Geplaatst Er zijn in Palestina verschillende zones, A,B en C zones. In bepaalde zones mogen Israeli wel komen (de snelweg naar de Dode Zee bijvoorbeeld), en in andere zones mogen ze in principe niet komen (behalve met veel papierwerk). In de Westbank, dus de grens naar Jordanie, en de Dode Zee bevinden zich verschillende zones. Maar op de hoofdwegen mogen Israeli komen. Gemiddeld genomen zijn Israeli welkom in alle gebieden van Palestina, maar er weer uitgaan is lastiger. Daarom heeft Israel waarschuwingsborden geplaatst dat hun burgers Palestina niet in mogen.
Toeristen? Wij zijn 4 dagen lang meerdere keren ongehinderd over de grensovergangen geweest. Soms staat er wel een rij, maar dan is dat voor de eigen mensen en Israeli, niet voor de toeristen.
Ik heb de foto's geupload met postimages, maar die doen tegenwoordig is waardoor de resolutie bagger wordt en alles korrelig lijkt. Het wordt dus tijd om een andere upload te zoeken, maar deze had ik al gedaan en laat ik dan maar zo.
We beginnen dus maar met een foto van de Dode Zee en de weg waar je gewoon mag rijden:
Het is soms wel een bijzonder gebied. Aan de ene kant zie je de grens met Jordanie (een hek, volgens onze gids staat er zelfs stroom op) en aan de andere kant van de weg zie je wederom een hek, de grens waarbinnen Israeli niet mogen komen.
De weg naar de Dode Zee is een prachtige route. Veel te zien, en heel langzaam zie je dat het groene in Tiberias plaatsmaakt voor bergen en het wordt steeds dorrer, want de Dode zee ligt in de woestijn van Judea.
De herders zoals in kinderbijbels getekend zijn, bestaan nog steeds. Ze rijden de ezeltjes bitloos.
Eenmaal bij de Dode Zee hebben me Masada bezocht. Je hebt vanaf hier een mooi uitzicht over de steeds droger wordende Dode Zee (bestaat nu al uit 2 stukken), en de woestijn van Judea.
We hebben hier zo'n 1.5 uur rondgewandeld en hadden helaas geen tijd om het lopend te doen via het slangenpad. Dus we zijn met de kabelbaan gegaan. Vanuit Masada zijn we naar de oase van Ein Gedi gegaan. Doordat de grond hier heel lang schaars water kan vasthouden vind je in Ein Gedi een paar watervallen die daadwerkelijk het hele jaar door water geven. Een echte oase dus.
Er zijn hier ook veel vogels te vinden, maar helaas waren er groepen die het noodzakelijk vonden om veel te schreeuwen dus meer dan een Arabische Buulbuul en Tristram spreeuw hebben we niet gezien helaas. En nog een paar steenbokken.
Vanuit Ein Gedi zijn we naar een 'badplaats' gegaan, in ons geval Kalia beach. Je kunt niet bij de Dode zee geweest zijn zonder er in gezwommen te hebben. Er sluiten helaas meer en meer stranden wegens het risico op sinkholes door het dalende waterpeil. Ook zijn er nog af en toe strandtenten te vinden die 20 jaar geleden aan het water lagen, maar waar je nu vanaf de strandtent met een busje naar het water moet. Kalia beach is gratis toegankelijk, en is redelijk aangelegd. Je moet een behoorlijk eind lopen naar het water, en het 'strand' is gewoon een bruine bedoening, denk niet dat je hier even lekker een dagje aan het strand kunt liggen. Er zijn stoeltjes, maar heel aantrekkelijk is het niet. Het is prima voor de 1.5 uur die wij er geweest zijn (toen had ik het ook wel gezien). Maar het mag de pret niet drukken. Ja, drijven lukt echt, maar het was minder bijzonder dan verwacht. Een leuke ervaring, meer niet. Doe wel even slippers aan, want de zoutkristallen in de bodem zijn scherp.
Na een bezoek aan de Westbank zijn we doorgegaan naar Bethlehem. En dit ligt echt in een zone waar Israeli niet zomaar mogen komen. Het ligt letterlijk achter een muur. Je moet ook echt een grensovergang over waarbij men bij auto's in de kofferbak kijkt.
