Geplaatst: Vandaag, 11:56 Dochter Q was toen nog maar 1,5 jaar oud, toen deze paint ruin hier toe kwam.
De paint was een jaar of 8, een kleintje jaartje maar gecastreerd, maar zou nooit gedekt hebben.
Komt hij hier toe en moeder Q ook weer volledig over haar toeren. In de bescherming voor haar veulen, maar ook opgewonden door het mannelijke gezelschap
Paint had in eerste instantie geen interesse in het andere gezelschap en liet dit duidelijk verstaan door gericht te stampen. Naar moeder Q, dus, want dat was de enige die toenadering tot hem zocht.
Spijtige was dus ook voor mij, dat doordat de ruin de leider was, hij altijd de enige was die naar mij kon komen, de andere paarden/ezels bleven dus altijd op de achtergrond. Als ik dus de quarters wou benaderen om te borstelen/knuffelen ..., moest ik ze apart zetten, ofwel de ruin apart zetten.
Dat was spijtig, maar op zich niet gevaarlijk voor mij. Wel was er geen 'vrolijke sfeer' in de kudde, als je begrijpt wat ik bedoel. Iedereen was dan wel veilig, maar de meisjes waren overduidelijk niet ontspannen.
Wat is dan uiteindelijk het doorslaggevend voorval geweest, waarop ik besloten heb, dat de paint terug weg moest en wel direct : op een gegeven ochtend, merk ik dat moeder Q bloed heeft aan haar hoofd. Bij het voederen, merk ik dat ze ook bloedt aan haar vagina.
Ik ga ervan uit, dat de ruin haar besprongen heeft, in de stal, zodat ze voor noch achteruit kon en daardoor ook haar hoofd verwond heeft.
Uiteraard direct de dierenarts gebeld, die haar inwendig onderzocht heeft. Gelukkig geen inwendige bloedingen, dewelke zeer nefast zouden kunnen geweest zijn, maar de dierenarts adviseerde om de ruin per direct apart te zetten, want dat dit anders ongetwijfeld opnieuw zou gebeuren.
Met deze raad en ook het feit dat er nog een ander merrietje, het veulen Q toen nog, rondliep, besloten een instant oplossing te zoeken om hem weg te kunnen doen (hij is dan een dag later hier vertrokken, ook nog een verhaal op zich, maar niet relevant voor dit verhaal
). En dan kwam er nog een uitermate onaangenaam staartje aan het verhaal : enkele dagen na het voorval en het vertrek van de ruin, zag ik moeder Q plots enorm stijf bewegen. Ik dacht aan spierbevangen, door enerzijds de 'uit de hand gelopen' dekpoging ...
Dierenarts terug gebeld : zijn diagnose was nog erger, hoefbevangen ...
Ongetwijfeld door de stress.
Voilà, dit zijn dus twee voorbeelden van mis gelopen introducties in een kudde
Besluit is : ik ga het niet meer avonturen om er nog ooit een ander paard bij te zetten, tenzij misschien moest dochter Q gestorven zijn (maar ze is er nog maar 12, dus dat zal - hopelijk - niet voor eerstdaags zijn).
