Via een reisbureau was Tromso erg duur, en niet dat het heel goedkoop te regelen is als je alles zelf regelt, het scheelt zeker in de prijs. De vlucht kan zo 150 euro schelen bijvoorbeeld. Uiteindelijk vluchten geboekt met 3 verschillende maatschappijen, maar wel binnen de 7 uur reistijd gebleven.
Na een mooie snelle heenvlucht landden we helaas toch nog met wat vertraging wegens sneeuwval rond 11 uur in de morgen op Tromso airport. Het sneeuwde echt flink. De koffers kwamen snel en er ging een bus naar het centrum van de stad. Mooi, want daar was ook ons hotel. Een low budget hotel geboekt in het centrum, maar low budget was het niet hoor, 210 euro per nacht. Goedkoper was helaas niet meer te krijgen toen we boekten. Voor 4 nachten in 2 hostels verblijven zagen we ook niet zitten en dat was dan nog zo'n 100 euro per nacht. En dan moet je alles delen. Kamperen met een dak wil ik best doen, maar wel voor andere prijzen.
Om kwart voor 12 waren we bij het hotel, koffers weggezet in een bagagehok en de stad in gegaan. Het eerste wat opvalt is dat het overdag niet geheel licht is. Voor echt daglicht zouden we tot zaterdag moeten wachten, dan kan de zon weer boven de bergen komen voor 10 minuten, maar nu moeten we het dus doen met een enorm lang blauw uur. Ik had gelezen dat je absoluut spikes mee moest nemen en dat was waar. De spikes van 10 euro van de Decathlon deden direct dienst. De 100m van de bushalte naar het hotel was al erg glibberen en gewoon wandelen ging gewoon echt niet. Het eerste doel was Telegrafbukta, een strand in Tromso. Dus daar naartoe gewandeld.
Best een aardig strand, maar niet bijzonder. Vanwege sneeuw en ijs valt er ook niet relaxed te wandelen, want zelfs met spikes glibber je alle kanten op. Maar we zien wel even de fjorden en het water ziet er aantrekkelijk uit om eens een duikje in te maken zeg maar.
Daarna wandelen we terug en kunnen we inchecken. Dat gedaan en op naar het centrum van de stad.
Het is nog maar half 3 in de middag, maar het is er gewoon al nacht. Heel erg raar. Het lichaam lijkt hier ook raar op te reageren, want we hebben honger. Dus maar gewoon een restaurantje binnen gewandeld en een hamburger met patat besteld. We zijn lang niet de enigen die op dit tijdstip wat eten.
Inmiddels is het wel droog geworden, maar nog niet helder. Dus we besluiten eerst even een uurtje te gaan slapen. Daarna willen we naar de Fjellstua, dat is een berg waar je met de Fjellheisen kabelbaan kunt komen (heisen is Noors voor lift of kabelbaan ofzo). We lopen nog een stuk langs het water en gaan dan over de beroemde brug. Op een gegeven moment zien we een bord 'sherpatrap' 200m naar links, de Fjellheisen 200m naar rechts. Ik had gelezen dat de Sherpatrap goed te doen zou zijn in de winter, en er komen inderdaad mensen naar beneden. We vragen hen of het te doen is en ze zeggen ja. Dus dan is het besluit simpel, we gaan met de trap. Ik ben vertrokken vanuit Nederland met een achillespeesontsteking, die al sinds juni door antibioticagebruik er zit, maar ineens 2 dagen voor vertrek super erg geworden is. Op de tenen lopen kan ik absoluut niet, uitglijden doet ook pijn, maar een trap op lopen is natuurlijk absoluut geen belasting voor zo'n pees als je je voet plat op de grond zet. En ik had deze dag al zo'n 15km gewandeld en ja, elke stap voel ik de pees, maar ik wikkel de voet niet af. Dus daarmee is er ook geen belasting. Keuze gemaakt, het wordt de sherpa trap, en dat in het donker.
