Wat een hoop enthousiaste reacties!
Ninus, ik had het volgens mij al in dit topic tijdens mijn vorige avontuur gedeeld, maar ik voel me dus helemaal niet stoer.
Ik heb regelmatig twijfels, zorgen, stress, ben een enorme overpiekeraar, maar goed, je neemt jezelf altijd mee en dat is nu eenmaal wie ik ben. De grap is dat ik thuis net zo gestresst kan zijn, als hier. Behalve dat thuis alles een stuk comfortabeler en voorspelbaarder is. Maar oh, de natuur hier en het afzien en alles bij elkaar kan je zo levendig en blij maken! En gaandeweg en na meerdere avonturen komt er ook meer vertrouwen, in onverwachte situaties, het vinden van een slaapplek, water, eten en dergelijke, maar nog steeds kan ik denken ‘waaaaah, waar ben ik aan begonnen’.
Toen ik afgelopen vrijdag vertrok vanuit de Åraksfjorden wist ik dat ik het comfortabele, meer glooiende dal van de Otra achter me zou laten. Het was tijd om van de nationale fietsroute 3, over te stappen naar fietsroute 2. Twee wegen zou ik die dag en zaterdag volgen de bergen en fjorden door, suleskardvegen en de bekende lysevegen, die afdaalt naar de inham van Lysefjorden.
Nog een laatste foto van het lange dal van de Otra

En vanaf dit punt stapte ik over op fietsroute 2, met 24 kilometer lang stijgen met regelmatig stukken van 10% en meer.


De rest van de dag bestond uit heel veel klimmen met af en toe leuke afdalingen. Dit was officieel mijn eerste berg, van boven de 1000 meter. Ik was ontieglijk langzaam met mijn zware fiets, op steile stukken ging ik slechts 5 km/u. Nog steeds sneller dan wandelen, denk ik dan maar.
De omgeving was pure magie, ik weet niet wat het is met de kleuren hier, maar het overstijgt het kleurenpalet dat ik gewoonlijk gewend ben. Sommige bomen leken wel goud, de grijszilveren rotsen, het felgroene, donkergroene of gele mos, witte salie, bloemen en berken. Mijn gezelschap waren schapen, er lopen ontelbare kuddes in het gebied. Waar ze de auto’s volledig negeren (en vaak ook niet voor aan de kant gaan), vonden ze mij erg interessant en een beetje eng. Ik heb dus met een hoop schapen gekletst.
Het weer was werkelijk fantastisch, dat mag ik niet vergeten te benoemen, want ik ben de zon nu al als zeer bijzonder gaan beschouwen. Hoe hoger ik kwam, hoe kouder het wel werd en ik heb mezelf algauw van meer laagjes voorzien. Verder had ik nog een grote blunder, ik wilde na een korte pauze met mijn fiets weer de weg oplopen, maar er stak een metalen pin uit de grond. Ik ben vol over de pin gestruikeld, op het grind, terwijl mijn zware fiets op me viel. Dit is dus een typisch ‘Zowietje’, ik verwond mijzelf niet zo gauw tijdens activiteiten, maar wel eromheen. Zo had ik twee weken terug voor het eerst 32 km gerend, volledig blarenvrij, en haal ik een uur na thuiskomst mijn hak open aan de balkondeur.
Afijn, even vloeken, schaafwond op knie en enkel andere voet, verder viel het mee.

In de avond sloot ik de dag af uitkijkend over een dal, terwijl ik genoot van de zonsondergang. De volgende dag zou plezierig beginnen met een flinke afdaling, maar ook nog een hoop klimmen. Daarnaast was het tijd om wild te kamperen! Ik vond een stijl grindpad die volgens google maps niet eens bestond, ik zag dat er verderop wat huizen waren, maar precies na een hekje kon ik mooi in een hoekje mijn tent opzetten. Meer dan bewoners zouden hier niet langsrijden, dat voelde fijn en rustig!
Had ik al gezegd dat het zo hoog best fris is? Het was snachts 7 graden! Daarnaast stond mijn tent niet echt beschut en flink in de wind. Wel een dikke shoutout naar mijn nieuwe tent, met slechts drie haringpunten aan de achterkant (de rest was grind) en de voorste buitenflap vastgebonden aan mijn fiets, stond hij als een huis! Dat was met mijn vorige tent nooit gelukt. Ik had het wel net te koud om lekker te slapen, het lawaai van de windrukken af en toe hielp ook niet mee. Mijn bovenlichaam was warm, maar mijn voeten bleven koud. Ondanks merino sokken, legging, trui, buff en hoofdband, dan nog mijn regenjas en softshell jas over mijn slaapzak gedrapeerd. De volgende dag maakte een vriendin wel een slimme opmerking: slaapzakken zijn niet ontworpen om je warm te maken, maar om warmte vast te houden. Dat wordt de volgende keer jumping jacks doen tot mijn voeten warm zijn. Het maakt me wel wat huiverig voor de tocht tussen Bergen en Oslo.
Al met al wel goed geslapen voor weer de eerste keer wildkamperen! Het tinkelende geluid van de bellen van de schapen op de achtergrond hielp ook wel mee.
En dan bij deze de pure magie die ik tegenkwam:







Met mijn schapenvriendjes




En mijn kampeerplek 
Laatst bijgewerkt door Suliko op 20-08-24 13:43, in het totaal 1 keer bewerkt