Geplaatst Marley mijn ratje van 2 jaar en 3 maandjes oud heb ik helaas vandaag moeten laten gaan.. Ik wil dit echt even kwijt, hij verdient zijn plekje op bokt.
Sommige mensen doen er jaren over om hun once in a lifetime ratje te vinden.. mijne was de allereerste. En man wat doet dat verlies pijn..
4 jaar geleden ben ik begonnen met de opleiding dierenartsassistente, waarin je in het 2e jaar te maken krijgt met fokprojecten, om hier alles over te leren.
Toen ik begon aan deze school was ik bang voor ratten, ze leken me vies, konden hard bijten en waren gewoonweg eng.
Echter toen de fokprojecten volop bezig waren werd er een nestje rittens geboren, die ik toch wel erg schattig vond. In overleg ben ik deze gaan knuffelen en uitzoeken of ik er 2 mee naar huis kon nemen. Na wat overhalen mocht dit van mijn ouders!
Toen moest er nog gekozen worden... eigenlijk was die keuze al lang gemaakt.. Vanaf dat de rittens begonnen te lopen en spelen was er een die continu in mijn mouw ging liggen om vervolgends lekker te gaan slapen. dit was Marley.
Hij en zijn vriendje Bowi zijn toen bij mij komen wonen en bowi heeft helaas maar 1 jaar mogen worden.
Marley heb ik 2 jaar van mogen genieten, maar op een gegeven moment zag ik dat hij wat dunner werd, niet meer klom en veel in zijn hangmatje lag. ben naar de DA gegaan en deze heeft spieratrofie vastgesteld... kon je niks aan doen, werd met de tijd erger.
2 weken heb ik het aangekeken en het vorderde snel. Je kon nog wel verder leven, knuffelen vond je zo fijn! maar je wou niet meer met je vriendje liggen en naar het eten lopen werd moeilijker en moeilijker, er kwam een abcesje en ook nog verkoudheid. allemaal dingen die te behandelen zijn.. als je jong was geweest.
ik heb de beslissing genomen om je vandaag 26 februari te laten gaan, omdat ik niet wil dat ik je op een ochtend zo slecht vind dat het niet eerlijk meer is..
Zaterdag de beslissing gemaakt, en man wat een moeilijk weekend is het geweest. Zo'n klein diertje die voor sommige ongedierte is.. was mijn vriendje, mijn allesje...
Voor ik je heb laten gaan heb ik besloten je niet te begraven.. dit voelde niet goed. Bij mijn hond die ik 2 jaar geleden heb laten gaan heb ik veel gehad aan het cremeren en het as sieraad die ik daaraan heb overgehouden, dus deze keus was ook voor jou.
Je ging vredig heen, knabbelend op je favoriete koekje ben je in slaap gevallen. de spuit voelde je al niks meer van.
Bij het crematorium heb ik voor het laatst naar je mogen kijken, je lag zo vredig, het was goed zo.
Ook al laat je een heel groot gat achter in mijn hart, ik weet dat je nu weer bij je broertje en vriendje Bowi en Joey bent.. ga lekker ravotten daarboven met z'n drieën!
Hier wat foto's van een half jaartje geleden en met het roze kleedje van gisteravond..
Dit is niet Marley maar wel een plaatje die me bij blijft..
Vaarwel vriendje... ik hoop je ooit weer tegen te komen...
Bedankt voor het lezen van het lange verhaal... bedankt dat ik het kwijt mocht.
