Tijdens alle concerten van Queen in Nederland (net op 2 handen te tellen) hebben mijn zus en ik hier echt een topsport van gemaakt. Dat wil zeggen: dagenlang in de bakkende zon of ijskoude sneeuw wachten met als doel om maar vooraan te kunnen staan. En alle keren was het knotsgezellig, dat wachten. De laatste keer was afgelopen maand, helaas moest ik toen werken dus heeft mijn zus de moeite genomen om de hele dag in de kou te staan waarna ik na het werk naar voren ben geloosd door de rest.
Het scheelt dat een grote groep mensen elkaar wel kent en dat dit dus ook gewoon kan. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat dit per doelgroep verschilt, als je naar Marco Borsato gaat dan is de kans veel groter dat je te maken hebt met een hysterische horde dames en die zijn moordend.
Als de deuren eenmaal open gaan is het inderdaad altijd wel spannend en dan moet je echt niet te bescheiden blijven want dan sta je achteraan. Natuurlijk moet je ook niet andere mensen onder de voeten lopen maar als je netjes blijft wachten dan kun je, je mooie plekje in de zaal wel vergeten.
Ik weet nog wel dat ik de eerste keer over een hek werd gelanceerd en op de kop in een kliko verdween die aan de andere kant van het hek stond.
Op dat moment natuurlijk dikke paniek want ik had dit nog nooit meegemaakt en de rest was al lang en breed binnen maar ook toen kon ik me uiteindelijk toch vooraan bij de rest voegen.
En toch moet ik zeggen dat ik 2 jaar terug bij Muse ook best blij was dat we zitplaatsen hadden, dat was toch ook best fijn om na het werk op je gemakje die kant op te gaan. Daaraan merk ik wel dat we geen 20 meer zijn.