Leuk om te lezen dat er zoveel meegenieten!
Hier nog de rest van de foto’s van het grotgenot.
[VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- Suliko
-
- Berichten: 5047
- Geregistreerd: 06-12-14
- Woonplaats: Utrecht
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst door de TopicStarter : 21-08-25 05:56
Leuk om te lezen dat er zoveel meegenieten!
Hier nog de rest van de foto’s van het grotgenot.
- Suzanne F.
-
- Berichten: 55900
- Geregistreerd: 03-03-01
- Suliko
-
- Berichten: 5047
- Geregistreerd: 06-12-14
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 25-08-25 19:44
Sloveense liefkozing - Zowie
Het eerste incident van de reis heeft plaatsgevonden. Ik heb een slang overreden en ik voel me er nog steeds schuldig over. Het ging ook allemaal heel snel. We zaten in een kleine afdaling op een grindpad en opeens stak ze over, vlak voor mijn wiel en ik kon niet meer stoppen, dus ik reed er zo overheen. Ik schreeuw, stop en kijk achterom, Sal zag het ook gebeuren. De slang ligt stil op de weg. We lopen samen naar de slang en buigen ons eroverheen. Het is maar een klein slangetje trouwens, en ze lijkt intact, maar ligt er wel heel stil bij. Ik wil haar niet met iets porren om te kijken of ze nog leeft, dan stoor ik haar nog meer. Zo staan we een tijdje. Dan opeens kronkelt ze soepel de bosjes in waar ze uitkwam, we slaken een zucht van opluchting. Dan zien we dat ze een stoffige afdruk van het profiel van mijn band op haar rug heeft. ‘Het spijt me’ mompel ik voor we teruglopen naar de fiets. Opgelucht en een heel klein beetje grinnikend om de bandenafdruk en ook nog steeds met een naar schuldgevoel vervolgen we onze weg.
Waar de Italiaanse dorpjes half in verval en verlatenheid waande, zie je bij de Sloveense dorpjes verschillende stadia van oudheid en modernisering, maar lijkt er aan elk huis wel gewerkt te worden. Er heerst een kalme, maar levendige sfeer in de dorpjes, met vele gekoesterde moestuinen en de velden worden goed benut. Geen monoculturen, maar een circulaire bewerking van het land met diverse groenten en fruitbomen, die duidelijk voor eigen gebruik zijn en niet voor massaproductie. In de ochtenden en avonden komt de omgeving tot leven, families en buren van verschillende generaties zijn dan gezamenlijk op het land bezig. Met kruiwagens, tractoren die onze leeftijd ver overstijgen en brommertjes met gammele houten karretjes erachter wordt oogst verzameld. We zijn onder de indruk van de gemoedelijke, maar ijverige sfeer van het Sloveense leven en de focus op eigen voorziening.
In de avond kijken we uit naar een wildkampeerplek, maar we zitten op een best schuinoplopende heuvel. Ik stel voor om af te dalen en het dorpje te doorkruisen, naar velden waar ook bossen zijn. Eerder die dag had ik het er met Sal over dat ik ook wel eens aan mensen wilde vragen om op hun land te mogen kamperen. Dat vragen voelde wel buiten mijn comfortzone en dat hield me tot nu toe tegen. Het voelt toch wat invasief en je moet maar net de juiste mensen treffen. Op de rand van het dorp, vlak voor de velden beginnen, staan we stil om te overleggen welke kant we op gaan. Er zijn nog steeds mensen aan het werk op het veld, we willen niet te opvallend zijn, maar zo spoorloos mogelijk te werk gaan. Rechts van ons staat een schuur met een veld erachter, waarop ik honden trainingstoestellen zie. Er loopt een man op ons af die vriendelijk oogt. Niet nadenken, gewoon doen. Hij lijkt wat overvallen van de vraag, maar stamelt wel gelijk een soort ja. Hij begint iets te roepen naar zijn vrouw die op het balkon zit bij het huis aan de andere kant van de weg. Ze staat op, ziet ons, legt haar hand op haar hart en roept: “of course!!”, de man wijst naar het veld en zegt “it’s all yours!”.
Terwijl we de tent opzetten komt de dochter langs en vraagt of we pizza willen, die zijn ze aan het maken. Wat volgt is een gezellige avond. Ik vertel ze dat ik zag dat het echte hondenmensen waren en daardoor de invulling maakte dat het wel goede mensen moesten zijn, daar werd flink om gelachen. En echte hondenmensen, dat waren het, ze redden en heropvoedden honden en trainen ze om vermiste personen te vinden. We leerden een beetje Sloveens, met name de uitspraak, we blijven struikelen over de vele medeklinkers in plaatsnamen. Met name de ‘r’ die ze overal weten tussen te proppen. Het zou een ‘eur’ klank kunnen geven, zoals bij de Krn (keurn) berg, maar het hangt af van het woord, de context en regio. We leerden over het opgroeien en leven in een Sloveense dorp. We krijgen knuffels van hun honden en t-shirts met het logo van hun hondenschool en voor het slapen gaan kijken we naar de sterren. We zien een stuk of vijf vallende sterren, waarvan enkele met een hele lange witte staart.
We ontwaken na een heerlijke nachtrust en terwijl we de tent afbreken krijgen we koffie aangeboden. Inmiddels volgen moeder, vader en dochter ons op instagram en laten wij een briefje achter die onze dankbaarheid luid verkondigt voor we verder fietsen. Onderweg oefenen we met de uitspraak van plaatsnamen, maar het geeft vaker een error dan zelfvertrouwen. Het zuidoostelijke heuvellandschap van Slovenië blijft ons verbazen, de eindeloze velden, bossen en de gemoedelijke dorpjes. We zoeken naar de juiste woorden om te omschrijven wat we zien. Liefkozing, er zit een zekere liefkozing vanuit de Slovenen naar de natuur, het land en de huizen.
- Lucia88
-
- Berichten: 768
- Geregistreerd: 06-06-15
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 25-08-25 20:13
- Suzanne F.
-
- Berichten: 55900
- Geregistreerd: 03-03-01
Geplaatst: 25-08-25 20:24
De mensen spraken dus wel Engels gelukkig. Anders is vragen echt handen en voetenwerk.
- mysa
- correspondent/vertaler
-
- Berichten: 12161
- Geregistreerd: 14-07-07
- Woonplaats: Veluwe
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 25-08-25 21:00
- jeetje77
-
- Berichten: 3847
- Geregistreerd: 28-11-14
- Woonplaats: In de buurt van water, zout en zoet
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 25-08-25 21:06
- Suliko
-
- Berichten: 5047
- Geregistreerd: 06-12-14
- Woonplaats: Utrecht
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-25 06:02
Ze spreken enorm goed engels in Slovenië! Zelfs de oudere generaties, maar dan iets wisselender. Veel beter dan de Italianen.
Heb al van meerdere Slovenen gehoord dat Italianen weigeren Engels te leren (‘high school’ bevat vaak een soort uitwisselprogramma’s tussen Italië en Slovenië). Senna, geen plannen voor, ik hou denk ik meer van korte verhaaltjes en gedachteroerselen op schrijven.
- Suliko
-
- Berichten: 5047
- Geregistreerd: 06-12-14
- Woonplaats: Utrecht
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst door de TopicStarter : 29-08-25 20:58
Via Warm Showers, een soort couch surfing voor en door biketravelers, heeft Zowie het aanbod gekregen om een paar dagen op een kat te passen en te chillen in een huis terwijl de eigenaren een lang weekend weggaan. Dat hoef je ons geen twee keer te vragen. We houden van katten en hoewel ons tentje één en al perfectie is, heeft een huis met muren en deuren en een keuken en een toilet ook zo z’n charme.
3 hele dagen op de zelfde plek blijven, een soort vakantie in een vakantie. Zowie wilde natuurlijk rennen; nog één long run om de kilometers in de benen te houden. Maar natuurlijk werd er op de andere twee dagen ook gerend want zie die meid maar eens stil te zetten. De twee kortere loopjes heb ik mee gedaan, want ik realiseerde me ineens weer dat ik eind september 28km ga lopen bij de zevenheuvelentrail dus mijn benen kunnen ook wel wat kilometers gebruiken.
Maar de dag dat Zowie 32km ging lopen, had ik bedacht, ga ik helemaal niks doen. De hele dag niks. Het voelde een beetje ongemakkelijk. Misschien deels omdat mijn eetlust nog net zo onstilbaar is als tijdens de actieve dagen, misschien omdat ik toch niet 100% relaxed was met Zowie in het berenbos, misschien omdat Garmin vind dat ik ondanks de afgelopen 2,5 week nauwelijks productief ben en mijn fysieke belasting laag is. Met een Garmin heb je geen toxische relatie meer nodig, wat een uitkomst.
