Geplaatst 
Maar hier is dan de langverwachte update!
Het onweer was van gisteravond, gelukkig een korte bui en de rest van de nacht is het droog gebleven en heb ik eindelijk echt goed geslapen. Mijn plan was om voor een deel de bus te nemen en dan een stuk te fietsen. Ik was inmiddels goede vrienden geworden met de golden retriever Paula van de man die naast mij stond met een camper. De eigenaar bleek ook heel aardig, hij bood mij aan om me bij de bushalte af te zetten, omdat hij daar toch het pondje richting het noorden ging nemen. Dat scheelde weer 10 kilometer fietsen. Dus vanochtend gingen we op pad naar de bushalte, toen kwam de bus, maar weigerde hij mijn fiets mee te nemen. Daar sta je dan met je leuke idee. 
Gelukkig waren Paula en haar eigenaar nog niet weg en zagen ze mij eenzaam bij de bushalte staan. Hij bleek toen mijn reddende engel, want hij heeft me uiteindelijk helemaal naar het punt gebracht waar ik met de bus heen had willen gaan, 40 kilometer naar het zuidpuntje van het fjord Stord waar we op waren. Precies de tegenovergestelde richting op van waar hij heen moest. Wat kunnen mensen toch behulpzaam zijn zonder er iets voor terug te willen! En om een beeld te schetsen van de eigenaar van Paula, hij werkte absurd veel uren in een hoge topfunctie in Dubai en woonde daar in een villa. Tot hij twee jaar terug zich begon af te vragen waar hij het eigenlijk voor deed. Toen heeft hij alles afgekapt, villa verkocht, huis in Duitsland verkocht en met een camperbusje en hond aan het rondtrekken. Waarbij hij eerst een crisis door moest om te leren om te gaan met alle tijd die hij opeens had zonder verplichtingen, maar waar hij nu alle rust en vrijheid heeft gevonden (om bijvoorbeeld vreemden ergens heen te brengen terwijl je eigenlijk een andere richting op moet). Vanaf daar ben ik gaan fietsen. Met een upgrade (laten we het positief houden en geen downgrade noemen) naar slappe slome snotterige slak-modus. Ik kan inmiddels net als mannelijke sporters heel goed mijn neus leeg snuiven zonder dat het op mezelf beland.
Ondanks dat ik me helemaal niet fit voelde, heb ik genoten van het fietsen. Ik blijf het zeggen, maar Noorwegen is echt indrukwekkend en de foto’s zijn een slap aftreksel van de realiteit. Langzaam, goed ingepakt en regelmatig gestopt voor een adempauze heb ik toch 70 kilometer afgelegd en ben ik op de eerstvolgende camping beland. Soms kan je toch meer dan je denkt! Het scheelde dat hoe meer ik naar het zuiden ga, het meer dalen dan stijgen is, dus tussen het klimmen kon ik goed rusten op rechte en dalende stukken. Daarnaast was de volledige route asfalt, ondanks dat het rustige en binnenlandse wegen waren (dat was in Zweden wel anders), heerlijk! Optimaal is het misschien niet, maar ik heb niet het gevoel dat ik mezelf meer heb uitgeput. Morgen is er binnen een behapbare afstand weer een camping, dus dat wordt mijn volgende doel. Ik hoop nog een paar keer te gaan wildkamperen als ik weer helemaal fit ben, maar nu voelt het comfort en veiligheid (in mijn hoofd) prettiger om te herstellen. Ga ik me toch weer ellendiger voelen, dan hou ik uiteraard nog een rustdag. Zolang het niet te uitputtend en leuk is, blijf ik fietsen. De bus is geen optie meer, dus tot aan Stavanger heb ik toch geen andere keus. 
Met Paula, Paula is duidelijk in communicatie, als je stopt met aaien gaat ze blaffen en op je voet zitten.
Verder kwam ik vandaag veel dieren tegen. Een schaap dat mij maar raar vond. Drie honden kwamen blaffend achter me aan, ik hoorde aan hun blaf dat het niet echt agressief was, dus toen ik stopte was er niets aan de hand. Een poes bij de camping, al vond hij vooral mijn eten interessant.
Terwijl ik Kristiansand echt de minst aantrekkelijke stad van Noorwegen vind. Waarom zou je daar naartoe willen 
).
, maar er is niets, alleen een vuurplaats. 
Voor als je niet zo van hoogtes houdt. 