Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-08-25 08:32

Geplaatst: 10-08-25 08:32

Suliko schreef:
Suzanne F. schreef:
Prachtig zeg! Leuk geschreven. Waarom ging de fiets in het water?

Anders kwamen we niet bij de berghut. Het bruggetje had een flinke opstap, dus erop fietsen was geen optie, fiets de brug op tillen kon wel, maar dan was het weer te smal voor ons om ernaast te lopen.

Ah oké, ik dacht al waarom fiets je niet. Maar je kwam er niet op. Leuk om te zien zo.
Bijzonder die Berghut. Zouden daar veel gasten komen? Ik heb even gegoogled, ze hebben ook kamers dus je kan ook slapen daar toch? Ben altijd wel benieuwd naar het verhaal van zo’n eigenaar. Hoe ze daar terecht zijn gekomen en kunnen leven van de inkomsten. Leuk dat je het daar zo naar je zin hebt gehad en zoveel gastvrijheid hebt ervaren.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-08-25 22:23

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst door de TopicStarter : 10-08-25 22:23

De berghut had inderdaad kamers en was ook een café/restaurant, het werd gedraaid door internationale werknemers die daar voor een seizoen zitten waarschijnlijk, al waren degene die er nu waren wel Italiaans. Het was overdag heel druk met wandelaars, mensen op de fiets. Ze vertelde dat er vlak voor ons een groep van 7 Denen waren blijven slapen en het wisselt hoeveel mensen er blijven slapen. De dagbezoekers waren wel grotendeels Italianen was mijn indruk. De sfeer was er heel gemoedelijk en rustig. Zeker een aanrader om heen te gaan!
In de omgeving hoger in de bergen heb je veel onbemande hutten waar je als hiker kan overnachten, met simpele veldbedden, wollen dekens en ook altijd wel kookgerei en geblikt eten. Dat wordt ook onderhouden, terwijl je er gratis gebruik van kan maken, maar veel hikers/alpinisten zijn aangesloten bij verenigingen en het ledengeld gaat dan naar het onderhoud van zulke hutten.

De foto’s van de tocht over de bergkam:

Afbeelding

**Geplaatst**: 11-08-25 08:32

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst: 11-08-25 08:32

Ik volg jullie ook op Polarsteps, maar wat prachtig hey.

Het doet me denken aan de Acht bergen, heb je dat boek gelezen of film gezien?
Zal me niet verbazen als jullie door dat gebied gaan.
En leuk ook met dat boekje!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-08-25 23:01

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst door de TopicStarter : 12-08-25 23:01

Dag 9 & 10

Tunnelvrees en klein natuurgeweld - Zowie
Het was tijd om de berghut te verlaten met vervulde harten. Niet alleen door de prachtige bergen en serene omgeving, maar ook door het personeel van Rifugio Pussa. Zij waren niet met veel, meest van de tijd stonden ze met zijn tweeën. En wij waren misschien de enige gasten die bleven slapen, de tweede nacht waren we met drie, overdag was het een drukbezochte plek door voornamelijk locals en een aantal toeristen. Maar zij waren zo ontzettend liefdevol en zorgzaam. Zo hielden ze er direct rekening mee dat we vegetariërs zijn, dubbelcheckte of we geen vis aten, en hoefde we niet na te denken over wat we gingen eten: geweldige borden met traditioneel simpel Italiaans eten werden voor onze neus gezet. Het vuur werd extra opgestookt zodra ze zagen dat we onze kleding probeerde te drogen. De douche werd al voorverwarmd toen ze ons zagen vertrekken voor een run. Er werd gemeld dat onze fietsen in de schuur waren gezet en op de ochtend van vertrek hadden ze die alweer buiten klaargezet om 07:00. We mochten de wasmachine gebruiken. Er werd ons verteld dat zij blij waren met onze aanwezigheid. Zoveel liefde hebben wij ontvangen, je kon me opvegen.

Daar gingen we. Eerst weer de rivier door. Zoals vanzelfsprekend in buurman & buurman vinden ze richting het einde van een aflevering altijd de beste oplossing. Zo verging het ons ook. De stenen bleken niet zo glad, en met blote voeten erdoorheen wadend ging een stuk sneller dan wij die via het bruggetje de fiets voort probeerde te duwen. Wederom, ajeto.

Het dal afdalen ging gepaard met vreugde en een beetje pijn. Het was zo vreselijk mooi, maar we wisten dat we vandaag de bergen zouden verlaten. Voor korte duur, we stellen ons enorm aan, maar gevoelens moeten nu eenmaal doorvoeld worden en op zo’n fietsreis bestaat er even weinig anders dan wat je op het moment ervaart en dat kan zowel bevrijdend, rustgevend als overweldigend zijn. Voor het dramatische effect en ter ondersteuning van alles dat gevoeld moest worden, stelde ik een nieuwe playlist ‘zweefteef’ samen, die het fietsen in de bergen helemaal tot een filmscene omtoverde en deelde die met Sal. We stonden ook weer bijna een uur stil bij een mooie stier en hooglanders.

