Beter laat dan nooit? Zo, ik ben echt heel slecht in een topic als dit of mijn verhaal afronden als ik er opeens niet meer midden in zit, maar vol in studie en werk. Maar misschien vinden jullie het toch nog leuk om het laatste stukje van de reis te lezen, want ook in die laatste dagen gebeurde nog het een en ander.
Door Denemarken fietsen kan ik in één woord omschrijven: gemoedelijk. Vanaf Kopenhagen fietste ik in zuidelijke richting langs de baai van Koge en de mooie, rustige oostzee. Er was weinig wind en ik fietste langs eindeloze velden en vergezichten over zee, over rechte en goede paden. Ik was wel vergeten, of simpelweg niet bij stilgestaan, dat het in Denemarken echt een stuk sneller donkerder werd dan in Noorwegen. Inmiddels had ik de kust wat meer achter me gelaten, om het platteland in te fietsen op weg naar een shelterplatz, een vrij te gebruiken wildkampeerplek. Er waren geen lantaarnpalen en dat voelde toch best spannend, opeens word je je dan weer bewust dat je helemaal in je eentje op een vrij verlaten plek bent, zonder dat iemand die je kent weet waar je precies bent. Eenmaal aangekomen bij de wildkampeerplek volgens de kaart werd het niet veel beter, ik moest een pikdonker graspaadje in te midden van een soort bos. Na een tijdje zag ik in de verte rechts iets flikkeren, een vuurtje. Er waren al kampeerders. Na al de lichte stress van fietsen in het donker en de toenemende vermoeidheid, is dat niet per se een geruststelling.
Weer zo'n moment dat je er pijnlijk bewust van wordt, dat je een vrouw bent en niet heel groot of intimiderend. Ik weet dat de meeste mensen, reizigers, echt prima mensen zijn, maar er is toch vaak zo'n stemmetje in mijn achterhoofd die fluistert 'wat als deze persoon(en) niet oké zijn?'. En dan ga ik voortborduren op dat stemmetje: als ik er aan kom, kan ik niet makkelijk weg zonder de situatie raar te maken. Ondertussen probeer ik mezelf op zulke momenten echt te overtuigen om vertrouwen te hebben in de wereld, zonder mijn onderbuikgevoel te negeren. Maar wanneer is iets een onderbuikgevoel? Voor mij zijn doemgedachten, het zien van mogelijk vervelende scenario's dat nog niet, want die komen voort uit mijn ratio. Maar om door die ratelende gedachten van je ratio heen te prikken en te voelen hoe je je voelt in het pikdonker, in je eentje, in een bos, moe en met weinig andere opties, is best lastig. Maar blijkbaar was er iets dat in mij zei, we gaan ervoor. Op hoop van zegen, op hoop van meer succeservaringen met wildkamperen, op hoop dat ik me als vrouw alleen steeds wat comfortabeler ga voelen op mijn avonturen.
Bij het vuur zaten twee jonge gasten. Ik zette mijn fiets tegen een boom en ben gelijk kordaat op ze afgestapt om me voor te stellen en zodra ik ze sprak, zakte mijn spanning. Ik kan niet voor alle Duitse mannelijke fietstourders spreken, maar degene die ik de afgelopen drie jaar op reis heb ontmoet, waren echt de liefste jongens ooit. Zo ook deze! Twee kameraden die voor het eerst op fietsreis waren met als eindbestemming Kopenhagen, ze waren erg onder de indruk van wat ik al allemaal had ondernomen en we hadden de hele avond leuke gesprekken. De een was op de oude koga fiets van zijn vader en zijn ketting was die dag gebroken. Ze wisten nog niet zo goed hoe ze dat gingen aanpakken. Laat ik nu net een setje quick link/missing links bij me hebben, waarmee je een gebroken ketting kan repareren. Ik moest de volgende ochtend al heel vroeg weg, doordat ik de dag daarna een flixbus zou hebben voor het laatste stuk naar huis en nog een flink stuk had te overbruggen. Dus in het donker gingen we de fiets repareren, met al onze hoofdlampjes in de aanslag brachten we met een tie rip de twee ketting uiteindes bij elkaar (onthou deze tip), legde hem goed op de cassette en het tandwiel en met één harde ruk zat hij vast. Alleen hadden we alle drie niet goed opgelet, we hadden de ketting niet door de voorderailleur gehaald... toen zaten we met een vaste ketting die niet bruikbaar was, zonder versnellingen en met een voorderailleur die in de weg zat. Sta je dan je samen af te vragen hoe je zo dom kon zijn, we hebben onszelf en elkaar heel hard uitgelachen. Ik had nog één quick link over, maar dan moesten we ook die ketting weer los zien te krijgen en dat was nog best lastig. De jongens vroegen mij ook of ik wel de 2e quick link wilde weggeven, want dan had ik er zelf geen meer. En hoe graag ik ook help, alleen op reis moet ik eerst mezelf kunnen redden en helpen. Ik heb zelden pech, maar dan zul je net zien dat mijn ketting breekt. Dus helaas pindakaas, we waren alleen een grappig verhaal rijker.
