Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-07-06 18:45

Verslag: Paardentrektocht in Sprookjesland

Geplaatst door de TopicStarter : 04-07-06 18:45

Het fotoverslag is hier te vinden: http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=53&t=614706&hilit=

Hier dan mijn langverwachte verslagje van mijn grote avontuur in Bulgarije!
Let wel: dit is ontzettend ingekort, mijn reisverslag telt 70 pagina´s, maar ik denk dat dat voor jullie een beetje veel is om te lezen, en dit is ook al een aardige lap tekst.

Website van Trailfinders, bij wie we deze reis geboekt heb: http://www.horseholiday.com
En de website van Toscho en Rény: http://www.horsesandhunting.com

Eerste vraag van iedereen: hoe kom je nou aan Bulgarije om op vakantie te gaan?
Wel, mijn vriendin Lisa en ik zaten in ons examenjaar, en we rijden beide paard. Én we wilden samen voordat we naar de universiteit gaan toch wel ietsje meer van de wereld gezien hebben. Een trektocht leek ons wel wat. Via internet hebben we een aantal reisgidsen besteld, en die maar eens doorgebladerd. En simpel gezegd: deze reis leek ons werkelijk het einde. Toen maar gewoon gebeld en geboekt. Eitje.

Met alle voorbereidingen zal ik jullie niet lastig vallen (Lisa belde mij de avond van te voren op: ´Goh, Fleur, heb jij een paspoort?´ ´Ja.´ Óh, ik niet…´ Dit leverde een ietwat ongemakkelijke situatie op, aangezien Bulgarije niet tot de EU behoort en geen Schengen land is. Stonden we daar ´s ochtends vroeg bij de noodpaspoort aanvraag…)

Tijdens onze heenreis ontmoeten we Peter (33), die dezelfde reis als wij gaat maken. We gaan dus maar met z´n drieën verder. Na een dikke 4 uur vliegen komen we aan op Sofia, waar we worden opgehaald door Alex, onze gids en tolk. We zouden oorspronkelijk een groep van 5 personen hebben, maar de andere twee hebben zich afgemeld, we zijn dus met z´n drieën! (plus 2 gidsen)
Met een busje rijden we naar Aprilzy, een piepklein bergdorpje. We rijden door de bergen, er is hier geen kip op de weg. Wel een span ossen. Als we verder van de hoofdweg verwijderd raken, wordt het rijden een beetje zigzaggen: het is hooiseizoen en dat wordt hier gewoon op de weg te drogen gelegd.
Hier zullen we de eerste twee nachten zijn en de laatste nacht. Een leuk huis, de bovenverdieping is voor de gasten. Lisa en ik delen een kamer. In de gang hangt een werkelijk gigántisch hertengewei (te zien op de foto´s)
Hier ontmoeten we onze andere gids, Toschko. Hij spreekt geen engels, maar we komen er wel uit. Ook ontmoeten we Rény, Toschko´s vrouw. Zijn spreekt wel engels. Het is inmiddels laat, en alhoewel we al een flinke ´vliegtuigmaaltijd´ op hebben, krijgen we ook nog avondeten hier.
Wauw, koken kunnen ze daar zeker, we krijgen drie gangen, en we kunnen het nooit op. We hebben een paar suffe sleutelhangers meegenomen (van die Delftsblauw beschilderde klompjes) die vallen erg in de smaak. (Lopen jullie hier écht op?) Rény, Toschko en Alex eten mee, het is erg gezellig. We krijgen een kaart met de route die we zullen maken. Een dikke 180 kilometer. We zullen een ronde maken naar de ´Zingende rotsen´, op 2000 meter hoogte.