Terwijl we aan het afdalen waren werd de omgeving steeds meer mediterraans. We kwamen langs diep turquoise meren en alle tinten aan steen werden steeds meer tinten groen. Ondertussen waren we ons mentaal aan het voorbereiden op hele lange tunnels, de enige weg de bergen uit. Op de eerste grote tunnel op dag één van onze fietsreis konden we ons niet voorbereiden en dat was best heftig. We waren aan het afdalen en opeens werden we opgeslokt door een smalle, slecht verlichte bochtige tunnel op een weg waar de auto’s 80 mochten. We gingen best hard en er zaten vrachtwagens achter ons, die ook nog besloten dat het een goed idee was om ons in te halen (dat was het echt niet). Ik fietste voorop en ik bleef maar gewoon fietsen, want stoppen of iets anders doen leek me nog gevaarlijker, maar daar moesten we wel even van bijkomen. Inmiddels hebben we al meer tunnels gehad en de meeste zijn gelukkig ruim en goed verlicht, maar de samengeknepen billetjes, die blijven wel een beetje. Nu waren we ons dus aan het voorbereiden op een aantal hele lange tunnels. Gelukkig waren ze goed verlicht en redelijk ruim. Maar de luchtventilatoren zijn oorverdovend en het geluid van de motoren weerkaatst en wordt verdrievoudigd in volume, waardoor het lastig inschatten is hoe hard ze op je afkomen. De laatste tunnel was vier kilometer lang en we hebben als een malle getrapt om er zo snel mogelijk weer uit te zijn. Halverwege kwamen we opeens een andere fietsreiziger als tegenligger tegen, we waren zo blij om iemand in hetzelfde schuitje tegen te komen dat we als twee tienermeisjes die K3 tegenkomen naar hem gezwaaid hebben. Volgens mij hebben we hem een beetje overvallen met ons enthousiasme, maar hij kon er wel om lachen. Eenmaal uit de tunnel was het tijd voor wat op en neer gespring en chocola om de spanning kwijt te raken en om de realiteit van een plattere wereld te omarmen.

We hadden verwacht in heuvellandschap te belanden, maar de overgang van de dolomieten naar niet dolomieten is ontzettend abrupt. Opeens zaten we tussen de langgerekte velden van druiven en zonnebloemen, gepleisterde huisjes met rode daken, geen wolken en een genadeloos broeierige warmte. Alle wolken hingen donker en onvoorspelbaar boven de bergen. Door het afdalen en het plots plattere leven vlogen de kilometers voorbij, de eindstand van die dag werd 105. We fietste in de ene wereld, met zicht op de andere en zolang de bergen zich aan onze linkerhand bevonden voelde we ons niet helemaal ontheemd.

We wilde graag pizza eten op onze laatste dag in Italië. Helaas bleek het al wel open pizzarestaurant voor de komende twee uur nog geen pizza te serveren en toen ik dit spijtige nieuws aan Sal wilde verkondigen, werd ik zomaar in mijn been gestoken door een wesp. Dat doet vervloekt veel pijn. Toen stagneerde we hongerig en een beetje/heel chagrijnig op de stoep voor het restaurant, dat Panorama heette, maar er was helemaal geen panaroma behalve de containers van het huis aan de overkant. Op de stoep aten we chips en koekjes en als klein protest haalde we later wat meer te snacken, klapte onze stoeltjes uit in een veld met zicht op de bergen en gaf dit panorama de moraalboost die we nodig hadden.

Na weer een boel kilometers en (gelukkig) een goede en welverdiende pizza verder, vonden we een goed verstopte wildkampeerplek ondanks stedelijk gebied. Helaas bleek het klein natuurgeweld na de wespensteek nog niet voorbij, we werden belaagd door duizenden muggen terwijl we de tent opzette. Dit verhaal wordt echt veel te lang, maar ik wil nog iets grappig toevoegen. Eerder die dag hadden we het over spullen die we meehadden die tot nu toe overbodig leken. Toen vertelde Sal over haar muskietennet voor over het hoofd, dat ze die áltijd mee heeft op reis, maar nog nooit gebruikt. Nu is het vervloekt, want ze moet hem wel meenemen, want stel ze komt in een situatie met heel veel muggen waarbij ze hem niet mee heeft. Nu waren er heel veel muggen, had ze hem mee, maar alsnog niet gebruikt. We vielen in slaap en ontwaakte met het gegons van muggen. De tent bleek op een mierensnelweg te staan en er zaten naaktslaksporen in onze schoenen. Met de muggenbulten vers in onze bil, waren we even iets minder gelukkig zo midden in de natuur. We voelde ons ontzettend smerig van al het zweten in de warmte van de dag ervoor, dus trokken maar weer onze smerige kleren van die dag ervoor aan. In een van de laatste stadjes voor de Sloveense grens aten we het meest instagramwaardige, fleurige, perfecte, prachtige ontbijtje ooit, waar we heel hard om moesten lachen omdat het zo contrasterend was met onze eigen staat van zijn.