Hoofdlampje aan, en gaan. Het is vanaf het bordje een 2 km naar de top. Snel wandel ik niet, maar ook dit is tevens nog steeds een test voor mijn Kilimanjaroplan. Het is steil, een trap is niet meer, en schoon is het ook absoluut niet. Maar er gaan meer mensen naar boven en naar beneden. Uiteindelijk moeten we nog 800m en het wordt steeds steiler en ook gladder. De decathlonspikes blijken niet zo geschikt te zijn voor dit werk. Ik glij meerdere keren onderuit, moet dan op m'n knieën zitten en weer gaan staan en soms maak je stapjes van 3 cm. Teruggaan en alsnog de lift omhoog pakken is hier vandaan geen optie meer, veel te glad naar beneden. We gaan er van uit dat boven ook en liftkaartje gekocht kan worden en anders wordt het echt letterlijk op de kont naar beneden glijden. Zonde van de skibroek, maar het is niet anders. Boven blijven zal geen optie zijn. Nog 550m, nog 500m, telkens even op google kijken hoe ver nog. Steeds vaker moet er op handen en voeten gekropen worden, want blijven staan lukt niet (ik kan immers absoluut niet op m'n tenen staan en moet een volledige voet aan de grond houden, maar dat kan dan weer niet wegens de steilheid). Bang om te vallen en naar beneden te glijden ben ik niet, vermoeiend om boven te komen is het wel, maar het gaat gebeuren. Na 1.5 uur staan we boven. De laatste 170m was grotendeels letterlijk kruipen, maar het is gelukt.
Direct een kaartje gekocht voor de lift terug. Normaal zou ik dat niet doen, maar met deze spikes is lopen niet te doen. De locals hebben ook andere spikes en daarmee is het wel prima te doen (die we later wel even bekijken en zo'n 55 euro kosten, maar uiteindelijk was het niet nodig om die te kopen).
Eerst maar een warme chocolademelk met slagroom in het restaurant. En daarna naar buiten voor het noorderlicht. Als dat er komt. Een lage kp-index, een slechte voorspelling qua bewolking, en ook mijn app geeft geen positief beeld op de aurorakaart. Ik weet uit ervaring dat de app in Finland altijd een uur te laat een melding geeft dat het noorderlicht er binnen een uur te zien is, dus de auroramelding kun je negeren, maar de kaart is wel een handig hulpmiddel.
Om het noorderlicht te zien heb je behalve een het liefst zo hoog mogelijke kp-index ook een drop in het magnetisch veld nodig. De kp-index in Tromso is 0.67. Dit betekent dat er eigenlijk amper activiteit is. 0-1 is extreem laag, maar zelfs in Tromso kun je dan het noorderlicht zien had ik op internet gelezen. Dus maar wachten. De laatste lift gaat om 12 uur. We hebben nog 2 uur.
Helaas is er enorm veel lichtvervuiling op de berg. Volgens internet zou dat meevallen, maar mijn camera vindt absoluut van niet. Ook is het nog steeds flink bewolkt. Er zouden gaatjes moeten vallen in de bewolking, dus we wachten af. Een camera vangt het groene licht eerder op dan het blote oog en zo hopen we dus te weten wanneer het komt. De eerste foto's laten echt niets zien. Totaal niets, maar het is ook voor 80% bewolkt.
En dan ineens is het er, niet alleen de camera pakt het licht op, je ziet het ook met het blote ook. Weliswaar kleurloos, maar het is zo duidelijk wat een wolk is en wat het noorderlicht is. Het duurt maar 20 minuten, maar het noorderlicht is er. Daarna wordt het weer gewoon donker.
Tijd om naar beneden te gaan. We pakken de lift van half 12 en na een dag van vliegen en 25.5km wandelen is het dan eindelijk bedtijd. Een kort nachtje want de volgende dag is het weer om 8 uur aantreden voor een whale watching tour.
Hier dan wat foto's van de eerste dag:
Lichter dan dit wordt het niet. Het is niet donker, maar zeker niet geheel licht.
Deze foto's zijn tussen 3 en half 4 in de middag gemaakt, zo raar dat het gewoon donker is:
De bekende kathedraal:
Een stukje haven:
Uitzicht vanaf de Fjellstua:
en het hoofddoel van deze reis:
