Geplaatst Maar dat is misschien ook wel leuk om hier te laten lezen, dacht ik...
Het roer om; leven in de Spaanse Pyreneeen
1 januari 2010, we kijken in de achteruitkijkspiegel en zien onze zwaaiende familieleden steeds kleiner worden. Daar gaan we, op pad met kind, auto en aanhanger, al met al 5 jaar nadat we voor het eerst onze wens naar elkaar hebben uitgesproken. De wens om ergens te kunnen wonen waar het klimaat aangenaam, de natuur ongerept en uitgestrekt is, en waar we wat meer kunnen genieten van het leven.
Niet dat we het in Nederland slecht hadden, het wonen in Onderdijk met alle sociale contacten, de muziek, de paarden... Nee, natuurlijk hadden we ook gewoon kunnen blijven, tevreden oud kunnen worden en ons leven volgens het geijkte stramien van werken en ontspannen kunnen leiden.
Maar het knaagde ieder jaar een beetje meer, we wilden weg, om te zien hoe het leven elders is. En dan niet op vakantie, maar eerst eens voor anderhalf jaar, zodat we echt ervaren hoe het is. Ook tijdens een lange winter, zonder de gezellige terrasjes vol toeristen, en met alleen elkaar als Nederlandse gesprekspartner.
Tja, en nu is het mei. Ruim 4 maanden weg uit Nederland. We hebben een heerlijk huis gehuurd: een 17e eeuwse abdij, ingericht als bed en breakfast met 3 luxe kamers waar we in totaal 10 gasten kwijt kunnen. Niet dat we hiernaar op zoek waren, maar wat een leuke mogelijkheid om te ontdekken of dit iets voor ons is. Het ligt in Samitier, een rustiek en authentiek bergdorpje, 10 autominuten van het historische stadje Ainsa in de spaanse pyreneeen.
de flyer voor onze Casa Abadia (http://www.casaabadia.com)
We zijn in die 4 maanden tijd onverwacht ook al 2 keer terug naar Nederland geweest, Vinz z'n vader werd ziek en stierf. En dan is Spanje toch ver en voel je je ontheemd.
Maar er komen ook familieleden en vrienden langs, en dan is het extra leuk en gezellig om ze te zien en om ze onze 'achtertuin' te laten zien: de prachtige spaanse pyreneeen. En om ze te laten ervaren hoe het leven, en ons leven, er hier uitziet.
Natuurlijk werken we veel: met 3 internetwinkels en de voorbereiding van het runnen van de b&b kunnen we de hele dag zoet zijn. Ware het niet, dat onze kleine man Nick van anderhalf, dat niet toelaat.
Die wil naar buiten, spelen met de buurkinderen, wandelen in de bergen, 'koppiesen' en lunchen in barren en restaurantjes. Als er maar wat te zien en te doen is, dan hebben we geen kind aan hem. Om toch af en toe ongestoord te kunnen werken gaat hij 2 ochtenden naar de 'guarderia', om gezellig te spelen met andere kindjes, hij gaat er graag heen en als hij terug is slaapt hij daarna ook nog eens de hele middag door alle indrukken!
We hebben ook een wandelarrangement uitgewerkt, en de eerste reserveringen komen binnen. Spannend, volgende week gaan we beginnen: de menukaarten zijn uitgedacht en de wijn is zorgvuldig voorgeproefd
. Hoe zal het leven als gastvrouw, -heer (en blonde goedlachse mascotte) van de abdij ons bevallen? Zullen we het internet op tijd geregeld krijgen zodat we het werk op de computer vanuit huis kunnen blijven doen? En hoe is het leven in een authentiek spaans dorpje met maar 10 huizen?We maken ons geen zorgen, maar verheugen ons op iedere nieuwe dag. En zo langzamerhand vertrouwen we er zelfs op, dat de oplossingen zich bijna net zo snel als de uitdagingen aandienen...