Eindstand:
444,83 kilometer
6713 hoogtemeters

Afbeelding

**Geplaatst**: 12-08-25 23:27

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst: 12-08-25 23:27

Dankjewel weer. Ik kom toevallig net thuis (met de trein; de laatste fietsdag ligt alweer een tijdje achter me). Jullie zijn anders bezig dan ik en ik denk niet dat ik ook zo ver ga om de bergen door te trekken. Soms was dat een beetje frustrerend (vat dat maar als een compliment op: jij kunt wat ik niet kan), maar het was toch vooral inspirerend. Ik lees graag mee als je/jullie volgend jaar weer gaat/n trekken!

**Geplaatst**: 13-08-25 07:02

Geplaatst: 13-08-25 07:02

musiqolog schreef:
Dankjewel weer. Ik kom toevallig net thuis (met de trein; de laatste fietsdag ligt alweer een tijdje achter me). Jullie zijn anders bezig dan ik en ik denk niet dat ik ook zo ver ga om de bergen door te trekken. Soms was dat een beetje frustrerend (vat dat maar als een compliment op: jij kunt wat ik niet kan), maar het was toch vooral inspirerend. Ik lees graag mee als je/jullie volgend jaar weer gaat/n trekken!

En jij kan weer wat ik niet kan. Ik vond mezelf al een hele Piet met onze fietstocht langs de Donau met als hoogtepunt een fietsdag van 101 km. Ik heb enorm van jouw fietsreisverslagen genoten Musicoloq en kijk uit naar de volgende.

Dat gezegd hebbende: prachtig verslag weer TS, en wat een geweldige foto’s.
Volg jullie ook op Polarsteps, ben echt diep onder de indruk.

**Geplaatst**: 13-08-25 09:16

Geplaatst: 13-08-25 09:16

Superleuk om te volgen! Ik snap dat jullie overweldigd zijn door de schoonheid van dingen. Ik zou ook lang kunnen rondkijken en het in me opnemen.
Klein dingetje wat me opviel in het schrijven: Werkwoorden in meervoud krijgen een -n. We wilden, we haalden, we stagneerden etc.

Ik geniet verder van je schrijven hoor, maar het viel me op dat je het vrij consistent doet.

Respect voor al die kilometers, en dan niet alleen fietsend maar ook nog lopend. Jullie moeten wel een bizarre conditie hebben.

**Geplaatst**: 13-08-25 09:30

Geplaatst: 13-08-25 09:30

Wat een heerlijk verslag weer!

**Geplaatst**: 13-08-25 10:00

Geplaatst: 13-08-25 10:00

Heerlijk topic. Ik ben jaloers op jullie omgeving

**Geplaatst**: 13-08-25 22:38

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst: 13-08-25 22:38

Wat een fantastisch mooie belevingen weer. Heb genoten van je verhaal.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-08-25 22:02

Geplaatst door de TopicStarter : 14-08-25 22:02

Suzanne, klopt, gaat soms mis in het vlot willen schrijven en dan wat te veel vanuit spreektaal typen. Wil ook niet te veel tijd kwijt zijn met nalezen en zelf zie je het vaak niet meer. :')

Zat even terug te lezen en het valt me nog mee, Sal maakt iets meer de fout, maar zij heeft dyslexie.

Ik loop iets achter met de verhaaltjes, maar dat komt vooral doordat de foto upload van bokt niet altijd mee werkt helaas. Maar komende dagen ga ik even een inhaalslag doen, dus check vooral regelmatig het topic voor bijleesvoer.

De verjaardag van Leonie - Zowie
Zelf vond ze dat niet zo bijzonder, maar het was allemaal weer een leuke samenkomst van omstandigheden. Even een korte context: Leonie ken ik van het rare, maar drukbevolkte paardenforum bokt. Daar hang ik als paardenmeisje vooral nog rond in het hardlooptopic en daar maakte ik kennis met ultra rennen (waarvoor duizendmaal dank aan de bokkers die meelezen). Het afgelopen halfjaar heb ik een aantal keer Leonie op sleeptouw genomen op de 25+ afstanden, als training voor haar eerste marathon (waarvan ze zei, ooit en nooit meer en nu is ze alweer bezig met de volgende plannen, zo gaat dat dus). Afijn, voor wij op fietsreis vertrokken dropte Leonie dat ze ook in Slovenië zou zitten met haar gezin, in het gebied waar wij de grens over zouden gaan en dat we welkom waren. Sal en ik hadden het al eerder over een via ferrata willen doen en ik wist dat Leonie daar ook helemaal voor in zou zijn.

