verhaaltje
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Pagina 1 van de 1
- Laui!
-
- Berichten: 16863
- Geregistreerd: 10-01-01
- Woonplaats: wherever I wanna be
Geplaatst door de TopicStarter : 04-04-01 14:34
<hr>
<center><i>Te Quiero</i></center>
Ik probeer om niet te vergeten hoe het was. De zon, de bloemen, de geuren en geluiden. Jij in de schaduw van die eeuwenoude eik. Ik als toeschouwer van het wereldwonder. Totdat je me riep en mij erbij betrok. Lachend wenkte je mij. Ik lachte terug en bewoon me nonchalant, maar aarzelend, maar je toe. Mijn God, als ik die dag nog eens over zou mogen doen! Wat zou ik dan nog hetzelfde doen?
Ik moest mijn benen hoog optillen om door het hoge gras te komen. Ik knoopte mijn rok omhoog. Het duurde een eeuwigheid tot ik je enigszins genaderd was. Je lachte breeduit. Je straalde. Je witte blouse en broek weerkaatsten het koele licht van de schaduw. Je donkere haren deinden zachtjes in de wind. Je gebruinde huid maakte het beeld compleet. Je stapte uit de schaduw en rende op me af, gekke bokkensprongen makend om door het gras te komen. Je haren wapperden in de wind, met je armen bewaarde je je evenwicht. Ik stond stil en moest geweldig lachen, waarschijnlijk van de zenuwen. De zon was fel en brandde op het veld. De krekels maakten een flink kabaal.
"Te quiero!" Riep je "Te quiero!"
Je omhelsde me, pakte me op en droeg me verder. Je donkerbruine ogen keken me aan. "You know I really love you?" Ik glimlachte. Wat zou het anders kunnen zijn? De Liefde! Met mijn hand moest ik mijn hoed vasthouden. Bij de brede boomstam zette je me neer. Je linkerhand haalde de hoed van mijn hoofd. De andere woelde door mijn losse haar. Zachtjes fluisterde je op een lieve toon. Je vingers streken langs mijn wang. "You look like an angel, in white." Een koele bries streek langs onze gezichten. Mijn ogen sloten zich loom. "Come," zei je "let's go." Hand in hand waadden we door het gras. Zachtjes golfde het veld om ons heen. Ik had mijn hoed in mijn hand en volde de wind door mijn haar waaien. Ik keek je aan. Ik wilde je zoveel vragen. "Promise me you'll never leave me" zei ik. Je ogen zeiden al wat je stem even later herhaalde "I would never leave you". We stapten in de auto en reden verder naar zee.
Nu lig je hier met je kleurloze doffe haar, je strakke levenloze gelaat. Je huid heeft zijn kleur verloren. Asgrauw kleuren je handen op je borst. Je ogen gesloten. De diepbruine kleur zal nooit meer zegevieren. Je handen hebben hun eeuwige rust gevonden, verstrengeld in elkaar. Je stem zal nooit meer echoën over de vlakten. Je spieren zijn verstijfd en zullen nooit meer de liefde dragen. Je tanden zullen zich nooit meer blootgeven aan het leven. Je hersens zullen nooit meer naar de juiste woorden moeten zoeken.
Je bent er altijd voor mij geweest. Je hebt je nooit schuldig gemaakt aan het overtreden van één van de regels die we ons gesteld hadden. Je onaflatende aanwezigheid, je onbegrensde liefde. Je handen zijn koud, het vuur vanbinnen is gedoofd. Je hebt me alles gegeven, je hebt geen enkele belofte gebroken, behalve die ene. Je bent bij me weggegaan, maar we zullen snel weer samen zijn.
Te quiero.
- Laui!
-
- Berichten: 16863
- Geregistreerd: 10-01-01
- Woonplaats: wherever I wanna be
Geplaatst door de TopicStarter : 04-04-01 19:43
<hr>
Was het nou wéér misgegaan? Ze had Lukas er ditmaal buiten gelaten: die was alleen uit op eigen belang. Waarom waren Hafida en Jasper hun afspraak dan niet nagekomen… of leek dat alleen maar zo? Isabel wist eigenlijk niet geod wat ze nu moest doen. Hafida en Jasper waren nu natuurlijk niet te bereiken. Jochem was er nog wel, maar als alles toch nog op het goede spoor stond, moest die over 'n kwartier wel weg! Dan moest ze snel zijn.
