Ergens in 2019 werd het idee geboren om de GR20 te lopen. Een lange afstandspad van ongeveer 180 kilometer en met zo’n 12.000 hoogtemeters. In 15 dagen
. De meeste mensen lopen hem van noord naar zuid, maar met het oog op de acclimatisatie en het feit dat ik als Nederlandse geen bergen heb om te trainen en niet gelijk te heftig wil gaan, lopen mijn vriend en ik hem van zuid naar noord. Dat heeft meerdere voordelen: naast een goede acclimatisatie loop je met de zon in de rug, je loopt met de wind in de rug en je bewaart het mooiste voor het laatste. (Disclaimer: dat we geen bergen hebben om te trainen, betekent niet dat we niet getraind zijn. Dit is niet iets om ongetraind te doen)Conca-Vizzavona
Conca is dus het begin van de reis. Voor een plek waar de meeste mensen eindigen en een handjevol mensen begint aan DE tocht van Europa, lijkt het toch wel het meest op een scène uit de Walking Dead
. Er is niets, er is de afgelopen 40 jaar geen levende ziel bijgekomen. Maar hier begint het. We wurmen ons tussen een paar rotsen door en dan zien we alleen nog maar bergen, bos en de zee. 
Gelijk die avond kamperen we bij een refuge met een spectaculair uitzicht. Een enorm gat in de rots boven ons, lijkt als een oog over ons te waken. En de eerste van vele mooie zonsondergangen is een feit.
Ondanks dat het zuidelijk deel van de GR20 minder hoog en spectaculair is dan het noordelijk gedeelte, is het wel degelijk mogelijk om de alpiene variant van de route op sommige plekken te nemen. En zo stonden we op de top van de Monte Incudine!
Niet op alle vlakken konden we die alpiene variant nemen. Ondanks dat we de hele tocht goed weer hadden, was de dreiging van onweer soms wel heel dichtbij. Het leverde prachtige platen op van wolken die tegen bergkammen opbotsten en van een onweersstorm op zee die de hele nacht doorging.
Langzaamaan klommen we hoger en hoger en kregen we alvast wat voorproefjes van het noorden. Graatwandelingen waarbij het pad leek te verdwijnen en waar je het gevoel heb bovenop de wereld te staan.
En dan kom je in Vizzavona uit. Het midden van het eiland, het midden van de GR20 en de plek waar mensen eindigen (je kunt natuurlijk ook gewoon de helft lopen), beginnen of het opgeven. Inmiddels was ik bang bij de laatste groep te gaan horen. Mijn knieën waren de strijd aan het opgeven en hadden het formaat van een kleine voetbal. Ik had geen pijn, maar buigen lukte niet meer. Wij stapten uit
.Vizzavona-Calenzana
You can knock me down, but I will get back on my feet again! Na 2 dagen rust, contact met mijn fysiotherapeut (mensen zonder kruisband, patella-femoraal artrose en een voorliefde voor bergsport zijn bijna bevriend met hun fysio
) en kinesiologie tape, hebben we een korte wandeling gemaakt. De knieën leken zich te gedragen en voorzichtig begonnen we aan het noordelijke gedeelte. Weer die zenuwen! Maar als snel verdwenen die. Dit is mijn terrein! Het hooggebergte met zijn stenen, waar wandelen stopt en waar klimmen begint. Het principe wandelen wordt inmiddels wat arbitrair 
We gaan gelijk de eerste etappe al flink de hoogte in! Het noordelijk gedeelte staat in het teken van het overkruisen van 3 ranges: de d’Oro range, de Rotondo range en de Cinto range (deze twee laatste moet je twee keer over omdat deze in een hoefijzervorm loopt). Op deze hoogte worden we weer beloond met de mooiste zonsondergangen en de mooiste landschappen.
Iedere dag staat in het teken van het beklimmen van een muur van steen die voor je ligt, en aan de andere kant er weer vanaf. En die muren zijn best intimiderend…
Boven aangekomen kom je terecht in een wereld van steen in iedere vorm en maat. En er wacht iedere keer weer een prachtige graat op je waar je overheen mag lopen.
Het hoogste punt: de Point du Eboulis (2660 meter)
De valleien worden met iedere oversteking grilliger. Ik ken het Cinto massief. Het is wild, ruig en heel anders dan de hoogvlakte die er naartoe leidt.
En dan, na 15 dagen is daar Calenzana! Het eindpunt van deze tocht. Mocht je nu denken dat er een fanfare stond om de finish van het wereldkampioenschap voor langzame mensen welkom te heten… helaas. Calenzana heeft waarschijnlijk 10 levende inwoners meer dan Conca. Een wat roemrucht einde van een epische tocht.
Ik heb genoten en afgezien tegelijkertijd. Maar het was vooral prachtig! En ik ben ontzettend trots dat ik dit heb kunnen doen!
), prachtige foto's! 
Ik kan me je 'I did it!' gevoel zo goed voorstellen, hahaha. 