Dus zo kwam het dat wij voor twee nachten onze tent in de tuin van een AirBnB plantte, wat de Sloveense eigenaar geen probleem vond. De planning liep toevallig zo dat we er ook nog eens op Leonie’s verjaardag waren, en een berg beklimmen, was eigenlijk wel het perfecte verjaardagscadeau en haar man durfde dat niet. Dus daar waren wij, Sal als ervaren klimmer en ik die altijd in is voor voor zulke avonturen. We gingen de Krn beklimmen, dat spreek je ongeveer uit als keurn, van 2244 meter hoog. De klimgordels regelen bleek iets ingewikkelder dan gedacht, de verhuurzaak had ze niet meer. Maar met een telefoonnummer verder van een man, en met behulp van zijn geweldige vrouw, werden drie klimgordels afgeleverd bij het startpunt. Ze gaf het standaardpraatje, keek naar ons en zei ‘ik heb alle vertrouwen in jullie’.

Het was trouwens bloedheet, boven de 30 graden. Het begon met een hike van 4 kilometer waar de eerste 800 hoogtemeters in zaten, eenmaal aangekomen bij de via ferrata kon je ons opdweilen. De via ferrata zou ons in 2 kilometer en nog eens 800 hoogtemeters naar de top brengen. Sal ging voorop en was dolblij dat ze ook weer eens haar handen en armen kon gebruiken om vooruit (of omhoog) te komen. Ze weigerde de steuntjes of ladders te gebruiken en ze deed moeilijk om het moeilijk doen, maar dat ging haar erg goed af. Door de warmte deden we best wel rustig aan, staarden we naar heel veel bloemen en werden we ook nog afgeleid door een buizerd die toch een steenarend bleek en later kwam er ook nog een monniksgier voorbij gevlogen. We hoopten natuurlijk dat ze nog eens langs zouden komen, wat ons nog iets meer vertraagde. Op de top hadden we een geweldig uitzicht over Triglavski park en natuurlijk de Triglav zelf. Opeens bleek het al vier uur te zijn geweest en Leonie moest eigenlijk om 6 uur in het restaurant zitten voor haar verjaardagsetentje met man en dochter. Oeps, we hadden haar iets te lang gestolen. Als een razende zijn we de afdaling ingegaan, 8 kilometer met 1600 hoogtemeters naar beneden rennen op losliggende stenen is best wel taai. Gaandeweg legde Leonie zich erbij neer dat uiteten er niet meer in zat en we voelde ons alledrie schuldig naar de man van Leonie, die ons al zo lief had afgezet en weer zou ophalen en zijn hele dag aan ons plan had aangepast. Maar opeens ontstond daar de perfecte oplossing: dochterlief op bed, wij als oppas, zij een diner voor twee. En dochter zou de dag erna taart krijgen, die was verder toch nog te jong om het concept verjaardag goed te begrijpen.

Afbeelding

**Geplaatst**: 14-08-25 22:56

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst: 14-08-25 22:56

Wauw! Inmiddels is het wel een ultra sportieve vakantie. Petje af =:)

En natuurlijk de felicitaties voor Leonie.

**Geplaatst**: 15-08-25 07:58

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst: 15-08-25 07:58

Jeetje dat ziet er gewoon gevaarlijk uit! Die kabels en dat laddertje waren daar al of hebben jullie die aangebracht? Een verkeerde stap en je glijdt weg zo naar beneden. Wat eng. Die witte bloemetjes, wat mooi! Die groeien gewoon tussen de rotsen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-08-25 11:59

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst door de TopicStarter : 15-08-25 11:59

Haha Suzanne, valt wel mee hoor.

Dat heet een Via Ferrata route of Klettersteig, in een van die benamingen kennen mensen het. De kabels en ladders zijn aangebracht, het is dus een vaste route. Die mag je zonder gids doen, als je al wat klim ervaring hebt en zijn echt goed toegankelijk voor de gemiddelde sportieve mens. Je zit aan de kabels vastgeklikt met een klimgordel met 2 haken en klikt telkens een haak naar het volgende stuk kabel en dan de volgende. Alsnog is het niet de bedoeling dat je valt, want dan rolt er een touw van een aantal meter uit die geleidelijk je val breekt, maar val je dus echt nog wel een stuk. Dat klinkt gevaarlijk, maar je moet wel je best doen om te vallen. Als je een beetje oplet, eerst de stenen test voor je ze vastpakt of er met je gewicht op staat, kan je heel veilig klimmen. En je kan altijd de kabels vastpakken als steun, die zitten echt goed vast.

Mooi hé, die bloemetjes, die groeiden daar in grote getallen, heel veel verschillende!

