Op de heenweg op zaterdag liep ik als ‘opwarmertje’ de Rosengartenslucht bij Imst. Stond al lang op mijn verlanglijstje, en was inderdaad erg mooi.
Daarna begon de eerste verrassing: door een aardverschuiving met nog steeds kans op rotslawines was het Schnallstal maar 3 momenten per dag toegangkelijk. ’s Avonds om 18.30 kon ik dus naar mijn eerste hut rijden, de Nassreidhutte. Vanuit daar begint zondag mijn ‘echte’ huttentocht. Of eigenlijk nog geeneens helemaal echt, op het Eisjochl ligt nog veel te veel sneeuw om deze te kunnen passeren, ik loop heen en weer terug door het Pfossental en overnacht ’s avonds weer op dezelfde plek. Mooie route met zicht op de besneeuwde bergen en veel alpenbloemen.
Maandag moet het plan nog weer verder worden aangepast. Originele plan was om mijn auto verder te laten staan bij de hut en vanaf daar te voet de Meraner hohenweg verder te lopen. Ivm een andere aardverschuiving is het wandelpad echter afgesloten, alternatief is 4 kilometer over een steile asfaltweg lopen. Ik besluit dan maar naar de lift in een dorp verderop te rijden (ben ik meteen ook het dal uit) en vanuit daar mijn wandeling te starten. Die is ook prachtig, met vandaag weer heel andere uitzichten. In dit deel van Italie zijn er volop berghutten met veel lekkere eigen producten. Steeds genieten tijdens koffie en lunch dus. Mijn eindbestemming is de pirchhof, waar ik in een prachtige 700 jaar oude boerderij overnacht met een prachtig uitzicht.
De volgende dag begint met een pittig stukje: de 1000 trappen kloof. Dat is niets teveel gezegd. Over allerlei trapjes en in de rotsen uitgehakte treden gaat het op en af, en langs watervallen met veel water. Ik krijg vaak natte voeten, maar de mooie uitzichten maken alles goed. De laatste 10 minuten begint het te regenen, maar net voordat de bui echt losbarst ben ik bij mijn overnachtingsadres, het Hochganghaus.
Plan was om 2 nachten op dit adres te blijven en vanuit hier een dagtocht hoger de bergen in te maken. Het sneeuwt echter tot op 2000 meter, en het lijkt mij niet veilig om dit in mijn eentje te doen. De weersvoorspelling is ook erg slecht. Ik besluit verder te lopen naar een volgende berghut, een korte tocht van 2 uur. Het weer valt erg mee en de uitzichten zijn prachtig, zowel het Vinschgau als het Etschtal in. ’s Middags relax ik lekker op het terras en was ik mijn kleding.
De volgende dag ben ik goed uitgerust en besluit ik een flinke tocht te maken. Ik overleg met de huttenwaard en die geeft aan dat er wel veel sneeuwvelden liggen, maar dat de route naar de Spronser Seeen goed begaanbaar is. Het is flink klimmen maar het is inderdaad prachtig. Vanaf de Spronser seeen daal ik af over de Tiroler hohenweg naar de Bockerhutte, prachtige oude, simpele berghut.
Vrijdag valt het weer wat tegen, het is flink bewolkt en er is weinig zicht. Ik daal op mijn gemakje af naar de bewoonde wereld en pak de bus naar mijn auto. ’s Middags kan ik nog even relaxen in mijn welness hotel, en ik geniet ook nog even lekker van een massage.
Op de terugweg maak ik nog een wandeling naar de Stuibenfall in het Oetztal.
Al met al was het een prachtige reis, die ik ondanks de hindernissen zeker niet had willen missen.
Volg je mee? -->
