Geplaatst Ik zat gewoon op school, een beetje te bokken in office stijl. We zouden momenteel met Excel bezig moeten zijn, dus dat is de ultieme vermomming. Het ging heerlijk, ik hield mijn lach flink in bij het lezen van bepaalde topics, die ik niet nader zal noemen omdat we daar geen mods willen hebben, en niemand had me door. Ik las nog eens wat oude topics door, bijvoorbeeld die van afgelopen 1 april. O wat had ik een lol om bepaalde quotes, zoals deze:
PussInBoots schreef:Kee dan, ik ben het kwijt. De kluts, de grap, (mn sokken........%^$%^$@$%^kat!!).
Zit met een stomme grijns om mn mond en weet geeneens waarom!! Straks komen de mannen in witte pakken met dwangbuisje..............HELP!!!!!!!!!!
En toen werd een grappig bericht opeens werkelijkheid! Mannen in witte pakken kwamen plotseling het lokaal binnenstormen, via de ramen, deuren, overal waren ze! Iedereen gilde en dook op de grond, behalve ik. Want ik wist, dat ik nu echt in de problemen zat. Kijk een OW is een ding, maar dit... Achterop hun witte pak, stond in grote zwarte letters BOKT SWAT TEAM. Ik wist dat ik snel moest zijn, maar waar kon ik heen? Als ze me te pakken kregen, zou dat het einde zijn. Geen hoop op een nieuw account, geen hoop op meelezen. Nooit meer bokt. Ik besloot het erop te wagen, en trok een sprint richting het stiltelokaal. Niemand daar om me tegen te houden. Als in een actiefilm sprong ik door een raam, het dak op. Maar daar wachtte geen vrijheid op mij. Een bokt helikopter versperde mijn weg! Ik deed alles wat in mijn macht lag om weg te komen, maar er waren te veel mannen. Ze grepen me vast, ik spuugde, gilde en krijste. Schopte, beet en sloeg, maar het was te laat. Een dwangbuis werd stevig aangetrokken. Iemand had mij getemd, de verader! Een woede maakte zich meester van mij. Degene die de TEM knop gebruikt had, zou er van lusten. Ik zwoor wraak, ik zal niet rusten voordat ik deze persoon een pb heb gestuurd.
Inmiddels was ik wat gekalmeerd, en mijn oog viel op de helikopter. Er zat iemand in.
Een lange, knappe man staarde mij aan. Hij leek me arrogant, en gemeen. Langzaam stapte hij uit. Hij liep naar me toe, en sprak met een kille stem: “Zo, Miss_Malfoy, eindelijk heb ik je dan, jij reldel.”
Ik werd ijskoud van binnen. Dit kon niemand anders zijn, dan Bart! Maar ik kon niets zeggen, mijn vertrouwen was te zeer beschadigd. Al die keren dat hij ons nieuwe servers beloofde. Maar hij gaf het geld gewoon uit aan de helikopter, en dure kleren! Bart ging verder.
“Nu is het afgelopen met je. Je stond bekend onder synoniemen als Malle Foy, Miss April Fooled, Miss Malfooled, en nog veel meer. Maar het rellen is over. Je krijgt de ultieme straf, die alleen voor ernstige verslaafden is. Opsluiting in de bokt ontwenningskliniek. Muhahahahaha!”
Mijn hersenen werken razend snel na. Eenmaal in de helikopter zal ik niet meer kunnen ontsnappen. Ik moet nu mijn kans krijgen. En dan opeens weet ik het.
“Sorry! Het spijt me. Ik heb het nooit kunnen helpen. Ik beloof dat ik me niet meer zal verzetten. Maar ik heb een vraag… Mag ik heel even naar de wc? Ik heb even tijd alleen nodig.”
Gelukkige werkte mijn plan. Toen ik eenmaal alleen op de wc was, gebruikte ik een speciale truc. Door mijn arm uit de kom te doen, wist ik me uit de dwangbuis te wurmen. Ik scheurde er een reep vanaf, en bond die om mijn haar, net als rambo. Ik haalde mijn mobiel (die ik in mijn sok verstopt had) tevoorschijn. Mijn laatste restje beltegoed gebruikte ik, om een noodoproep in mijn vast hk-topic te zetten. Ik bad dat iemand het zou lezen, en me te hulp zou schieten. Maar de tijd drong. De mannen in witte pakken, die voor de wc deur stonden, werden ongeduldig. Ik moest snel zijn. Als Jodie Foster in Flightplan klom ik op de wc, en opende het zolderluik. Ik trok net mijn voeten omhoog, wanneer de deur ingetrapt werd. Maar ik wist dat ik sneller ben, omdat ik het hier ken. Ik tijgerde op mijn buik naar de dichtstbijzijnde uitgang. Daar zette ik het op een rennen. Ik wist dat ik nu niet richting mijn huis moet gaan. Daar zouden ze me als eerste zoeken. Toch ging ik die kant op, want ik wist hoe ik ze om te tuin kon leiden. Vlakbij mijn huis woont bokker _Marjon_ en ik wist zeker dat zij me zou helpen. Ik keek over mijn schouder, of ik gevolgd werd. Gelukkig was dat niet het geval. Terwijl ik door de straten rende, hoorde ik plotseling het geluid van sirenes. Ik dook het pleintje in waar mijn medebokker woont, maar gelukkig gingen ze niet naar haar huis. Achter een auto keek ik toe, hoe de busjes van het BOKT SWAT TEAM richting mijn huis reden. Gelukkig dachten ze inderdaad dat ik naar huis was gegaan! Zodra de kust veilig was, kroop ik naar haar voordeur. Ze moest thuis zijn, want ik wist dat ze online was. En inderdaad, _Marjon_ heeft op me zitten wachten. Snel begon ik te praten. “Zet op bokt dat ik bij jou ben. Zo lokken we ze weg bij mijn huis, en kan ik mijn spullen pakken. Ik zal moeten vluchten, er zit niks anders op.”
