Bokt.nl

ponyzotje

Berichten: 6364

Geregistreerd: 21-10-01

Woonplaats: Erpe-Mere

Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-05 12:07

Een wel heeeel aparte "vakantie"
Waarom ga ik, als 17-jarige, twee weken gaan bevriezen aan de noordpool en dan nog niet eens vanop een cruiseschip?

De universiteit van Antwerpen gaat al enkele jaren met studenten uit hun wetenschappelijke richtingen op expeditie naar Spitsbergen (Svalbard). Dit is een arctisch gebied ongeveer in het midden tussen het bovenste topje van Noorwegen en de eigenlijke noordpool en behoort tot het grondgebied van Noorwegen.

Dit jaar hadden zij besloten ook 8 (van de 14 deelnemers in het totaal) laatstejaars mee te nemen. Daartoe verstuurden ze brieven naar scholen over heel Vlaanderen. 2 deelnemers per school waren toegestaan.

Door een loting uit 24 geinteresseerden uit mijn school kon ik deelnemen aan de eerste selectieproef: wetenschappen. onze kennis van fysica, chemie, biologie en aardrijkskunde werd getest net als onze kennis over spitsbergen en het poolgebied. Ik slaagde en werd tiende van de uiteindelijk 130 deelnemers. Toen volgden fysieke testen voor de 80 overblijvers. Ook daarin slaagde ik en ik kon mee met de 40 resterende voor het motivatiegesprek. Daar had ik een goeie indruk van achteraf en dat bleek gegrond: ook die ronde was voorbij.

De laatste proef zou de 8 finalisten selecteren uit de 16 overblijvers. een overlevingsweekend in de ardennen. Het was hard, erg hard, met een rugzak van 18kg. Achteraf gezien was ik zeker niet bij de 8 beste, maar niet alleen prestatie telde natuurlijk. Zo werd ik geselecteerd voor een expeditie aan de noordpool. Als enige westvlaming trouwens

Die duurde van 9-23 juli 2005. We deden experimenten samen met de 6 studenten van de UA. Erg leerrijk, maar niet alleen op dat vlak... je wordt er echt constant geconfronteerd met jezelf. De omstandigheden zijn enorm zwaar... Je wordt er echt sterker door...

Maar dan nu waar jullie allemaal op wachten... foto's!!! sommige zijn niet door mezelf gemaakt maar door Willem Vandoorne.

Een verslag volgt in een tweede bericht.

Vanuit de lucht: nabij Longyearbyen, hoofdstad van Spitsbergen


Nogmaals vanuit de lucht


Het ‘strand’ van Longyearbyen (waar we een paar dagen op een camping stonden alvorens te vertrekken naar ons onderzoeksgebied, waar we zonder enig comfort, behuizing of andere mensen 10 dagen bleven)


Leuk plantje dat daar groeit (ja, de noordpool blóeit in de zomer!)


Ik op de camping (en twee nachten niet geslapen, houd daar rekening mee ajb )


Mooi uitzicht


Uitzicht…


Weerspiegeling in het water


Een rendier!! (Svalbard Reindeer, de gedrongener versie)


Deel van de groep (als iemand zich hierin herkent, feel free to say so )


De hoofdstad Longyearbyen (1200 inwoners, grootste stad)


Liften naar de camping die 5km van de hoofdstad ligt


Aanvallende Noordse Stern


Steen die gespleten is door de koude


FOTO’S WILLEM
Kongsfjorden uit de lucht. Op de foto de Conwaybreen


Het enige verkeersbord van Spitsbergen: opgepast voor ijsberen! Geldig over heel Svalbard


Sneeuw in ons basiskamp…!


Een poolvosje


Lastige beklimming…


De Noordelijke IJszee en uitzicht op Prins Karlsforland vanop Broggerhalvoya.


Silene Walbergensis


Sneeuwvlek waar we over moesten


Dichtstbijzijnd ministadje, 20km vanwaar wij zaten, zo’n 40 inwoners op dit moment.


Pluisgrassen


MIDDERNACHTSZON


Dit waren ze… Het (laaange) verslag in een volgende post voor de liefhebbers…!

Laatst bijgewerkt door Kwanyin op 19-08-05 13:29, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: foto even aangepast zodat hij werkt

---

ponyzotje

Berichten: 6364

Geregistreerd: 21-10-01

Woonplaats: Erpe-Mere

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-05 12:11

Het verslag...

Zaterdag 9 juli ’05

Om 8u45 moesten de deelnemers aan de expeditie in de vertrekhal van Zaventem zijn. We kwamen als eersten aan, dus ging ik nog even naar de vliegtuigen op de tarmak kijken. Toen ik terugkwam was bijna de hele groep er en gingen we inchecken. Alles verliep vlot: mijn rugzak woog slechts 19.1 kg, netjes onder het maximum van 20 kg. Mijn handbagage deed er nog wel enkele kilo's bij, maar dat wordt niet meegeteld. Ik werd stilaan wel nerveus: mijn eerste keer vliegen… En meteen 9 vluchten! De eerste vlucht (Zaventem-Kopenhagen) vertrok en ik merkte meteen dat ik vliegen echt zalig vind. Voortdurend met mijn neus tegen de ruit geplakt, zelfs wanneer je bijna niet meer door het wolkendek kon zien.
De volgende vlucht ging van Kopenhagen naar Oslo, waar we in 40 minuten onze bagage van de band moesten halen (die kon niet rechtstreeks worden doorgevlogen) en terug moesten inchecken. Onze bagage kwam maar niet volledig door (2 rugzakken ontbraken). Ook het inchecken van de geweren ging niet zo vlot. En bagage die net iets uit proportie was werd gedefinieerd als “special luggage” en extra streng gecontroleerd.
Het vliegtuig had uiteindelijk een kleine 10 minuten vertraging door ons, maar we waren mee, en dat is het belangrijkste natuurlijk. We vlogen door naar Tromso, een van de meest noordelijke steden van Noorwegen. De luchthaven, waar bijna niemand uit moest van onze vlucht (we bleven dus een uur in de comfortabele vertrekhal zitten), telde wel 25 gates, maar het leek alsof een maar 1 vliegtuig per week zou landen. Na een gezellig uurtje vertrokken we naar onze tijdelijk-definitieve bestemming: Longyearbyen, hoofdstad van Spitsbergen. Onderweg zagen we de besneeuwde toppen van Spitsbergen onder ons en vochten we bijna om een tijdelijk plaatsje aan het raampje.

Toen we aankwamen en een trap (geen koker zoals op de vorige luchthavens) ons uit het vliegtuig leidde, sloeg een ijskoude wind ons in het gezicht. Na een paar foto’s liepen we naar de vertrekhal. Deze luchthaven was realistischer: slechts 1 gate. Daar wachtten we op onze koffers. Een voor een rolden ze van de band, net als de geweren (hier geen uitzondering). Twee koffers bleven achter. Een halfuur later (waarin we trots poseerden voor een opgezette ijsbeer) vertrokken we dan maar naar de camping, die vlakbij de luchthaven gelegen was. Na onze tenten opgezet te hebben en de campinghut te hebben verkend, vertrokken we naar de hoofdstad, zo’n 5 km van de camping, via een geasfalteerde weg. Dit keer gelukkig zonder onze rugzakken, natuurlijk. Met Louis in de buurt durfde niemand te liften, iets wat ons de andere keren wél steeds lukte. Aangekomen in de stad (-byen) bezochten we enkele winkeltjes en werden er kaartjes gekocht. Die zouden we echter pas posten in Ny-°Alesund, onze al even tijdelijke-definitieve bestemming, waar het noordelijkste postkantoor ter wereld gelegen is. De kaartjes en andere producten bleken wel vrij duur en het aantal kaartjes dat ik wou posten moest ik wat reduceren. Op de parking werd een groepsfoto genomen en even later keerden we (jawel, wederom te voet) terug naar de camping. Het werd inmiddels avond, maar dat was niet te merken. We socialiseerden nog wat, buiten en in de hut, en leerden elkaar wat beter kennen. Uiteindelijk bestond de groep uit 2 deelgroepen die elkaar nog nooit gezien hadden. Ik kende mijn 7 mede-laatstejaarsstudenten wel een beetje, maar leerde nu ook de 6 universiteitsstudenten kennen: 4 biologen en 2 dierenartsen. Na een heerlijk avondmaal kropen we toch, de ene met wat meer vertraging dan de andere, in onze tenten. Ik sliep samen met Ellen in de tent en hoewel we gedurende de reis niet zo vaak samen gepraat hebben, vond ik dat zeker in orde. Sommigen trokken hun muts over de ogen om te kunnen slapen, anderen kropen diep in hun slaapzak weg, maar iedereen verbaasde zich erover hoe licht het bleef. Midden in de nacht schemert het er niet eens en kan je volop schrijven in de tent, iets waar ik vaak gebruik van maakte.