Dag 1.
Wat hier ontzettend ´opvalt´, is de stilte. Als je je ogen dichtdoet, hoor je niets op de achtergrond, geen auto´s, gaan treinen, niets. Vandaag maken we een rit in de omgeving, zo kunnen we de paarden wat leren kennen. We krijgen een zéér uitgebreid ontbijt, en gaan dan naar de stallen. We lopen via een ´shortcut´, zoals Alex zegt. Gewoon loodrecht naar beneden, stroompje over en dan weer loodrecht omhoog. Stoer. De Riding Base is prachtig. Een gigantische weide waar de paarden staan (niet omheind, de paarden staan aan lange touwen.) Ze hinniken als ze Alex zien. We nemen ook een kijkje binnen in de stallen. Wauw, zulke luxe stallen (dik blank hout, groot, dikke laag houtkrullen en massa´s gras in de box) zie je hier niet eens vaak. Er staan hier ongeveer 30 paarden. Meeste zijn arabieren. Niet de exotische hoofden die we hier kennen, de neuslijn is bijna recht. De benen zijn 2 keer zo dik: deze paarden hebben spíéren! De paarden hebben allemaal een glanzende vacht een een beetje een grasbuik; ik ben erg blij hiermee, had het vreselijk gevonden als ik was komen rijden op iets wat ik eigenlijk ´zielig´ had gevonden. De mensen zijn hier trouwens in het algemaan heel goed voor alle beesten: we hebben niets gekluisterd gezien, ze hebben allemaal grote hokken met méér dan één afdakje voor de regen/zon.
Wij rijden op een paar stevige bergpaardjes. Mijn edele ros heet Níco. Zwart, lekkere hangbuik, dikke benen en een tikkie eigenwijs. Alex waarschuwde daar wel voor, aangezien de anderen liever iets rustigers willen ik van ons drietjes de meeste ervaring heb zal dit mijn maatje voor de week zijn.
(En werkelijk: deze paarden lopen écht verzameld: volledig dragend. Moet ook wel: als het pad ophoud en een meter lager weer verder gaat, zetten ze de achterhoeven vlak achter de voorhoeven en laten zich héél voorzichtig zakken. Of je gaan met een soort hogeschoolsprongen over een stuk helling met rotsblokken. Toppaardjes, waar je volledig op kunt vertrouwen. Ook als er aan de ene kant een afgrond van een halve kilometer is en er geen pad is en je over een met rotsblokken bezaaide steile helling klautert. Ik heb me geen moment zorgen gemaakt. Alles loslaten en je paard niet in de weg proberen te zitten, alles wat je probeert te helpen/sturen verstoort je paard, die zich 100% moet concentreren om zijn evenwicht te bewaren. Super.)
Oké. Verder naar onze eerste rit. We stoppen de regenkleding, fotocamera, waterflesjes en lunch in de zadeltassen en gaan op weg. Toschko rijd voorop op zijn hengst. Dan ik met Níco, (dan een groot gat, hihi), dan Lisa met Jamal, die alles rústig aandoet, dan Peter met Falco, en als laatste Alex met zijn paard.
Tjonge jonge, het is hiet absoluut onbeschrijfelijk mooi. Een stuk gaan we nog ever de paden, daar gaan een over een soort vage sporen, die Toschko allemaal uit zijn hoofd kent. Stukkken die we omhoog gaan lijken zo stijl dat je achterover zult klappen, (verlichte zit is even wennen als er ineens een zadelknop in je maag stompt) maar de paarden kunnen alles. We rijden door de bossen, en zo nu en dan over een open stuk bergwei. We komen door varens die tot ons middel komen. Op een bergwei stoppen we even om de paarden te laten bijkomen van de klim en wat van het uitzicht te genieten. Ik bind mijn camera aan m´n zadelknop, waar hij de rest van de week blijft hangen. Van elke meter die we afleggen wil ik wel een foto maken. Van de meest spectaculaire rotspaden gaat dat echter niet: je hebt al je aandacht nodig bij je paard en bij de weg. We steken zo nu en dan een riviertje over, waar we de paarden even kunnen laten drinken. Overal kraakhelder koud water. We houden lunch naast zo´n riviertje. De paarden zetten we aan een boom. De lunch wordt vandaag gebracht, de volgende dagen moeten we hem zelf meenemen. De herdershond van Toschko, ´Chorro´, rent de héle rit met ons mee. Ze zal dit de hele week doen. Ik heb nog nooit een hond met zo´n goede conditie gezien. En ontzetten lief. Zodra wij met z´n drietjes gingen wandelen, liep ze met ons mee, ook al was haar baas er niet bij. Om een beetje op ons te´letten´.
De uitzichten zijn zó spectaculair, alleen maar eindeloos bergen met groene bossen. De bergweides bestaan uit een veelheid van grassen en bloemen, prachtig.
Dan weer verder. Naar beneden is nog spannender dan naar boven, het woord ´klauteren´ krijgt een geheel nieuwe betekenis hier! Zeker over de rots glibberen de paarden met hun ijzers (op scherp) nog wel eens een beetje. We moeten een paar plassen door, het heeft de afgelopen weken keihard geregend. Níco wordt er een beetje melig van en vind het leuker om ze over te springen, uitslover.
Terug op de Riding base zadelen we de paarden af. (Ahum, even wennen dat western tuig, maar we worden een beetje geholpen.) De paarden gaan lekker de wei in. Wij gaan naar huis om te douchen, het is bijna 30 graden en we hebben het wárm.
Hierna hebben we nog even een stuk door het dorpje gelopen. We komen onder andere een ooievaar tegen die op een nest op een schoorsteen zit. Als we iemand tegenkomen (bijvoorbeeld een krom oud vrouwtje die met een hooivork het hooi aan het keren is) gaat die even stilstaan om eens te kijken wat er nu langs komt. Je bent hier als toerist echt een bezienswaardigheid. We groeten iedereen, en we worden (in het Bulgaars) vrolijk teruggegroet.
De mensen zijn hier bijna zelfvoorzienend. Iedereen heeft een moestuin, en kippen/geiten/koe.
Het leuke is dat haast iedereen ook overal sierbloemen heeft staan, zowel in de tuin al in potjes. Alles heeft daardoor echt een heel vrolijke uitstraling. Een paard dat gewoon los in de berm staat te grazen is ook normaal. Het hooi van de straat wordt hier met paard en wagen opgehaald.
´s Avond eten we weer véél te uitgebreid. Rény is echt ontzettend aardig, en heeft een heel goed gevoel voor humor.
Het was al aan het dreigen, maar dat begint het ´s avonds echt onzéttend hard te onweren! We zien de bliksemschichten helemaal! Het komt recht over het huis. (De donder gaat ontzettend hard en wordt door de bergen nog eens versterkt, we schieten zowat over de tafel als donder en bliksem tegelijk gaan) Het drijft weer over en het wordt droog. Alex verteld dat we morgen maar regenkleding mee moeten nemen, gisteren was het uitzonderlijk mooi. Het terrein zal morgen iets makkelijjker te begaan zien, zo kunnen we ook een stuk draf en galop doen.

