'Huh? Parijs?' denken jullie nu. Jawel, ik woon een aantal maanden in Parijs nu! Wat een bofkont ben ik he? (Voor details: Mijn web-log). Maargoed, het is niet altijd koek & ei dus! Het begon op een doodgewone zaterdag. Ik besloot om even rond te gaan wandelen in Montmartre. Wat altijd leuk is natuurlijk! Nadat ik me 2uur had vermaakt daar, had ik het idee om de bus te pakken en maar te kijken waar ik uit wilde stappen. Zo gezegd zo gedaan, ik pakte de bus. Bij elke leuke straat die ik tegenkwam dacht ik: 'Oké, ik kijk even of er een nóg leukere straat is'. Maar op een gegeven moment wáren er geen leuke straten meer, en zag ik op een bord dat we de Péripherique (de ringweg rondom Parijs. Alles buiten de ringweg is 'Buiten-Parijs') passeerde. Toen begon er een lichtelijke paniek op te treden, maar ik stelde mezelf gerust door te denken dat ik uit zou stappen wanneer ik een metro-station zag (Je bent gered in Parijs wanneer er een metrostation in de buurt is). Na weer een half uur gereden te hebben waren we nóg geen metrostations tegengekomen!! En inmiddels hadden we de bewoonde wereld verlaten en reden we nu door een soort Industrieterrein. Toen ik achter me keek op een gegeven moment, zag ik dat ik ook de enige in de bus was!! Nou toen raakte ik toch wel enigszins in paniek! Ik ben naar de buschauffeur gelopen en heb gevraagd of ik de bus uit mocht! Hij vertelde me dat we bijna bij het eindpunt waren dus dat ik even moest wachten! En inderdaad, enkele minuten later kwamen we bij het eindpunt. Toen ik uitstapte en keek waar ik was, zag ik een Industrieterrein en de Seine waarover grote vrachtschepen voeren. Toen ik naar links keek zag ik een héle lange weg, en aan het einde een brug waar veel verkeer over liep, toen ik naar rechts keek zag ik dat ook. De buschauffeur was inmiddels weg dus ik was hélemaal alleen! Gelukkig had ik mijn kaart bij me -DACHT IK- dus greep ik vol goede moed naar mijn kaart die mij uiteraard uit deze vervelende situatie zou halen. Na eventjes gezocht te hebben, kon ik concluderen dat ik mijn kaart thuis was vergeten. Tóen sloeg de paniek echt aan. Daar stond ik, op een Industrieterrein, zónder een levend wezen in de buurt en zónder kaart! Ik ben maar gaan lopen, héél veel lopen. Na ongeveer 2 uur gelopen te hebben, begonnen de straten weer enigszins bevolkt te worden, en liepen er hier en daar wat mensen rond. Wat betekende dat ik weer terug was in de bewoonde wereld! Opgelucht als ik was, zocht ik naar een metrostation, maar ook dát was nog even een verhaal apart want die was nérgens te bekennen! En de bus durfde ik niet meer te pakken want de bussen die daar reden, zouden me alleen maar nog verder brengen. Nadat ik aan 4 verschillende mensen naar een metrostation had gevraagd, en die mij -naar mijn mening-4 verschillende kanten op stuurde, ben ik weer gaan lopen. En daar zag ik hem... DE GROTE GELE M! Ik was gered!!!!! Huilend van blijdschap (Nee grapje hoor, maar dat maakt het allemaal lekker dramatisch) rende ik naar het metrostation, en kustte ik bij thuiskomst de vertrouwde vloer van mijn eigen lieve station Gambetta. Eenmaal thuisgekomen greep ik naar mijn kaart om te bekijken wáár in ik 's hemelsnaam wel niet was beland vandaag! Toen ik aan het zoeken was, werd me duidelijk dat ik héél blij moest zijn dat ik de kaart was vergeten. Want, de plek waar ik was stond niet op de kaart!!!! Wat betekent dat ik me búiten de Peripherique bevond dus in Buiten-Parijs! Als ik dat op het moment zelf had gezien, was ik in de Seine gesprongen denk ik (grapje). Ik was dólblij weer in mijn vertrouwde omgeving te zijn, en kon er naderhand wel erg hard om lachen.
Het moraal van dit verhaal? Stel nóóit dingen uit, want op een gegeven moment kom je in een lástig parket te zitten.
Zo, dat was mijn verhaal! Ik hoop dat het goed staat hier?
Au revoir!