Zondag 10 juli ’05

De volgende dag bleven we ook nog op de camping. Ons vliegtuigje zou pas maandag vertrekken. Eerst trokken we nogmaals naar de stad. Gelukkig konden we dit keer wel liften. En hoe… Met 11 zaten we op elkaar gestouwd in de vierkante (en dus niet zo grote) laadbak van een mini pick-up. Een deel stond recht en werd vastgehouden door het zittende andere deel. Nog 3 andere personen zaten bij de chauffeur. Dit keer gingen we wat inkopen doen in de plaatselijke supermarkt (Svalbardbuttiken) en wandelden we wat door de rest van de stad, die 1200 inwoners telt. We slaagden er ook in, opgedeeld in groepen, de terugweg gemotoriseerd af te leggen. In de namiddag maakten we een wandeling rond de bergtop die vanaf de camping te zien was. Mijn sokken pasten slecht in mijn botten en de wandeling werd minder plezant dan verwacht. Toch mocht het resultaat er wel wezen: uitzicht op een mooie bergwand, waarop vanboven kleine sneeuw- en gletsjerplekken te zien waren. Ook spotten we onze eerste poolvos en daar flitsten de vele (vaak geavanceerde) fototoestellen. Op de wandeling terug maakten we kennis met verschillende vogelsoorten van Svalbard, en een soort zagen we (en daarna nog vaak) van iets te dichtbij. De Noorse sternen verdedigden hun broedplaats fel en doken op ons af. We moesten ons beschermen door piketten of ons eigen hand omhoog te steken. Uiteindelijk kwamen we allemaal levend op de camping aan en begonnen aan het avondmaal: Knorr Spaghetteria. De rest van onze voorziene maaltijden zou minder goed smaken… Moe maar tevreden kropen we in onze tenten terug.

Maandag 11 juli ’05

Vandaag vertrok ons vliegtuigje naar Ny-°Alesund, een wetenschapscentrum ten noordwesten van Longyearbyen. In de zomer verblijven er zo’n 200 wetenschappers, in de winter een paar tientallen. Daar aangekomen regende het en was het een stuk kouder dan in Longyearbyen. De temperatuur schommelde rond de 5°C. Eenmaal onze bagage aangekomen was wachtte ons nog een verrassing: een hele berg eten en andere benodigdheden stond op ons te wachten: “Dit moet ook nog allemaal mee, verdeel het maar!”. Bij onze toch al stampvolle rugzakken werden grote salamiworsten gepropt, een blok kaas van 5 kilogram, zo’n 30 zakken muesli en chocolade voor iedereen. Ook werden hier de benzineflessen voor de vuurtjes en de bidons gevuld. Toen alles verdeeld was wogen onze rugzakken tussen de 25 en de 30 kg. Wat een gewicht!
Rond 15u30 vertrokken we. Het was onmogelijk om in de buurt van Ny-°Alesund te blijven, want binnen een straal van 5 km van de stad ben je verplicht op de camping te slapen, die tegenover waar we waren in juist de tegengestelde richting lag dan waar we naartoe moesten. Die situatie dwong ons tot 6 à 7 km trekken de eerste dag. Dat verliep voor mij enorm moeizaam, sinds de tweede nacht in Longyearbyen had ik ook een hoest die me wat belemmerde. Ik liep achteraan en kon met moeite de groep (die ook een uitgerokken sliert begon te worden, niet iedereen had het even makkelijk) volgen. Het weer was slecht, niet alleen was het koud, maar een stevige wind en regen maakten de tocht een stuk zwaarder. Nog steeds in de regen zetten we onze tenten op en begonnen aan het eten. De stemming daalde tot onder het vriespunt, de vriesdroogmaaltijden waren niet te eten en iedereen dook vroeg de tent in. Sommigen, waaronder ik, zaten er compleet door en wilden liefst van al naar huis als het weer niet zou beteren. Aan de opkrikkende omgeving hadden we bijna niets, want door al die regen en mist was die niet eens te zien. We gingen vroeg slapen en hoopten uit de grond van ons hart dat het weer zou beteren…

Dinsdag 12 juli ’05

De temperatuur is nog gedaald en de regen houdt aan. De voormiddag verdeden we aan het wachten op beter weer om te kunnen verdertrekken. In de vroege namiddag was het dan zover, de regen stopte even en we schudden onze tent uit en pakten in. We stapten enkele uren en hadden op die manier weer 6 km afgelegd. Met een gemiddelde van 3 km per uur is het niet moeilijk in te beelden hoe zwaar de omstandigheden (en de rugzakken) waren. Toen bereikten we het tweede tussenkamp op Kvadehuksletta. We begonnen stilaan te wennen aan de barre omstandigheden en het gebrek aan comfort, wat vooral rond toiletproblemen draait. Naar de grote wc gaan houdt in dat je beslag legt op het schopje (dat op een vaste plaats in het kamp neergeplant wordt), loopt tot je uit het zicht bent, een kuiltje graaft en daar je behoefte in doet. Daarna moet alles begraven worden. Gek genoeg wende die hele praktijk vrij snel. We sloegen steeds ons kamp op naast een beekje met drinkbaar water, dat steeds werd verdeeld in drie delen. Het eerste deel stroomopwaarts werd drinkwater genomen, wat verder stroomafwaarts kon men tanden poetsen en afwassen.
Verder verliep de dag vrij rustig, ook door het slechte weer. Na het avondeten kroop ik dan ook snel de tent in, en keek uit naar morgen, wanneer we de vaste kampplaats zouden bereiken. Maar eerst moest er ijsberenwacht gelopen worden. Mijn eerste wacht, die liep van 21u45 tot 23u00, verliep vrij traag voor mijn gevoel. De temperatuur was 2.7 graden maar de gevoelstemperatuur lag door de ijzige noordenwind heel wat lager.

