Ik was 21 jaar toen ik mijn eerste eigen hond kreeg. Wij wilden graag een Duitse Herder, geen pup, een volwassen hond. En we vonden er één. In een asiel in België. Een prachtige hond was het. Mooie ogen, mooie kop. Een schitterend dier.
We belden erheen om een afspraak te maken, de hond te zien. De hondenpsycholoog vroeg ons nog of we wel zeker wisten wat we deden. Hij was een mooie hond, maar wel een met gebruiksaanwijzing….. iets waar we spoedig achter zouden komen. De hond liet ons niet meer los, en de afspraak om erheen te gaan, maakten we. Er werd ons ook een andere hond aangeraden: een met minder potentie, maar wel vriendelijk.
Na een rit van 300 km kwamen we daar aan…… en na wat mensen gesproken te hebben, mochten we dan naar de hond….. mijn hond. Tibeau heette hij. Ik zag hem, hij zag mij…… en ik was verliefd, en niet zo’n beetje ook. De hond was prachtig, en ik vroeg of de kennel open mocht. Daar waren ze wat terughoudend in….. hij kon bijten. Wel, dat zouden we wel zien dan. Ik stak mijn hand in de kennel, de mensen om me heen hielden hun adem in…… en de hond likte mijn hand. Nu wist ik zeker dat die kennel open moest.
De kennel ging open, en de hond vlóóg op me af…… drukte zich tegen me aan, drukte zijn kop tegen me aan……. En ik? Ik was verkocht. Verliefd was ik, stapelverliefd. Deze hond werd het. De andere hond hebben we ook nog even uitgelaten, maar ik voelde geen klik, en de hond voelde niets voor mij. Het werd dus Tibeau, en hem wilde ik ook uitlaten. Riem werd gepakt, halsband (zware slipketting) en of ik een halti wilde….. welnee.
Hij misdroeg zich vreselijk. Blaffen, happen, grommen, trekken….. maar ik zag er iets in. Ik heb mijn man de papieren laten invullen, de hond zat bij me, en wilde niet meer bij mij vandaan. De strijd om het eigendom van de hond zal ik jullie besparen……
De hond ging met ons mee. We wilden niet nog eens heen en weer rijden, ik wist het zeker. Mijn man stond volledig achter me. Na een discussie, mocht hij mee, en heb ik van armoe maar even een halsband gevlochten van strotouw……. Je moet wat. De leiband kregen we wel mee.
En toen begon het. Deze hond had altijd zijn zin gekregen door piepen, janken, grommen, en als niets meer hielp….. aanvallen. Ze hebben me gezegd dat hij niet te socialiseren was, dat hij niet met andere dieren kon, alleen met katten…… ze hebben me verteld dat hij de laatste paar jaar in een kennel werd opgesloten, omdat er niets meer mee te beginnen was. Maar de hond was jong, 6 jaar nog maar, en ik was jong, en dat ben ik nog. En dus ging ik met hem aan het werk. Eerst puppy-dingen leren. Zit, platz (die kende hij nog) kom, naast, volg.
En néé, je mag niet achter andere katten aan, je moet komen als ik je roep, néé je krijgt je zin niet wanneer je maar wilt……. Jankend heb ik naast hem gelopen, jankend op de bank gezeten, met de handen in het haar…… waar was ik aan begonnen??? Deze hond was een ramp. Een regelrechte ramp.
En toen ontmoetten we een Golden Retriever in het bos….. en het gezicht van mijn hond stond zo vrolijk…… intuïtief liet ik hem los. Hij heeft gespeeld, gerend, geblaft…… en ik huilde en huilde. Ik had tóch gelijk gehad. En gaandeweg werd hij liever, en hij wilde zelf ook. Hij deed zo zijn best…..
Langzaam, langzaam heb ik hem heropgevoed. Ik heb bijtwonden gehad, ik heb gehuild, ben omver gelopen, mijn man is aangevallen, maar het is gelukt. De hond werd steeds zelfverzekerder, sterker, stoerder, trotser, mooier.
Ik heb een wereldhond.
Het heeft nooit aan mijn hond gelegen, nooit….. ooit is hij bij de fokker goed gesocialiseerd…… Ik heb zijn vorige eigenaar vervloekt, werkelijk. Hij heeft niet geweten wat een ellende hij heeft aangericht. Het ergste is niet geweest dat hij hem opsloot, het gemeenste is geweest dat hij de hond niet opvoedde.
Zo verschrikkelijk herkenbaar, wij hebben exact hetzelfde gehad met een herder kruising.. heeft bij ons bijna tot een echtscheiding van mijn ouders geleid.. Petje af hoor, heel knap dat je tóch hebt doorgezet!
Wat ontzettend knap en moedig dat je hebt doorgezet. Ik zou het zelf niet hebben gedaan omdat ik niet met dat soort agressie om zou kunnen gaan en er dus ook niet voor zou kiezen. Maar geweldig dat hij een wereldhond is geworden!