Tegen haar eigen principes in pakte ze haar mobiel en probeerde toch Hafida te bereiken. Er werd niet opgenomen. oliebol! Over een kwartier moesten ze rijden, desnoods ga ik wel alleen dacht Isabel. Afspraak is afspraak. Jochem dump ik wel. Nog één keer liep ze alle punten na.
"Jochem…"
"Ja?" antwoordde hij.
"Ik bedenk net dat k nog boodschappen moet doen, en daarna moet ik gelijk door naar aerobics."
"Aerobics? Doe je daar aan? Naja, ik moet me ook nog voorbereiden op m'n colleges, dusseh, ik ga wel naar huis."
Geregeld! Phoe! Ze pakte de sporttassen met spullen en gooide ze in de achterbak.
"Isa!" fluisterde een stem. "We moeten voorzichtig zijn! Lukas komt vanavond of vannacht óók controleren. Ik dacht dat jij naar aanleiding van die actie de vorige keer niet wilde dat hij meeging?"
"Jasper! Waar is Hafida?" Isabel zag lijkbleek. Lukas wist iets? Wat precies? Ze dacht koortsachtig na.
"Ies, jij wist niet van Lukas he?"
"Wat? De vorige keer of nu? Ik wilde hem er nu eigenlijk helemaal buitenlaten…"
"Hoe weet hij het?"
"Als ik dat wist.. Maar hoe zat het precies de vorige keer? Kunnen we ondertussen rijden? Of moeten we op Hafida wachten?"
"Rij maar naar de kiosk bij Bertje, daar komt ze voorbij als het goed is."
Ze stapten in. Isabel reed geroutineerd.
"Vertel nu maar over de vorige keer, misschien kunnen we een ramp voorkomen."
"Lukas wilde de vorige keer eigenlijk weinig doen. Hij zat er maar bij, hij stak nooit één poot uit. Hij wachtte altijd af tot zijn moment kwam, tot zíjn gram voor het oprapen lag. Hij zat nooit vast in de nor en zo, niks risico's voor Lukie. Hoe hij hier dan achter gekomen is, is mij een raadsel. Jochem weet toch van niets? Hafida weet weinig, alleen jij en ik hebben alle informatie… in ons hoofd."
"Hier wil ik het niet over hebben," beet ze hem toe. "Ik weet niets van Lukas, alleen dat ik me kapot aan hem erger. Hij gebruikt iedereen. Hij weet niet wat hij doet, laten we het daar op houden."
Ze wachtten tot ze de tronie van Hafida met brede triomfantelijke grijns zagen verschijnen.
"Ies meid, je ziet er gestresst uit." zei ze zodra ze op de achterbank plofte.
"Als jij eens wist Happie! Als jij eens wist…" zei Isabel terwijl ze de motor weer startte.
"Ken jij Lukas?" vroeg Isabel aan Hafida?
"Die lange kakker-met-spatjes?"
"Nee, die donkere jongen."
"Oh die. Kennen is een groot woord. Hoezo?"
"Ach, daar gaan we het verder niet over hebben." Zuchtte Isabel.
Stilzwijgend reden ze door het dorp.
"Zeg Isabel, wat deed jij toen Lukas je afkapte tijdens dat interview?" vroeg Jasper wat later.
"Gedane zaken nemen geen keer." Zei Isabel verveeld.
"Dat vroeg ik niet. Wat zei je later, wat deed je op dat moment?"
"Joh, meneer de professor, doet dat er nú toe?"
"Omzeil het nou maar niet." Jasper keek geërgerd.
"Als ik het vertel is het nog niet goed. Als ik je vraag of je belooft verder geen commentaar te geven hou je je er niet aan."
"Ies, het is belangrijk voor me."
"Ja hoor! Je moeder!"
"Kom op, ik hoef toch niet alles te weten." Jasper klonk weer poeslief.
"Als je het echt zo graag wilt weten" katte Isabel "Ik heb hem op dat moment keihard tegen z'n schenen geschopt. Later heb ik hem in z'n gezicht gespuugd en dingen gezegd die ik niet ga herhalen. Zo goed?"
"Scherp tongetje heb je daar, Ies." Merkte Hafida droog op.
"Ach jij, hou je bek toch eens." Schold Jasper
"Jezus, Jasper, bemoei je d'r effe niet mee. Dit is Nederland, en als iemand iets wél of niet wil zeggen staat diegene in z'n volste recht." Beet Hafida terug.
"O vandaar dat jij hier lekker van de Nederlandse gastvrijheid geniet…"
"Nou moet jij eens even opletten!" siste Hafida.