Dag 2
(Houden jullie het lezen nog vol?)
Eerst ontbijt. Ik heb goed geslapen, al voel ik de spierpijn wel wat in m´n rug. Zo´n westernzadel zit erg comfortabel, maar wel ´anders´. Vooral de kniewrongen mis is een beetje bij het afdalen, ik heb er erg het gevoel dat ik naar voren schuif.
Eerst weer uitgebreid ontbijt. Om jullie een beetje een idee te geven: twee soorten brood, meerdere soorten vlees en kaas, jam, honing, komkommer, tomaat (en dan niet van die waterige dingen zoals hier, maar echt van die volle), yoghurt… Héérlijk.
We pakken nu al onze tassen weer in, deze worden per auto naar de berghut gebracht. We rijden een stuk over de weg, en gaan dan door een boomgaard omhoog.
Toschko´s paard schrikt van Chorro. Zijn hoed valt af. (Tja, wij zien er natuurlijk niet uit in ons Engelse kloffie, maar Alex en Toschko rijden gewoon met lange chaps en hoed) Ik stop, hij zal moeten afstappen om die hoed op rapen. Nee hoor. Hij bukt vanaf zijn paard… verder… verder… hij zal zo wel vallen… vérder… hij pakt zijn hoed van de grond en gaat weer rechtop zitten. Ik grijns een beetje en hij grijnst terug. Een echte paardenman kun je wel zeggen!
We stoppen even op een weidetje. Dan een flink stuk over een open helling omlaag, het is weeldig begroeid met varens hier. De bodem is onregelmatig, soms stopt het pas en gaat het een eind beneden weer verder. We volgen de loop van een rivier, die steken we een paar keer over.
We lunchen op een klein weitje. We binden de paarden aan een boom. Absoluut spectaculair uitzicht. Ik maak hier een klein panorama filmpje.
Alex zegt dat we zo wel een stuk kunnen galopperen. Nou, zó geweldig heb ik nog nooit gegaloppeerd! He-le-maal goed: knetterhard door dat hoge gras, over de golvende heuvels heen, met waar je ook om je kijkt een prachtig uitzicht, echt een sprookje. Níco vindt het super: hij wil hárd! Ik moet soms even bijremmen om te zorgen dat we Toschko niet voorbij rennen. Aan het einde van de wei is iedereen lyrisch, dit is echt super.
We komen nog door een ´pad´ wat volledig dichtgegroeid zit. We moeten er doorheen. Naast ons paard hangen (Níét eroverheen, als je één keer een stomp van je zadelknop hebt gehad pas je wel op) en ogen dicht. Iedereen zit onder de krassen maar het is wel gaaf.
Een stuk verderop is het pad wat modderig. Toschko wijst naar 3 kleine poeltjes. Alex vertaalt voor ons: ´Beren, zo´n drie uur geleden.´ Gaaf, er staan er nog meer. Je ziet echt alsof het getekend is een pootafdruk staan in de modder. We komen nog een stuk over een ´verharde´ weg, waar het gras uit het verweerde asfalt groeit.
De ´berghut´, is een vier verdiepingen hoog chalet… Met de nodige tekenen van verval. Wat doet zo´n ding in the middle of nowhere hier? De binnenkant is zachtgezegd een zooi. Lisa en ik hebben een kamer van 3 bij 3: twee bedden (´Fleur, ga eens zitten.´ Ik ga zitten en zák zo ongeveer daar het bed: wat heet slappe vering) en een nachtkastje. Dan nog een ´badkamer´, ze hebben het gepresteerd om hier op een minikamertje een WC, gigantische zwart uitgelagen stortbak, wastafel én een douche te krijgen. We douchen (gelukkig kan dat, Peter zijn douch blijkt het niet te doen) en gaan een stukje wandelen.
Het is hier prachtig, we zitten aan een rivier. (Hier is de foto op die levengevaarlijke doorgerotte touwbrug boven snelstromend water genomen. Peter: ´Nee, is écht veilig´. Alex als hij mijn foto´s later ziet: ´Did you really step on that? Ehhhh…. It is not really safe´) Ook nog even in de paar stallen hier gekeken. De paarden staan in een wei, lekker in de schaduw. We komen langs een kudde paarden met belletjes om.
Dan weer veel te uitgebreid (4 gangen, pfff) eten. We hebben nu overigens geen bereik met de mobiele telefoon meer. We zijn compleet van de wereld.

Dag 3
(kom op, volhouden, dit is pas pagina 4.)
Tijdens het ontbijt loopt voor onze ´berghut´ gewoon los een kudde paarden langs. Dan op weg. We komen langs een colonne aan elkaar geknoopte paarden met houten zadeles. Dan gaan we in draf, lekker. We klimmen flink, zig-zag de berg op. Nog een klein stukje draf. (Níco shíét meteen in galop, hij heeft er zin in.) Dan een pad dat zo overgoeid is dat het gaan pad meer is, er staan alemaal beukenboompjes tot kniehoogte, oppassen dat je niet blijft hangen. Aan de ene kant gaat de bergwand loodrecht omhoog, aan de andere kant loodrecht naar beneden. Dan duiken we het bos in. Prachtige oude dikke bomen, een erg open bos, schitterend. Ook hier is het klimmen geblazen, Níco moet hard werken om onhoog te komen. Als we boven zijn laten we ze eerste even rusten. (voor Níco: rust=eten) Het bos is erg gevarieerd. Soms heel veel dunnere bomen, soms naaldbos en soms meer open met oude bomen. Het pad is uitgehakt, dus waar de bergwand weer omhoog gaat zie je eerst begoeide leisteen/rots, met bloemen overhangende wortels, en dan gaat het bos weer verder omhoog. Als de bomen wat uiteen wijken, zie de de beboste beregen erachter erdoor schemeren. (Foto´s maken is lastig, ze doen geen van allen recht aan het prachtige totoaalbeeld, en na een paard mislukte pogingen laat ik het er maar bij.)
Lunch op een bergwei, er zitten hier echt massa´s vlinders.
We komen aan bij de ´berghut´ (Ja, alweer tussen aanhalingstekens) ´De zingende Partizaan´. Buiten lijkt het wat krottig, maar van binnen ziet het er juist super uit. Buiten staan een uit het lood staand schuurtje. Aan de zijkant is één paal gezet om het zaakje te stutten.
De kamers hier zijn erg netjes. Maar als ik ga douchen roept Lisa: ´Fleur, het stroomt onder de deur door!´. Ach, je kan niet alles hebben. Met een beetje handdoeken is het zo weer droog.
Er zitten hier massa´s vliegen, Nadat Lisa ze met een natte doek heeft geprobeerd te slaan en het raam er bijna uitmept, neem ik het maar even over. We hebben de kamer snel vlieg-vrij.
We gaan even wandelen, er is hier geen dorpje, dus we gaan gewoon de weg af. Er wordt hier aan bosbouw gedaan. We worden een beetje aangegaapt als we langskomen. Geen machines of zoiets, alles met de hand, tot het opladen van de stammen op de trucks aan toe. We worden een beetje aangegaapt. Maakt niet uit. We zien een vrachtauto die wordt gesleept door een andere. De trekkende auto rijdt gewoon. De gesleepte auto is daarachter gebonden,… aan de achterkant! De bestuurder van de geleepte wagen rijdt dus achteruit! Maf.
Het avoneten is gezellig. Alex vetelt dag het hier in een wárme winter ongeveer –25 á –30 graden Celsius kan zijn, met anderhalve meter sneeuw!
Morgen zal onze langste rit zijn: zeven uur. De weerberichten zijn slecht: regen. Brr, daar zie ik wel een beetje tegen op, 7 uur door de regen rijden is niet leuk, en we moeten helemaal door open gebied, want we zullen tot boven de boomgrens op 2000 meter klimmen. We besluiten een uur eerder te vertrekken morgenochtend.

