Inhaalslag
Haugesund - Nedstrand
Eindelijk kwam de zon tevoorschijn! Een prachtige route langs de fjorden (uiteraard), die korter uitviel dan verwacht. Halverwege werd ik ingehaald door een Nederlandse oudere vrouw, die ik de dag ervoor op een pondje had ontmoet richting Haugesund, zij vertelde me dat het pondje dat we bij Nedstrand moesten halen pas de volgende ochtend om 09:00 zou gaan. Ik had oprecht niet naar de tijden gekeken, ik ging er vanuit dat het pondje (zoals alle pondjes tot dan toe) met regelmaat zou gaan. Dus toen werd het opeens een rustige dag, van 55 kilometer, wat mijn lichaam niet vervelend vond. Ik heb 1,5 uur bij de zee gezeten en me later gesetteld op de camping bij Nedstrand. Met de Nederlandse vrouw en een stel uit Nieuw-Zeeland. Eten wilde die dag nog niet zo goed, ik werd nog steeds snel misselijk, maar de zon deed me goed!
Nedstrand - Tysdal
Als eerst moesten we met het pondje naar het eiland Ombo, om daar 12 kilometer overheen te fietsen en aan de andere kant het pondje naar Hjelmeland te nemen. Dat was nog niet zo simpel. Er gingen twee soorten pondjes, een commerciële en een gratis auto pondje, maar beide gingen niet vaak, via wisselende routes en blijkbaar moest je zelfs van te voren bellen om aan te geven dat je ergens stond en naar een specifiek eiland moest. Erg verwarrend allemaal. Het commerciële pondje kwam in ieder geval om 09:00 s’ochtends, maar die is ontzettend snel met aanmeren en weer wegvaren, dus we schreeuwde uit alle macht de vraag of het pondje naar Eidssund op Ombo ging. Dat ging het niet, maar we zouden naar een ander eiland kunnen gaan en daar overstappen. Dus daar gingen we voor! Aangekomen bij eiland Helgøy moesten we een uur wachten op een ander pondje, maar toen waren we eindelijk bij Ombo aangekomen. Het was 12 kilometer om over Ombo te fietsen, met een pittige klim direct aan het begin en tussendoor. Aan de andere kant moesten we weer een pondje pakken, we zagen dat er één over een uur en een kwartier ging (en toen waren we nog niet eens op het eiland aangekomen) en een ander twee en een half uur later. Minder dan een uur en een kwartier hebben voor 12 kilometer met flink klimmen, dat is krap. Een Duits stel die erg licht bepakt waren gingen ervoor. Ik niet, mijn lichaam voelde die ochtend al niet oké en ik had geen zin om het te pushen. De oudere vrouw besloot eerst koffie te willen drinken, dus ook de volgende te pakken. Na een korte eetpauze ging ik ervoor, algauw werd ik ingehaald door de oudere vrouw. Ik noem haar ouder, ze was in de zestig, maar ondertussen echt een powerhouse met een flink tempo, ondanks veel bepakking. Mijn voorgevoel over mijn lichaam was juist, ik moest regelmatig de bosjes induiken, dus die twee uur had ik ook wel nodig. Het eiland was prachtig en doodstil en daar genoot ik enorm van. Een halfuur van te voren kwam ik bij het haventje aan, maar de vrouw was nergens te bekennen. Ik dacht dat ze misschien ergens gestopt was en nog wel zou komen, maar toen de boot kwam, was ze er nog steeds niet. Zou ze zich vergist hebben in de tijd? Of had ze toch het pondje ervoor gehaald? Ik hoopte het, maar wist het niet. Het nadeel van de pondjes was dat het al twee uur was geweest toen ik eigenlijk nog de meeste kilometers moest fietsen. Nog 60 kilometer was mijn oorspronkelijk plan, om op een camping vlakbij Preikestolen te belanden. Na ellenlang stijgen en fietsen op een redelijk drukke autoweg, was ik er wel klaar mee. Ik had simpelweg geen kracht meer en al helemaal geen zin om tot laat in de avond door te gaan. Dus na 30 kilometer stopte ik in Tysdal bij een knusse camping. De Preikestolen kon me gestolen worden, het zou waarschijnlijk toch enorm druk zijn op de zaterdagochtend. Van de oudere vrouw was nog altijd geen spoor te bekennen.