"Oh ja? Ik betaal de belasting hier hoor!"
"En alle Turken en Marokkanen zijn criminelen zeker. Kijk eens in de spiegel oliebollenbakker!"
"Ja en dan?"
"Dan zie je die gore puist op je neus ook eens lekker zelf!"
Isabel trapte keihard op de rem. Ze stapte uit. Opende de kofferbak en gooide de inhoud in het kanaal.
"En jullie… jullie kunnen gaan lopen" zei ze bits.
"En onze actie dan?" vroeg Jasper beteuterd.
"Blaas jij je eigen spulletje maar lekker op, maar laat mij erbuiten!" zei Isabel nuchter.
"Jezus, dit meen je niet…" zei Hafida verbijsterd.
"Ja, ik meen het wel, ik had zo al mijn bedenkingen, jullie banketstaaf mij te veel. Op deze manier gaat het toch niet lukken, dusseh, tabé! Zoek het lekker zelf uit!"
"Pessimist!" schreeuwde Jasper.
"Ik ben tenminste niet naïef en onbezonnen, duik het lekker op, leg het te drogen en veel plezier, de groeten!" Isabel stapte in, smeet het portier achter zich dicht en scheurde weg, Jasper en Hafida stom verbaasd achter latend.
- Laura
-
- Berichten: 8338
- Geregistreerd: 20-02-01
- Woonplaats: Midden van Gelderland
Geplaatst: 05-04-01 09:49
Maar wel goed geschreven. Mogen jullie dan verhalen schrijven voor je eindex? Wij mogen die dus absoluut niet kiezen en moeten een betoog schrijven want onze leraar zegt dat die verhalen heel moeilijk zijn om een voldoende op te scoren.. grrr Laatst een proefexamen gedaan op de nieuewe manier en daar was het gemiddeldedus een 4 van ofzo... ik had een 5,9 viel nog mee maar ik heb normaal gesproken toch wel rond de 8
dus ik ben erg benieuwd naar hoe dat zal gaan LOL ik zie ook een beetje tegen mijn mondelingen op, heb jij die al gehad? Welke boeken heb jij gelezen? - Laui!
-
- Berichten: 16863
- Geregistreerd: 10-01-01
- Woonplaats: wherever I wanna be
Geplaatst door de TopicStarter : 05-04-01 15:37
Voor mijn mondeling had ik alles gelezen, en 8,5 voor mijn lijst, en 8 voor spreken/lezen.
Ik had gelezen (kopieer het ff uit word...)
Piet Paaltjens Snikken en Grimlachjes
L. Couperus De Stille Kracht
H. Heijermans Op Hoop van Zege
Willem Elsschot Villa des Roses
Tweede Periode 1916 - 1945
J. J. Slauerhoff Het Verboden Rijk
F. Bordewijk Bint
S. Vestdijk Terug tot Ina Damman
W. Elsschot Kaas
Derde Periode 1945 - 1970
L. P. Boon Mijn Kleine Oorlog
S. Vestdijk De Koperen Tuin
W. Elsschot Het Dwaallicht
J. Wolkers Kort Amerikaans
Vierde Periode 1970 - Nu
H. S. Haasse Transit
J. Zwagerman De Buitenvrouw
W. F. Hermans Au Pair
K. van Beijnum Oesters van Nam Kee
Extra
I. Allende Paula
G. García Marquez Liefde in Tijden van Cholera
M. Minco De Val
P.A. Daum Goena Goena
Wij mochten 2 buitenlandse schrijvers, en sinds ik helemaal zot ben van Spaanstalig (of in ieder geval Zuid Europeaans/Amerikaans, meest = spaans) heb ik er dus 2 spaansen op gezet. GG Marquez was ook mijn startboek (voorlezen, erover kletsen en dan nog wat dingen weten, was een errug mooi boek, maar 600 blz, ga ik nog wel een keer echt lezen).
Nu ben ik trouwens Fallaci aan het lezen (Een Man) is Italiaans. Ook erg mooi, mix van Italiaanse mentaliteit met Griekse gebeurtenissen. Is ook errug dik... Daarna ga ik de rest van mijn Allende boeken lezen (Daughter of Fortune, Liefde & Schaduw). Ben wel blij dat ik het gehad heb, lees niet zo graag 'verplicht', dan mis ik echt 3kwart van de mooiste passages.
Wij hebben dinsdag een proefexamen text voor Nederlands. Samenvatten en tekstverklaren.. BAh, vinnik ook echt nix...