Woensdag 13 juli ’05

Louis Beyens (onze begeleider) liet me vandaag vlak na hem lopen. Wanneer je vooraan loopt heb je geen last van tempowisselingen en voel je je ook veel optimistischer. Het hielp me enorm en we bereikten de kampplaats voor ik het doorhad, ondanks wat vertraging onderweg. In een van de mosstroken raakte Bert zijn laarzen kwijt en even later ook Mark, toen die Bert wou helpen. Maar uiteindelijk kwam iedereen veilig aan, gooide de rugzakken neer en bekeek enthousiast de nu wel zichtbare omgeving, want hoewel het koud was en regende, zagen we genoeg. Vogelkliffen bevonden zich op nog geen 150 meter van ons en enkele grote rotsen versierden onze vrij vlakke kampplaats. Wat rendieren kwamen nieuwsgierig dichterbij maar maakten zich toch weer uit de voeten wanneer we met onze fototoestellen te dicht in de buurt kwamen. De kampplaats was magnifiek, doch zeer vlak. De vraag rees meteen waar we hier ergens een goede graafplaats zouden vinden. Dat werd steeds een minuut of tien lopen! We stelden de tenten op en installeerden ons. De temperatuur draaide rond de 3.5° toen we naar buiten werden geroepen en de projecten van de universiteitsstudenten, waaraan wij zouden meewerken, werden voorgesteld. Wouter en Goedele, de twee dierenartsen, legden eerst hun project uit. Dat bestond erin rendierenmest te verzamelen en na te gaan of en welke parasieteitjes erin voorkwamen. Verder zouden ze ook het gedrag van de rendieren observeren. Ik voelde me meteen aangesproken tot dit project en wou graag met hen meewerken (wat me ook werd toegestaan bij de verdeling). Als tweede stelde Paul zijn collembola-project voor ofte: insecten vangen! Zoveel mogelijk. Die zou hij later determineren en rekening houdend met de omstandigheden waarin de beestjes gevonden waren proberen besluiten te trekken over hun voorkomen en eigenschappen. Ellen werd hier het hulpje en werd later bijna een symbool voor insectenvanger. De laatste dagen liep ze overenthousiast overal rond met het netje en zong een liedje telkens ze een insect had gevangen. Als vierde persoon stelde Maarten zijn project voor. Hij zou rond korstmossen werken. Voor een deel zou hij samenwerken met Mark, die vegetatieplots zou opstellen en allerlei metingen uitvoeren in die plots (bepalen hoeveel procent er van elk plantje per vierkante meter voorkomt, pH- en conductiviteitmetingen,…). Tenslotte stelde Stefi haar project voor: zij zou twee projecten combineren: de eerste en laatste dag van ons verblijf op het basiskamp zou ze plantjes meten. De tweede en vergelijkende meting op de laatste dag moest ons verschillen in groeisnelheid tonen wanneer de plantjes al of niet afgedekt waren geweest. In de dagen daartussen zou Stefi zich bezighouden met het observeren van allerlei vogels waaronder de sneeuwgors. Morgen zouden we beginnen met de projecten.
Maar eerst: eten, en dan wacht lopen. Mijn wacht duurde van 20u45 tot 22u00. Gelukkig was het dit keer iets minder koud (tussen de 3.2 en de 3.9°) en het regende slechts op het einde van mijn wacht. Wanhopig probeerde ik erna op te warmen in de tent, maar de komende dagen zou iedereen moeten aanvaarden dat opwarmen zo goed als onmogelijk is. Ik heb dan ook twee weken met opgezwollen handen gezeten en koude voeten. Gelukkig gaven mijn 3.2kg zware botten (wel het dubbele van de meeste anderen) me overdag wat meer bescherming.

Donderdag 14 juli ’05

In de tent bedraagt de temperatuur zo’n 5.6°, buiten draait het rond de 2 à 3°. Om 10u zijn we vertrokken op rendierjacht, onderweg zo vers mogelijke mest verzamelend. 4 stalen rijker keerden we enkele uren later op onze schreden terug, onderweg nog een Grany binnenspelend. Ontbijten doen we met muesli, de dag doorkomen op Grany’s, en ’s avonds wacht ons soep en vriesdroogmaaltijd. Dit eentonig patroon doorbraken we met wat chocolade en om de andere dag salami- of kaasdag. Ik werd aangesteld tot salamiverantwoordelijke, wat inhield dat ik de grote worst in 14 stukken verdeelde (de 3 vegetariërs kregen ook op de salamidag een stuk kaas) en iedereen evenveel kreeg. Best een tijdrovend werkje, zo’n enorme worst met een zakmes op een gamel snijden. Maar het was bezighoud, en wat doe je anders in een koude tent, wanneer het buiten regent en nog een paar graden kouder is, en je aan het wachten bent op de zoutoplossing, waarin de te onderzoeken mest zou geroerd worden? Dus verblijdde ik iedereen met hun portie salami en nam poolshoogte bij de tent van Wouter en Goedele. Daar bleek het eerste ei al gevonden en waren ze erg enthousiast. Rond 15u werd alles stil in en rond het kamp. Enkelen vulden zoals ik hun dagboek aan, anderen deden een verlengd middagdutje (een praktijk die heel vaak werd toegepast met dit weer! Enkele uurtjes extra slaap over de middag bleken een prima manier om de dag wat sneller te doen verlopen).
De rest van de dag verloopt met wat regen, maar het is toch enkele uren droog. Het is ook vrij warm, 4.4°. Mijn digitaal fototoestel weigert al sinds de dag dat we in Ny-°Alesund aankwamen dienst. Afgelopen nacht heb ik het bij mij in de slaapzak gehouden, maar het hielp niet. De batterij kan de koude niet aan (’t is dan ook een lithium-ionbatterij). Gelukkig houden de fototoestellen van de anderen het wel vol en kan ik rekenen op hun schitterende opnames.
Vandaag hebben we een hele leuke wandeling gemaakt en mooie vogels gezien bij de kliffen, onder andere de papegaaiduikers ofte kamikazes. Die flatterende bijnaam gaven wij hen omwille van hun vliegstijl: zo hard mogelijk fladderen en net niet in zee storten (of zo ziet het er toch uit).
Vannacht geen wacht lopen, maar eens doorslapen.




Vrijdag 15 juli ’05

Een zware hoest hield me vannacht wakker en belemmert me nu ook overdag. De artse die mee was luisterde ernaar en gaf me wat medicatie. ‘k Voel me toch wel wat flauw, en hoewel het toch nog 3.7° is buiten, heb ik het steenkoud. Gelukkig regent het nu niet. Vanmorgen kwam een brutaal poolvosje ronddrentelen in het kamp. Het heeft hier een hele tijd gezeten en heel wat mooie foto’s opgeleverd. Toch is het niet alleen grappig: we moeten er ook op letten dat hij geen eten kan roven. Niet zozeer omdat onze voorraad dan slinkt, maar omdat ons eten wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn voor de vos.
Vandaag heb ik weer verdergewerkt aan het rendierproject en heb ik zelf een eitje ontdekt met de veldmicroscoop. Daarna bleef ik nog enkele uren in de tent zitten bij Wouter en Goedele. Pieter vertelde ons even later waarom IJsland IJsland heet en hoe Groenland aan zijn naam komt. ’t Was echt leuk om naar te luisteren. We hadden het even later ook via een makkelijke omschakeling over emigreren. Velen zouden een land als Ierland of Zweden wel zien zitten (ik trouwens ook). Toen Pieter weg was praatte ik nog een hele tijd over paarden met Wouter. Hij heeft nog lesgegeven en is echt in het algemeen ook een leuke gesprekspartner. We hadden het later over studiekeuze ook. Ja, die studiekeuze, daar ben ik nog helemaal niet uit. De vier hoofdopties lijken voor het moment geologie, dierenarts, biologie of biochemie/biotechnologie. Maar om daartussen te kiezen…
Even later vertrokken we voor een nieuwe mestjacht. Ditmaal concentreerden we ons op de jongen van dit jaar (een paar stevig uit de kluiten gewassen kalveren). Onderweg praatten we met Pieter over dialecten en vreemde talen, en het verschil tussen Noors en Deens. Best interessant, maar het bleek nog wel meer dat Pieter altijd wel iets te vertellen heeft. Zowel Pieter als de andere begeleider Louis Beyens hebben polaire ervaring (vooral Beyens) en dat brengt ook veel levenservaring met zich mee.
Terug van de wandeling dook ik de warme (wel 8.3°!) tent binnen. Even later begon het enorm te waaien en de neerslag veranderde stilaan in sneeuw en even later zelfs hagel. Een minisneeuwstormpje teisterde ons kamp en we stonden allemaal stomverbaasd door de tentopeningen te kijken. Toen werd het stilaan tijd voor het avondeten en de sneeuw trotserend kropen we het tentje uit en slaagden er een voor een in de benzinevuurtjes aan de praat te krijgen. Met vervroren vingers maakten we ons avondeten klaar, dat ons enigszins opwarmde. Door de extreme kou krijg je zo’n honger dat je alles wel naar binnen werkt, vriesdroogmaaltijden inclusief. Toen de meesten onder ons al terug in hun tent waren gekropen, hoorden we een luid gerommel. Iedereen schoot de tent uit en keek geïmponeerd naar de steenlawine die van de heuvel vlak naast ons donderde. Massa’s stenen vielen naar beneden aan de juiste kant van de berg, met andere woorden, niet aan onze kant! Wat een spektakel… daarna viel de altijd aanwezige stilte weer en stilaan kroop iedereen terug in de tent, snel neerpennend wat we net gezien hadden. Even later kropen we toch weer uit de tent en schraapten met onze lepels de sneeuw van de tenten. Bijna kwam het tot een sneeuwballengevecht, maar daar had niet iedereen evenveel zin in. ’s Avonds volgde een verrassing: Mark was jarig en er werd door de begeleiders getrakteerd op pudding! Hoewel ik helemaal geen pudding lust was het echt een leuk en origineel idee. Mark vierde zijn verjaardag in de sneeuw, met een rendier dat op een paar meter naderde uit nieuwsgierigheid en tussen 16 andere mensen die eveneens aan poolgekte leden... Toen kropen we definitief onze tent en slaapzak in.