Hij had onvoorstelbaar veel agressie in zich, maar het wás al een wereldhond toen hij kwam.......
Je kon het alleen moeilijk zien......
Dank je wel voor jullie lieve berichtjes, het was heel emotioneel om dit allemaal op te schrijven, er kwam ontzettend veel aan emoties weer los
De reden dát ik het heb opgeschreven, is dat Tibeau geluk heeft gehad. Maar er zijn nog zóveel honden waarvan de eigenaars het niet nodig vinden ze aan te pakken, op te voeden, grenzen te stellen.......
Mensen, alsjeblieft, voed je hond op. Als ik Tibeau niet tegen was gekomen, zou hij wss afgemaakt zijn om zijn agressie (terwijl hij ook niet meer wist hoe hij duidelijk moest maken dat hij écht problemen had, en écht hulp nodig had daarom was hij zo agressief en zo moeilijk) en ook ik wist het op bepaalde momenten niet meer...... echt niet meer....... Voed je honden op, mensen...... alsjeblieft......
Dank je wel..... van jou ook knap. Jij ook jankend op je bed gelegen, dat je het écht niet meer wist?
De hond was van mijn moeder, maar we hebben het met zn alleen heel zwaar gehad, vooral toen hij elke hond aanviel die die tegenkwam, en mijn tante in het gezicht gebeten had.
Echt een super verhaal, en echt knap dat je doorgezet hebt. Ik was ook ooit van plan een hond uit het asiel te halen, maar nu ik een kleintje heb durf ik dat toch niet (meer) aan. Ik ben blij om ook te lezen dat er mensen zijn die het ook normaal vinden dat je een hond ook moet opvoeden. Helaas kreeg ik daar nogal eens reacties op als ik mijn St. bernard reu aanpakte als hij weer eens naar mij gromde. Maar ik heb er nu een super hond aan en ben pas aan m'n 2e St. Bernard pup begonnen. En ook daar zal ik veel tijd in steken. Echt ik heb veel respect voor mensen die dit nog aandurven. Dan hebben die dieren gelukkig ook nog een kans.
Prachtig verhaal. Echt grote respect voor jou dat je dit allemaal hebt gedaan voor hem. Menig baasje had hem allang opgegeven voor een makkelijkere hond..
Ik heb even in de profiel gespiekt en het is echt een prachtig dier logisch dat je daar verliefd op wordt!
Wij hebben een ex-zwervertje.... ze kwam bij ons toen ze een jaar of 1 was. Mager/ onzeker/ angstig/ voedselnijd en heel erg kwaad naar andere honden. Die van ons is echter maar drie turven hoog.... Ze is nu zo gezond om te zien, intens gelukkig en er is een goede balans tussen grenzen en vrijheden... Ook heeft ze nu meer dan voldoende vriendjes waar ze uren lang mee kan spelen wanneer we op stal zijn of naar het bos gaan...
Ik kan niet meer zonder haar.... geen dag.
Toch zou ik niet voor een grote hondensoort gaan met een iets complexer karakter en een dergelijke achtergrond, daarvoor sta ik niet sterk genoeg in mijn schoenen vrees ik. En daar moet je eerlijk in zijn naar jezelf, daar gaat het nl 9 uit 10 keer fout....
ik vind het altijd zo moeilijk om aan te zien dat een hond niet opgevoed is, mensen hebben gewoon niet het idee dat een hond ook getraind moet worden! en vooral niet hoe makkelijk het is om een hond te verpesten
Ninx: daar is het bij de vorige eigenaar van Beau ook verkeerd gegaan..... die dacht dat een DH een schoothondje was.....
Toch heeft Beau geen complex karakter, hij is heel eerlijk, heel straight, rechtdoorzee, heel trouw. Hij straft je echter genadeloos af op je fouten..... 1 keer iets toestaan wat hij anders niet mag, of per ongeluk omkopen ipv belonen en je hebt met Beau een probleem. Dan gaat hij testen of de andere grenzen ook rekbaar zijn..... Dat is ook heel Duitse Herderachtig..... en Beau is een hele echte. Daar moet je van houden, denk ik.
Carola: Thanks Ik zal je complimenten overbrengen.....
Top, heel herkenbaar met 1 van onze honden (Grote Münsterlanders). Hond uit de herplaatsing, zou niet knuffelig zijn. Dier bleek angstig en dominant te zijn en had uitgevonden dat agressief gedrag resulteerde in het krijgen van je zin. Ze was negatief opgevoed (straffen bij iets fouts en negeren bij goed gedrag), super angstig voor mannen en niet gesocialiseerd met honden. Vele hechtingen later en een homeopatische kuur, is het een totaal andere hond (wel met een enorme gebruiks aanwijzing). Helaas wordt ieder loslopend stukje wild verscheurd en zijn andere teefjes en opdringerige reuen nog steeds geen welkome gasten. Knuffelig is ze inmiddels wel en gelukkig is onze eerste hond (een reu) haar baas, steun en rustpunt.