Laudie
- Laura
-
- Berichten: 8338
- Geregistreerd: 20-02-01
- Woonplaats: Midden van Gelderland
- Laui!
-
- Berichten: 16863
- Geregistreerd: 10-01-01
- Woonplaats: wherever I wanna be
Geplaatst door de TopicStarter : 06-04-01 20:09
<hr>
<center><b>Snippers</b></center>
Lize was vroeg opgestaan, nog voordat de krant was bezorgd. Het was nog maar nauwelijks licht. Aan de overkant was geen enkele beweging waar te nemen en de mussen in de tuin waanden zich onbespied. Alleen zwanen zijn hun partner eeuwig trouw, had haar vader ooit gezegd. Dat was haar toen voorgekomen als een wijsheid van de spreukenkalender. Nu besefte ze dat hij haar iets had willen vertellen. De krantenjongen had de overkant al gehad. Ze hoorde hem op het pad zijn fiets keren. In het stille huis viel de krant met een plof op de mat. Lize stond op. Op weg naar de voordeur viel haar oog op de verzameling ingelijste foto's aan de wand. Zij in witte jurk naast een sprookjes prins. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Ze was toch geen kind meer? Moeizaam raapte ze de krant op, teder legde ze hem aan de linkerkant van de tafel. Zoals altijd.
Ze dacht aan haar vader. Een gedreven man die haar van kindsbeen af de wijsheden van het leven had willen leren, maar je kunt niemand behoeden voor alle het kwade. Had hij vroeger in het park al geweten wat er zou gebeuren? Op zijn sterfbed had hij gezegd: "Meidje, doe geen domme dingen." En wat was dit dan? Dit was oerstom. Ze opende de gordijnen en zag nog die breekbare man in dat witte bed. Elke dag zakte hij verder weg. Moeizaam liep ze de trap op naar boven, het was één grote zooi in huis. Overal lag troep. In de badkamer gooide ze een plens water in haar gezicht. Moeizaam trok ze haar kloffie aan. Ze zou gaan opruimen, boodschappend oen en schoonmaken. 'God weet waarom, maar ik doe het,' dacht ze.
In de badkamer sorteerde ze de tandenborstels en scheermesjes. Ze raapte vuil wasgoed op en nam het mee naar beneden. Opgewekt smeerde ze een boterham en pakte pen en papier. Kauwend op het brood maakte ze een lijst met dingen die ze doen zou. Ze opende de tuindeuren en haar oog viel op het boek. 'Honderd Jaar Eenzaamheid' stond op de kaft. "Als je dit leest kun je me begrijpen," had hij gezegd. Ze was erin begonnen, maar ze had het nooit meer aangeraakt. Nu lag het potsierlijk naast zíjn stoel. Ze pakte het op en zag een briefje tussen de bladzijden liggen. 'Het geeft niet' stond erop. Ze zette het boek met briefje en al in de kast. Het was zo mooi geweest, 'ons' kasteeltje. Die vroege zomerdag vijf jaar geleden was echt de mooiste dag van haar leven geweest. Zoals het hoorde. Ze hadden alles samen gedaan. Wij tegen de rest. Vier jaar lang was er geen wolkje aan de hemel geweest. De eerste wolkjes had ze genegeerd, de andere kant opgekeken, alleen blauw gezien. Toen het onweer losbarstte werd ze dus zeiknat. Ze waren van elkaar vervreemd.
De eerste zondagen waren heerlijk. Genieten van het leven. Croissantje, muziekje en 'n sapje. Die zondagen waren geweldig. Het werd alleen steeds minder. Er was geen tijd meer voor. Na vier jaar deden ze het heelmaal niet meer. In een poging de oude traditietjes nieuw leven in te blazen had ze vijf maanden geleden een ontbijtje klaargemaakt. Even leek het een schaduw van vroeger. Totdat ze hem vertelde dat ze zwanger was. Hij reageerde zo raar. Geschokt eigenlijk, terwijl ze dacht dat hij het ook leuk zou vinden. Misschien was het naïef van haar geweest, dat ze gedacht had hiermee het noodlot af te wenden. Goddank had hij eerlijk gezegd dat hij niet wist wat hij ermee moest. Hij vond dat hun beider carrière belangrijk was. Wat hij daarmee bedoelde had ze ook niet direct geweten, maar later begreep ze dat hij de luxe die ze nu hadden niet wilde opgeven voor een kinderboerderij. Dar zat ze dan, zesentwintig en zwanger, werkloos en van alles en iedereen verlaten. Alles wat ze had was weg door die verrekte zwangerschap.
