Je kunt er een hoop mee, ik moet ook nog alles ontdekken door het gewoon te doen

Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Op zoek naar de schat, maar
dan op een moderne manier;
met gps. Globetrotters Ruud en
Irene Kunnen uitWeert zijn fervente
schatzoekers of zoals de
moderne versie heet: geocachers.
D
e eigentijdse schatzoeker volgt
niet met een oude, vergeelde
schatkaart van perkamentpapier
de route naar het kruisje, maar
zoekt met een modern gps-apparaat
via puzzels, van coördinaat naar coördinaat,
de uiteindelijke schat, oftewel de cache.
Niet alleen in Nederland maar in allerlei uithoeken
van de wereld liggen deze ‘schatten’.
Van Zweden, Amerika, Australië, Maleisië
tot zelfs in Madagaskar hebben Ruud en Irene
Kunnen (beiden 44) naar schatten gezocht,
als aanvulling op hun vakanties.Want
er liggen bijna anderhalf miljoen geocaches
wereldwijd verborgen. Maar vandaag gaan
we op zoek naar een leuke wandeling dicht
bij huis. Op de site www.geocaching.nl laat
Ruud een kaart van Nederland zien. Ons
land staat zo vol met puntjes dat de plaatsen
en grenzen bijna niet meer te herkennen
zijn. „Die puntjes zijn allemaal caches”, legt
Ruud uit. „Elke schat is verstopt op een
gps-punt, met een oost- en een noord-coördinaat.
Je loopt straks een route van punt naar
punt tot je bij de geocache bent.”
We zoeken een aantrekkelijke wandeling;
niet te kort, niet te lang, niet te moeilijk. De
route van ‘De Tuspeel’, op de Midden-Limburgse
Beegderheide, lijkt ons een leuke. Een
moeilijkheidsgraad van twee sterren. Natuurlijk
gaan de ervarenWerthaWalkers (Ruud
en Irene’s naam in deze schatzoekerswereld)
normaal gesproken voor de vier- of de maximale
vijfsterrenwandelingen. Hoe hoger de
graad, hoe moeilijker de opdrachten in een
wandeling zijn.
Met een print van de wandeling en een
gps-apparaat in de hand gaan we op pad,
met de auto naar het eerste aangegeven
punt. Daar aangekomen moeten we meteen
al op zoek naar een of anderWML-paaltje
met een nummer. ‘De som van alle cijfers is
A’, staat op de print. En vervolgens: ‘N 51˚
11.588-A en E 005˚ 54.611+A’. De uitkomsten
van deze sommen zijn de volgende coördinaten.
Op deze manier volgen we de route van
4,5 kilometer naar de schat. Het gps-apparaat
leidt ons eerst naar de achttiende eeuwse
Sint Lindertmolen, waarna we het wandelpad
langs plas De Lange Vlieter moeten volgen.
We zijn verrast door het prachtige uitzicht
over hetwater midden in deze groene
omgeving.
Onderweg zitten Ruud en Irene vol verhalen.
Bijvoorbeeld over een cache die midden
op Union Square in New York bleek te liggen.
Wat wel even zoeken was, want die
bleek met een magneet op een rode brandkraan
geplakt te zitten. Bijna niet te zien, omdat
het ronde doosje in dezelfde rode kleur
geschilderd was. Om te voorkomen dat zo’n
schat wordt gestolen, doordat onverlaten
zien dat ernaar gezocht wordt, moesten Irene
en Ruud omzichtig te werk gaan. „We
hebben hem heel stiekem eraf gehaald en
zijn ermee naar een parkje in de buurt gelopen,
waar we hem hebben geopend”, vertelt
Ruud. So far so good, maar om hem terug te
plaatsen was een groter probleem. „Stond
precies op die plek een bloody tourist een
plattegrond te bekijken en zijn milkshake
stond kwarstond
nota bene bovenop de betreffende
brandkraan.We hebben wel een kwartier
moeten wachten voordat hij weg
was.”
Ook in de middle of nowhere van Australië,
tussen Coober Pedy en
Woomera, ligt een schat. Tijdens
een vakantie down under belandden
Ruud en een vriend in deze
outback. Midden in de woestijn,
zo’n twee kilometer van de
weg, wurmweg,
zou een cache liggen.
„Onze gps volgend, wurmden
we te voet door de
bushes, vol met enorme
spinnen en dito raggen.
Toen we na
een tijdje even
rondkeken,
kwamen we
tot het besef:
als nu
ons gpsapparaat
uitvalt,
zijn we de klos, dan komen we nooit meer
terug bij de auto”, vertelt Ruud. Gevolgd
door een wijze les: „Neem altijd reserve batterijen
mee.”
Zelfs op Madagaskar liggen caches verborgen,
vier stuks. „Naar eentje zijn we met een
chauffeur en een gids op zoek gegaan”, vertelt
Irene. „Nou, die gids snapte er niets van.
