloed, totaal idioot. De werkster ging maar bloed weghalen. Ik bekeek mezelf 'ns beter en zag dat m'n handen onder het bloed zaten -gek he- net als m'n kleren. Ik heb m'n handen gewassen en later ook m'n trui uitgetrokken. De supervisor heeft het doosje in de bijkeuken gezet. M'n moeder bleef maar sorry zeggen, de eerste keren heb ik 't kunnen negeren, maar bij de laatste keer werd ik boos, 't is verdomme mijn schuld, dus zeg geen sorry.
Tsja, toen hadden we dus tijd om rationeel na te denken. 't Moet door 't speeltje zijn geweest, Beau was ook dol op dat speeltje. Beau gaf een hele harde blaf -en een hap?- en schrok zo van het resultaat dat hij naar de andere kant van de kamer rende, ik geef hem niet de schuld, hij hapte zeker niet om te doden, hij liet gelijk los.
Kort samengevat is dit dus allemaal mijn schuld, ik had 't speeltje weg moeten leggen, ik leg dat speeltje altijd weg zodat ze er niet bij kunnen, die gebruiken we alleen als wij erbij zijn. Ik had niet met dat stomme spelletje bezig moeten zijn, dan was ik eerder wakker geworden en had ik de honden al uit kunnen laten, of had ik misschien dat speeltje al weg kunnen leggen. Als ik niet zo bezig was geweest met dat spelletje had ik m'n laptop niet van boven hoeven pakken, was ik erbij geweest en dan had ik Beau naar z'n mand gestuurd als hij te dicht op de Ukkepuk stond, want iedereen weet dat Beau z'n eigen kracht niet kent. Als ik geen studieverlof had gehad dan waren de honden om 8 uur al uit geweest en had ik daarna de trein gepakt, was ik gisteren op tijd naar bed geweest en zeker geen laptop mee gehad. Als ik nou gewoon was gaan werken ofzo, maar nee hoor, ik was thuis.
Affijn, ik honden uitgelaten, m'n moeder en de supervisor weer naar 't werk. Toen ik terug kwam was 't alsof er niks was gebeurd, de kamer was weer brandschoon. Alsof hij zo van boven kon komen -hij had net de trap ontdekt en kon er uren mee bezig zijn- met een hooft van "grapjuhhh, zijn jullie daar ff mooi in getuint". Net even gekeken, Mad is weer rustig, Beau kan ik nog altijd normaal aankijken en ik weet eigenlijk niet waar de JR is gebleven, die zal wel van streek zijn. De werkster kwam met de wasmand aanlopen, m'n moeder had nadrukkelijk gezegd dat ik de was moest doen. Ik werd boos op de werkster maar gelukkig kwam het er niet al te rot uit, ik moest en ik zou de was doen, dat was mijn klus. De werkster heeft me op een stoel gedumpt en ze heeft de was opgevouwen.
En nu zit ik, een halve meter van waar de Ukkepuk is doodgebloed, waar 2 uur geleden nog totale paniek was, waar we aan 't schreeuwen en het janken waren en waar de rust daarna weer terugkwam. De werkster is al weg, dus ik zit hier alleen met de honden en met Mad. In de bijkeuken staat een doosje met de Ukkepuk. Ik wil 'm eigenlijk knuffelen, sorry zeggen, maar ik durf niet. Ik moet van mezelf gaan kijken, dus dat ga ik zo doen als ik klaar ben. Ik moet m'n bebloedde kleren nog wassen en ik wil zo naar m'n paard om m'n ogen uit m'n kop te janken, ik heb zo'n gruwelijk begripvol paard -oke da's natuurlijk vermenselijken maar ze geeft me het idee dat ze me troost. Ik durf alleen de weg niet op in mijn staat. Ik heb al meer dan 1 pakje zakdoeken gebruikt -m'n neusholte vult zich nogal snel in m'n huidige staat- en elke keer dat ik een zakdoekje weggooi kom ik het speeltje tegen dat voor de prullebak ligt -weet ik veel hoe die daar komt. Ik weet nog niet of ik 'm moet weggooien of niet, dat had ik 3 uur geleden moeten doen, maar 't geeft me wel een gruwelijk slecht gevoel om dat ding tegen te komen -heb ik natuurlijk ook verdiend, maar het voelt wel k*t. Ik zit nog steeds afwisselend te janken en zwaar te ademen. M'n zusje komt over anderhalf uur thuis, hoe ga ik dit uitleggen?
Ik ben om 11 uur begonnen met dit verhaal, ik moet nog even wat gaan eten en de Ukkepuk bekijken. Sorry voor het ontzettend warrige -en tussendoor afgrijselijk veel sarcasme, sorry zo ben ik- verhaal, ik moest 't even kwijt. Ik ben momenteel echt een wrak en ik hoop dat er niemand voor de deur staat ofzo straks. Ik wil naar m'n paard maar dat durf ik nu niet, de trainster rijdt m'n paard vandaag en dan kom ik straks aan om een uur lang te gaan zitten janken bij m'n paard, ook lekker zeg.
Nou, Debby, top dat je de woonkamer zo snel weer proper hebt gekregen. Anouk, top dat je zo rustig kon blijven in dit gekkenhuis. Mam, pap, Angela, Beau, Mad, Schumie, Jack en vooral de Ukkepuk, ik heb zo gruwelijk veel spijt, sorry voor dit alles...
Ik ga je blauwe kijkers zo vreselijk missen.
Wat een gruwelverhaal... 
