Geplaatst De plek heet 'fundacion Amor y Energia', love and energy. Het is 20 jaar geleden opgericht door een Duitse dame. Inmiddels wordt het grotendeels gerund door een Ecuadoriaans echtpaar, Gilberto en Flori. Ze hebben één vaste werknemer, een jongen van 22 jaar die 7 dagen in de week werkt voor $11 per dag, ongeveer8 euro.. Onvoorstelbaar, maar hij is altijd vrolijk en werkt over het algemeen keihard.
Daarnaast wordt de boel ddraaiende gehouden door de vrijwilligers. Er zijn meestal 1-4 'gringo's' (buitenlanders, veelal europeanen) die voor een of meerdere maanden komen helpen. Op sommige drukke dagdelen komen er jongeren of volwassenen uit bijvoorbeeld Quito, om een handje te helpen tijdens de therapie of de lessen.
Ik woon hier nu samen met een ander Nederlands meisje. Heel toevallig, er komen hier normaal nooit Nederlanders, nu zijn we hier samen. Twee Amsterdammers, allebei MWD gedaan, we gaan allebei naar dezelfde feestjes, maar elkaar nooit eerder gezien. We kunnen het gelukkig goed met elkaar vinden, want jw bent hier letterlijk 24u per dag samen..
'S morgens om 6u begint een van ons met het voeren van de paarden. Nog even slapen, dan samen ontbijten en om 8u begint het echte werk. 'S ochtends is het meestal het drukst. Paarden voeren, in de verschillende paddocks zetten (voor sommigen moet je een wandeling maken die wij 'door de jungle' noemen, tussen lianen, bomen met felgwkleurde bloemen, honderden insecten en langs een rivier naar de goedverscholen paddock lopen), paarden water geven, poetsen en opzadelen voor de therapie. Dan helpen we met de therapie, welke niet te vergelijken is met de manier waarop in Nederland equi/hippotherapie wordt gegeven.
De zwaargehandicapte kinderen mogen om de beurt tien rondjes op de paarden zitten en liggen. Twee rondjes per positie, in dus vijf verachillende posities. Ondertussen proberen we reacties van de kinderen uit te lokken, praten we met ze (waar mogelijk), masseren we de vaak spastische armen en benen en stimuleren we de interactie tussen de kinderen en paarden. Alles héél basic, wel. De meeste vrijwilligers die de therapie helpen en geven, hebben geen opleiding gedaan, of eerdere ervaring met deze kinderen..
Hoewel ik me soms erger aan hoe simplistisch de therapie is, is het prachtig om de kindjes te zien genieten. Gespannen spiertjes ontspannen, aaiende handjes gaan over de zachte paardenneuzen en blije geluidjes of woordjes ontsnappen de lieve (kwijlende
) snoetjes. Zó bijzonder! 'S middags worden er rijlessen gegeven aan vaak rijke Ecuadorianen of expats. Ik geef op een middag twee tot vier privelessen aan beginnende tot halfgevorderde kinderen, heel leuk en leerzaam; ik ben ineens paardrij-juf! Ook deze 'normale' kinderen genieten ontzettend, hoewel mijn lesgeefstijl ook weer mijlenver afstaat van hoe er normaal wordt lesgegeven: kind op een pony, los in de bak, krijgt alleen te horen dat de hakken uitgedrukt moeten worden en de rug recht moet zijn. Er wordt heel erg gehamerd op de juiste houding, maar niet op voorzichtig omgaan met je paard, figuurtjes leren, spelletjes doen, je pony netjes de bak door sturen, of de verzorging van een paard. Geeft niks, dan doe ik dat wel.
zo leuk om mijn eigen ding hier te kunnen doen! Verder rijd ik 's middags twee pony's van de foundation, Luna en Hidalgo (die ik bij het schrijven van deze ene zin al twee keer heb moeten vangen en terug in zijn box heb moeten zetten, lekkere ontsnapkoning). Deze twee worden eigenlijk nog nauwelijks gebruikt voor de lessen, omdat ze nog wat teveel ongeleid projectiel zijn, hihi. Ik rijd ze nu dus, in de hoop van de 'baas' dat ze wat beter te hanteren worden voor de leskinderen. Zulke leuke pony's en dressuurmatig juist heel fijn te rijden!
In mijn pauze (van twee uur! Yay!) rijd ik het paard van de man van de oprichtster. Ze heet Gitana (wat volgens mij 'zigeuner' betekent) en is een prachtige Lusitano schimmelmerrie. Helaas de laatste tijd veel te verzameld gereden, waardoor een normaal arbeidstempo er ontzettend moeilijk uit te rijden is. Voor het dagelijks trainen van haar, krijg ik zelfs wat betaald, zo fijn! Haar baas is helemaal lyrisch over mijn 'Nederlandse manier van trainen' (whatever that may be) en wil zelfs dat ik haar op wedstrijden ga uitbrengen. Eerst maar eens werken aan een normale halslengte, dacht ik..
wel erg leuk en een hele eer! En dan is het alweer avond, nog even genieten van de zon, de prachtige omgeving (een eigen vallei, omgeven door prachtig groene heuvels, kolibrietjes, een klein riviertje en... de babyeendjes die ik en de andere vrijwilliger hebben gekocht: Gerda en Joke.
Ik zal van de week eens kijken hoe ik makkelijk en snel foto's kan plaatsen, als daar interesse in is!
Liefs, Joyce
Je doet er echt gigantische ervaring op lijkt me. En dan is het ergens toch ook wel weer fijn dat er plekken zijn waar nog niet alles gereguleerd is. 
?