Geplaatst: 15-08-16 19:30 Wat is Charme?
Charme is een Nederlandse expressie camping in Frankrijk, waar je een week lang creatieve workshops kunt doen. Je komt op zaterdag en vertrekt op zaterdag en dat is 6 weken lang in de zomer(meeste mensen gaan 1 week, maar sommigen gaan ook twee weken). Het is zowel voor kinderen als voor volwassenen, de kinderen zijn in leeftijdsgroepen opgedeeld. Je kunt kiezen uit workshops van zang/muziek, dans, beeldende kunst, theater/drama, houtbewerking, foto en film en soms schrijven. De workshops zijn ontzettend breed uitlopend, en er wordt vooral gebruik gemaakt van de omgeving en er wordt gewerkt met weinig middelen. Sommige workshops hebben een presentatie, andere workshops zijn enkel voor de ervaring/beleving.
Het landgoed bestaat uit een groot terrein met meerdere velden en verschillende hoogtes. Je hebt het familieveld en het stilteveld, laatstgenoemde is enkel voor mensen zonder kinderen, maar wij staan altijd op het familieveld omdat het daar altijd erg gezellig is. Er zijn geen vaste plekken, je kunt je tent neerzetten waar je wilt.
Op zaterdag begint het om 19.30 uur met het avondtheater. Dit is een voorstelling gemaakt door de medewerkers van Charme en voor kinderen en volwassenen. Om 22.30 uur is het kampvuur, dit is enkel voor de volwassenen. Hier worden mededelingen gedaan en worden de workshops voor de volgende dag verteld door de docenten. Op het einde wordt er een altijd leuk liedje gezongen door de medewerkers. Daarna gaat de bar open tot 01.00 uur.
De volgende ochtend komt de bakker op het terrein om 8.45 uur. Die toetert dan, waardoor het een automatische wekker is
Om 10.30 uur verzamelen de ouderen bij het kampvuur(wat dan niet aan staat) en gaan de kinderen naar hun groep. De workshops worden nogmaals verteld en daarna kun je kiezen bij welke docent je gaat. Dan begin je met de workshop tot 12.30 uur. In de middag gaat de workshop verder van 14.00 uur tot 16.00 uur en daarna is er weer een barmoment met soms voorstellingen van de workshops.Zo gaat dit iedere dag door, een strak stramien dus, maar wel eentje waar je je niet perse aan hoeft te houden. Je hoeft geen workshops te doen bijvoorbeeld, en ik heb de hele week het avondtheater overgeslagen zodat ik even kon bijkomen.
Mijn week
Met een stevige, maar vooral wisselvallige depressie ga ik samen met mijn vriend op vrijdag richting Coullons, dit is het plaatsje waar Charme ligt. We mogen nog niet de Charme camping op, dus staan we een nachtje op de camping in het dorp. We komen daar al mensen tegen die we al vaker hebben gezien. Het is direct een gezellige avond en ondanks dat ik moe ben, vind ik het erg gezellig en kom ik al een beetje in de sfeer.
Helaas slaap ik slecht door de kou en ga ik ook nog door mijn rug, waardoor zaterdag slecht begint. Gelukkig is een van de deelnemers die er staat manueel therapeut, en hij helpt me met mijn rug. We gaan op pad naar Charme, een paar minuten rijden waar we in de rij komen te staan voor de camping. Ook daar komen we weer bekenden tegen en de kriebels komen in mijn buik, bijna begint het weer.
Eindelijk het terrein op, snel een plekje zoeken! We staan op het 'bovenveldje', een hogere cirkel op het familieveld waar het iets rustiger is. Al snel komen we ook daar weer bekenden tegen.
Die avond pak ik nog wel het avondtheater mee en later op de avond gaan we naar het kampvuur. De docent van film en foto heeft een leuke workshop, dus daar kies ik voor.