**Geplaatst**: 15-08-25 13:16

Geplaatst: 15-08-25 13:16

Oh wow Zowie, wat een bijzonder avontuur en wat zijn jullie bikkels, niet normaal! Jaloersmakend mooie natuur

Al benijd ik jullie niet in de tunnels, ik lees het met samengeknepen billen, doodeng :oo

En wat ontzettend leuk dat jullie Leonie hebben opgezocht, waar bokt al niet goed voor is

Blijf vooral de verhalen en prachtige foto's delen, echt genieten

**Geplaatst**: 15-08-25 15:01

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst: 15-08-25 15:01

Mooie route! Ben je al ready steady voor je ultra?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-25 15:35

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-25 15:35

Nina, wat een lief bericht, leuk dat je mee geniet

Haha ja, die tunnels, echt geen fan, gelukkig hebben we er niet zoveel. Ik vind het ook grappig dat mensen onze berghikes en klims zo gevaarlijk vinden ogen, maar tot nu toe lopen we nog altijd het meeste risico fietsend op de autowegen. Daar hebben we zo weinig controle over de omstandigheden.

Hannanas, ja en nee! Ja, als in, ik voel me heel goed getraind en maak me geen zorgen om het uitlopen. Nee, omdat ik nog nooit zo’n afstand op zulk terrein heb gelopen en dat toch wel rete spannend vind.

Vooral met doseren van energie, het begin zal relatief makkelijk zijn, maar wil niet te vlot, want dan ben ik al door mijn energie heen voor het einde, maar te lang onderweg zijn kost ook energie… dus dat soort gedachten blijven wel in mijn hoofd spelen. Maar genieten en afzien en genieten van het afzien, dat ga ik sowieso

Ik merkte wel dat ik graag wat meer wilde rennen nog. Conditioneel ga ik natuurlijk niet achteruit met het fietsen, maar ik heb ervaren dat hoe hoger mijn weekvolume is, dus hoe meer ik ren, hoe beter mijn lichaam de impact aan kan en die impact heb je natuurlijk niet met fietsen. Gelukkig kon ik de afgelopen dagen wel rennen. Kleine spoileralert, we zitten in het zuidoosten op een kat te passen bij geweldige Sloveense mensen. Dus ik heb eergisteren 10, gister 32 en vandaag 15 km gerend, met in totaal 1800 hoogtemeters. Dat ging echt heel lekker allemaal, al voelde ik vandaag wel de hoogtemeters van gister in mijn benen, maar dat is niet zo gek. Mooie laatste bloktraining voor de Triglav Trail Run. En het klinkt een beetje gestoord, maar ik had het rennen heel erg gemist. :')

Het gouden uur - Salomé

Na twee nachtjes in het postzegeltuintje van de b&b van Leonie, vertrokken we stroomopwaarts langs de Soca. Al snel stopte we om ons ontbijtje te verorberen, brood met avocado en een soort eierpapje want de zachtgekookte eitjes bleken wel erg zacht. Even leek alles in het water te vallen toen Zowie dacht lenig genoeg te zijn om haar been over de balk te zwaaien waarop het bakje eieren stond, met als gevolg dat ze het bakje de lucht in schopte. Dankzij de viscositeit van het ei en het principe van zwaartekracht, belande het bakje echter keurig in het gras en was er slechts 1 klodder verloren gegaan.

Het plan was om de bron van de Soca rivier te bezoeken, maar aangezien dit een toeristische aangelegenheid bleek, fietsten we een halve dag om in de middag op een gemoedelijke camping neer te strijken waar zowie een rondje rende en ik een wasje draaide. Ja we hebben 5 euro voor de wasmachine betaald maar het is fijn om weer eens wat echt schone kleren te hebben die niet 100 jaar hoeven te drogen dankzij het wondermooie principe van centrifuge. De volgende ochtend vertrokken we zonder bepakking naar de bron.

Rond 7 uur zaten we op de fietst en keken we hoe de zon de nevel boven het water wegbrandde. We volgden de Soca rivier naar boven over smalle slingerwegen terwijl we ons gelukkig prezen met Zowie’s geniale ingeving dit vroeg in de ochtend te fietsen. Bergop in de schaduw was al taai, maar de dag ervoor hadden we al ervaren dat bergop in de zon echt bijna niet te doen was. Tel daar honderden toeristen te auto/bus bij op en het wordt een beetje naar. Dus die ochtend, terwijl de zon zich loom over de bergkam rolde, genoten we. We maakten nog een mooie foto op een mooie brug, waarvoor Zowie haar helm af deed. Ze was even vergeten dat haar zonnebril bovenop haar helm zat, dus deze vloog bijna maar net niet het kolkende water onder ons in. Na elkaar even veel betekend aan te hebben gekeken hebben we onze fietstocht naar boven hervat.

