Geplaatst Een update uit de blog die we bijhouden:
Het leven in onze Abdij
Vanaf het Pinksterweekend wonen, werken en genieten we van het leven in ons nieuwe huis, de prachtige oude Casa Abadia in Samitier.
Het eerste weekend was eigenlijk bedoeld als rustig overdrachtsweekend tussen de eigenaar en ons. Maar omdat hij allerlei vrienden had uitgenodigd en wij onze eerste gasten geen nee wilden verkopen, werd het een druk en lichtelijk chaotisch weekend.
De oude Abdij moest voor het bewuste weekend binnen twee dagen van beneden tot boven schoon, de kamers klaargemaakt voor onszelf en de gasten, en niet te vergeten de tuin moest ‘even’ worden opgeknapt. Nu hebben we wel wat ervaring met onkruid, hedra, rozen en een gazon, dus na wat uurtjes bloed (ellendige rozen) en zweet was er sprake van een ware metamorfose.
Onze gasten wilden met het hele gezin ook alle dagen van Vinz z’n kookkunsten genieten, dus tussendoor alle 3-gangen menu’s samengesteld en daar de boodschappen voor gehaald. Ondertussen Nick goed in de gaten houden, want met alle snuisterijen, antiek, porselein en curiosa (ja, ook op kindhoogte en in niet afgesloten kasten en aan de muur) kon Nick geen 5 seconden aan onze aandacht ontsnappen...
Ook onze gasten hadden 2 kleintjes, dus we hielden elkaars barrels in de gaten en geentertaind, waarbij voetballen in de tuin de grote favoriet was.
Ondertussen leerden wij het huis kennen, hoe alles werkt en waar alles staat. De gasten gingen overdag wandelen in de bergen en zwemmen, en dan ploften wij op de ligstoelen in de tuin, even opladen voor het avondprogramma van koken, borrelen tot diep in de nacht op het terras en de hele zooi weer opruimen.
Als ik het zo teruglees verbaasd het me ook niet meer dat we maandag, toen iedereen vertrokken was en we het huis voor onszelf hadden, toch wel enigszins gesloopt waren...
Maar ook opgeladen en enthousiast om de B&B naar onze eigen hand te zetten; we verhuisden binnenshuis naar de ruime bovenverdieping, regelden nieuw tuinmeubilair, wat we met ons karretje ophaalden, en zorgden ervoor dat de tuin overdag geschikt is om groepjes mensen van drankjes, tapas en lunches te voorzien. We maakten en schilderden borden ter promotie van onze ‘koele drankjes geserveerd in de tuin’, en zodra we auto’s het dorp binnen horen rijden, kijken we of de mensen de berg op wandelen, zodat we het bord buiten kunnen zetten als ze verhit en vermoeid snakken naar een verkoelend drankje!
Op deze manier zijn we overdag open als we er zin in hebben en thuis zijn, we serveren dan wat we in huis hebben: ‘Hoy ensalada nicoise’ op het bord voor het huis bijvoorbeeld, en de klanten wandelen zo de tuin in. Tot groot plezier van Nick, die vindt het maar wat gezellig, en we moeten af en toe opletten dat onze gasten hem niet mee naar huis nemen, al zullen ze hem de volgende dag wel weer terug komen brengen, ’s nachts slapen is helaas nog steeds niet z’n sterkste kant.
Ook qua internet is het even onze draai vinden, als ware verslaafden delen we samen een stickie, en op twee plaatsen in huis en in de tuin kunnen we verbinding maken. Zo zitten we dus noodgedwongen in de schaduw van de druif met uitzicht over de weidse pyreneeen te werken... Kan slechter, zeggen we dan weleens tegen elkaar, als we ons kantoor rondkijken en een schuimend bakkie cafe con leche drinken uit ons nieuwe koffie-apparaat.