Helaas slaap ik die nacht weer slecht door de kou, dus hoop ik dat we rustig beginnen. Niets is minder waar, want het project is lastiger dan dat het klonk. De opdracht was, om een filmpje te maken met een hoofdrolspeler die tijdens het filmen achteruit loopt. Dit moet er natuurlijk uit zien, en de mensen er omheen doen dan dingen gewoon op de normale manier. Bij het tonen van de film, wordt de film achterstevoren afgespeeld, zodat de hoofdpersoon ineens vooruit loopt en de anderen gekke onnatuurlijke bewegingen maken, zoals achteruit fietsen of ergens heel hoog op springen
(als deze film online komt, zal ik m even delen ) Dit is een pittige uitdaging, niet minder omdat het lastig is om met vijf mensen tot een script te komen. Iedereen heeft een mening en ik vind het moeilijk om me staande te houden in deze groep. In de middag gaat dit beter en het resultaat is geweldig! Dat sterkt me, ik vind het namelijk moeilijk om aangesloten te blijven in een groep en als het te moeilijk wordt wil ik er snel uit stappen. Dit was dus een mooie persoonlijke overwinning voor mij!
De film wordt in de avond getoond bij de bar na het kampvuur en de reacties zijn heel leuk!
Die avond is er bij het kampvuur alweer verteld wat je de volgende dag kan doen, en een theaterdocent verteld dat ze een tweedaagse workshop gaat doen met als doel een 'avondje uit' te presenteren met kleinkunstvoorstellingen. Dat lijkt me leuk om te doen!
Dus de volgende dag kies ik daar voor. Ik haal nog een vriendin over om het ook te doen, het lijkt haar gaaf maar ze vind het ontzettend spannend. Ik bied aan om anders samen iets te doen.
Bij het brainstormen merkt mijn vriendin dat ze toch wat alleen wil doen, prima, dus kies ik ook om iets alleen te doen. Ik had alleen al wat geschreven/gebrainstormd voor twee personen, dus moet ik overnieuw beginnen.
De docent drukt me op het hart om iets te doen wat dicht bij mezelf ligt. Uiteraard komt meteen het thema depressie in mijn hoofd, maar ik wil niet iets zwaars maken. Ineens herinner ik me het liedje 'ik haat je' van Brigitte Kaandorp. Een ontzettend vrolijk deuntje met vernietigende tekst
Ik besluit om een 'stigmaversterkend' liedje te maken over depressie. De docent helpt mee te denken en stelt voor om een opbouwend liedje te schrijven.
De tekst rolt er nog niet goed uit, maar dat komt omdat ik nog iets anders op het programma heb staan, namelijk het geven van een lezing over stormchasen. Zaterdag tijdens het kampvuur wordt gevraagd aan de deelnemers of er mensen zijn die een leuke hobby of beroep hebben waar ze iets over willen vertellen, en mocht je het nog niet door hebben, ik vind het geweldig leuk om te vertellen over stormchasen.
Zo geschied. Ik verzamel wat foto's, en begin met mijn presentatie.
Maar het is niet zomaar iets. En dat is ook de reden dat ik dit topic schrijf. Ik ben namelijk opgevoed met het idee dat je altijd op moet vallen, dat je moet presteren en moet laten zien hoe goed je bent en wat je te bieden hebt. Een paar jaar terug zou ik deze lezing geven omdat ik in de picture zou willen staan, ik zou gezien worden en mensen zouden over me praten! Maar nu doe ik het met een hele andere reden, namelijk vanuit mijn enthousiasme en dat maakt me ontzettend zenuwachtig. Op dat moment ben ik namelijk gewoon echt mezelf ipv dat ik een rol speel en dat vind ik hartstikke eng. Tijdens de lezing vertel ik vanuit mijn enthousiasme, maar ben ik de hele tijd bang dat mensen het niet leuk vinden. Het duurt lang voordat ik kan ontspannen, pas aan het einde krijg ik door dat mensen het hartstikke leuk vinden.