Gelukkig was hulp niet ver weg, de shelterplatz bleek van een man te zijn die verderop woonde, hij bood aan om de fietsen en jongens naar een fietsenmaker in een dorp verderop te brengen!
Mocht je je afvragen wat die rare gele wolk is: smog van Kopenhagen.



De volgende ochtend ging mijn wekker om 06:00 en bleek ik een sms van flixbus te hebben: 'geen fietsendrager beschikbaar op uw lijn.' Mijn lijn die de volgende dag vanaf Lübeck zou nemen, kon alleen mij en niet mijn fiets meenemen. Pardon?!
Ik gelijk wakker en aan het bellen met flixbus. Kan blijkbaar gebeuren, dat er opeens een andere flixbus wordt ingezet zonder fietsendrager. De moed zakte me in de schoenen. Ik moest op tijd terug zijn voor de start van mijn studie en wat moest ik nu? De enige optie was de trein en die gaf me enorm veel stress. Overstappen, fietsreserveringen die vervallen als er vertraging of uitval is, ergens stranden in een stad. Flixbus gaf alleen andere bagger opties: midden in de nacht vertrekken, vanaf totaal andere steden waar ik niet 1 2 3 heen kon of drie dagen later. Snel bij neergelegd en geschakeld, geld teruggekregen, het zou de trein worden. De eerste en beste stad om op de trein te stappen was Neustadt in Holstein. Ik hoefde daarvoor wat minder ver te fietsen dan naar Lübeck voor de flixbus, en dat was maar goed ook, want ik had al veel tijd verloren die ochtend met omdenken.
Ik fietste 107 kilometer en sloeg 50 kilometer over met een trein om mezelf wat meer ruimte geven om ook nog te genieten van Denemarken. Je zou denken dat je na de bergen met gemak door een glooiend land als Denemarken fietst, maar het continu kort en vrij steil op en neer gaan heel de dag door, kost ook best veel energie. Ik fietste het laatste stuk van Seeland en doorkruiste Lolland, het was heerlijk weer. Ik pauzeerde op een stenenstrandje bij de Oostzee voordat ik de kust weer verliet. Ik had totaal geen plek voor alle warme viesweer kleren die ik meehad en opeens overbodig waren en voelde me een soort fietsend kledingrek. Ik nam de laatste overtocht Rødbyhavn naar Fehmarn en genoot van de zonsondergang terwijl ik de, toch best spannende en indrukwekkende, 1300 meterlange Fehmarnsundbrücke overliep met mijn fiets naast me, die kort ervoor nog volledig was afgesloten vanwege de heftige windstoten. Fietsen is niet toegestaan door de heftige wind op die brug en ik kan goed begrijpen waarom. De dag was weer snel voorbij en het werd al donker. Ik fietste naar een camping om het mezelf makkelijk te maken. De eerste kilometers in Duitsland en ik miste Denemarken gelijk al. Je zou denken dat het niet zoveel verschilt als je nog zo dicht bij grenzen bent, maar het noorden van Duitsland vond ik al best bagger om te fietsen en dat werd nu opnieuw bevestigd. Begrijp me niet verkeerd, er zijn echt mooie stukken in het noorden van Duitsland, maar er fietsen vind ik geen pretje. Er zijn best wat fietspaden, maar die zijn zo hobbelig en gescheurd dat het eigenlijk niet te doen is, je wordt continu drempels op- en afgestuurd en op de autoweg fietsen is vaak met gevaar voor eigen leven. Nu zat ik in het donker het laatste stuk naar de camping te fietsen, turend naar het het slechte fietspad onder mij zodat ik bij kon sturen bij hobbels, toen mijn blik opeens werd gevangen door iets wat recht voor mij oprees. Ik kneep mijn rem in en kwam piepend tot stilstand. Ik stond oog in oog met een ree die net zo hard van mij schrok en net zo hard bevroren op de handrem stond als ik. 'Sorry, ik weet dat het laat is en jij nu aan de beurt bent om rond te struinen'. De ree knipperde nog even en sprong het veld in om te verdwijnen in de opkomende nacht. In een weinig zeggend plaatsje Lütjenbrode bracht ik mijn laatste kampeernacht door op een kleine camping.