Zowie ging dus lopen in het berenbos. Er zitten hier echte beren, bruine, dus je moet doen alsof je dood bent als je ze tegen komt: if its black, fight back, if its brown, lay down and if its white, goodnight. IJsberen overleef je blijkbaar sowieso niet. Google vertelt mij dat de Europese bruine beer een dagdier is maar in verstoorde gebieden komen ze alleen ‘s nachts tevoorschijn. Hun dieet is voor 85% plantaardig maar ze kunnen dieren zo groot als elanden vangen en een snelheid van 60km per uur halen. Voor wie Zowie niet persoonlijk kent; ze is kleiner dan een Eland en verdomt snel maar niet zo snel. Gelukkig hebben de beren zich koest gehouden. In tegenstelling tot de muggen. Maar, zo theoretiseerde we vanmiddag, misschien heb je er minder last van naarmate je meer muggenbulten hebt. Of tolereren we het gewoon beter. Of geen van beide en kunnen we alleen nog hopen op betere tijden.
De kat waarop we passen heet Max en is erg schuw. De eerste avond hoorde we alleen zijn hongerige miauw, maar hij durfde zich nog niet in ons zicht te wagen, ondanks het heerlijke maaltje dat we voor hem hadden klaarstaan. Later die nacht heb ik hem wel mogen aanschouwen en vroeg in de ochtend durfde hij mij zelfs wakker te miauwen voor meer eten. Wegens de hitte sliep ik op de bank op de veranda in plaats van het houten huisje dat Suzana en Renato speciaal voor Warm Shower gasten hebben gebouwd. Iedere nacht/ochtend hadden Max en ik een momentje samen en vanochtend, de ochtend van vertrek, kreeg ik zelfs knuffels en knorretjes van Maxie Max. Zo noemt Suzana hem en ik kan haar geen ongelijk geven, Max is behoorlijk aan de maat. Net zoals het tonnetje op pootjes van de buren, hond Gipsy, die zo ongeveer ieder uur even bij ons kwam checken of wij het wel netjes hielden.
Gisteren gingen we na ons verhitte hardlooprondje zwemmen in de Krka, wat je uitspreekt als Kurka, denk ik. Deze rivier heeft hele vette watervalletjes die trapsgewijs als een soort natuurlijke dammen in de rivier liggen. Kneuterig pakken we een fietstas in met chips, e-readers, alcoholvrije radler en handdoeken. We hebben nog een overleg over of we een kleedje mee nemen, maar die kunnen we niet vinden, en daarna over welke handdoek dan het handigst is om op te zitten. Alsof we naar het stand gaan. Je kent het wel.
Na heerlijk afgekoeld te zijn in het water nemen we plaats op onze handdoekjes die we vakkundig net niet in een hondendrol leggen. Terwijl ik regelmatig van houding wissel, waarbij ik zowel rekening probeer te houden met mn inkijk, mn vetrolletjes en dat mn benen semi bij elkaar blijven, ontken ik hardnekkig de zeurende pijn in mijn onderrug. Het is een populaire zwemplek onder de lokale testosteronbommetjes. Vandaar mijn niet zo feministische zelfbewustzijn.
Dit houd ik ongeveer twee uur vol. Zowie is inmiddels ook zichtbaar oncomfortabel en ineens realiseer ik mij iets. Weken, nee, maanden voor vertrek hielden we ons al bezig met het stoeltjes vraagstuk. Wel of geen stoeltje mee? Zowie had al een iets wat zwaar stoeltje, ik nog niet. Maar als ik een stoeltje zou kopen, dan zou ik, geheel in character, een ultralichte, ultracompacte, ultradure stoel kopen. En omdat die van Zowie toch te waar en te bulky zou zijn, zou ze alsnog ook een ultra-ultra-ultra stoeltje willen want op de grond zitten naast iemand die op een superultra stoeltje zit, dat is gewoon sneu. Ik ben een gearofiel met een matige impulscontrole dus ik ben tegenwoordig trotse eigenaar van een Helinox Zero, evenals Zowie. Super blij mee. Dat zeggen we ook steeds tegen elkaar. Dat we zo blij zijn met die stoeltjes.
Dus terwijl ik daar met kramp in mn reet op die handdoek de naderende 30 ligt te vervloeken, kan ik mijzelf wel voor mijn kop slaan dat we niet aan onze stoeltjes hebben gedacht. Een dieptepunt, met als kers op de taart de realisatie dat dit ook hèt moment was geweest voor de frisbee die ik 2,5 week geleden in mijn tas heb gestopt en sindsdien nog niet heb gebruikt. Gelukkig kwamen er toen hele leuke hondjes die ons over onze teleurstelling heen hielpen.