Ik krijg dan ook leuke reacties, en die komen anders binnen dan vroeger. Doordat ik nu echt mezelf was, komt het veel 'echter' binnen. De reacties zijn hartverwarmend, en het maakt me gelukkig en blij.
Amper bekomen van de lezing, ga ik de volgende dag verder met de workshop kleinkunst. Het liedje moet af, maar doordat ik de dag daarvoor veel energie heb gestoken in de lezing en het heel gezellig in de bar was, ben ik moe en niet scherp. Gelukkig is het me nog gelukt om een goede tekst te schrijven, maar het is nog even schrappen oftewel 'kill your darlings' zo als de docent dat steeds zei. In de middag ben ik nog vermoeider en ik raak de melodie van het liedje die in mijn hoofd zit(ik had er nog geen muziek bij) soms kwijt. Uiteindelijk raap ik alle energie bij elkaar en zing ik het liedje voor de groep deelnemers, en ineens klopt het.
Vermoeid probeer ik nog wat slaap te pakken. Om kwart over 9 gaan we nog een keer de avond doorlopen, alle optredens rammelen aan alle kanten, dus het wordt spannend of het tijdens de voorstelling gaat kloppen.
Ik moet als laatste, koud en vermoeid sta ik 'backstage', oftewel tussen de bomen naast het podium. Het is spannend, want het liedje is geen walk in de park.
De een na de ander doet zijn ding, allemaal even mooi en even perfect. Het klopte, het was geweldig en het publiek klapte oorverdovend.
Toen moest ik, en ik ga er verder even niks over vertellen, ik laat het jullie gewoon zien...
Wauw, wat was het gaaf, en wat lukte het goed. Ik was echt zo blij, al tijdens het nummer, maar vooral na het nummer prikte de tranen in mijn ogen.
De reacties waren nog mooier. Iedereen was zo enthousiast, en dat niet alleen. Ik kreeg de meest mooie gesprekken hierdoor, met mensen die het herkende, mensen die hun bewondering uitspraken voor mijn moed, voor mijn kracht. En waar ik normaal zou 'zoeken' naar dit soort complimenten, kreeg ik ze gewoon door weer mezelf te zijn. Dat gevoel dat is goud waard en maakte me wederom heel gelukkig.
Dit was mijn hoogtepunt, dus koos in de dag erna om even wat rustigs te kiezen. Ik koos voor schilderen. Het thema was stilte, probeer jouw stilte te schilderen of te tekenen. Ik wist dat het intens ging worden, maar ik zat van te voren teveel in mn hoofd. Ik had al een idee hoe het er mooi uit moest gaan zien. Dus ik begon, maar het wilde niet. Ik merkte dat ik uit mn hoofd moest. Dus begon ik overnieuw. Ik pakte een kwast en koos twee kleuren en begon ze op het papier met elkaar te vermengen. In lange verticale strepen. Gewoon voelen wat er gebeurt, niet teveel nadenken. Dat mondde uit in een aantal verticale strepen in verschillende kleuren, en na een tijdje klopte het. De docent kwam bij me staan en keek wat en nog wat. Toen ineens ging hij aan de zijkant staan en kijk hij naar de horizontale strepen. 'het lijken wel doorgekraste zinnen'. Ook erg mooi.
De stilte is goed gepakt, stilte is voor mij namelijk emotie. Als het namelijk stil wordt, voel ik meer en daarom is stilte voor mij soms heel moeilijk. De kleuren op de achtergrond links zijn mijn gedachten, die heb ik doorstreept omdat mijn gevoel mijn gedachte overruled.
Het zijn wel donkere emoties, maar dat klopt helaas op dit moment wel...