De volgende dag fietste ik de laatste 47,91 kilometer van deze fietsreis naar Neustadt in Holstein. Ik vond het bloedheet vergeleken met de temperaturen die ik Noorwegen had gehad en was een brandende zon niet meer gewend. Dat samen met stoep op, stoep af, hobbels, nog meer hobbels, opeens ook nog wat heuvels, met vooral hele dorre grauwe akkervelden om me heen maakte dat ik niet zo goed meer kon genieten. Ik keek ook op naar de 6 uur durende treinreis met 4 overstappen. Ik had wat meer tijd en nam nog een kleine detour richting de oostzee via een leuke en meer soepele weg, voor een soort laatste groet, dat bracht een omslag in humeur: een tevreden voldoening van een groot afgelegd avontuur en nog even genieten dat dit echt de laatste dag is met mijn hebben en houwen op de fiets.
De treinreis ging verrassend soepel. Voor hoe soepel een treinreis kan gaan met meermaals je zwaar beladen fiets hele smalle treindeurtjes met hoge trappetjes op en af tillen. Er was godzijdank geen vertraging en ik had telkens genoeg overstaptijd om rustig mijn weg te vinden op alle onbekende stations. Er was zelfs een station waarbij ik voor het perron waar ik moest zijn, het station uit moest lopen en een lift moest pakken in een of ander random kantoorgebouw, ze hadden op het station zelf alleen een trap naar dat perron, maar zelfs dat wist ik te vinden. En tegen de avond was ik terug in Utrecht, thuis.
Alleen de laatste twee foto's van de brug zijn in Duitsland gemaakt, de rest is nog Denemarken!






En ik gooi dit topic niet helemaal niet voor niets omhoog. Ik wist niet zeker of ik het komende jaar weer zin had in een fietsreis of even iets anders, maar het lijkt erop dat ik komende zomer richting het zuiden van Europa ga! Ik wil al langer een keer naar Slovenië en een goede vriendin van mij lijkt gek genoeg om dat ook wel te willen op een stalen ros. Het plan begint zich langzaam te vormen. Het scheelt dat we beide alles hebben om zo'n reis te ondernemen, zij heeft net een heel mooi opgelapte tweedehands koga gekocht en is nu de tassen aan het verzamelen, maar als fervent berghiker heeft zij verder alle benodigdheden al. Het idee is om voor een deel de trein te nemen en vanaf het zuiden van Duitsland, door Oostenrijk, naar Slovenië te fietsen. Mogelijk wil ik daar dan ook meedoen aan een trailrun evenement, de Triglav Trail Race in Mojstrana.
Ik weet alleen nog niet zo goed met welke stalen ros ik ga. Mijn koga heeft behoefte aan een grote onderhoudsbeurt, de derailleur is aan vervanging toe en dat betekent ook dat de hele groep vervangen moet worden. Helaas zijn 3x9 onderdelen nog maar weinig op de markt, en fiets ik nu met niet echt kwalitatieve shifters, omdat ze bij een eerdere vervanging om mijn hydraulische remmen passend te maken twee jaar geleden niets beters meer hadden. Die zijn toen vlak voor Oslo ook kapot gegaan en wel gerepareerd, maar ook die moeten vervangen worden en ik betwijfel of alle onderdelen van betere kwaliteit nog te vinden zijn. Verder is mijn koga nog fantastisch, vooral met de updates als hydraulisch remmen, leren stuurlint en nieuwe lampen die er 1 en 2 jaar geleden zijn opgezet, dus ik hoop dat ik hem kan oplappen, maar ik ben ook aan het overwegen om een gravelbike te kopen en die te gebruiken.
In ieder geval, zouden jullie het leuk vinden om een nieuw avontuur te volgen?
Laatst bijgewerkt door Suliko op 09-02-25 21:02, in het totaal 1 keer bewerkt