Om dit alles emotioneel te verwerken bakte Zowie haar fantastische bananenbrood. Goede tip voor iedereen die ooit met Zowie in huis gaat wonen: koop een tros bananen, laat ze een tijdje liggen en het wordt vanzelf verwerkt in een bananenbrood.
Het brood was natuurlijk in de eerste plaats als bedankje bedoeld voor Suzana en Renato, als dank voor dat we een aantal dagen op hun veranda mochten leven. Inclusief buiten keuken en een buiten douche met het mooiste uitzicht. Ook lieten we een grote pan soep voor ze achter, waarin onder andere zelfgeplukte groente uit de moestuin zaten.
Zowie schreef iets in hun warmshowers-gastenboekje over Reciprocity, wat mij iets te eloquent klonk maar het betekend wederkerigheid. En dat snap ik wel. Suzana en Renato zijn doorgewinterde fietsreizigers die echt de hele wereld al over zijn geweest. Dat ze ons onderdak en een goed gevulde voorraadkast ter beschikking stellen voelt als een gigantisch geschenk. We willen het doorgeven, deels in de vorm van bananenbrood en een goedgevulde kattenbuik, maar ik denk dat het uiteindelijk om iets groters zal gaan. Misschien niet iets wat direct bij hen terecht hoeft te komen, maar juist iets wat mag voortbewegen, opweg naar nieuwe geluksvogels.
- mysa
- correspondent/vertaler
-
- Berichten: 12161
- Geregistreerd: 14-07-07
- Woonplaats: Veluwe
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 30-08-25 08:33
- MarrieLeen
-
- Berichten: 11589
- Geregistreerd: 17-05-04
- Woonplaats: Twente
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 30-08-25 09:15
Daar was ik idd nog wel benieuwd naar met fietsen en hardlopen, is er niet veel groot wild daar, wolven en beren etc? En met wild kamperen niet gevaarlijk? Of zijn dat alleen specifieke plekken?
- BusyMissy
-
- Berichten: 1459
- Geregistreerd: 15-05-04
- Woonplaats: Midden Brabant
- Suzanne F.
-
- Berichten: 55900
- Geregistreerd: 03-03-01
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 30-08-25 13:36
- Prairy
-
- Berichten: 10693
- Geregistreerd: 28-12-03
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 30-08-25 14:15
Komen jullie dat vaker tegen? En hoe groot is dat? Wat zit er in qua faciliteiten/spullen?
Misschien wel een idee om zoiets te maken bij onze molen in Frankrijk.
Verder weer een heel leuk verslag!
- Neonlight
- Moderator Over Paarden
-
- Berichten: 82145
- Geregistreerd: 20-12-03
- Woonplaats: Noord-Brabant
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 04-09-25 19:41
- Suliko
-
- Berichten: 5047
- Geregistreerd: 06-12-14
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst door de TopicStarter : 05-09-25 09:04
Toen ik in het dicht beboste stuk kwam waar veel beren zitten heb ik op aanraden van onze host op gespreksvolume een rustig muziekje opgezet, mocht er dan een beer in de buurt zijn, heeft ie mij al gehoord en kan rustig weggaan.
BusyMissy, de foto was uit een goede hoek genomen, hij was echt een tonnetje
Prairy, nee, dit was voor het eerst dat ik bij een warmshower host terecht kwam die speciaal voor fietsreizigers zo’n hutje hadden gebouwd! Al zie ik wel vaker accounts met dat ze een eigen hutje of stacaravan of iets als accommodatie in de tuin hebben. Er zaten twee bedden in, een klein boekenkastje en elektriciteit. Heel basic. Maar ze hadden op hun veranda een buitendouche, buitenkeuken, eettafel en bank. Daar leefde zij zelf ook grotendeels in de zomer en daar hebben wij gebruik van gemaakt toen zij weg waren.
Neonlight, leuk, wat staat er allemaal op jullie planning?
Excuus voor de kleine radiostilte! Samen op reis is er wat minder ruimte/behoefte om alle verhalen op te schrijven en te delen, maar we doen onze best, want we hebben een aardige fanbase.
We lopen vooral wat achter met het delen zelf, de verhalen zijn inmiddels grotendeels uitgeschreven! 