Het laatste stukje naar de bron ging te voet, waarvan de laatste honderd meter afgezekerd was met een staalkabel. Inmiddels was het 9 uur, dus de eerste waren we niet meer, er hingen inmiddels wat angstige toeristen vastgeklampt aan het kabeltje, die ondanks het dramatische bordje “danger, very demanding climbing path” toch de bron wilden bezichtigen. Met wat vriendelijke en bemoedigende woorden schoven we langs ze heen en hadden we de bron even voor onszelf. Het is een soort deurvormig gat in de rots met daarin een schuin aflopende tunnel, gevuld met ijskoud blauw water. Niet heel bijzonder en te gelijkertijd heel bijzonder. Er zijn mensen die dan in dit soort tunnels gaan duiken. Ik ben echt wel in voor avontuur en wat niet, maar duiken in grotten is echt een van de engste dingen die ik mij kan voorstellen.
We maken wat foto’s, Zowie kan het niet laten om een steentje in het water te gooien en we kijken als twee kleine kindjes hoe het steentje naar de ‘bodem’ zakt. Op de terugweg schuifelen we weer langs wat toeristen, drinken we koffie en eten we een apfelstrudel bij de parkeerplaats en daarna roetsen we in 1/3e van de tijd weer naar de camping. We zijn er inmiddels niet meer zo bewust van als we geleidelijk stijgen met de fiets, maar als we dan dezelfde route terug fietsen voelen we ineens dat we toch best wat omhoog zijn gegaan.

Op de camping pakken we snel ons boeltje bij elkaar om als de wiedeweerga verder stroomafwaarts te dalen en daarmee de toeristische gebieden achter ons te laten. De zon is fel en schaduw biedt amper koelte. Gelukkig gaan we grotendeels bergaf, waardoor de rijwind ons shirt kan drogen. Wanneer we ons weer opnieuw staan in te smeren, realiseren we ons dat we beter eerst ons lijf hadden kunnen afdrogen. Zeiknat van een mix aan zweet en zonnebrand zitten we als twee oververhitte kraaien in de schaduw van een struikje in de berm, wachtend tot we droog genoeg zijn om de zonnebrand fatsoenlijk te laten intrekken.

We vinden onze weg naar de Bimobis, een fietsroute die ons verder stroomafwaarts langs de Soca leidt. De boeren gebruiken massaal deze warme dagen om te hooien dus de geuren van vers gras, droog hooi en kuilhooi wisselen elkaar af terwijl we tussen sluimerende dorpjes en plukjes bos door meanderen.
Aan het eind van de middag is het echt tijd voor een duik. Onder protest van vele mieren die binnen no-time overal over ons heen kruipen, stropen we onze natte, strakke fietsbroekjes af en strompelen we over de stenige oever van de Soca om onszelf kreunend in het koude, frisse water te laten zakken. De frisheid, de verkoeling, de sensatie van kippenvel na ruim 12 uur je kapot te hebben gezweet is zaligmakend. We luieren wat, koken in onze onderbroek onder toezicht van wat lokale puberjongens die ook komen zwemmen.

Na alle opties te hebben overwogen besluiten we rond 19:00 nog weer op te fiets te stappen om 12 kilometer verderop een camping te pakken. Dit uur staat bekend om haar mooie lichtval. Met de ondergaande zon in onze rug fietsen we zonder plakshirt over lege weggetjes. Een mooie ree rende voor ons uit de velden over. Het was magisch mooi.

Laten we zeggen dat het niet ons soort camping was, maar goed we kwamen er om 8 uur aan en we zijn vanochtend om 7 uur weer vertrokken dus lang hebben we niet hoeven lijden. Vandaag gaan we zo ver mogelijk richting Postojna, om daar morgen de beroemde druipsteengrotten te verkennen.

Eindstand:
560,29 kilometer
8240 hoogtemeters

Afbeelding

**Geplaatst**: 16-08-25 15:58

Geplaatst: 16-08-25 15:58

Heerlijk verslag weer en mooie foto's. Ik zie jullie gewoon genieten.

Laatst bijgewerkt door Maflinger_S op 16-08-25 16:09, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-08-25 16:06

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst: 16-08-25 16:06

Wauw dat plaatje met die schuur is echt gaaf. Wat een leuke avonturen weer!

**Geplaatst**: 16-08-25 16:08

Geplaatst: 16-08-25 16:08

Wat een mooie foto’s weer en wat een leuk verhaal. Ik zie het helemaal voor me. Gelukkig zijn de 2 bijna ongelukjes goed afgelopen.
Wat een apart gezicht dat blauwe water en die grot.

**Geplaatst**: 16-08-25 18:33

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst: 16-08-25 18:33

Prachtig weer!
Postanja, een km of 10 naar het zuiden ligt onze favoriete camping. :))

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-25 07:09

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-25 07:09

Neonlight, oeh daar zijn we helaas alweer voorbij! Maar waar we hebben geslapen na Postojna is wel een fantastisch verhaal geworden.

Hier is het verhaal van fietsen langs de Soča richting de Vipava vallei en Postojna.

Foto’s in 2 keer, want het is weer eens te veel.

Grotgenot - Zowie
We vervolgden onze weg vanaf Tolmin in zuidelijk richting langs de soča rivier, later leerden we dat je dat uitspreekt als solstja. We ontbeten aan de rivierbedding in een volkomen rustoase door het stromende, diepblauwe water aan onze voeten, de witte stenen onder ons en tussen de omarming van groene heuvels. Onze route meanderde mee met de rivier, alleen iets hoger gelegen op de heuvels, door de schots en scheve oude Sloveense dorpjes waar de asfaltwegen duidelijk later tussen gegoten zijn, om de puzzelstukjes van huizen aan elkaar te lijmen.

Een Sloveense vrouw fietst ons tegemoet en wenkt ons om te stoppen, in wat Engels en handen en voeten waarschuwt ze ons dat het volgende stuk heel stijl en zwaar is, met grote keien en moeilijk voor ons gaat worden zonder accu. We zijn al wel wat gewend, dus met goede moed en dankbaarheid voor de waarschuwing gaan we verder. Het grindpad verandert inderdaad in puin en grote keien en gaat eerst stijl naar beneden, wat we naast de fiets lopen. Halverwege zien we een klein paadje met een bordje ‘Babja Jama’. Een grot die we eerder al op de routekaart aangeduid zagen. We laten de fietsen langs het grindpad staan en dalen het smalle pad af naar de grot, daar worden we begroet door de koude adem van de berg waar we net nog overheen fietsten. Babja Jama vertaald zich als ‘grootmoedersgrot’ en in de neolithische tijd werd de grot gebruikt om te schuilen en voor rituelen, door voornamelijk vrouwen. Twee tunnels verdwijnen in een zwart gat. We balen dat we onze hoofdlampjes niet mee hebben en beseffen ook dat we een beetje schijterds zijn. We zijn nieuwsgierig, maar echt de tunnels in en opgeslokt worden door de duisternis met alleen de matige verlichting van de zaklamp van onze mobiels durven we niet aan.

Onder de indruk van deze eerste Sloveense grotervaring vervolgen we onze weg. De waarschuwing van de vrouw bleek terecht, het pad ging stijl omhoog met grote losse keien en het werd weer een gevalletje, eerst fiets dan tassen duwen en sjouwen. Gelukkig was dat alweer even geleden en konden we er zo voor zorgen dat onze armspieren niet langzaam verpieteren.

De soča rivier werd verruild voor de vipava rivier. Dat we het prachtig helderblauwe water achter ons hadden gelaten, hadden we eerst nog niet door en het ging ons eigenlijk te snel, we hadden graag nog een laatste groet gegeven. Gelukkig bracht de vipava rivier ook verkoeling en na een duik en bij de oever pasta gekookt te hebben, fietsten we nog een aantal kilometers voor we een wildkampeerplek vonden onder de appel- en kakibomen in een verwilderde weide. Dat klinkt romantisch, maar het bracht ook een hoop doornen en brandnetels met zich mee.

De volgende dag stond er een flinke wind vanuit het oosten, helaas de richting waar we naartoe gingen. We waren al vroeg op pad, maar liepen algauw vertraging op. Eerst bij een weiland met paarden en een klein muildier die ons net zo leuk vonden als wij hen. Daarna doordat de route over een schietterein bleek te lopen en de snelste omweg dwars door velden, over niet-echt-paden, ging. Toen was het tijd voor een tweede ontbijt en raakte we aan de praat met een andere fietsreiziger. Niet veel later haalde hij ons in terwijl we water aan het vullen waren en vroeg hij of hij aan mocht haken. De Duitse jonge vader Robin was op zijn eerste tweeweekse fietsreis en alle dagen alleen geweest tot nu toe, hij was toe aan gezelschap. Hij matchte onze geel-zwart kleurcode in fietstassen, dus natuurlijk mocht hij mee. Uiteindelijk sleepte we hem zelfs mee naar de grotten van Postojna, terwijl zijn route eigenlijk eerder af zou buigen richting Ljubljana. De grotten vond hij erg mooi, maar hij had vooral waardering voor de levensles van die dag. Om je niet rigide aan je eigen plan, en daarmee controle, te houden, maar jezelf toe te staan je comfortzone te verlaten en dat de uitkomsten van spontaniteit verrassend positief kunnen zijn.

De grotten van Postojna zijn de op één na grootste (ontdekte) druipsteengrotten ter wereld met 20.570 meter lang en waren enorm indrukwekkend. Met meerdere zalen vol stalactieten en stalagmieten. De tocht begon op het hoogste punt van de grot, een soort op de berg in de berg? Door tunnels liepen we door naar andere ruimtes. Sommigen wit, anderen meer oranje of zelfs zwart. Met pilaren en zuilen van metersbreed tot hele kleine spiesjes hangend aan de plafonds. We leerde dat het vormen van één centimeter zo’n honderd jaar duurde. We staarde naar de spiesjes die boven ons hingen, die toch algauw duizend jaar oud waren en konden ons geen voorstelling maken van de ouderdom van de gigantisch gesmolten kaarsen die boven ons uittorende.

