Geplaatst Ik wist als tiener al dat ik een hekel had aan België en diens maatschappij. De rush, het moeten pompen of verzuipen, het moeten werken en zo veel afgeven dat je amper je rekeningen kan betalen, het gebrek aan natuur, de mentaliteit van de doorsnee bewoner, het op elkaar gepakt leven, het slechte weer, ...
Ik word er doodongelukkig van. Het is gewoon niks voor mij. Ik kan het niet, het leven hier leven zoals dat van je verwacht wordt.
Mijn vriend denkt er hetzelfde over. Die zou vandaag zijn koffers pakken en morgen vertrekken als hij de kans had.
Hij heeft zijn ouders als voorbeeld: die zijn 10 jaar geleden naar Spanje geëmigreerd.
Net zoals zovelen wilden zij weg uit België, maar bij hen bleef het niet alleen bij woorden - zij deden het ook echt! Wij praten er al lang over, maar altijd in de trant van "later". Nu voelt het als later.
Ik was gisteren onderweg naar huis van stal. En ik vroeg me af, rijdend tussen grijze gebouwen, onder een grijze lucht, in de file wegens de miljoen wegenwerken: hoe zou de dagelijkse rompslomp voelen... onder de zon? Tussen de palmbomen? In een tshirt ipv donzen winterjas?
Zou ik gelukkiger zijn om mijn dagdagelijkse taken in een andere omgeving te kunnen uitvoeren? Naar de supermarkt, de bakker, naar mijn werk te kunnen gaan in een heel ander land, klimaat, maatschappij?
Ja. Ja, ja ja! Ja, ik zou veel gelukkiger zijn. Ik zou léven, ipv geleefd te worden!
Wij wonen nochtans in een vrij groene omgeving hoor. Ruim huis, vrijstaand, leuke tuin, grote oprit. Een mooi plaatje. Maar... Nee. Het staat in het verkeerde land, in de verkeerde maatschappij.
Ik zou niet naar Spanje gaan om een lui lekker leven te leiden - dat laten mijn financiën niet toe. Ik zou vrij snel na aankomst aan de slag moeten kunnen, hetzelfde geldt voor mijn vriend. We zouden niet vertrekken met het idee "laten we lekker rijk worden in Spanje", nee - we zouden vertrekken met het idee "we doen daar hetzelfde als hier: werken voor ons geld, rekeningen betalen, huisjeboompjebeestje, maar dan in een veel aangenamer tempo, land, klimaat en maatschappij". En daar zouden we beide gelukkiger van worden.
Natuurlijk zou ik voor Spanje kiezen omdat mijn schoonouders daar al zitten, en daar de gang van zaken kennen. Ik zou wel gek zijn om die kans op hulp om in te burgeren te laten schieten! Zij moesten het destijds allemaal alleen uitzoeken, wij niet - wij kunnen hun hulp krijgen.
Ze weten nog van niets hoor. We zijn ons huiswerk aan het maken. Kijken hoeveel het kost om te huren in Spanje, hoeveel het dagelijkse leven daar kost, wat een gemiddeld loon van een gemiddelde job daar is. Wat we nodig hebben qua documenten om te mogen vertrekken, wat we allemaal aan te vragen en af te handelen hebben. En... we willen dit. Heel erg graag.
Er is geen haast bij - we hebben de tijd om dit goed aan te pakken. Maar we willen ook geen jaren meer wachten, we willen geen tijd verspillen en blijven twijfelen. Ik wil volgend jaar ergens mijn biezen kunnen pakken en België vaarwel zeggen!
Natuurlijk hebben we zaken af te handelen. Ik wil niet vertrekken zonder de zekerheid dat we in Spanje binnen de 2 weken aan de slag kunnen. Mijn schoonouders kennen iemand in het consulaat, dus dat zou toch een hulp moeten kunnen zijn. Voor mij is het makkelijk - ik werk hier als huishoudhulp, en zit er absoluut niks mee in om in Spanje ook in de schoonmaak aan de slag te gaan. Maakt mij niet uit waar, en ik heb ervaring zat in de schoonmaak, zowel industrieel als residentieel. Eerlijk, het maakt mij niet zo heel veel uit wat ik doe, ik wil ook druiven plukken hoor.
We hebben ook een huis nodig natuurlijk. Ik heb van ver eens zitten scrollen - en ik weet 1 ding zeker: ik wil geen appartement. Daar ben ik niet geschikt voor, zélfs niet in Spanje. Ik wil een huis, een tuin, privacy.
En... ik moet bijna huilen... mijn lieve paardenkindje... Ze wordt bijna 20 jaar. Ik kan haar niet meeslepen. Het zou niet eerlijk zijn tegenover haar, om haar voor mijn egoïsme die verhuis aan te doen. Eerst heb je die lange trailerrit, die erg slopend zal zijn met haar artrose. En dan het klimaat - mijn dame doet het véél beter in de kou dan in de warmte. Dit kan ik haar toch niet vragen?
Mijn ouders weten al een paar jaar dat emigreren door onze hoofden spookt. Zij zouden met plezier de zorg van mijn paard op hen nemen - die geruststelling heb ik. Wel moet ik dan op zoek gaan naar een andere stalling, want ik en mijn paard wonen nu dik 40min. rijden van mijn ouders. En mijn ouders wonen tegen de stad aan, er zijn niet super veel opties daar. Ze bestaan wel hoor, die opties - maar zijn niet overvloedig aanwezig.
