Telt een driegangen verjaardagsdiner in Finse ook in plaats van een taartje?
Oké, waar moet ik beginnen. Ik heb een hele hoop voor mijn verjaardag gekregen, sneeuw, prachtige vergezichten over de bergen, bloemen, watervallen, meerdere regenbogen en helaas, ook onderkoeling.
Laat ik bij het begin beginnen. Vanochtend was ik dus aan het tobben wat te doen. Het zou tot eindmiddag weer veel regenen, al zag het er ook iets droger uit dan gisteren. Ik dacht eerst, ik neem de trein naar Finse en ga vanaf daar fietsen. Maar toen ik op de route keek besefte ik dat ik dan een groot deel van de officiële Rallarvegen zou missen… de hele reden dat ik hier ben! In Finse leek het ook droog en na het ontbijt begon het in Myrdal opeens op te klaren, dat was toen ik de regenboog zag, gelijk naar buiten gerend om die te aanschouwen. Dat voelde als het laatste zetje dat ik nodig had om te gaan fietsen. Enkel naar Finse, niet verder, dat is slechts 35 km, dat moet te doen zijn! Het begin was relatief droog, met zelfs wat zon en prachtige regenbogen. Maar na 10 kilometer sloeg het weer om en werd het zelfs stormachtig, veel regen en rukwinden. Ondanks het weer, was de omgeving schitterend en ik bleef me rond elke bocht weer verbazen. De route was pittig, al viel het klimmen me nog mee. Ik heb slechts twee keer mijn fiets moeten duwen en dat kwam meer doordat het grind te los was in combinatie met langzaam omhoog gaan, waardoor ik wegslipte. De route was vooral pittig door de ondergrond, die bestond uit grote, puntige stenen, los grind en sommige stukken waren volledig weggespoeld. Het ging gestaag wel telkens omhoog, met soms een stukje recht of naar beneden, maar niet extreem stijl. De ondergrond in combinatie met het klimmen, maakte dat ik langzaam was. Maar het klimmen hield me ook warm! En dat had ik nodig, want het was echt heel guur. Af en toe miezerde het of was het even droog, in plaats van dat het voluit regende, maar ik was al doorweekt. Mijn regenjas houdt het goed, maar mijn regenbroek en schoenhoezen, ondanks goede/dure merken, houden er echt te snel mee op. Daarnaast heb ik wel handschoenen, maar die zijn niet waterdicht, dus daar had ik niets aan. Ik voelde hoe mijn benen en schoenen langzaam doorweekt raakte, mijn voeten werden koud, mijn handen gevoelloos. Ik voelde heel sterk dat ik moest blijven fietsen, om het niet te koud te krijgen. Het was hierboven slechts 3 graden, gevoelstemperatuur -1. Alleen ik kreeg natuurlijk ook honger, het was al drie uur geweest en ik had alleen ontbeten om 8 uur en om 12 uur een klein reepje gegeten. Veel te weinig als je ondertussen fietst. Stoppen om te eten is alleen best ingewikkeld als het zo koud is. Ik bedacht me dat ik nog een snicker had, perfect, suiker en vet, veel calorieën in een kleine portie, dat willen we! Was nog een heel gedoe om het open te krijgen met bevroren vingers. Ik heb letterlijk springend dat ding opgegeten om niet verder af te koelen. Daarna snel verder gaan fietsen.
Ik voelde dat naarmate ik hoger kwam, het alsmaar kouder werd. De wind sneed in mijn gezicht en mijn neus, handen en voeten voelde als van steen. Ik hoefde nog slechts 8 kilometer! Stoppen was sowieso geen optie, ik moest door blijven fietsen. Maar jeetje, wat deden mijn handen pijn en het werd allemaal oncomfortabel en vermoeiend. 5 kilometer voor Finse kwam ik op het hoogste punt van de Rallarvegen, 1343 meter hoog! Omringd door sneeuwtoppen was dat wel een intern juichmomentje. De laatste 5 kilometer voelde lang, het fietsen ging automatisch, maar ik voelde dat ik op moest warmen.