Alle ruimtes waren gevormd door één rivier de Pivka, die nog steeds door de berg stroomde en nieuwe ruimtes maakte, waar nog steeds nieuwe van ontdekt werden. Overal waren lampen geplaatst en het schouwspel was fascinerend. Naast de stalagmieten en stalactieten waren er ook een soort sluiers, die waren niet door het druppelen gevormd, maar uit het steen gesneden door stroompjes water die er langs liepen. Dikke gordijnen tot haast doorzichtige lamellen. Het leek allemaal zo absurd, versteend, maar toch ook levendig en nog steeds in verandering. En het voelde ook een beetje alsof we daar niet mochten komen, want eigenlijk hoort het daar pikdonker te zijn, geen licht om aan te wennen, verboden voor mensenogen om te aanschouwen; die ingewanden van een berg. Tegelijkertijd hebben grotten enorm veel betekend voor onze voorouders aan schuilgelegenheden en als heilige plaatsen. Al die lagen van verborgenheid, duisternis en geschiedenis druipt mee met de druppels die de grot hebben gevormd.

Helaas moeten we de stabiele koelte van 10 graden weer verlaten voor de bovenwereld met een temperatuur van 32 graden en zetten we de tocht voort richting het oosten van het land. We zeggen gedag tegen Robin die in tegengestelde richting gaat. De route gaat door een prachtig bos en we merken dat we in rustiger gebied belanden met veel natuur en hier en daar een dorpje. We koekeloeren opnieuw bij een grotaanduiding, wat een soort enorme brug is.

Inmiddels beginnen we de gewoonte te ontwikkelen om, nu wel gewapend met onze hoofdlampjes, op ontdekkingstocht te gaan zodra we een grotsymbooltje op de kaart zien. We zijn ook nog steeds schijterds, of we doen in ieder geval voorzichtig en gaan niet zomaar smalle tunnels in. We willen geen gevalletje, kom er wel in, maar blijkbaar niet meer uit. Sal is letterlijk een schijterd, want om de een of andere reden moet ze telkens poepen zodra we bij een grot zijn. En zo kwamen we ook tot de vijfde grot in drie dagen tijd, die het meest van het jaar gevuld is met water doordat het ook een bron vormt, maar nu droog stond. Ook weer wat spannender, want je kon zien dat de grot regelmatig groter was geworden door het water.

Terwijl we verder fietsten stonden we stil bij de gedachte dat er zich onder ons nog duizenden holtes met druipstenen en groeven kunnen bevinden, waar mogelijk nog nooit een mens geweest is.

Quote: wordt dat dan ons derde ontbijt? Ja, maar ik heb ook alweer honger, jij? Altijd. Dan zie ik niet wat het probleem is.

Eindstand:
764,57 kilometer
11.484 hoogtemeters

Afbeelding

**Geplaatst**: 19-08-25 07:48

Geplaatst: 19-08-25 07:48

Oh wauw, ik heb zoveel respect voor jullie en ben ook wel een beetje jaloers. Dat ik niet zo ben. Dat jullie dit gewoon doen, en durven, en fysiek aankunnen. Wat een bizar mooie plekken zien jullie, wat een ervaringen. Ik geniet op afstand mee maar kan me voorstellen dat een foto de echte schoonheid van het moment niet kan vastleggen.
Dat muildier, wat een dotje! Die grot met die stalactieten, zo gaaf. Dat moet zoooo oud zijn.

**Geplaatst**: 19-08-25 11:26

Re: [VOLG] Op mijn stalen ros, het vierde avontuur: Slovenië!

Geplaatst: 19-08-25 11:26

Wat een prachtig mooi avontuur zijn jullie aangegaan. Vind jullie schrijfstijl ook heel prettig om te lezen. Ik kijk alweer uit naar het vervolg.

**Geplaatst**: 19-08-25 15:34

Geplaatst: 19-08-25 15:34

Suzanne F. schreef:
Oh wauw, ik heb zoveel respect voor jullie en ben ook wel een beetje jaloers. Dat ik niet zo ben. Dat jullie dit gewoon doen, en durven, en fysiek aankunnen. Wat een bizar mooie plekken zien jullie, wat een ervaringen. Ik geniet op afstand mee maar kan me voorstellen dat een foto de echte schoonheid van het moment niet kan vastleggen.
Dat muildier, wat een dotje! Die grot met die stalactieten, zo gaaf. Dat moet zoooo oud zijn.

Hier kan ik mij volledig bij aansluiten!