Zaterdag 16 juli ’05

Vanmorgen had ik wacht van 7u15 tot 8u30. Schrijven lukte de daaropvolgende uren bijna niet, zo waren mijn handen bevroren. Een uur en een kwart aan een stuk sneeuwstorm uit het noorden. De temperatuur bereikte tijdens mijn wacht zijn dieptepunt van 1.6°, wat met die wind en sneeuw een heel pak kouder aanvoelde! Toch moet je in alle richtingen kijken want zoals Louis zei, de enige die zich van dit weer niets aantrekt is de ijsbeer. Het wachtlopen zelf was best leuk, maar je erna niet kunnen opwarmen is minder… De omstandigheden werkten weer even heel deprimerend op me.
Op de middag gingen we echter wandelen. Tijdens die wandeling beklommen Goedele en ik een steile klif (zo’n 55°), waar ik echt van opkikkerde. Ik voelde me meteen een heel stuk beter. We staken de alluviale mostoendra over en gingen richting zee, zo’n 500 meter verderop. Vlak voor de zee zijn er heel steile klippen die enkele tientallen meter dieper op het 5 meter brede strand uitgeven. Al schuivend baanden we ons een weg naar beneden. We bleven er een hele tijd en ik genoot ervan met mijn voeten in de Noordelijke IJszee te staan. Als me iets van die hele reis altijd zal bijblijven, is het wel dat gevoel. Ik op Kiaerstranda, met mijn botten in de noordelijke ijszee, uitkijkend op het 14 km verder gelegen Prins Karls Forland… dat heet dan gelukkig zijn…
Even later worstelden we ons de kliffen weer op en keken naar de stormvogels en andere arctische vliegers die ons op een paar meter afstand voorbijzoefden.
Later terug in de tent vroeg ik me af hoe ik hier later zou op terugkijken en wat ik me ervan zou herinneren. Ik had het gevoel dat we op de manier waarop we bezig waren, echt de noordpool beleefden en er stilaan misschien deel van gingen uitmaken. Alleszins genoten we niet alleen van het uitzicht vanop het dek van een cruiseschip… We beleefden de natuur, we bestudeerden ze en trachtten ze te begrijpen. Dat proberen aan te voelen was een schitterende ervaring. Zowel fysiek als mentaal had ik het enorm lastig, maar uiteindelijk zou dat waarschijnlijk positief uitdraaien, dacht ik. ‘k Heb eens opgeschreven wat hier allemaal niet is wat er thuis wel is. Die opsomming van een hele pagina zal ik je niet aandoen, maar de belangrijkste dingen waren toch wel dat er geen warm water is, geen elektriciteit, geen auto’s, geen andere mensen buiten wij 17, en geen bomen. De poolwilg is immers nog geen halve cm hoog. Even later begon ik spontaan te filosoferen over perceptie en waarheid. Dat hield me wel een tijdje zoet. Toen werd ik stilaan moe en ging me even leggen op m’n slaapzak. Omdat ik lenzen draag kon ik onmogelijk overdag slapen (omdat die dan uitdrogen), wat me meermaals enorm irriteerde. Moe was ik nooit echt, maar wel vaak uitgeput en soms ook loom door het vele wandelen en koud hebben. De rest van de dag verliep vlot. Na wat te hebben gelegen ging ik Mark een paar uur helpen met het opmeten van vegetatieplots. Daarna werd het stilaan tijd voor het avondeten. Daarbij werden we vergezeld van een poolvosje dat dit keer wel heel brutaal was. Zeker een halfuur drentelde hij door het kamp op zoek naar lekkers, waarbij we hem een aantal keer moesten wegjagen, maar wat ook schitterende foto’s opleverde. Op een bepaald moment kwam hij tot op een twintigtal cm van mijn hand! Zonde dat mijn fototoestel nog steeds niet wou meewerken, maar de vos is vastgelegd voor het nageslacht.
Na het eten werden de wachten verdeeld en ik eiste spontaan de laatste wacht ’s morgens op, hoewel het normaal gezien om de andere dag is dat je wacht moet houden. Ik heb het schema een keer niet, twee keer wel aangehouden en zo, geloof ik, een wacht meer gelopen dan de rest (6 in plaats van 5). Toen kroop ik snel mijn slaapzak in want zelfs de laatste wacht start toch om 6u45.