De sfeer in Palestina is compleet anders dan in Israel. Ik vond het niet vervelend, maar sommigen in de groep wel. Er was geen moment waarop ik, ook 's avonds als vrouw en overduidelijk toerist niet veilig over straat kon. Gemiddeld genomen is het rommeliger in Palestina, er ligt meer afval langs de weg. Het rijgedrag is er ronduit bijzonder, zeg maar gerust gevaarlijk. Waar ze in Israel stoppen voor een zebrapad, dan rijden ze hier door. Je haalt hier ook een file in en blokkeert dan rustig de tegenliggers. Die hebben gewoon pech. Een 2 baans weg kan hier tot een4 baans weg worden. Het eten is ook anders, veelal niet koosjer, waardoor je nu wel weer een plakje vlees bij het ontbijt vindt.
Je komt overal dit soort borden tegen:
Bethlehem ligt tegen Jeruzalem, maar achter een muur. Echt, die mensen wonen met uitzicht op zo'n muur. De muur verdeelt de stad in diverse gebieden. Want 'Rachels tomb' is ook in Bethlehem, maar daar mogen Israeli wel komen, maar in andere gebieden niet. De muur kronkelt dus dwars door de stad. En als je dus aan de Palestijnse kant zit, dan kom je ook kunst tegen, en 1 tekst is me bijgebleven (helaas niet gelukt om een foto te maken vanuit de bus): 'Welcome in the world largest prison'. Verder zie je dus allemaal verhalen op de muur hangen met hoe het ooit geweest is voordat dit de mensen afgepakt is. Palestijnen kunnen niet met eigen auto naar Israel, en als ze dit willen moeten ze allerlei formulieren invullen. De enige manier om te vliegen is via het vliegveld in Tel Aviv. Ze moeten dan vanaf de grens een taxi nemen naar het vliegveld en kunnen dan vliegen. Maar je kunt niet even zo bedenken dat je over 2 maanden op vakantie wilt. Palestina is ook armer. Maar je moet je dus voorstellen dat je achter de muur woont (en er staat 1 woning die heeft aan 3 kanten deze muur om het huis heen), en wij als toeristen gewoon in en uit gaan en zij dit niet kunnen. Een absurde situatie. Sommigen voelen zich ook gevangen. Anderen passen zich aan en vullen al die formulieren in. Maar een baan zoeken betekent dat je geen cirkel om je huis kunt trekken en zo binnen een straal kunt zoeken, nee, dat moet echt binnen de muur. Wij kregen ook een aparte gids voor Palestina, iemand die mij ook vertelde dat hij wel kon reizen, maar met papierwerk en niet met zijn eigen auto de grens over kon. Andersom, een Israelische auto in Palestina kan wel met papierwerk. Ik heb ook geen buitenlandse kentekens in Israël gezien. Wel Israelische in Palestina.
Maar goed, nu nog een mooi stukje over Bethlehem. Het is natuurlijk wel de geboorteplaats van Jezus volgens de verhalen in de Bijbel. En zoals gebruikelijk is hebben ze kerken gebouwd op die 'heilige bekende' plaatsen. En dus ben ik ook in de geboortekerk geweest. Deze kerk heeft een heel klein deurtje. Gemaakt om diefstal te voorkomen.
Het is verder een grote kerk met veel poespas, kerststallen (ja, je bent toch in bethlehem, en die staan er het hele jaar door, er zijn winkels die alleen maar kerststallen verkopen), kerstballen, en ergens achterin kun je via een klein trapje afdalen naar een ster, de echte geboorteplek van Jezus. Die ster is eenvoudig te vinden, sluit achteraan aan in de rij en wees vooral niet te lief. Bij het trapje naar beneden is het een gedruk omdat mensen voordringen. Gewoon meegaan en als iemand aarzelt moet je die op een gegeven moment ook maar een drukker geven, want anders doen anderen achter je het wel, en uiteindelijk kom je dan beneden bij die ster. Maar de sfeer van al die mensen die die ster wilden zien of kussen was niet echt vriendelijk vond ik.
Hier moet je door, en hier moeten 100en mensen door.
En ja, dan is hier Jezus geboren:
Ik was hier net toen het vredesakkoord van Trump en Israel gepresenteerd is, waarin Palestijnen geen enkele inspraak gehad hebben. Dus er zijn wat relletjes geweest. Ik heb er zelf niets van gezien of gemerkt. Maar toen we op de laatste dag weer naar Jeruzalem wilden was de grensovergang die we altijd namen dicht en moesten we omrijden.
Het schijnt dat er 1 morgen in Jeruzalem allemaal militairen geweest zijn, maar ook daar heb ik niets van gemerkt. We zaten toen net in Yad Vashem.
Hier nog een plaatje van de sfeer in Bethlehem, want het is er zeker wel mooi als je de muur niet ziet:
En nog even het uitzicht uit ons hotel, en dan zeuren wij over een afvalprobleem:
