Geplaatst Ik woon alleen, ben een vrouw van 30 jaar en voel soms de behoefte om mijn emoties en figuurlijke 'reis' te delen. Eigenlijk ben ik niet zo van het online delen of alles op Facebook. Maar toch is het fijn om het op te kunnen schrijven. Je kunt het dan maar beter kwijt zijn. Dus daarom zijn jullie de sjaak. Ik heb dus niet per se behoefte aan tips of adviezen, wel aan verbinding en het delen van mijn reis. Komtie:
Na een relatie van 8 jaar, het verdelen van een koophuis ben ik nu een tijdje alleen. In de periode van alleen zijn wat gepaard gaat met bezinning en stilte, kom je er achter waar je donkerte en licht zich bevinden. Ik werd gedwongen om er achter te komen wie ik écht ben en waar het in het leven echt om draait. Crisis zorgt voor groei.
Even terug naar het begin van mijn Frankrijk avontuur. Op mijn 23e zat ik een periode slecht in mijn vel en wilde ik er even uit. Een plek niet te ver van huis. Grappig dat ik via Bokt terecht kwam bij iemand die vanuit Nederland naar Frankrijk geëmigreerd was met haar gezin. Ik ben daar dus beland op een soort work-away voorwaarden. Ik ging daar toen samen met een onbekend meisje naartoe die toevallig diezelfde periode naartoe ging met hetzelfde doel. Met beide heb ik inmiddels een bijzondere vriendschap opgebouwd. Ik heb daar een maand gezeten en de tijd vloog voorbij.
Eigenlijk ben ik blijven plakken en ben ik de afgelopen 7 jaar met enige regelmaat in m'n upje terug gegaan. Soms een weekje, soms 2 weken en soms 3. Eigenlijk werden de Franse bezoekjes 'gewone' vrienden bezoekjes. Geen enkele keer voelde het als vakantie, maar meer als het gewone leven ofzo. Ik zag mijzelf elke keer heel makkelijk resoneren met het Franse leven en voelde ik me erg fijn in dit land. Ik hobbelde makkelijk mee in het reilen en zeilen van alles wat er om me heen gebeurde. Ik weet nog dat we onderweg moesten plassen met z'n allen. Dus hup, auto aan de kant en in een afgelegen franse berm trok ik zo m'n broek naar beneden om te plassen. Ik weet nog dat mijn vriendin tegen me zei; 'Jij begint ook al aardig te verfransen hé' Niet dat wildplassen iets typisch Frans is, maar daar wel iets normaler dan hier haha. Maar dat terzijde, ik begreep wel de strekking van haar opmerking. Ergens voelde ik dat er wel waarheid in zat en wat vond ik het prettig om me aan te passen aan de Fransen en hun authenticiteit.
Soms was het prima om weer naar huis te gaan maar steeds vaker betrapte ik mijzelf er op dat ik als ik in Frankrijk was, ik niks mistte aan thuis. Ik had elke keer als ik weer thuis kwam, echt even 3 of 4 dagen nodig om te schakelen. Mijn toenmalige partner zag dit ook gebeuren en ik weet nog dat hij in een ruzie naar mijn kop gooide; 'Elke keer als je uit Frankrijk weer komt, lijkt het of ik een meisje in huis heb die liever in Frankrijk is dan bij mij'. En hij had daar gelijk in, hoeveel ik ook van hem hield.
Ik voel me van kleins af aan al verantwoordelijk voor alles en iedereen. Het is voor mij normaal geworden om andermans geluk en behoeftes als prioriteit te stellen. Ergens goed bedoeld maar ik vergeet hierin mijn eigen geluk en behoeftes gewoon.
Afgelopen september, toen ik weer in Frankrijk was, heb ik op een avond onder het genot van een borrel, met een paar bijzondere mensen een lang gesprek gehad over de 'purpose' (jeukwoord) van het leven. Ik durfde deze avond voor het eerst hardop uit te spreken dat ik misschien best wel in Frankrijk zou willen wonen. Voor het eerst gaf ik geluid aan een wens die diep, diep weggestopt zat omdat ik voor mijn partner in Nederland bleef. Ik ben na deze avond een paar dagen flink van slag geweest maar voelde wel heel sterk; hier kan ik aarden. Hier kom ik beter tot mijn recht.
Eigenlijk is er vanaf dat moment een soort trein gaan rijden waar ik alleen maar in hoef te stappen. Inmiddels rijdt de trein naar prachtige bestemmingen waar ik af en toe kan uit stappen. Wellicht hierover later meer!
Doordat dit nu letterlijk 1200 km uit mijn comfortzone is, komt er een hoop naar de oppervlakte. Soms woedt er een ware oorlog in mijn lichaam tussen mijn hart en mijn hoofd. Er zijn veel belemmerende overtuigingen die mij plagen. 'Ga ik het daar wel redden' 'Wat als ik geen werk kan vinden' 'Wat als ik heimwee krijg' 'Ben ik naïef?' 'Zullen de mensen in mijn huidige omgeving het wel snappen' 'Ik moet me verantwoorden' of 'Ga ik ooit een partner vinden met mijn lengte? (1.87) want alle Franse mannen zijn 1.04 m
'Echt de meest knullige dingen treiteren mijn gedachten zoals; 'Verkopen ze daar wel mijn anti - transpirant die ik elke dag gebruik of Hoe moet het nou met mijn Brinta elke ochtend?' #autist.
Ook neem ik mijn 18 jarige paard mee. Ik heb veel met hem mee gemaakt en veel pech gehad. Ook via hem komen er veel onzekerheden naar boven. 'Gaat hij de reis wel trekken' 'Gaat hij wel aan de hitte wennen' 'gaat hij wel aan de vliegen wennen' 'Is het niet egoïstisch om hem uit zijn vertrouwde omgeving te trekken omdat ik zo nodig achter mijn droom aan moet'.. etc etc..
Maar even zonder grappen, deze belemmerende gedachten brengen me regelmatig aardig aan het wankelen waardoor ik de hele avond zit te janken. Gelukkig is het besef dat ik dit lekker tóch echt ga doen, groter waardoor deze gedachten dan goed te relativeren zijn. Ik weet ook dat ik iemand ben die voorzichtig is en (soms té) lang nadenk voor ik ergens aan begin.
Ik bof daarnaast ook enorm dat er genoeg ruimte is voor mijn paard. En ik heb dan gewoon mijn paard aan huis! Ik ben daar diep dankbaar voor want ik mis hem soms best wel 'om mij heen'.
Het gaat dus al een paar weken alle kanten op als ik alleen thuis zit. Ik heb een eigen huisje, een hele fijne baan als begeleider op een zorgboerderij en mijn paard staat op een fijne stal. En tóch vind ik mijn draai niet helemaal. Het voelt al heel lang of de dagen langzaam aan me voorbij glijden en ik niet volledig tot mijn recht kom. Ik ben eigenlijk een donderse boerin die het liefst rondom haar eigen erf knooit, laat dat in Nederland nou echt een bijzonderheid zijn.. En in Frankrijk liggen meer mogelijkheden om wat meer ruimte om je huis te hebben waar ik kan knooien. Hoe dit allemaal vorm gaat krijgen laat ik los. Dat komt wel.
Wat nu de volgende stappen zijn is dat ik aankomende kerst daar ga vieren en dan ook het transport van mijn paard zal plannen. Vanuit daar kan ik alle andere zaken in gang gaan zetten die nodig zijn voor een emigratie. Het is voor nu de bedoeling dat ik eind maart daar naartoe gaan. Met als reden dat ik dan voor het zomer seizoen direct aan het werk kan. ( Ja ik heb al werk haha) En dan krijgt mijn paard 2 maand de tijd om te aarden voor de zomer begint.
Het is eigenlijk heel absurd als je de situatie even uitzoomt. Maar oh, wat heb ik dit verdient al zeg ik het zelf. En ja, het word taai, wat zal het hard werken worden, ik zal flink moeten studeren op de taal, wat zal ik vloeken op de traagheid van de fransen ( al zitten de franse vloek woorden er al aardig in haha), wat zal ik vloeken op de bureaucratie. Maar dit alles is een concessie die ik doe om mijn hart te kunnen volgen. Er staat iets veel mooiers tegen over. En ook aan de mindere kanten zal ik snel wennen.
Nou, dat is er uit. Bedankt voor het lezen.
Goed verhaal, lekker kort ook.
oui oui nog iemand met spreekwoordelijke ballen die doet wat het hart al heel lang roept. 
daar heb ik al zo lang bijna een dagtaak aan. En ze drijven me zeer regelmatig over de zeik en tot wanhoop. 