Dag 5.
Het is nog droog ´s ochtends (ik zal het maar verklappen: dat blijft het ook) We krijgen hier een héél vies ontbijt (we breken onze noodvoorraad Sultana´s aan), pakken onze spullen in en gaan op weg. Eerst een flink stuk over behoorlijk modderige paden. Sop-sop-sop. Tussen de bomen weer prachtige uitzichten. Steeds verder omhoog. Het is hier prachtig bos, de paden bestaan grotendeels uit rots, Níco moet goed opletten waar hijloopt. De bomen zijn begroeid met allemaal gekleurde korstmossen. We komen onder een poortje door: het Central Balkan National Park, één van de vier PAN parks in de wereld. We komen op een bergwei. Hier zitten allemaal lage mierenhoopjes, met een paar plukken lang gras erom heen, alsof er allemaal kale hoofden uit het gras steken. De wei zelf is ook prachtig, heel veel bloemen hier. Er zijn flinke stukken omgewoeld door wilde zwijenen. We klimmen, verder omhoog, boven de boomgrens uit. Nu wordt het écht klauteren. Er is geen pad, de paarden moeten over een helling klimmen die bezaaid ligt met rotsblokken. Het is ontzettend stijl. Het enige wat je kunt doen is stilzitten en niet in weg proberen te zitten. Genieten van het spectaculaire uitzicht is lastig, je kunt de hele bergketen overzien, je moet je aandacht bij de klim houden. We zig-zaggen omhoog, zo nu en dan moet Níco een serie sprongen maken om omhoog te komen.
We zien ineens zomaar een huisje. Met een schuurtje. En het dak ligt er letterlijk in z´n geheel naast. Stormschade.
Bij de volgende berg kunnen we de Zingende rotsten zien. We zitten nu op bijna 2 km hoogte. Het uitzicht is onbeschrijfelijk, de top van de berg verdwijnt in de wolken. We rijden hier heen, er blijkt een enorme met gras begroeide top te zijn (Die we helemaal tot het einde zullen uitrijden.) We lunchen hier, en maken flink wat foto´s. De rotsen zijn begroeid met korsten. Er groeit hier edelweiss. Het is hier flink koud, het waait behoorlijk. Doordat de wind door de rotsen waait, lijkt het alsof je in de verte héél zacht iemand hoort zingen…
We gaan verder, nog een lang stuk door dit kale landschap, het is er prachtig. We moeten de paarden ook nog eeen stuk aan de hand leiden, omdat het pas gewoon in eens keer ophoudt. Dan is het toch echt een beetje te link om te blijven zitten.
Dan komen we bij onze volgende overnachtingsplek, waar we 2 nachten zullen blijven. Lisa en ik hebben een kamer met 4 bedden, en het ruik ´niet echt fris´. Geen horren. We maken er zelf eentje van een handdoek. Lucht!
Voor het raam zit een kever van een dikke 10 cm groot, stoer.
We zijn niets van plan hiet te gaan douchen, je wordt er eerder vies dan schoon van. Dan maar met een washand en de wasbak.
We gaan nog een stuk wandelen. Ik heb m´n sandalen aan. Als we het tweede riviertje oversteken en ik ben over de stenen aan de overkant gekomen waar Lisa en Peter al staan, zet ik een stap op de grond… en zat tot m´n enkel in de modder weg. Geteverderrie. Ik val bijna, en zet snel m´n andere voet erbij. Zomp. Lekker dan. Meteen sop sop sop eruit (Peter en Lisa liggen dubbel) en wassen in het ijskoude water van het riviertje.
Terug naar huis en iets anders aan. Vanavond is Rény er ook. Alex is namelijk naar een concert van Dipeched Mode in Sofia, en dan is er tenminste iemand die Engels spreekt. (De volgende middag komt hij terug. Als we vragen hoe het was zegt hij: te druk, te vol, teveel mensen, teveel show…)
Er zit hier ook een heel corps politiemannen. Die werken hier aan een dam. Allemaal gorillatypes, mét een dienstpistool. Ach ja.
Wéér luxe avondeten, Rény is topkok. Het is erg gezellig. Ze willen wel een paar woorden Nederlands leren. Maar ´Welterusten´en ´eet smakelijk´ zijn nog best lastig. ´Proost´ (in het Bulgaas: Nostravé) lukt ze wel. We zijn behoorlijk bekaf na deze rit en gaan vroeg naar bed.