Tulipana - Zowie
Het was tijd om ons vakantieoord te verlaten en weer richting de Julische Alpen te trekken. Met een stop in de hoofdstad van Slovenië, Ljubljana. De weg daarnaartoe ging heel soepel, tot de laatste heuvel. Dat was wel een mooie route, maar ook een hele steile en eigenlijk meer een mountainbikepad voor gevorderden. Om de een of andere reden lukte het mij heel lang om op mijn fiets te blijven zitten, heuvelop, tergend langzaam terwijl ik over stenen en takken schiet en denk elk moment om te vallen. Daar was ik leip enthousiast over. Dat wilde ik delen met Sal, maar het duurde wel erg lang voordat zij de bocht om kwam en ik zag aan haar gezicht dat zij niet hetzelfde geluk had als ik. Zij was gevallen, half door haar rug gegaan en er helemaal klaar mee.
In Ljubljana installeerden we ons kort in ons hostel, wat echt een top hostel was. We hadden eerst bijna een ander hostel geboekt, tot we opeens allerlei negatieve reviews vonden op één heel erg positieve na: iets over een gezellige nacht met dronken polen. Maar dit hostel was rustig en schoon. We doken de oude winkelstraatjes van Ljubljana in en kochten lokale honing en zeep. Daarna hebben we onszelf eens goed getrakteerd op een geweldig vegetarisch driegangen diner bij Gostilna Vida, absoluut een aanrader! We hebben letterlijk met onze vingers de borden schoongeveegd. Vervolgens werden we verrast door regen. Dat kan gebeuren, maar als je al ruim drie weken lang je regenkleding continu binnen handbereik hebt en honderd keer per dag het weer checkt en naar de wolken staart, dan voelt dat toch een beetje dom. Binnen no time waren we doorweekt en binnen no time hadden we het heel erg koud, want onze hitte acclimatie was volgens garmin eindelijk 100% geworden. Dat betekend eigenlijk dat je nog steeds veel zweet als het 30 graden is en dat je het opeens koud hebt als het 25 graden is. Heel handig dus. Voordat we Ljubljana verder gingen verkennen namen we een warme douche.
Ljubljana is wel echt een mooie stad en niet heel groot, daar gaan wij als kneuterige Nederlanders wel goed op. Het is inmiddels al wat later op de avond en we voelen ons enigszins misplaatst in onze outdoorbroeken en met onze fanny packs, al zijn die gelukkig heel hip als je ze als schoudertasje draagt. De stad waant zich op dit uur in het uitgaansleven. Sal of ik, ik weet niet meer wie, maakt een grap dat we als singels misschien wel iemand kunnen fiksen voor elkaar. Dat idee werd algauw de das omgedaan toen ik het volgende zei. Even een kleine onderbreking, ik had eerst bedacht dit niet te delen want too much information en familieleden lezen mee, maar we delen graag alle ongefilterde facetten van het leven op de fiets en achteraf is dit hilarisch. Ik zei dus: ‘aanpappen met iemand, nu? Mijn clit is al overgestimuleerd van mijn fietsbroekje, ik moet er niet aan denken!’ Je hebt van die dagen dat je fietsbroekje echt even niet lekker wil zitten en er wrijving ontstaat op plekken waar je het niet wil hebben. Het valt me alles mee trouwens, de schuurplekken die ik krijg van lange afstanden rennen zijn vele malen erger.
We belanden op het terras van het etnografisch museum (zegt ook wel weer veel over ons dat we dat eruit vonden zien als een gezellige plek). Sal komt met het idee een Sloveens biertje te nuttigen. Het wordt een 0,5 L IPA en ik doe mee.
We drinken beide eigenlijk nooit, dus het resultaat was dat Sal teut was en ik iets meer dan teut, als miniscuul lichtgewicht sta ik hierin altijd drie punten achter (of voor, maar net hoe je het bekijkt). Uiteindelijk hebben we alleen aangepapt met de katten van Ljubljana en een hek, doordat we aan de verkeerde kant van een terrein af wilden en geen zin hadden om terug te lopen. Er zat een vrij klein gat in het hek, maar Sal lenig en ik miniscuul, pasten daar prima doorheen.
We lagen heel braaf rond 23:00 in bed, maar die nacht werd ik eraan herinnert waarom ik nooit drink. Mijn lichaam schiet van alcohol in een soort stress modus en ik slaap niet meer (dat is niet uitzonderlijk overigens, draag een smartwatch die je slaap en stress meet, en je schrikt van de invloed van alcohol). Alleen waar de meeste dat na een aantal glazen hebben, heb ik het al na één. Dus met drie punten achterstand begon ik mijn dag. Sal natuurlijk niet, die kan bijna altijd wel slapen, zelfs ondersteboven in een flixbus.
