De paar meter naar dat loket leken eeuwen te duren. In de laatste stap raapte ik mijn hoop bij elkaar en keek de dame aan de andere kan van het glas aan. "Yes?" "Your visa has been approved and you will receive your passport within 3 working days".... Wacht, wat..? Zei ze dat nou echt? Op dat moment had ik het gevoel dat er 10 kilo van mijn schouders af viel. Ik bedankte haar, draaide me om en liep naar buiten, de rest van de dag was die glimlach niet meer van mijn gezicht te wissen.
Ik hoefde mezelf niet meer te overtuigen dat het nog anders kon lopen, dat ik niet te veel zin moest krijgen, of er teveel mensen over moest vertellen. Het is nu definitief.. ik ga voor 7 maanden werken en studeren in Amerika!
Op 14 mei vlieg ik naar Denver, om daar eerst voor 3 maanden te gaan werken op een ranch (Wil je niet jaloers worden? Klik dan vooral niet hierop: http://www.vistaverde.com ), iets wat ik al heel graag wil doen sinds ik 8 jaar ben. Het was daar, op diezelfde ranch, waar ik als 8 jarig meisje met gebrekkig engels tegen stephanie zei: "Steph, can I be a wrangler too?". Waarop Stephanie zei: "Sure honey, ofcourse you can.. you just have to wait a couple of years and then you can be a wrangler!". Wij bleven terug komen, en Stephanie is nooit weggegaan. En nu, 12 jaar later, komt ze haar woord na. Ik ben als een kind zo gelukkig om daar de hele zomer te mogen doorbrengen.
Eind augustus, wanneer het zomer seizoen is afgelopen, is het feest voor mij niet over. Na uitgeloot te zijn voor geneeskunde ben ik later aangenomen bij UCU, een internationale opleiding met veel connecties in het buitenland. Hierdoor heb ik de kans gekregen een semester door te mogen brengen op een van de partner universiteiten van mijn opleiding. Ik ben aangenomen voor het uitwisselingsprogramma van de University of Connecticut, een van de top 20 universiteiten in de Verenigde Staten. Om voor een semester het echte "College" leven mee te mogen maken is iets wat ik altijd al wilde. De universiteit ligt tussen New York (3 uur) en Boston (1,5 uur) en heeft zelf een gigantische campus met 20,000 studenten. Ik ben erg benieuwd naar wat me daar te wachten staat!
Nu ik me over mijn visum geen zorgen meer hoef te maken lijkt de tijd ineens versneld te zijn. Nog maar iets meer dan een week en ik zit in het vliegtuig, en zal ik alles hier in Nederland voor 7 maanden moeten achterlaten. Gelukkig heb ik veel van mijn vrienden en familie nog even kunnen zien. De BBQ die we organiseerde voor mijn vertrek was voor mij een perfecte avond. Het weer was prachtig en er was verrukelijk eten, natuurlijk verzorgd door mijn vader. Nog even genieten van mijn normale leven en de mensen die daarin horen. Ik ben blij iedereen nog even gesproken te hebben en het is vreemd afscheid te moeten nemen voor zo'n tijd.
Zo, sorry voor het lange verhaal! En bedankt voor het lezen
Alhoewel ik eigenlijk nooit zo heel erg actief ben geweest met het online gooien van mijn levensverhalen en problemen, vind ik deze ervaring wel leuk om te delen. Hierboven dus het eerste verhaal op mijn blog, en dacht misschien zijn sommigen van jullie ook wel geïnteresseerd om mijn ervaringen te volgen. (Voor degenen die mij een beetje kennen, ik heb mijn merrie hier niet achter kunnen laten, en is inmiddels al in Amerika, ook over ons zullen dus meer verhalen en misschien wel topics komen . Op mijn blog komen straks alle uitgebreide verhalen, en ook foto's, filmpjes etc. Deze kun je hier vinden: http://annekem.reisblogger.nl Een reactie is altijd welkom, maar ook voor vragen kun je hier terecht (of via pb!) Nogmaals bedankt, en ik laat snel meer horen
Anneke
Jl
gelukkig wordt ik betaald om daar te zijn ipv andersom 
ben ik me heel bewust van geweest. Achteraf heb ik ook echt heel erg veel geluk gehad en ga dat ook echt nooit meer doen. Dus volgende x word het of weer reizen of ik ga een werkvisum aanvragen 