Ik was me er van bewust dat ik haar in gevaar bracht. Maar gelukkig had ze het voor mij over! Ik verstopte me in de busjes, en inderdaad, een minuut later al verschenen de busjes. Gespannen hield ik mijn adem in. Want het bleef een gok. Had ze mij verraden, en werd ik nu opgepakt? Of zouden de busjes naar haar huis gaan? Maar mijn vertrouwen in haar werd beloond. Ik had nu vrije doorgang naar mijn huis! Ik haastte mij, wanneer ze mij niet zouden vinden, zouden ze onmiddellijk doorhebben dat het een list was. Ik sprong door bosjes, viel een keer, maar ik ging door. Mijn haar zat gelukkig nog wel goed, dankzij het rambo lint. Maar nadat ik nog een keer door de struiken moest, was zelfs dat verwildert. Ik zag er niet meer uit toen ik thuis kwam. Maar er waren belangrijkere zaken. Ik rende de trap op, na mij er van verzekerd te hebben dat er niemand meer was. De deur was al geforceerd, maar gelukkig hadden ze niks meegenomen. Ik griste mijn spullen bij een. De voorzienigheid had er voor gezorgd, dat ik dit weekend met bokker Irise456 zou gaan oefenen voor onze trektocht. Dus alles lag al klaar, dit was mijn redding. Snel waardeerde ik mijn beltegoed op, dit was uiteraard van groot belang. En toen bedacht ik wat. Zou er misschien een kans zijn, dat Irise456 samen met mij zou willen vluchten? Een sprankje hoop gloeide op. Ik rende weer naar beneden. Het was een lang eind naar mijn verzorgpony. Ik zou haar mee moeten nemen, maar ik kon toch veel beter voor haar zorgen dan de eigenaren. Als ze überhaupt al ziek zou worden, dan was er altijd nog groentesoep.
Als een echte actieheld stormde ik naar buiten. Maar, een actieheld heeft natuurlijk altijd een knappe tegenspeler nodig. Een scooter kwam de straat inrijden. De bestuurder deed haar helm af, en schudde haar lange blonde haren los. Ja, het was Irise456! Ik stormde op haar af.
“We hebben geen tijd te verliezen, ga naar Goldy en pak je spullen. Ik ga naar Flame. We zien elkaar in het bosje van schuddebeurs, dat is halverwege. Tot dan!”
Ja kijk een mannelijke tegenspeler had uiteraard leuker geweest, maar dat is zo standaard.
Ondertussen maakte ik me weer uit de voeten. Marion kon het SWAT TEAM immers maar voor bepaalde tijd bezig houden. Ik wist dat het ver was naar mijn verzorgpony, maar ik had een idee. Bokker Jow werkte bij mij in de buurt. Als ik er op tijd zou zijn, kon zij me zeker helpen. Waarom? Zij is absoluut de meest beruchte chaufeur op het eiland, niemand is sneller in het nemen van rotondes dan zij. Ik was uitgeput, maar ik ging door. Rennend door het park hoorde ik sirenes richting mijn huis gaan. Ik dacht aan die arme _Marjon_ , maar ik moest doorgaan. Uitgeput bereikte ik het kantoor. Het lag een beetje achteraf, gelukkig maar ,dat zou niet te veel opvallen. Je weet het immers maar nooit. Ondertussen sms’te ik haar vast. De normale communicatiewegen waren niet veilig meer. Tegen de tijd dat ik er was, kwam jow met gierende banden en veel wielspin aangereden. Vlak voor mij stopte ze, het scheelde maar net een centimeter. Ze openende deur, en zei heel cool: “Stap in, klaar voor een wild ritje?”
To be continued…
En toen werd ik wakker.
Dus als jullie een vervolg willen, dat kan, maar daar moet ik eerst een nachtje over slapen.
Dit verhaal is gebaseerd op mijn droom, maar er zaten wat gaten in dus die heb ik gevuld met pure fictie. Je geloof het dus niet, en dat hoeft ook niet. Bokkers heb ik ivm privacy met hun boktnaam genoemd.
Ik doe verder geen uitspraken over het wel of niet bestaan van de wittepakkenmannen, wat er met donaties gebeurt, en over hoe BartVB eruit ziet.
)