Tysdal - Stavanger
Om drie uur s’nachts werd ik wakker van mijn tentje die alle kanten op vloog door rukwinden. Opeens was het weer omgeslagen naar windkracht 10 en regen. Ik bedacht me dat ik was aan de scheerlijn had hangen, na die gered te hebben probeerde ik nog te slapen, maar dat was lastig met alle storm geluiden. Terwijl ik mijn spullen inpakte in de ochtend begon het te stort regenen, maar nadat het was opgeklaard vervolgde ik mijn tocht richting Stavanger. Mijn lichaam voelde weer een stuk beter en de misselijkheid bleef eindelijk weg. Bij Jørpeland dook ik een supermarkt in om wat eten te halen en terwijl ik dat inpakte hoorde ik opeens een bekende stem, de oudere vrouw! Ze vertelde dat ze toch het pondje ervoor had gehaald en zelfs in de avond nog naar Preikestolen was gewandeld. Wow, diep respect! Ze moest nog aan me denken en was blij dat ze tegen me het lijf liep, insgelijks en wat een toevalligheid weer. Ze was verheugd dat er ook nog mensen uit jongere generaties voor de fiets kozen. We kletste wat en namen toen afscheid.
Het bleef redelijk droog, maar de wind was ontzettend heftig. De meeste stukken had ik hem gelukkig in de rug, maar rukwinden van opzij gooide me soms bijna om (als ik stilstond viel ik) en wanneer ik de wind tegen had kwam ik amper vooruit. Een aantal wegen, met steile hellingen vol losse keien en dunne boompjes, lieten me beseffen dat de wind niet alleen mij omver kon blazen, maar ook stenen en bomen. Gelukkig ging alles goed en in de namiddag nam de wind af. Van Oanes naar Lauvvika moest ik een pondje pakken, hierbij had ik de tijden wel van te voren gecheckt en die ging gewoon om het halfuur. Toen ik aan kwam fietsen begon het weer te stort regenen en ik zag dat de slagbomen al naar beneden gingen en de boot zich klaarmaken voor vertrek. Gelukkig zag een van de medewerkers me opduiken en ze seinde naar de boot om te wachten, zo lief! Met een rotvaart scheurde ik de boot op. Aan de andere kant besloot ik te schuilen tot de regen voorbij was. Dit was de laatste dag door de Lysefjorden, en wauw, wat was het prachtig weer! Aangekomen bij Sandnes, iets onder Stavanger, had ik via via een host gevonden. Een woongroep die regelmatig wisselde met studenten en werkende jonge mensen van allerlei nationaliteiten. Ik werd hartelijk ontvangen en kreeg een bord warme linzencurry bij aankomst.
Het gevaarlijke stuk weg met windkracht 10
En de rest van de prachtige route door de Lysefjorden
Stavanger
Mijn lichaam was moe van de fysieke inspanning terwijl ik nog niet helemaal fit was, dus ik besloot een rustdag te houden voor ik aan mijn laatste etappe naar Kristiansand begon. Het was zondag, dus heerlijk rustig in de stad! De musea waren wel open. Ik besloot eerst naar het oudere gedeelte te gaan met schattige witte houten huisjes en ontelbare bloemen. Hier was ook het canning museum, waar ik als student gratis heen mocht. Grappig om de wereld en geschiedenis van blikken, labels, maar ook printen en drukken in te duiken. Toch merkte ik algauw dat ik traag was en niet veel prikkels kon hebben, ik had simpelweg niet de energie of behoefte om alle teksten te lezen en na zoveel dagen in de natuur is een stad best overweldigend. Dus na nog even bij het café wat te eten en drinken heb ik vooral door de oude stad geslenterd, dat was voor mij genoeg. Mijn host had me uitgenodigd voor een paella festijn eind van de middag, dus daar haakte ik later aan. Dat werd een ontzettend gezellige avond met allerlei diverse mensen, op reis, exchange studenten, werkende. Hele leuke gesprekken gehad en veel ervaringen uitgewisseld. Met mijn buik rond en mijn hoofd vol ben ik vroeg mijn bed ingedoken.
Ik werd goed van eten voorzien door alle huisgenoten in Sandnes!
Oude drukstenen in het canning museum
En het oude stadsgedeelte
Laatst bijgewerkt door Suliko op 24-08-23 09:26, in het totaal 1 keer bewerkt