Zondag 17 juli ‘05

In het begin van mijn wacht zaten enkele rendieren heel dichtbij. Na een tijdje staken ze ons riviertje over en waren nog moeilijk te onderscheiden tegen hun achtergrond (hoewel we allemaal een veel beter opmerkingsvermogen kregen door de twee weken heen en steeds vlotter de gezochte beestjes opmerkten). De rest van mijn wacht verliep rustig maar ook steenkoud. Eenmaal in de tent kon ik helemaal niet meer opwarmen en dat werkte wederom sterk deprimerend. Constant aan het rillen en weten dat er nergens een verwarming in de buurt is, het is niet om bepaald blij van te worden…
Op de middag startten we alsnog met onze projectjes. Aangezien er eitjes gedetecteerd zijn in de rendierstalen en er genoeg mest is verzameld om in België mee verder te werken, gaan Goedele en Wouter vandaag onderzoek doen naar polygonaalbodems. Dit stukje geologie interesseert me wel en ik stel me kandidaat om mee te werken, net als Willem (die volgend jaar geologie gaat studeren in Gent). Eerst krijgen we wat theorie over het ontstaan van die bodems van Louis Beyens, daarna gaan we aan de slag met opmeten. Op het eerste zicht lopen onze metingen zeer sterk uiteen, maar uiteindelijk zijn er zeker enkele interessante conclusies te trekken. Meer zal thuis onderzocht worden met behulp van boeken die deze materie behandelen.
Het weer blijft slecht, hoewel het af en toe stopt met regenen. De barometer, die vandaag 1005 aanwijst, is beter dan ooit! Een paar dagen terug bleef hij hangen rond de 990, maar afgelopen nacht merken we blijkbaar toch een positieve evolutie op. Toch wil dit niet zeggen dat het weer ineens veel beter wordt. Pas vanaf 1013 wordt het als wisselvallig omschreven. Dat belooft weinig goeds voor de komende uren. Die uren breng ik naar gewoonte door in de tent, waar ik me bezighoud met alles opschrijven wat in me opkomt. Dat zijn overwegend zeer negatieve gedachten, maar ik kan ze niet bannen. Stilaan beginnen ze me eigenlijk de keel uit te hangen, maar ook dat is een negatieve gedachte. Mentaal is het erg zwaar, en fysiek ook, zelfs wanneer we niet trekken. De kou zorgt voor een constante poging van het lichaam om op elke mogelijke manier op te warmen. Stilaan mindert het rillen wel, misschien omdat het lichaam merkt dat dat slechts energieverspilling is. Onze handen, onderarmen en benen staan in plekken van de koude en onze handen zijn vaak opgezwollen. Leuk is anders, maar je voelt in hoeverre je leeft.
Even later gaan we verder met polygonen opmeten. Na deze metingen maken we een prachtige wandeling tussen de twee bergjes achter ons kamp. We beklimmen een zeer steile puinhelling (de zuidflank van de berg waar een paar dagen terug een steenlawine de westkant afvlakte) en glijden over een sneeuwvlek naar het volgende deel. Ik probeer Louis op de voet te volgen over de losliggende stenen en slaag er een heel eind van de andere drie wat voor te blijven. Toch blijft dit uitkijken, elke misstap kan je een flink stuk omlaag doen vallen. Achteraf blijkt wel dat de helling gevaarlijker aanvoelt dan ze is, maar ze is niet zonder gevaar. Het loont echter allemaal de moeite (och, moeite, zo’n beklimmingen doe ik heel graag, zonder rugzak!) en het uitzicht is schitterend. We staan midden tussen de bergen die besneeuwd in de mist hangen. Wat een gevoel! We keren terug langs de andere berg, na het oversteken van een watervalletje en een tweede sneeuwvlek. Ik ben best wel gedesoriënteerd wanneer ik terug bij het kamp kom en merk dat ik waarschijnlijk onderweg zelfs noord en zuid niet wist liggen. Vlak voor het kamp doen we nog een korte observatie van enkele sneeuwgorzen. Even later zijn we weer op ons vertrouwde stek en beginnen we aan het avondeten, wat vandaag veel moeite kost. Wel vier van de acht vuurtjes weigeren dienst! Gelukkig zijn de meeste herstelbaar en Paul toont hier zijn technische handigheid. De vuurtjes zijn niet zo ingewikkeld, maar je moet wel even weten hoe het allemaal werkt…
Na uiteindelijk toch te hebben kunnen eten, vertrekken we voor een tweede maal naar de zee, dit keer heel wat langer dan de eerste keer. Weer sta ik in de Noordelijke IJszee met dat prachtige zicht voor me. Dit keer sta ik er uren onbeweeglijk over het water te staren, voor ik me voor de groepsfoto bij de rest van de bende installeer en nadien ook wat actiever mee rondloop.
De zee had blijkbaar op iedereen een sterk effect: eenmaal in het kamp aangekomen trekken Mark en Maarten euforisch een voor een hun lagen kleding uit, tot ze uiteindelijk in ontbloot bovenlijf en met enkel hun thermisch ondergoed aan over de vlakte crossen, poolgekte met andere woorden. De temperatuur bedraagt ongeveer 3°, maar dat lijkt hen niet te storen. Ze rennen rond, even later ook met het insectenvangnet boven hun hoofd dat ze onderweg kwijtspelen. Net wanneer lijkt dat ze het ronddollen moe zijn, neemt Maarten enthousiast een paar gevonden rendiergeweien en plant ze op zijn hoofd. Mark volgt zijn voorbeeld en even later staan ze te vechten als wilde rendiermannetjes, vechten om een onzichtbaar vrouwtje. Na deze hilarische vertoning schieten onze twee stoere mannen snel weer in enkele lagen kleding en trachtten zich wat op te warmen. De effecten van poolgekte zijn nog nooit zo duidelijk geweest…

Maandag 18 juli ‘05

Weer een dagje verder. Vandaag gaan we naar de gletsjer Comfortlessbreen! Dit was al langer aangekondigd, alleen wachtten we op beter weer. Maar aangezien het weer niet veel betert en dit onze laatste dag is, besluiten we toch maar te vertrekken. Voor mij wordt dit een dagje puur afzien. De hoest die ik al een tijdje heb slaat zeer snel op mijn adem en zelfs van vlot doorstappen raak ik buiten adem. Vandaag heb ik iets gedaan wat ik in principe helemaal niet kan. Dit gaat echt boven mijn grenzen, maar je moet gewoon doordoen. Hier is geen situatie waar je kan opgeven, ook al wil je. Het is steeds opnieuw hellingen afdalen en er al tegenop zien dat je die enkele meters verder ook weer helemaal naar boven moet strompelen. Zo steil, dat je met je handen de grond voor je kan aanraken. En niet voor een paar meter, nee, steeds opnieuw. Nooit geweten dat ik hamstrings had, maar nu ik er vandaag meermaals kramp in kreeg weet ik ze wel zitten! Totaal uitgeput van die wandeling en mentaal ook helemaal ‘leeg’ kom ik terug aan in het kamp. Ik loop nog steeds vooraan, een overwinning op mezelf. Er zijn nog anderen die het flink lastig hebben gehad, maar ik ben blij voor hen dat ze nog hun adem hadden, die me meermaals flink heeft tegengewerkt. In feite ben ik na de wandeling best trots op mezelf, maar m’n algemeen slecht gevoel lijkt maar niet over te gaan. Wat is er toch mis…?
Die avond is er dan eindelijk toch een ommekeer. Ik besluit na wat twijfelen mee te gaan met Stefi, Willem, Dimitri en Pieter om vogels te observeren. Onze sneeuwgorzen vinden we niet en we besluiten dan maar om eens de kliffen te beklimmen waar we altijd zo naar opkijken. De kliffen zelf zijn honderden meters hoog maar hebben een soort aanloopvlak van zo’n 60°, wat een mooie beklimming van een honderdveertigtal meters oplevert. Deze inspanning is meer dan ooit de moeite waard. Het zicht dat ik daar heb zal ik nooit vergeten. Van dat moment af voelde ik me góed en thuis op Spitsbergen en wou ik er niet meer weg. Het zicht was prachtig en de vogels die op de kliffen broeden scheerden ons rakelings voorbij, zich zo zeer goed laten bewonderend.
De weg terug naar beneden is iets minder gezellig, maar ik overwin mijn lichte angst met knikkende knieën en glij ruw naar beneden. Op de terugweg naar het kamp vind ik uiteindelijk nog twee prachtige geweien achter en half onder een rotsblok. Wat een leuke vondst, na vele anderen die er al hadden gevonden, ben ik trots er zelf ook te vinden, de laatste avond hier! Want er is besloten dat we morgen al de terugweg aanvatten. Of we die in twee (met een dag ergens blijven, want ons vliegtuig is gereserveerd) of drie dagen afleggen, is nog niet duidelijk en zal van het weer afhangen. Die avond begin ik gemotiveerd de tent op te ruimen en mijn rugzak al half in te pakken. Ik ben blij dat we teruggaan omdat ik hoop dat ik me dan beter zal voelen, maar ik weet al dat ik dit hier enorm zal gaan missen. Wat een effect heeft dit op me gehad…