En wij maar roepen: ‘nu rechts…,nu links….’
Uiteindelijk hebben we hem wel gevonden,
achter een gebouw, in een gat in een muur.”
Overigens, de schat wordt niet altijd opgeduikeld.
Bijvoorbeeld in Sydney, waar een
gps-wandeling langs de oudste pubs van de
stad was uitgezet. „Het was er veel te gezellig.
Voordat we het einde van de route hadden
bereikt, gingen de pubs sluiten”, vertelt
Ruud met een lach.
Irene: „Ook in België zijn we al enkele keren
op zoek gegaan naar een bepaalde cache. Na
in totaal 21 uur zoeken, hebben we hem nog
altijd niet gevonden.We moeten ergens in
de route een denkfout gemaakt hebben en
komen er maar niet achter waar.”
Zo zijn er talloze verhalen van deWertha
Walkers: over een stoet sultans in het Maleisische
Kuala Lumpur, een overstroomde cache
in de Marokkaanse Todra kloof en zeer ingenieus
verstopte caches in het centrum van
Stockholm.
Terug naar onze wandeling op de Beegderheide.
Inmiddels zijn we het bos ingedoken.
Onderweg genietend van de talloze
bramen die in volle glorie
aan de struiken
staan, vordert
de
tocht.
Maar af
en
toe moeten
we toch
echt even stilaan,
niet alleen
stilstaan,
om een puzzel op te
lossen,
maar om te genieten
van de fraaie uitzichten
over
de vennen en de prachtige
paars bloeiende heide.
De opdrachten van deze De Tuspeel-
route blijken tot nu toe inderdaad
niet zo moeilijk, totdat we op
zoek moeten naar een boomstronk, ergens
naast het pad. Op en neer lopend
en turend naar het op- en dan weer aflopende
aantal nog te lopen meters op
het gpsapparaat, vinden we hem uiteindelijk.
Achter de stronk ligt een plastic box
begraven met daarin de laatste opdracht
voor de coördinaten van de uiteindelijke
schat. Het is even puzzelen, maar ineens ziet
Irene het licht. „Je mag niet verklappen hoe
de puzzel wordt opgelost, hoor”, waarschuwt
Ruud. „Dan is de sport voor de volgende
wandelaars ervan af.”
En dan eindelijk, na drie uur (inclusief bramen
plukken), vinden we hem, begraven
midden in het bos. De schat blijkt een geel
plastic tonnetje met grote schroefdop. Een
logboek en diverse prullaria komen eruit tevoorschijn.
Een dingetje mag je meenemen
als aandenken aan de tocht. Het wordt een
klein heuptasje en zoals alle schatzoekers
doen, stopt Ruud in ruil daarvoor een sleutelhanger
terug in de ton. Ook zit er een Playmobil-
poppetje met een metalen geocache-
label in; ‘Jack the Golddigger’ symboliserend.
Dit poppetje blijkt een zogenaamde travelbug
te zijn; voorwerpen die geocachers
meenemen en in een volgende gevonden
schat stoppen. „Die gaat komende maand
mee naar Sardinië”, zegt Irene enthousiast.
Want daar gaat de volgende reis van deWerthaWalkers
naartoe. De reizen van deze travelbugs
kun je volgen op internet, soms zelfs
met foto’s van de plekken waar ze zijn geweest.
Irene en Ruud hebben inWeert, samen met
hun cachevrienden ‘Tommy’s on Cloggs’,
ook twee geocache-routes uitgezet: een stadswandeling
en een in het buitengebied die je
met de auto of de fiets kunt volgen. „Dat is
het leuke van geocachen: de routes worden
door geocachers zelf uitgezet. En omdat dit
meestal lokale bewoners zijn, kom je ooit op
plaatsen waar je als ‘gewone’ toerist niet zou
komen”, zegt Irene. Ook hebben deWertha
Walkers een travelbug de wereld ingestuurd;
een kleine rubberen rog verwijzend naar de
bijnaam van deWeertenaren; de Rogsteakers.
Weer thuis worden de gevonden cache en de
travelbug gelogd op de site van geocaching.
Dit was schat 118 voor deWerthaWalkers.
Niet uitzonderlijk hoor, want op de site komen
we een persoon tegen die maar liefst
1676 caches heeft gevonden. Omgerekend betekent
dat vier jaar lang, elke dag een wandeling.
Kortom, er valt nog genoeg te ontdekken
voor dezeWeerter schatzoekers, die ware
natuurliefhebbers zijn. „Er is een belangrijke
regel: een geocacher laat uitsluitend zijn
voetsporen achter”, zegt Ruud tot slot.
nde
staan,
landpee
g
Overr de helle
foto Jurgen Mols
[img]http://krantdigitaal.ddl.x-cago.net/DDL/20110827/pages/00012NL/articles/DDL-20110827-00012NL001.jpg[/img]