Dag 6
Bij het ontbijt kijken we een stukje film over de beren in dit gebied. Rény zal met ons meerijden in plaats van Alex.We rijden de weg af naar een waterval. Een prachtige weg. Links van ons loopt het steil naar beneden, in de diepe hoor je de rivier stromen. Naast ons eerste een prachtig begroeid stuk rotswand, die dan weer verder door loopt naar boven. Overal liggens enorme rotsblokken, die helemaal begroeid zijn met boomwortels.
De waterval is spectaculair. Dit is de op twee na hoogste waterval van Bulgarije, maar hier komt wel het meeste water naar beneden. We zetten de paarden vast en gaan te voet verder. We maken flink wat foto´s, het is enorm. (Op één van de foto´s zie je mij staan: een klein blauw vlekje onderaan. Zo kun je de hoogte een beetje schatten) De waterval gaat door onder de weg waar de staan, en stort dan nog verder naar beneden door naar de rivier beneden. We klauteren over een hoop stenen naar een hoger plateau. Een enge klim, tussen de stenen zit meer dan een meter en je kijkt dan in een gat van een paar meter diep. Toschko helpt ons erover heen. We zitten hier een tijdje, je voelt de nevel van de waterval. Het is schitterend. Dan weer naar beneden. Brrr, da´s nog moeilijker. Toschko gaat bij een ´gat´ staan houdt onze hand vast, gebaart dat je je voet op de zijne moet zetten als steuntje en dan half moet springen. We komen weer heel benenden. Dan weer terug, er is geen andere weg, dus dat is een stukje dezelfde route. We doen ook nog een stukje draf/galop. We lunchen bij iemand die hier woont. Hij heeft een grote tafel in de tuin en daar zitten we aan. Het is erg gezellig, Ze willen vanalles weten: waarom Lisa geen vlees eet, of er in Nederland veel mensen roken, of iedereen in Nederland zo dun is (Tja, wat zeg je daarop?) Wat doen we verder ect. Dan weer verder. We galopperen nog een eindje. Níco geeft eens even een flinke vreugde-bok, hij heeft er behoorlijk zin in vandaag.
Dan weer terug naar huis, een wat kortere rit vandaag. Dat is wel goed voor de paarden na gisteren.
We gaan buiten even wat zitten lezen. Dan komen er een paar agenten aan. Eentje kan een paar woorden Duits en Engels (let wel: een paar woorden en dan ook écht niet meer. Zo nu en dan vervalt hij in het Bulgaars. Als we dat niet snappen zegt hij het eerst hárder, en gaat dan pas bedenken hoe hij het anders zou kunnen zeggen.)
Hij stelt zich voor, hij heet Niék (nou ja, ietsje anders, maar we mogen hem zo noemen) Hij vraagt waar we vandaan komen. Nederland dus. ´Ah, Cholland? Ván Bast-èn! Ajàks!´ We liggen dubbel. Deze mannen práten niet, ze brullen wat ze zeggen als commando´s, echt heel grappig.
Hij vraagt een beetje wat we doen, en hij tolkt een beetje voor z´n collega´s, die brullen van het lachen als Niék ons iets met veel handgebaren duidelijk probeert te maken. Dit is echt een heel leuk gesprek. Wat doen we in Nederland, hoeveel mensen wonen daar, waar wonen wij? (Vlakbij Utrecht. ´Oe-tregt?´ Ze kunnen de U-klank acht niet uitspreken) Sporten we? (-Nee, we doen niet aan Kickboksen, wist iemand dan Nedeland daar heel goed in schijnt te zijn?) Alex vertelt ons later bij het avondeten dat ze ons wel mogen.
Dan avondeten, -weer veel te veel- De politiemannen zitten te kaarten aan het andere eind van de tafel. Ze zitten al snel aan de drank. Als wij zijn uitgegeten vragen ze of wij ook wat willen. Peter wel. Lisa en ik (voor degenen die mij niet zo héél goed kennen: ik drink nóóit) hoeven niet echt. Het is ontzettend sterk spul, wat ze met een soort neon-gele cola drinken. (Een politieagent die Iván heet zegt: Real Bulgarian man drink real bulgarian whiskey and real bulgarian cola.) dus wij, ´Sure, we know, we know.´
Dan roept iemand ´No, no? YES!´ Even later zitten Lisa en ik met een glas. (Alex houdt ons wel in de gaten, zegt dat we het rustig kunnen laten staan als we willen. Voordat jullie denken dat we daar met een stelletje staatsgevaarlijke mannen zitten, de sfeer is echt erg gezellig. Alex tolkt wat voor ons.) Ik probeer toch maar een slokje… Whaaa, brand een gat in m´n tong! Snel wegspoelen met de ´cola´.Of we erg nog een saladetje bijwillen. Nee zeggen heeft geen zin, dus we zeggen maar ja.
Om negen uur glippen we onder zéér luid protest toch naar boven, morgen staat een lange rit op de planning en deze mannen gaan (horen we de volgende morgen) nog rustig tot half vier door!
Peter blijft nog even. (Hij drinkt ook nooit) Tot 12 uur. Volgende dag is hij opvallend stil. Hij kreeg nog een glas wijn, en had geen idee dat je (zoals Alex de volgende dag droog opmerkt) dat beter niet door elkaar kunt drinken.