Ik fietste langs de rand van een berg en zag eindelijk meer gebouwen opdoemen, daar was Finse! Vlak voor Finse was een hek, om de schapen erbuiten te houden, grootste obstakel ooit met bevroren vingers. Ik zag een gebouw dat leek op een hotel, perfect, daar is warmte! Ik had enorm veel moeite om mijn fiets op slot te krijgen, heb al mijn tassen laten zitten behalve één, met mijn belangrijke spullen. In de lobby was een grote ruimte met kasten en houten bankjes, waar iedereen schoenen en jassen achterliet. Ik dacht, eerst even zitten en opwarmen. Mijn helm af doen kostte de grootste moeite. Ik heb nog mijn capuchon afgedaan en mijn regenjas open, verder kwam ik niet. Opeens was ik gevoelsmatig niet meer in die ruimte en werd mijn hoofd heel erg trippy. Ik werd warm en koud tegelijk en alles leek te vervormen. Ik weet nog dat ik vaag ergens dacht, rustig blijven zitten. Ik geloof dat ik daar best een tijd heb gezeten, maar mijn tijdsbesef was volledig weg. Mijn geest voelde heel ergens anders dan mijn lichaam. Opeens leek ik iets terug te keren en dacht ik, ik moet eten, nu, anders ga ik flauwvallen. Ik stond rustig op en liep naar de uitgang, maar ik voelde dat mijn benen het begaven. Ik ben op de grond gaan zitten en zag een vrouw staan, ik zei gelijk ‘hello, please help me, I’m not okay, I think I’m gonna pass out’. Bleek een dokter uit Spanje te zijn, hoe ideaal! Ze pakte een schaapskleed en commandeerde me te gaan liggen, terwijl ze mijn hoofd en pols checkte. Ik begon hard te trillen over heel mijn lijf, maar was nog wel bij zinnen. Gelijk uitgelegd dat ik al 5 uur aan het fietsen was in de regen, doorweekt geraakt, te weinig gegeten. Haar zoon had ondertussen een flesje water en chocolade geregeld. De Spaanse vrouw trok ondertussen mijn natte kleren, schoenen en sokken uit. Humor is iets wat mij nooit verlaat blijkbaar, ik zei tegen haar ‘you wanna hear something funny? It’s actually my birthday and look at this disaster.’
Gelukkig kon ze er ook om lachen, maar ze was wel streng, ik moest blijven liggen. Daarna hielp ze me het hotel in en ben ik voor de houtkachel gezet, met mijn voeten op een schaapskleed en een wollen deken om me heen. Van de meneer achter de receptie kreeg ik thee met veel suiker erin. Er werd zo goed voor me gezorgd! Verder kon ik alleen maar heel hard trillen, maar ik begon me alweer wat beter te voelen. Ik vrees dat ik onderkoeld ben geraakt, mede door te weinig te eten. De vrouw zei dat ik enorm bleek zag en een te droge huid had.
Ik heb een halfuur onder de douche gestaan en zit nu na te genieten van het eten. Normaal zijn drie gangen te veel voor mij, maar ik heb het nu met gemak weggewerkt. Ik voel me ook eindelijk weer comfortabel en mezelf, jeetje, wat een ervaring was dat.
Ik heb geen spijt dat ik ben gaan fietsen, ondanks de barre tocht, was het verschrikkelijk mooi en indrukwekkend. Ik besef me wel nog meer hoe gevaarlijk nattigheid is bij kou, dat maakt het zo ingewikkeld om warm te blijven en om genoeg te kunnen eten onderweg. Ik besefte me onderweg dat niet gauw zicht hebben op een warm en droog onderkomen, echt gevaarlijk kan zijn. Ik voelde dat ik niet kon stoppen met fietsen, dat het dan niet goed zou gaan en dat is geen prettige gedachte. Want wat als je band lek raakt? Er was nergens iets om te schuilen of op te warmen. Ik zie mezelf niet als een naïef persoon, ik heb veel goede kleren mee, ik bestudeer de routes, de mogelijke stops, maar de impact van nattigheid bij kou is echt funest.
Ik ga morgenochtend even langs de fietsverhuurbedrijven, misschien hebben zij betere waterdichte broeken, schoenhoezen of handschoenen. Verder voor de komende dagen nog beter het weerbericht in de gaten houden, bij veel regen moet ik gewoon niet fietsen zolang ik nog in zulk onherbergzaam gebied ben.
Lang verhaal kort, het was een interessante verjaardag.
Ik ben verbaasd dat ik zoveel foto’s heb gemaakt met mijn bevroren en natte vingers, ik heb blijkbaar veel voor jullie over.
In het begin was er echt blauwe lucht!



De brug onder het spoor is in 1902 gebouwd! De stenen komen van twee kilometer verderop en wisten ze via de sneeuw hierheen te slepen. Helaas kreeg ik het daarna te koud, ik ben langs meer oude infrastructuren gekomen van toen de rallervegen en het spoor nog gebruikt werden voor de mijnen, maar kon niet stoppen om de bordjes te lezen.











En op het einde, bijna bij Finse, scheen de zon weer in de verte.