Ze schrok op door het mechanische geluid van de deurbel. Sloom waggelde ze erheen. Ze opende de deur en stond oog in oog met de warrige verschijning van haar droomprins. "Ik kom even wat spullen ophalen," zei hij onverschillig. "Help yourself," zei ze en ze maakte een onbeholpen gebaar richting trap. In gedachten verzonken liep ze weer terug naar de woonkamer. Gister was hij weggegaan. "Zo heeft het geen zin meer," had hij gezegd. Hij had gelijk, dat wist ze, sommige dingen kunnen gewoon niet. Wat zij gedaan had was misschien wel het stomste dat ze ooit had kunnen doen. Doorbouwen aan dat luchtkasteel. Tweede kansen waren er niet. Het was hard, maar niet geheel onvoorzien. "Je hebt flink je handen uit je mouwen gestoken," ze had hem niet horen binnenkomen. Ze keek op van de stapel tijdschriften die ze aan het uitzoeken was en hij glimlachte. Ze knikte. "Ik denk dat we het er toch maar gewoon over moeten hebben, een keer" ging hij weer verder. Ze zuchtte, ja natuurlijk, maar wat hielp het? "Morgen lunchen in het dorp?" Retorische vragen, zijn specialiteit. "Is goed," antwoordde ze. "Oh, hier is de sleutel nog," zei hij terwijl hij hem op het dressoir legde. "Tot morgen," en weg was hij.
De volgende dag stond ze ruimschoots op tijd bij het terrasje. Daar waar ze 's zomers zo vaak hadden gezeten. Hij zat al aan een tafeltje en wenkte haar. "Ik heb alvast een sapje voor je besteld," zei hij. Ze glimlachte flauwtjes. Het was bijna niet te doen, om hier te zitten, alsof er niets aan de hand was. Om normaal te doen, al had ze helemaal niet de neiging te gaan schreeuwen. Wat moet je zeggen? Dat het je spijt, ook al is het te laat? Nee, want dát had ze niet, spijt. Het was niet voorbestemd, klaar uit. Liefdesverdriet, dat wel, maar zo raar is dat niet. Onverwacht pakte hij haar hand vast. "Lize, ik denk dat we er echt over moeten praten," zei hij weer. Waarover in Godsnaam? Dat ze niet helemaal bij elkaar pasten? oliebol happens. "Ik had er meer van verwacht, of in ieder geval iets ánders," begon hij weer. "Niet alles is perfect, dat weet ik ook wel, misschien dat als we wat gas terug nemen, dat het dan beter gaat, snap je?" Hij keek haar vragend aan. "Abortus?" Zei ze. "Dat echt nooit, dan kun je jezelf beter ophangen." Voor ze het wist was het eruit. "Nee…" zei hij. "Ik bedoel, we moeten er allebei over nadenken, over wat we willen en zo. We moeten er goed over praten, zodat we allebei weten waar we aan toe zijn." Hij wist het in ieder geval goed te verwoorden. "Denk je dan dat er nog wel een beetje over is van wat er vroeger was?" Vroeg ze. Hij liet haar hand los en ging achterover zitten en zei: "Zoiets wis je niet zomaar uit, als wij allebei denken dat het het proberen waard is, waarom niet?" Hij zette zijn zonnebril op. "Ja…" zei ze. "Ik bel je," zei hij, en stond op. Enigszins opgelucht liep ze even later weer naar huis.
"I'm a poor lonesome cowboy, and I'm a long way from home." Zong ze.
<hr>
dees is wel aardig toch? Dit is ook weer een examen proefje... Gelukkig kon ik wat met dit begin! bij die ander moest ik heel veel in heel kort tijdsbestek doen, en hét middel daarvoor is een dialoog, maar dat is niet mijn sterkste kant, blijkt maar weer!
Ik heb gelukkig nog geen facultatief. Bij mij heeft hij er maar 5 gevraagd overigens. Startboek is 10 min, de rest was ook weer 10 min. Engels was heel relaxed, begon met mijn NL-lijst, en toen zei hij: ja, het gaat eigenlijk over Engels. Dus wij wat gewauweld over een paar films (!) die ik gezien had, en toen had ik een 9... ha ha! Zo mogen er wel meer vakken zijn...
- Laui!
-
- Berichten: 16863
- Geregistreerd: 10-01-01
- Woonplaats: wherever I wanna be
Geplaatst door de TopicStarter : 09-04-01 13:38
Pagina 1 van de 1