Dag 7
We hebben goed geslapen. Vandaag laatste rijdag, superjammer! Ontbijten, even gedag zeggen (´Doviz dane´) en op weg! Vandaag is het erg warm. We klimmen eerst weer een stuk omhoog, en dan zig-zag naar beneden. Soms snijden we een flinke hoek af, direct naar beneden. We galopperen ook nog een stuk, heerlijk. Na een tijdje stoppen we even bij een stroompje voor de paarden. De volgauto komt langs. We kunnen niet geloven dat een auto over dit pad kan rijden, rechts zit een geul van een halve meter, het is volledig overgroeid, modderig en overal liggen rotsen. Waanzinnig.
We stoppen voor de lunch bij een mooie rivier. Deze keer geen rivier over losse rotsen, maar eentje die zich een weg heeft geleten door een heel plateau, dus helemaal glad. We klauteren hier een stukje naar boven.
Alex en Toschko kijken eens even naar mijn foto´s op de camera, er staan er ook nog een paar van Lola op. Even uitleggen dat dat mijn paard is. Ze vinden het nogal vreemd dat ze als merrie geen veulens heeft gehad. Tja.
We trekken verder langs de rivier. Na een tijdje herken ik de plek waar we de eerste dag hebben geluncht.Ineens schiet Chorro uit de bosjes, en ze jakkert achter een haas aan. Na een tijdje komt ze met haar tong op de knieë weer terug.
We steken de rivier over, en gaan door een groot veld. De paarden ruiken allemaal de stal en zijn behoorlijk dribbelig. We komen een stuk door het dorpje. Iedereen kijkt vanuit de tuin eens even wat er langkomt. We komen weer aan bij de riding base. We zadelen de paarden af, en die mogen lekker de wei in.
Wij nemen nog even een kijkje in de stallen. Er staan een paar fantastische hengsten, en er is een veulentje van net 10 dagen oud. Lief!
Eerst gaan we douchen, dat is erg welkom. Dan lopen we naar Aprilzy. In de minimarkt kunnen we met flink wat gebaren duidelijk maken dat we wat appels willen. Het lukt ons, en we lopen door naar de Riding base. Daar geeft iedereen twee appels aan zijn paard. Dat vinden ze wel wat. Ze hebben het méér dan verdiend! We nemen afscheid vande paarden en gaan dan naar huis.
We nemen daar al afscheid van Alex, hij moet naar de andere kant van de bergen, omdat er een groep van 13 personen komt volgende week. We bedanken hem uitgebreid voor alles, het was een super week. We krijgen nog een soort van enquête die we in kunnen vullen, ik vul overal maar ´very satisfied´ in. Nog opmerkingen? Ja, ik heb ontzettend genoten.
We gaan buiten nog maar wat lezen. De sleutels zitten in de deur, er hangt een paar Delftsblauwe klompjes aan.
Morgen weer naar huis, dat is fijn, maar ik ga het wel missen, de natuur, de gestvrijheid, de stilte en rust, de paarden, het trekken, het eten…
Rény en Toschko eten mee ´s avonds. Rény heeft een soort gigantische aardewerken pot tjokvol saté´s, kip, vlees, en weet ik wat nog meer gemaakt. Peter wordt behoorlijkj geplaagd of hij er nog een glas wijn bij wil. We blijven nog even zitten en kijken de Bulgaarse versie van Banana Split.
Lisa en ik besluiten om onze wekker om half twaalf ´s nacht te zetten. Er is hier geen omgevingslicht, dus de sterrenhemel moet spectaculair zijn. (En we zijn hier beide wel gek op.)
´s Nacht hoor ik iemand onze kamer insluipen, twee keer. Ik lig met m´n hoofd naar de muur en houd me stil. Wie kan dit zijn en waarom? Inbreker, ontvoerder…. Er wordt op m´n schouder getikt. Ik slaap-ik slaap-ik slaap… Dan fluistert Lisa: ´Fleur, het is nu half drie, we zijn door de wekker heen geslapen, ik ben al even wezen kijken, dit wil je niet missen.´ Pfffft, oké dan.
Ik ga naar buiten. Wauw. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Waar je hier in Nederland wel sterren ziet ´s nachts, daar is het vele malen zoveel. We zien de Melkweg als een dubbele witte band staan. Daarom heen een on-ge-looflijk dichte concentratie van sterren, zó mooi! De hele hemel fonkelt. Er staan er zoveel dat sterrebeelden lastig te zien zijn, maar Cassiopeia vissen we er nog uit. We staan zo eens even te kijjken. Geen wolken, geen horizonlicht, en zóveel sterren, echt magisch.
Dan weer naar bed. Ben ontzettend blij dit gezien te hebben.