Dinsdag 19 juli ‘05

Alles al gepakt en gezakt, natuurlijk veel te vroeg daarmee gedaan. Na nog een korte wandeling te hebben gemaakt denk ik nog even over onze ervaring hier. Tenslotte zullen we er allemaal een polaire ervaring hebben opzitten en kunnen we poolreizigers genoemd worden. Hier tussen de 78e en de 80e breedtegraad werden we vaak met onszelf geconfronteerd, en hebben we er veel van opgestoken (alleszins wat mij betreft). De laatste dagen zijn voorbij gevlógen dankzij het prachtige weer. De temperatuur is niet sterk gestegen (even boven de 4°), maar het regent niet meer en dat maakt veel goed.
Een noordenwind begeleidt ons op onze tocht naar het eerste tussenkamp, wat inhoudt dat, aangezien wij noordwaarts trekken, de wind in ons gezicht waait. Ook deze tocht, ditmaal terug met bepakking, wordt enorm zwaar voor mij. We doen twee stapdagen in één, zodat we dus maar 1 tussenkamp zullen opzetten. Toch sta ik niet meer negatief tegenover die iets te zware inspanning van het rondtrekken. Ik word er zelfs stilaan opgewekt van. Het weer speelt hierin ook een grote rol. Het is volop zon en het noordelijke briesje kan ons niets schelen. We hebben een prachtig uitzicht vanop de fossiele strandwal waarop we kamperen. Enkele gletsjers bepalen het zicht wanneer je over zee naar de overkant kijkt. Aan de andere kant scheidt een mosvlakte ons van de prachtige vogelkliffen die nu extra indrukwekkend zijn wanneer ze door het zonlicht beschenen worden. Dit is natuur, vrije natuur. Ongerept en ook onbegrepen. Maar wij doen een poging tot dat laatste. We voelen ons allemaal erg bijzonder in deze omgeving.
Die avond besluit 5 man van buiten te slapen, te weten Wouter, Tess, Goedele, Mark en Joris. Even later besluit ik me ertussen te gooien en Isabelle volgt mijn voorbeeld. Het wordt een schitterende nacht onder de blauwe hemel. Een frisse bries koelt mijn neus af wanneer ik op mijn rug lig en in mijn slaap kruip ik dan ook diep in mijn slaapzak weg. Gek genoeg is het helemaal niet koud. ’s Nachts word ik een paar keer wakker en piep naar de hemel boven mijn hoofd, die nog steeds even helblauw is. Eindelijk zien we de middernachtelijke hemel goed, en wat is die prachtig. Het is een gek gevoel dat het midden in de nacht is, maar het is wel te aanvaarden.

Woensdag 20 juli ‘05

Die morgen word ik wakker en weet meteen waar ik ben: in een slaapzak, buiten, aan de noordpool, bij een slordige 4°… Ik voel me uitstekend en sta zonder moeite op. De koude laat zich echter snel voelen en ik kruip dan toch maar in mijn warme jas zoals iedereen. Ook de onmisbare muts schuif ik weer over mijn hoofd en daarna gaat iedereen naar gewoonte zijn portie muesli halen aan de tent van Joris (vermits hij een grote tent heeft is die gedoopt tot voedseldepot). Met de gamel met muesli in de hand tuur ik over het water. Ik heb al sinds we op dit tussenkamp zijn aangekomen het gevoel alsof ik in een foto leef. Een idyllische 360°-opname, waarin ik kan rondwandelen. Ik voel me nietig in dit landschap en ben blij om dat gevoel.
Die voormiddag meten we Dryassen op, een werkje dat minder tijd vraagt dan verwacht, waarna we nog even naar het strand gaan. Genietend van het water aan onze voeten (ik iets minder omdat ik sleffers aanheb en dus niet tot in het water mag) zitten we op een rotsblok wat te genieten van de geluiden van de zee, terwijl we de Noorse stormvogels bekijken die dichtbij langsvliegen.
In de namiddag vraagt prof. Beyens wie zin heeft in een wandeling. Ik snel uit de tent (zo enthousiast ben ik nooit geweest) en buiten twee mensen (en bijgevolg ook Pieter met een geweer om hen te beschermen) komt iedereen mee. De wandeling blijkt er eentje naar de normen van Beyens. Het tempo ligt enorm hoog en Veronique (de arts) en ik raken steeds meer achterop. Iedereen strompelt zo goed en zo kwaad als het kan achter de prof aan over het mulle keienzand.
We trekken tot ongeveer de hoogte van onze eindbestemming en zien Ny-°Alesund, waar we de dag erop moeten staan met onze rugzakken, in de verte liggen. De mist hangt echter over alles. Velen vinden dit een nutteloze wandeling en zijn er niet echt gelukkig mee, maar ik voel me enorm goed. De omgeving heeft iets mysterieus zo in de mist, en net wat niet te zien is maakt alles zo speciaal. Wederom sta ik met mijn voeten in het water en geniet van het gevoel van het zeewater dat over mijn botten golft. Dit maakt me zo gelukkig. De terugweg wordt aangevat en Veronique en ik installeren ons weer in onze comfortabele positie vlak na de prof. We keren niet terug over het strand, maar klimmen eerst een eind omhoog en gaan via het heuvelende plateau iets hoger. Deze weg verloopt iets vlotter en ik schat in dat we helemaal niet zo ver van Ny-°Alesund zitten als ik dacht… Op enkele honderden meters van ons kamp worden we ‘tegengehouden’ door een paar brutale vogels, Kleine Jagers, die ons proberen weg te lokken van hun nest. Ze blijven op een paar meter van ons zitten en laten zich daardoor ook goed fotograferen. Uiteindelijk moeten we ze toch voorbij en goed uitkijkend steken we zonder problemen het laatste stuk over. Nu nog de rivier waar we ons drinkwater halen oversteken en we zijn bijna aan het kamp, waar Pieter ons al opwacht. Die avond kruipen we snel in de tent. Morgen moeten we namelijk al om 6u30 vertrekken. Mijn zesde en laatste wacht is ook de laatste van die nacht. Gepakt en gezakt vatten we de laatste kilometers aan. De temperatuur is flink gestegen en bereikt tegen 8u de recordwaarde van 6.4°. We lopen allemaal te zweten. Ik ben enorm blij wanneer we in het stadje aankomen. Eindelijk die zware last van mijn schouders, letterlijk dan. Wanneer onze bagage wordt nagekeken op gewicht, weten we ineens waar die grote weegschaal staat en iedereen maakt er gebruik van om alle nuttige en onnuttige dingen te wegen. Mijn rugzak blijkt een van de zwaarste te zijn gebleven met zijn 16.4 kg. Sommigen wegen er al maar 12 meer. We wegen voor de lol ook onszelf, maar met al die kleren aan is het moeilijk te zeggen of er de afgelopen weken een significante verandering is opgetreden.
Het vliegtuigje met de eerste lading vertrekt: Veronique, Ellen, Willem en ik zullen zo’n anderhalf uur eerder dan de rest aankomen op de camping in Longyearbyen. Daar genieten we met volle teugen van: na ons tent rustig te hebben opgesteld springen we onder een heerlijk hete douche… Nog nooit heeft dat zoveel deugd gedaan!
Wanneer de rest van de groep terugkomt en de eersten zich gaan douchen, wordt afgesproken hoe we eten zullen inslaan voor de laatste dagen. Een verantwoordelijke wordt aangesteld om het budget te beheren en er wordt vaagweg afgesproken wat we willen eten. Met z’n zevenen waaronder ik, slagen we erin in twee groepen een lift te versieren naar de stad. Na de grote inkopen te hebben gedaan in de Svalbardbuttiken, kopen we van ons persoonlijk budget nog enkele zakken chips die we gezellig buiten opsmullen, ondertussen de stad en de weinige mensen die er lopen wat in ons opnemend. Velen lopen rond met een geweer. Dit is hier niet verboden, maar het moet wel ongeladen zijn als men een winkel binnengaat. Ondanks de geweren is criminaliteit hier onbestaande.
Even later krijgen we ook een lift terug, waarschijnlijk omdat we er met al onze zakken zo zielig uitzien. Ons kan het weinig schelen, wij raken zonder veel moeite terug op de camping na een leuk gesprek in het Engels met onze vriendelijke chauffeur. Eenmaal op de camping aangekomen is onze dag verder rustig, want de groep die niet mee naar stad is geweest zal vandaag koken. Hoewel het een stuk minder smaakt dan verwacht is de honger groot genoeg en genieten we allemaal van onze eerste echte maaltijd. Daarna gaan we gaan slapen. Voor het eerst deze reis voel ik me echt moe.