Het is er een beetje van gekomen dat ik het meest van de tijd voorop fiets en navigeer. Ik schreef al eens dat Sal een goede mansplainer kan zijn, maar geheel tegenstrijdig daaraan, is ze ook een goede passenger princess. Gelukkig zijn we op de fiets en moet ze wel zelf fietsen. Al heeft ze een keer voor we vertrokken geopperd om dit te halen: https://www.bergfreunde.nl/kommit-bike-zugsystem-fietssleepkabel/?cnid=2ce2b03117238a4b782ab7c4423c03b4. In ieder geval, mevrouw hoeft niet zo vaak na te denken over waar we heen gaan en trappelt er ontspannen achteraan. Dat voed dan weer goed mijn innerlijke controlfreak en zo kan je bijna spreken van homeostase. Alleen die dag was mijn eigen homeostase van de leg en voelde ik me erg duf, dus vroeg ik of Sal die dag wilde navigeren. Dat ging best wel goed en ik denk dat het me gelukt is om na drie weken te accepteren dat ik niet alleen op fietsreis ben.
We waren heel erg blij, want we gingen weer de bergen in! Namelijk richting Bohinjska Bistrica. Daarvoor moesten we wel nog een steile bergpas over, die we voor de volgende dag wilden bewaren. De omgeving werd langzaam ruiger en de bomen talrijker dan de huizen. We zochten een wildkampeerplek, maar dat was nog best ingewikkeld in een vallei met steil oplopende bergen en slechts één weg. Daarnaast zaten we bijna weer in Triglavski Narodni Park, waar wildkamperen streng verboden is en dat willen we respecteren. We wildkamperen volgens het leave no trace-principe, dat betekent ook dat we onze wc-papiertjes in een vulniszak meenemen, we de rest begraven en eigenlijk niemand weet dat we er ooit waren. Behalve de (waarschijnlijk) vos die laatst flink aan onze tent heeft lopen snuffelen in de nacht, de reeën, egeltjes en naaktslakken. Toch willen we het gedrag niet aanmoedigen in gebieden waar de natuur al zo kwetsbaar is, het al overspoeld wordt door toerisme en de Slovenen er enorm zuinig op ziin. Zo ontstond het idee om opnieuw te vragen aan Slovenen of we op hun land mochten kamperen.
We maakten contact met een oudere vrouw die aan het werk was in haar tuin. Ze zei ons vriendelijk gedag en had door dat we iets wilden vragen, maar er was duidelijk een taalbarrière. De vrouw liep weg en kort erna kwam een jongere meid aanlopen, ik zag haar en zei gelijk gelijk tegen Sal ‘dit komt helemaal goed’. De schoondochter begroette ons enthousiast en niet veel later werden we door haar vriend, de zoon, naar achter het huis geleid waar we een plek voor de tent aangewezen kregen. Met de woorden, daar staan de frambozen, leef je uit. Kort daarna kwam hij met een stapel jassen en truien, omdat hij bang was dat we het koud zouden krijgen, de vallei stond bekend om zijn gure wind. Ook hier stond de tuin er weer prachtig bij, met grote moestuinbakken en ontelbare bloemen en rijpe tomaten. Net als de meeste andere huizen buiten de grotere steden, was ook dit een familiehuis met meerdere broers en zussen en hun kinderen. We kletsten met de zoon en zijn vriendin over Slovenië, het toerisme, de wegen, het leven. Hij vertelde hoe ze Nederlanders herkenden aan de gele nummerborden. Tulipana, de tulpmensen, heb je daar weer. Ik legde uit hoe ik als Nederlander eigenlijk nog nooit naar de tulpenvelden ben geweest en het slechts een heel klein deel van Nederland is waar ze staan. Daarnaast zie ik liever alle veldbloemen die in het wild, inheems, ergens voorkomen. Maar goed, de Oostenrijkers waren de jodelmensen en lang niet elke Oostenrijker jodelt.
- Suzanne F.
-
- Berichten: 55900
- Geregistreerd: 03-03-01
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 05-09-25 12:03
- Neonlight
- Moderator Over Paarden
-
- Berichten: 82145
- Geregistreerd: 20-12-03
- Woonplaats: Noord-Brabant
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 05-09-25 17:39
- Suzanne F.
-
- Berichten: 55900
- Geregistreerd: 03-03-01
Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!
Geplaatst: 24-09-25 17:37