Mijn katten sleep ik gewoon mee hoor. Die moeten nog 7 maanden oud worden, en kunnen de reis en verhuis makkelijk aan.
Oh God, wat zal ik mijn familie missen. Het is "maar" 1200km, en ik zie mijn mama zo 3x per jaar naar Spanje komen als wij daar wonen - ik wil dus wel een kamer extra om hen een logeerkamer aan te bieden. En daar is mijn vriend het volledig mee eens. Honestly - wij zoeken een huis met 3 slaapkamers, want ik heb ook nog een broer
En mijn vriend zijn broer en kinderen zouden hier ook fijn gebruik van kunnen maken!Mijn schoonouders zitten in een klein appartementje. Dat zou ik echt niet kunnen, ook niet in Spanje. Daar ben ik gewoon niet geschikt voor, ik word gillend gek. We zouden in theorie eerst wel een appartement kunnen betrekken, voor een jaar ofzo, en dan van daaruit op zoek gaan naar een huis, maar ik zie dat zo niet zitten. Ik begin liever gelijk goed, in een huisje. Ik heb vooral de ruimte rondom het huis nodig om gelukkig te kunnen zijn. Anders kan ik net zo goed hier blijven...
Wie van jullie heeft deze stap gezet, en is naar Spanje verhuisd?
Wij willen naar de omgeving van Roses +25km daaromheen, idealiter iets landelijker gelegen, daar zitten mijn schoonouders en daar wil ik ook terecht komen. Als ik dan mijn eigen familie al kei hard moet gaan missen, adopteer ik mijn schoonouders wel haha.
Waar moeten we rekening mee houden? Ik weet van mijn schoonouders dat de bureaucratie daar nogal traagjes gaat.
Waar kunnen we tegenaan lopen? Hoe snel vind je werk?
Wij spreken geen letter Spaans. Ons Frans is ook niet zoals het moet, om je daarmee te kunnen redden. Wij zouden het echt in het Engels moeten gaan doen. Ik kan mijn Frans opfrissen, en sta er zeker voor open in de toekomst ook Spaans (Catalaans, in die regio) te gaan leren. Maar dat zou ik bij aankomst dus absoluut nog niet spreken. Ik zou wel de hulp van mijn schoonouders en hun vrienden hebben bij nodige vertalingen, maar vooral qua werk zouden we dus ergens terecht moeten komen waar Engels voldoende is.
Ik zie mezelf wel in hotel werken, in de schoonmaak, of in de horeca (wel eerder in een restaurant dan een uitgaanscafé, dat is mij te druk), maar is dat realistisch? Zou ik daar wel werk vinden? Werk dat mij en mijn vriend toelaat de rekeningen te kunnen betalen, en nog een beetje over te hebben om fijn te leven?
Zoals jullie lezen, staat het hele plan nog erg in zijn kinderschoenen. Het is nu nog vooral een gevoel, vooral willen, en nog niks concreets. Maar we willen het wel graag concreet maken!
Mijn schoonouders komen rond Oudjaar weer naar België. We zouden dan graag met hen rond de tafel willen gaan zitten, en dit bespreken. We willen tegen dan ons huiswerk gemaakt hebben.
Ik kan hen gerust advertenties van woningen doorsturen, en zij zouden die met plezier voor ons bezichtigen, dat weet ik 100% zeker. Ik weet ook zeker dat zij bij hun vrienden zouden willen informeren, of dia qua jobs een idee hebben waar wij terecht zouden kunnen. Schoonouders zijn op pensioen.
Maar wij moeten daarvoor natuurlijk wel het nodige papierwerk van hieruit, en later dan daar, op orde maken.
Wie heeft dit gedaan, hoe ging dit in zijn werk? Waar moeten we rekening mee houden?
Waar kunnen we ons aan verwachten qua spullen verhuizen? Ik hoéf mijn meubels niet perse mee te slepen, maar wat er in die meubels zit graag wél. Niet perse alles, maar wij hebben gewoon super veel spullen, en die wil ik niet allemaal achterlaten. Ik heb ook 1000 boeken die mee moeten... Iemand een idee van het kostenplaatje om een vrachtwagen de grenzen over te sturen met onze spullen?
Ik hoor jullie tips graag. Hoe pakten jullie het aan, wat raden jullie aan, wat raden jullie af? Waar kunnen we ons aan verwachten, waar moeten we rekening mee houden?
Maar vind het toch moeilijk te vergelijken - ik trek niet als zelfstandige naar daar, ik vertrek met een heel andere insteek 
De taal zou het makkelijker maken - maar in de praktijk spreken mijn schoonouders een paar woorden Catalaans, en meer hebben ze niet nodig om zich te kunnen redden. Zij vallen vooral terug op Frans, en dat werkt prima. Ik spreek, wat ik noem: Disneyfrans. Ik kan ermee naar Disneyland, ze zullen me wel begrijpen 
Ik ben perfect gelukkig als arbeider in de schoonmaak, dus mijn verwachtingen qua werk zijn niet hoog. Ik maak met een glimlach wc's schoon - maar ik moet er natuurlijk wél van kunnen rondkomen. 