Vrijdag 22 juli ‘05

We mogen een uurtje langer dan normaal slapen. Het heeft de hele nacht enorm gewaaid en geregend. We ontbijten gezellig in de campinghut met heerlijke boterhammen met choco en kaas. In de voormiddag doen enkelen van ons nog een meting en over de middag gaan we wederom naar de stad: eten inslaan, en later ook de heuvel achter de stad beklimmen. Hoewel die beklimming vrijwillig is, doet iedereen mee. Bij velen (ook bij mij) zijn de spieren en pezen stram en zeer pijnlijk en wordt de beklimming een halve marteling. Vooral Tess heeft veel pijn aan haar kuiten, maar ze zet toch door! Zo’n halfuur later zijn we 340m omhoog geklauterd, een beklimming die eindeloos leek. Aan het steenmannetje staan een brievenbus met daarin een boek. Daarin kan iedereen die dit heeft gehaald zijn naam neerpennen. Wat een leuke verrassing! Daarna blijkt dat de volledige beklimming ons nog een stuk hoger zou leiden. Ook dat ziet de hele groep nog zitten en zo belanden we met z’n allen op 410 m hoogte, genietend van het schitterende uitzicht op Longyearbyen. Aan de overkant zien we een heuvel en kunnen we vaag een oude mijn onderscheiden tegen de rotswand. Pieter vertelt ons dat daar een paar jaar terug nog een meisje is doodgebeten door een ijsbeer. Zij en haar vriendin waren gaan wandelen zonder geweer en een ijsbeer had zich verscholen in de oude gebouwen. Het meisje werd doodgebeten en haar vriendin raakte zwaargewond toen ze naar beneden viel. Als we ooit hadden gehoopt op deze reis vanuit de verte een ijsbeer te zien, stapten we nu volledig van dat idee af. Het leek ineens zo realistisch dat er koude rillingen over onze rug liepen.
De afdaling was zeer steil en bleek een echte uitdaging omdat ze enkele honderden meters duurde.
Enkele waaghalzen renden in kamikazestijl de helling af en mogen van geluk spreken dat ze de grond niet van dichtbij hebben gezien. Het zou een enorme smak zijn geweest. Even later kwam ik als volgende de helling afgelopen, kort gevolgd door nog een paar. We wachtten er even op de rest en babbelden ondertussen gezellig. Daarna werden inkopen gedaan voor die avond en de morgen erop en keerden we terug naar de camping.
We hadden al lang besloten van die nacht niet te slapen, aangezien ons vliegtuig reeds om 4u ’s morgens zou vertrekken. We beginnen laat met koken en rekken het avondmaal tot een uur of elf. Het is heerlijk en iedereen geniet met volle teugen. Later maken we ook onze boterhammen klaar voor de morgen erop. We babbelen over vanalles en nog wat en maken het echt gezellig.
Rond middernacht maak ik met enkele anderen (mijn ondertussen bijna vast groepje van Stefi, Dimitri en Willem) een nachtelijke wandeling. Rond 1 uur zien we dan eindelijk de middernachtzon in volle glorie en we zijn allemaal erg onder de indruk. We keilen nog wat aan het strand en keren dan naar de hut terug. De laatste uren gaan snel en we beginnen met de tent in te pakken. Even later kijken we wat weemoedig voor het laatst naar de omgeving. Wat een ervaring, wat een beeld…
We checken in rond 2u30 en gaan nog even buiten zitten. De sfeer is prima en er wordt veel gelachen. Zoals gewoonlijk wanneer ik niet geslapen heb ben ik helemaal euforisch en maak enkele enthousiaste rondedansjes. Wanneer het vliegtuig vertrekt met bestemming Oslo raakt iedereen zonder veel problemen door de douane en installeren we ons op het vliegtuig. De vlucht duurt enkele uren en ik slaap er een goed deel van.
Zaterdag 23 juli ‘05

In Oslo moeten we 6 uur wachten op een aansluiting naar Kopenhagen. We zoeken een chillroom en vinden die ook. Ligzetels, wat een comfort! Met een hoopje kruipen we op de stoelen en proberen ons goed te leggen. Terwijl Stefi, Dimitri, Willem en ik slapen, werken Mark en Maarten verder aan hun pH-metingen. Even later komen ook Joris, Ellen en Bert zich in de zetels installeren. Wanneer ik wakker word voel ik dat er iets gaande is. Mark staat op een paar meter van me af te grijnzen. Ik kijk naar Stefi en zie meteen waarom. Stefi is een snor rijker! Enthousiast (en na in de spiegel te hebben gekeken of me niet hetzelfde is overkomen) teken ik er een sikje bij. Op Bert zijn onderrug wordt Maarten geschreven gevolgd door een hartje, en Dimitri bewoog net teveel om hem te versieren met een bril.
Daarna lopen Mark, Maarten, Willem en ik nog wat door de gebouwen van de luchthaven en steken eens onze neus buiten. Bah, wat stinkt het daar! Wij zijn nettere lucht gewoon!
Eindelijk vertrekt onze vlucht naar Kopenhagen. Een prachtig vliegtuig toont ons via kleine schermpjes het uitzicht vanuit de cockpit bij het opstijgen. Magnifiek! Wanneer we door het wolkendek gaan floept het schermpje even uit om ons wat later informatie te geven over de hoogte waarop we vliegen, de snelheid die we halen…
De aansluiting in Kopenhagen voor onze laatste vlucht naar Zaventem verloopt vlot. Voor we vertrekken hebben we nog een soort mini vergadering waarop wordt afgesproken wat verder zal gebeuren. Er moet nog onderzoek gedaan worden en alles moet voorbereid worden voor de voorstellingsavond in oktober. Datums worden afgesproken en we worden erg enthousiast. Het zal een mooie voorstelling worden, het boek dat er als eindresultaat moet zijn zal erg compleet zijn en er zijn schitterende foto’s genomen, die ook op de voorstelling zullen getoond worden. Er is een grote aula gereserveerd en iedereen is welkom en wordt gevraagd zoveel mogelijk volk mee te nemen. Dat zijn we allemaal van plan. Onze polaire ervaring te delen, te vertellen hoe het er is geweest en wat we er hebben onderzocht, en te proberen ons gevoel over te brengen, net zoals ik dat heb geprobeerd met dit dagboek uit te typen…
De laatste vlucht verloopt vrij vlot. In Zaventem rolt de "special luggage" (onze geweien en de twee geweren) al snel van de band, maar onze bagage blijft achter. We blijven nog een klein uur wachten en raken daarna nog een uur kwijt met administratief papierwerk. Onze bagage is gelukkig gelokaliseerd. Ze staat nog in Kopenhagen en zal de volgende morgen thuisgeleverd worden. De uren die we daar gezeten hebben waren niet verspild. Samen, als een echte groep (in een ‘vreemde’ omgeving herkenden we nu het gevoel) mijmerden we over de reis. Dat hij een sterke indruk zou nalaten was voor iedereen duidelijk.
We zijn allemaal onze begeleiding erg dankbaar dat we deze reis hebben mogen meemaken. Zij hebben dit gerealiseerd en dit is een belangrijke expeditie geweest voor ons. Hier zullen we nog vaak aan terugdenken…


't Was een hele moeilijke maar indrukwekkende ervaring... Onze reünie is al gepland: tien dagen Schotland (West Highland Way) in september, waarvan ik er vijf meeloop (ivm vakantiejob)!

