Maar eromheen:
- het vliegveld van Catania werd afgesloten vanwege de Etna. Vervolgens moesten we naar Palermo, gebracht door een chauffeur die zwaar oververmoeid was, over bergweggetjes waar 2 auto's eigenlijk niet naast elkaar pasten maar het toch deden (en dat dan aan de ene kant de rots is, en aan de andere kant het dal.) Heel fijn

- daarna nog een paar uur in mijn eentje midden in de nacht op het vliegveld van Palermo moeten wachten in het donker. Ik was 19? Ook dat voelde niet per se heel veilig
- drie kwartier wachten omdat de vliegtuigen niet op konden stijgen vanwege slagregens
- een telefoontje van het thuisfront waaruit bleek dat er een bomaanslag was op een ander deel van het vliegveld. (Maar wij merkten daar dus helemaal niets van, want dat was nog in de tijd dat men terrorisme juist zo min mogelijk aandacht wilde geven, dus op het vliegveld was er niets van te merken.)