Het was emotioneel, op een goede manier. Ik was ook erg blij met mijn schildering. Na de workshop ging ik naar de bar omdat daar een voorstelling van de kinderen was. Dit was aan het water. Het was erg mooi en ontroerend om te zien. Als de voorstelling net is begonnen, komt de beeldend docent naar me toe en zegt, 'als je iets naar voren gaat, kun je de weerspiegeling zien in het water'. Het was zo raar, maar dit ontroerde me nog meer. Het was idd bijzonder mooi om de weerspiegeling te zien, maar ook hoe de docent dat zei vond ik ontroerend.
Die middag gingen we niet zoveel doen, want er was geen programma op woensdagmiddag. Helaas had de kou, slaapgebrek en overige drukte zijn tol geeist en was ik niet zo lekker. Helemaal niet gek ook, dus die avond en ook donderdag overdag heb ik niks gedaan. Even rust, even lekker ontspannen en lekker zonnen.
Vrijdag koos ik voor de workshop column schrijven, dit was erg leuk al ging het ook niet top omdat ik nog steeds ziekjes was. Ik wilde het eindfeest toch wel erg graag meemaken, want dat is altijd onwijs leuk. Dus nog wat geslapen, gerust, maar tussendoor wel even mijn column geschreven
Het idee was om als afsluiter van de week gezamenlijk te eten op de camping met wie dat wilde. En blijkbaar wilde veel mensen dat, want om half 7 zaten we met zo'n 60 man op het kleine bovenveldje voor onze tent, met ieders eigen tafels en pannetjes waar we ons eten met elkaar deelden. Dat was zo leuk, en ik kon gewoon soms achterover gaan zitten, om me heen kijken en genieten. Wederom had ik mooie gesprekken met mooie mensen en ik voelde me een onderdeel van iets, ik hoor erbij.
Die avond was het feest voor iedereen boven de 12 jaar, waaronder ook de medewerkers. Ik keek voorheen op tegen de medewerkers, ik wilde ook bij ze horen, want ja, zij waren beter dan ik in wat ik deed. En ik ben ook zo goed, dus ik hoor daarbij...
Maar nu heb ik dat niet meer, nu voelde ik enkel de klik met sommige mensen, medewerkers of deelnemers omdat ik ze echt aardig vond. En wat was het gezellig! Ik voelde me weer stukken beter, heerlijk dansen, gek doen, wederom weer mooie gesprekken. En het mooiste was, de mensen kwam naar mij toe. Ja, ze vonden mij leuk, gewoon om wie ik was! Niet om wie ik wilde zijn, om hoe ik me presenteerde. Toen ik er om zocht, kreeg ik het niet, nu ben ik mezelf en zoek ik het niet, en dan komt het vanzelf naar je toe... Daar heb ik zo van genoten, maar ook ontzettend veel van geleerd. Waardering krijgen om wie je bent, en daardoor ook om wat je uitstraalt. Blijkbaar doe ik iets anders naar de mensen, en dat is zo bijzonder om te voelen...
Al met al was het een fantastische Charmeweek, qua vakantie, maar ook voor mij als persoon. Ik heb van alles kunnen genieten, ik was zo trots als een pauw op mijn vriend die zijn toneeldebuut maakte en ik maakte complimenten aan mensen omdat ik ze oprecht goed vond, en niet omdat het hoorde of omdat ik complimenten terug wilde. Wat allemaal zo vanzelfsprekend lijkt, was dat voor mij niet. En dat het nu toch gebeurt, is voor mij een enorme overwinning. Ik werk knetterhard aan mezelf, en dat betaald zich nu uit.
Helaas nu wel een behoorlijke terugval, doordat ik behoorlijk wat energie heb verspeeld de afgelopen week, maar dat is het dubbel en dwars waard geweest. Want voor 1 week was ik wie ik echt ben en voelde ik me vrij...
Ik denk dat je voor veel mensen een voorbeeld kunt zijn. Het klinkt als een hele leuke week, heel gaaf, ik wist helemaal niet dat er zoiets bestond. 
. (en volgens mij is het jou wel eens gezegd maar je hebt een fijn stemgeluid).