---

Eilandje

Berichten: 2866

Geregistreerd: 05-01-02

Woonplaats: België

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 19-08-05 12:53

Jawatte, mooi geschreven zeg. Het moet echt een fantastische ervaring geweest zijn. Eerst en vooral al fantastisch dat je je hebt kunnen selecteren, en daarnaast ook dat je zo hebt doorgebeten ter plekke en er zoveel uit geleerd hebt. Knap!

---

Kwanyin

Berichten: 18995

Geregistreerd: 14-08-03

Woonplaats: belgië

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 19-08-05 13:31

Je had bij een van de foto's de / vergeten te zetten bij de img, die heb ik er even gezet zodat hij werkt anders leurt de pagina zo uit door de link

Maar wat moet dit een geweldige ervaring zijn geweest. Ik ben stiekem toch een beetje jaloers op je

---

ponyzotje

Berichten: 6364

Geregistreerd: 21-10-01

Woonplaats: Erpe-Mere

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-05 13:44

dankje katleen sorry voor de fout.
bedankt voor jullie reacties... was inderdaad een unieke ervaring... heb inderdaad echt moeten doorbijten. Zo ben ik normaal niet maar ik had echt geen keus, de prof wachtte niet op ons
maar 't was het waard, zeker weten.

veel mensen vinden het raar dat de noordpool in bloei staat in de zomer ik was eigenlijk ook geschrokken de eerste keer, maar er zijn veel kleurtjes daar!

---

Acilon

Berichten: 1195

Geregistreerd: 14-04-03

Woonplaats: Adegem-oost vlaanderen

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 19-08-05 13:56

wauw Kimberley.... ik ben écht sprakeloos... dit is echt een ervaring om nooit te vergeten!!
en de foto's zijn precies van een docureeks!!

en heer erg leuk verslag!!

fantastisch!

---

ponyzotje

Berichten: 6364

Geregistreerd: 21-10-01

Woonplaats: Erpe-Mere

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst door de TopicStarter : 20-08-05 13:46

de foto's zijn niet allemaal even goed van mij, mijn toestel is niet zo goed als dat van de andere fotograaf en de batterij begaf het na een paar dagen door de koude... vandaar een deel foto's van iemand anders. inderdaad, ze lijken irreel en ik vind dat ze niet zo goed het gevoel weergeven daar te zijn, maar dat heb je wel vaker met foto's

---

Mickey

Berichten: 34756

Geregistreerd: 25-02-01

Woonplaats: Daar waar mijn huis woont

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 20-08-05 13:52

Dit is echt wel heel gaaf dat je dit hebt kunnen doen
Ziet er allemaal goed uit zeg.

---

mel_kreeft

Berichten: 755

Geregistreerd: 26-01-04

Woonplaats: Warwick University (en in de vakanties in Sassenheim)

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 20-08-05 14:08

wow, dat ziet er schitterend uit! wat een ervaring moet dat zijn geweest...

---

bonney4evver

Berichten: 7463

Geregistreerd: 23-03-03

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 20-08-05 15:26

jeeetje je moet t maar willen zeg ieks , wel knap dat je t hebt gedaan

---

Ojasper

Berichten: 1211

Geregistreerd: 29-01-02

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 20-08-05 17:26

Gaaf zeg! Die laarsjes die jullie aanhebben haha!

---

EvaC

Berichten: 4526

Geregistreerd: 27-04-03

Woonplaats: Overijssel

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 20-08-05 17:53

Wat ontzettend gaaf zeg! Ik heb je hele verhaal doorgelezen. Wat een belevenis!

---

faxa

Berichten: 2173

Geregistreerd: 28-02-05

Woonplaats: Drenthe

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 20-08-05 19:06

woo het is echt mooi daar! echt gaaf man!

---

Kido

Berichten: 5365

Geregistreerd: 04-08-03

Woonplaats: Ergens op deze aardbol.....

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 20-08-05 21:09

Wow wat een verslag!
Ben je nog erg ziek geweest van t hoesten?
En heb je de tocht gelopen op vn die berg schoenen....

---

0twinkle0

Berichten: 44

Geregistreerd: 13-08-05

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 20-08-05 21:16

heey hartstikke cool
en ook mooie foto`s

---

Sylhouet

Berichten: 4532

Geregistreerd: 17-06-03

Woonplaats: Vierhouten

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 21-08-05 11:20

Het verslag heb ik nog niet eens gelezen, maar de foto's zijn geweldig !
Lijkt me echt een super-ervaring !

---

ponyzotje

Berichten: 6364

Geregistreerd: 21-10-01

Woonplaats: Erpe-Mere

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst door de TopicStarter : 21-08-05 13:40

Kido schreef:

Wow wat een verslag!
Ben je nog erg ziek geweest van t hoesten?
En heb je de tocht gelopen op vn die berg schoenen....

Van het hoesten wel redelijk ,'t was echt diep enzo, maar eenmaal thuis was het snel over.
Neen, we hebben alles gelopen op laarzen, ik had buiten dat enkel nog sleffers mee. Sommigen hadden Teva's of schoenen bij maar die hadden we enkel 's avonds aan of voor korte wandelingetjes. Maar die botten vielen echt nog goed mee

---

Splash_

Berichten: 12350

Geregistreerd: 06-10-03

Woonplaats: Bij Spot <3

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 22-08-05 12:46

Jeetje wat een verhaal, echt geweldig ! Super, wat een ervaring...

---

Apollo

Berichten: 3952

Geregistreerd: 13-02-02

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 22-08-05 21:01

waaaaw wat gaaaf!!! ik krijg gewoon kippenvel bij het bekijken van de foto's...dat lijk me echt een fantastische ervaring!!!

---

Bayan

Berichten: 1598

Geregistreerd: 18-12-03

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 22-08-05 21:10

Waauw, wat een prachtige vakantie!
Ziet er vanaf de foto's heel erg mooi uit

---

Tessake

Berichten: 4721

Geregistreerd: 18-02-03

Woonplaats: Stokkem (limburg, Belgie)

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 24-08-05 02:16

echt super mooi foto's
en aan het verslag ga ik deze week eens lezen want heb er nu jammer genoeg geen tijd voor maar ben benieuwd

---

batje

Berichten: 10585

Geregistreerd: 18-10-01

Woonplaats: Amsterdam

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 25-08-05 10:19

Wat een ervaring zeg, lijkt me heel indrukwekkend!
Mooie foto's ook!

---

Mandyy

Berichten: 31119

Geregistreerd: 09-06-02

Woonplaats: Barneveld

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 25-08-05 11:07

Lijkt me leuk! Echt gaaf!
Leuke fotos

---

Natrick

Berichten: 958

Geregistreerd: 16-11-04

Woonplaats: De bollenstreek

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 25-08-05 11:47

Zo heb eindelijk heel het verslag uit Je hebt het echt leuk geschreven, het moet vast een geweldige indrukwekkende ervaring zijn geweest!

---

charily

Berichten: 1951

Geregistreerd: 25-04-05

Woonplaats: Huizen ('t gooi)

Re: Op expeditie aan de Noordpool...!

Geplaatst: 25-08-05 12:25

gaaf hoor.
en dat verslag heb je ook goed geschreven. alleen jammer dat de foto's het nie doen bij mij.

---

---