De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze altijd, nou inderdaad. Ik heb zo lang proberen te vergeten dat ik al bijna weer naar huis moest, maar het is nu echt zo. Nu zul je denken, hé, maar in je onderschrift staat dat je tot 25 mei in Letland zit, ja, dat is zo, maar op het moment zit ik in Riga, weg bij mijn vrienden in Bebrene, weg van alles.
God wat zal ik Letland missen, wat zal ik Bebrene missen, wat zal ik de feestjes en de mensen missen. Het dodelijke pingpongen, wat ik echt uren heb gedaan. Kwartetten, pokeren, liegen, pesten, drinken, dansen, feesten, lachen, huilen, springen, rennen, basketballen, voetballen, vissen, quad rijden, motor rijden, totale vrijheid, de prachtige natuur. ’s Avonds een lekker biertje bij het kampvuur met de meest geweldige mensen om je heen, waar vind je dat nog in Nederland? Vriendschappen die al jaren bestaan, iedereen is met elkaar opgegroeid, ze kennen elkaar door en door en alles wordt geaccepteerd. Gekke danspasjes, briljante versprekingen, heerlijke avonden die vervangen worden door brakke ochtenden, mijn geweldige bouwvakker waar ik smoorverliefd op ben en die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien. God, wat zal ik het missen.
Nu zullen jullie denken: waaaaaarom open je dit topic? Nou, ik was eigenlijk benieuwd of er hier mensen zijn geweest die op stage/studeer-in-het-buitenland/werken-in-het-buitenland of iets vergelijkbaars hetzelfde hebben meegemaakt en ongeveer kunnen begrijpen wat ik op dit moment voel.
Ik ben zo gaan houden van Bebrene, van de mensen, van alles. Ik voel me daar zo erg thuis, dat ik de afgelopen nacht tot op dit moment alleen maar kan huilen. Ik heb er nu al zo'n heimwee naartoe, ik heb me nog nooit ergens echt thuis gevoeld. In het dorpje waar ik normaal woon was ik vroeger altijd de jongste, later was ik apart omdat ik veel te 'countryside' ben voor de wat meer stadse personen in mijn dorp. Maar in Bebrene, alles past gewoon bij me. Ik was hier zo ongelofelijk gelukkig en ik ben zo bang dat ik helemaal instort als ik terug in Nederland ben. Ik ging op buitenlandse stage om sterker te worden, om volwassen te worden, om alles thuis los te kunnen laten, van mijn problemen af te kunnen zijn. Dat is gelukt, absoluut, maar nu komt dit tevoorschijn.
Iemand tips om hiermee om te kunnen gaan? Ik heb altijd al moeite gehad met afscheid nemen, maar dit is echt heel erg. Ik heb al wel besloten om in oktober minimaal terug te gaan voor een weekje en waarschijnlijk zal ik hier na mijn studie terugkeren om eindelijk een eigen kleine boerderij te kopen en een echte farmer te worden. Mijn studie sluit gelukkig aan bij de veterinaire school welke in Bebrene is, dus dat is echt perfect, het lijkt wel het lot, ik kan daar gewoon gaan lesgeven en ondertussen mijn boerderijtje hebben en misschien heeft mijn geweldige Janis het geduld om twee jaar te wachten

In elk geval: tips/ervaringen alles is welkom. Ik ben in elk geval blij dat ik het even kwijt ben, want zelfs dit lucht al wat op.
Bedankt voor het lezen als je tot zover gekomen bent