Dag 8
Tassen pakken, ontbijten. We gaan nog een stuk wandelen, we zullen hier om half één weggaan. We komen nog wat mensen tegen, onder andere een heel oude vrouw die haar twee geiten uitlaat. Chorro loopt de hele weg met ons mee. Dan nog even buiten zitten. De stoppenkast zit hier buiten, gewoon zonder glas of deurtje ervoor. Met een paar bloempotjes erbij.
Dan in het busje. Toschko rijdt, Níki, zijn zoon gaat mee als tolk. We nemen uitgebreid afscheid van Rény. Halverwege even een stop voor een ijsje. Het is moordend heet in het busje, maar we genieten van het uitzicht. Langs de snelweg komen we twee keer een paard en wagen tegen. Voor de luchthaven worden we afgezet, en we nemen afscheid. Inchecken, door de douane (Die rustig een glossyblaadje leest, wat nou als mijn zaklamp een pistool was geweest?)
Ik heb nu twee stempels in mijn paspoort.
We halen nog wat souvenirs. (Sleutelhanger en stukje aardewerk, stom maar leuk). Dan als sardientjes in blik in de bus gepropt, we worden naar het vliegtuig gereden dat 30 meter verderop staat. Dan horen we in het vliegtuig dat we een uur vertraging hebben. We hebben 50 minuten om over te stappen in Milaan, dus dat wordt wat.
We landen op Milaan. Als we dalen, zien we onders ons al een inktzwarte wolk: onweer. We dalen verder, tot we ín de wolk zitten. En dan: wauw, op 20 meter van de vleugel zien we felpaarse bliksemschichten! (Sommige passagiers knijpen hem nu aardig. Door een of andere kooiconstructie ie dit volstrekt veilig.) We hangen met ons neus tegen het raam: spectaculair, dit heb ik nog nooit gezien.
We landen. Door het raampje zien we het enige KLM vliegtuig o pde luchthaven vertrekken… De onze dus.
We denderen door de luchthaven, er gaat nog één vlucht naar Amsterdam vandaag, die moeten we halen. We worden van het kastje naar de muur gestuurd. (Als u dan zo-zo-zo-zo en zo loopt, dan bent u er. En vandaar sturen ze je dan weer door.) In de rij voor de transferbalie (1 balie open en 30 mensen ervoor) kijken we op ons horloge. De rij schiet niet op. Ja, hij is nú weg.
Als we aan de beurt zijn: jullie krijgen de eerste vlucht, die is morgen om half negen. We krijgen een hotel betaald door Alitalia. Leuk, eerste keer alleen vliegen. Ik bel naar huis dat het nog eventjes gaat duren voor ik er weer ben.
We moeten nog wél onze bagage ophalen. (Ik ga niet alles opschrijven, het komt erop neer dat Peter zijn koffer om middernacht nog niet terecht is. Ze raden hem aan om er op Schiphol acheraan te gaan. Inmiddels heeft hij hem weer. Hij zag eruit alsof hij ´van 5 kilometer hoogte uit het vliegtuig is gedropt´.)
Nadat we net de bus gemist hebben, zijn we om 1 uur in ons hotel, dat gelukkig nog best luxe is.

Dag9
Om half 6 gaat de wekker alweer. Ontbijt, naar de luchthaven, inchecken, wachten en gaan. Rustige vlucht, en dan komen we weer aan in Amsterdam. Lisa´s ouders halen ons op. Thuis zijn alle ouders érg blij dat we er weer zijn. Dan eerst maar eens even naar Lo, die komt meteen naar het hek om haar appeltje op te halen. Baasje is weer thuis.

**Geplaatst**: 04-07-06 21:29

Re: Verslag: Paardentrektocht in Sprookjesland

Geplaatst: 04-07-06 21:29

Jeetje, ben pas bij dag 2, maar wat klinkt het al gaaf!
Lijkt me echt een mooie ervaring, om een keer gedaan te hebben! Lachen

* leest verder

**Geplaatst**: 06-07-06 00:53

Re: Verslag: Paardentrektocht in Sprookjesland

Geplaatst: 06-07-06 00:53

Ik heb je foto verslag bekeken en ga je verhaal zo proberen te lezen. Ik heb ook zoiets gedaan na mijn VWO examen vorig jaar. Ik wilde ook en trektocht rijden in het buitenland en ben uiteindelijk (met mijn budget) in Spanje, Andalusie utgekomen! Mijn verslag moet nog ergens op bokt internationaal staan!
Ik weet dus hoe geweldig het is! Wil alle reizen uit de catalogus wel doen! Maar die van jou klinkt ook geweldig! Dit is gewoon de beste manier om het land en zijn natuur en (paarden) cultuur te ontdekken!